You are currently browsing the tag archive for the ‘Αντωνης Στασινοπουλος’ tag.
Σαν σημερα εφυγε (πολυ νωρις)ο συντροφος Αντωνης το 2015 , πριν απο εννεα χρονια.
Τρεχει ο χρονος σαν νερο. Σαν χθες μου φαινεται η στιγμη που στην Πατρα συντροφοι συντροφισες και φιλοι , αποχαιρετισαμε , διπλα στην εκκλησια της Αλεξιωτισας , εναν απο εμας , με μια θλιψη ανειπωτη , με μια κραυγη .
Ο Αντωνης δεν ηταν ποιητης του σαλονιου.Ηταν της ζωης , οι λεξεις του κοφτερες ακομα κι οταν μιλουσαν για αγαπη.
Ο Αντωνης δεν ηταν απλα φιλος για χρονια ηταν και συντροφος με ολη τη σημασια της λεξης. Ηταν παντα και εμεινε μεχρι το τελος της ζωης του Αντεξουσιαστης με ολο το ιστορικο βαρος την αυθεντικοτητα και την ποιοτητα που περιεχει αυτο ο ορος. Ηταν δηλαδη ασυμβιβαστα ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ , ηταν ανθρωπος με αγαπη για τον πλησιον , ηταν αγωνιστης στην πραξη απο οποιο μετεριζι κι αν βρισκοταν συμμετειχε ολοψυχα στους ταξικους κοινωνικους αγωνες χωρις να κρατα αποστασεις αυτοπροστασιας. Ειναι απολυτα σιγουρος πως και σημερα θα ηταν στο πλευρο μας , ΕΙΝΑΙ στο πλευρο μας τον βλεπω διπλα μας , και για την Παλαιστινη , για την ειρηνη , για το δικιο ,οπως ηταν παντα σε ολες τις κινητοποιησεις σε τοπικο επιπεδο .Αναζητηστε τα βιβλια του . Διαβαστε τα .Να μην ξεχαστει ο Αντωνης.Εχει σημασια για ολους εμας που συνεχιζουμε στο μονοπατι που μαζι περπατησαμε.
Πολυς κοσμος, φιλοι, συγγενεις, και συντροφοι, ειπαν στις 8 Μαη 2015 το τελευταιο αντιο στον Αντωνη στο νεκροταφειο διπλα στην Εκκλησια της Αλεξιωτισας σην Πατρα.
Μετα ακολουθησε καφες σε εναν χωρο που παλια ηταν βυρσοδεψιο μεσα στην βιομηχανικη περιοχη.Περιοχη που τοσες φορες ειχε οργωσει ο Αντωνης με προκηρυξεις και αφισσες σε εργατικες κινητοποιησεις. Πολλοι φιλοι ειχαν ερθει απο το Κρανιδι. Μια ομαδα συντροφων παλιων και νεωτερων του Αντωνη απο την Πατρα τον αποχαιρετισε με την φωνη Αθανατος Συντροφε. Ο Αντωνης δεν θα παψει ποτε να ειναι διπλα μας οσο θα υπαρχει αγωνας για μια κοινωνια που δεν θα υπαρχει εκμεταλευση ανθρωπου απο ανθρωπο.
Ο Αντωνης ποιητης με καταγωγη απο την εργατικη ταξη , ηταν κομματι αυτου του πολιτικου χωρου που ποτε δεν συνθηκολογησε ποτε , δεν απαρνηθηκε τις ιδεες του , ποτε δεν νερωσε το κρασι των ιδεων του
. Ο Αντωνης ο αντεξουσιαστης , ο Αναρχικος , ο αριστερος Αντωνης , πεθανε πριν απο οκτω χρονια κρατωντας παντα την μαυροκοκκινη σημαια της ελευθεριας της αυτοδιευθυνσης της εργατικης απλευθερωσης απο τα δεσμα του κεφαλαιου.
Ο αγωνας συνεχιζεται συντροφε.Δεν θα σε ξεχασουμε.
http://sthenos.blogspot.co.uk/
O συντροφος μου Αντωνης Στασινοπουλος. Ο ποιητης. Φεγγαρι ολόγιομο η θυμιση του
http://sthenos.blogspot.com/
http://sthenos.blogspot.com/
Απόηχος
Και τι απομένει,
εάν όχι ο απόηχος
όσων με επιμέλεια πράξαμε;
Στους ομόκεντρους κύκλους του σύμπαντος
πουλιά ταξιδιάρικα.
Και καθήσαμε γύρω από το τραπέζι
οι αγαπημένοι
με κρασί
στις σκέψεις μας το τελευταίο ταξίδι.
Κουβεντιάσαμε τα όνειρα
μας συνεπήρε ο χορός των κυμάτων.
Και παραδοθήκαμε στης νύχτας τη σαγήνη
ωσάν πέπλο μας τύλιγε των άστρων το φέγγισμα.
εάν όχι ο απόηχος
όσων με επιμέλεια πράξαμε;
Στους ομόκεντρους κύκλους του σύμπαντος
πουλιά ταξιδιάρικα.
Και καθήσαμε γύρω από το τραπέζι
οι αγαπημένοι
με κρασί
στις σκέψεις μας το τελευταίο ταξίδι.
Κουβεντιάσαμε τα όνειρα
μας συνεπήρε ο χορός των κυμάτων.
Και παραδοθήκαμε στης νύχτας τη σαγήνη
ωσάν πέπλο μας τύλιγε των άστρων το φέγγισμα.
Συνέχεια
Ένα ποτήρι κρασί
ένα τσιγάρο
κενό από εκείνους που έφυγαν.
Αναμνήσεις, συζητήσεις
το παρόν και η προοπτική.
Πόνος διάχυτος η κάθε μας φράση.
Αν δεν προλάβουμε εμείς,
θα έρθουν καλύτεροι,
παιδιά ποιητές του μέλλοντος.
…Όταν λέω Αριστερά, εννοώ όλο το φάσμα που προτείνει μια άλλη κοινωνία. Και μέσα σ’ αυτούς βάζω από τους αναρχικούς μέχρι το ΚΚΕ, δηλαδή όλους αυτούς που αναφέρονται σε μια άλλη κοινωνία που θα ξεπερνάει τα όρια του καπιταλισμού. Και από ‘κεί και πέρα αποδίδω ευθύνες σε κάθε έκφραση αυτού του φάσματος της Αριστεράς.
…. η Αριστερά ή θα είναι επαναστατική ή δεν θα είναι τίποτα. Όταν λέμε επανάσταση, δεν εννοούμε να καταλάβουμε τα χειμερινά ανάκτορα, αλλά να αλλάξει η σκέψη μας, η νοοτροπία και η συμπεριφορά μας, για να δημιουργήσουμε μια νέα συνείδηση στον κόσμο ώστε να καταλάβει ότι αυτός είναι η δύναμη και σ’ αυτόν ανήκει η εξουσία κι όχι στη γραφειοκρατία. Από συνέντευξη στην ΑΥΓΗ 18 Νοεμβρίου 2013
Για το θάνατο του Περικλή Κοροβέση έγραψαν και θα γράψουν (ευτυχώς) πολλοί και πολλές. Οι περισσότεροι/ες θα κεντράρουν (ίσως δικαίως) στους «Ανθρωποφύλακες».
Παρόλο που το βιβλίο σημάδεψε και τη δική μου νεότητα (σε μια «συλλεκτική» έκδοση, made in London), δεν έχω να προσθέσω τίποτα γι’ αυτό.
Ο Περικλής ήταν ένας από όσος έκαναν το «βήμα» από τη νόμιμη δράση της εποχής της ΕΔΑ και των Ιουλιανών, προς την παράνομη δράση της πρώιμης αντιδικτατορικής αντίστασης. Τα ρίσκα και οι κίνδυνοι αυτού του βήματος περιγράφονται στους Ανθρωποφύλακες.
Τα πράγματα που έκανε αυτός ο μειοψηφικός κύκλος στελεχών, στα πολύ δύσκολα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, υπήρξαν πολύ σημαντικά για τη ζωή όσων ακολούθησαν μέσα στο κίνημα και στην Αριστερά. Όμως ο Περικλής δεν έμεινε ούτε περιορίστηκε σε αυτές τις «δάφνες». Ήταν ένας από όσους κι όσες έκαναν ένα ακόμα παράτολμο βήμα: από την αντιδικτατορική αντίσταση, μέσα όμως στα πλαίσια και στις «συνέχειες» της κομμουνιστογενούς Αριστεράς στην Ελλάδα, προς την αναζήτηση μιας «νέας Αριστεράς», της επαναστατικής Αριστεράς κάτω από την αναγεννητική ορμή του διεθνούς Μάη.
Μαζί με άλλους και άλλες πρωτοστάτησε στις Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες (ΕΣΟ) στην προσφυγιά της Δυτικής Ευρώπης. Μαζί με τους «Μπολσεβίκους» κι ένα τμήμα της ΣΕΠ, έχτισε το ΕΛΕΚ της μακράς Μεταπολίτευσης εδώ. Το «Λ» στο ΕΛΕΚ είναι από το «Λενινιστικό»: Ελληνικό Λενινιστικό Επαναστατικό Κίνημα. Ο Περικλής της εποχής (παρότι, αργότερα, καταγγέλθηκε από πρωτοσέλιδα ως «αρχηγός της 17Ν») είχε λύσει τους λογαριασμούς του στο δίλημμα μεταξύ του δρόμου του Γκεβάρα και του Λένιν. Ήταν ένας «λενινισμός» με πολλές αυθορμητίστικες αναφορές, ένας αντισταλινικός μαοϊκός ριζοσπαστισμός, με δάνεια από τον τροτσκισμό και αναφορές στη Διαρκή Επανάσταση. Ξέρω, αυτό το «χαρμάνι» δεν είναι δυνατόν να γίνει σήμερα κατανοητό, όμως στη δεκαετία του ’70 οργανώσεις σαν την γαλλική Revolution! ή την ιταλική Avanguardia Operaia ήταν σημαντικές και σε μέγεθος και σε κύρος.
Η κρίση της οργανωμένης επαναστατικής Αριστεράς της Μεταπολίτευσης στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’80 δεν έστειλε τον Περικλή στο σπίτι και στο κουκούλι της ιδιώτευσης. Παρακολουθώντας (με τον δικό του, απολύτως πρωτότυπο τρόπο…) τις εξελίξεις υπήρξε έτοιμος για αυτοκριτικές αλλαγές. Διατήρησε αμείωτο τον προσανατολισμό του προς το κίνημα του κόσμου, εναποθέτοντας σε αυτόν τον παράγοντα όλες τις ελπίδες του. Αναζήτησε μια ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς για να μπορέσει αυτή να γίνει αποτελεσματική, χωρίς καθόλου και ποτέ να παραιτηθεί από τον ριζοσπαστισμό του προγραμματικού του πυρήνα.
Επέλεξε να είναι τμήμα της προδρομικής προσπάθειας για ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, στο Δήμο της Αθήνας με τον Λ. Αυδή. Καθόλου τυχαία ο Περικλής υπήρξε δραστήριος στο δύσκολο ξεκίνημα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις μεγάλες παρεμβάσεις της εποχής του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ.
Όμως για τον Περικλή αυτή η ενωτική κατεύθυνση, η αναγκαία για τη συγκέντρωση δυνάμεων, δεν σήμαινε παραίτηση ή αυτολογοκρισία στο ριζοσπαστικό περιεχόμενο της πολιτικής. Δεν δίστασε ως μέλος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2009, να θυμίσει δημόσια στον Συνασπισμό τις βαριές ευθύνες ηγετικών του στελεχών για τα πεπραγμένα του 1989 και την κυβέρνηση Τζανετάκη. Στην εσωτερική σύγκρουση που συγκλόνισε τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις τότε περιφερειακές εκλογές (και αιτία την χρονικά πρώτη προσπάθεια της ηγετικής ομάδας γύρω από τον Τσίπρα για «ανοίγματα» προς τη σοσιαλδημοκρατία) ο Περικλής δεν δίστασε να τοποθετηθεί με όσους/όσες συγκρότησαν την παρέμβαση του Μετώπου Ανατροπής.
Μέσα από αυτήν την αντιπαράθεση ο Κοροβέσης έβγαλε κάποια σκληρά συμπεράσματα σχετικά με την αναδυόμενη τότε ηγετική ομάδα και ιδιαίτερα για τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά. Από αυτά τα συμπεράσματα δεν μετακινήθηκε ποτέ. Η συνέχεια απέδειξε ότι σε μεγάλο βαθμό οι εκτιμήσεις του ήταν σωστές.
Ο Περικλής υπήρξε χαρακτηριστικό παράδειγμα της ποιότητας ανθρώπων που έβγαλαν οι δεκαετίες του ’60 και του ’70. Με τα καλά και τα κακά τους, με τα μεγάλα προσόντα και τα κουσούρια τους. Μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις, μπροστά στις μάχες που έρχονται, άνθρωποι σαν τον Περικλή θα λείψουν.
«Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ»
ΝΑΙ ΡΕ ΠΕΡΙΚΛΗ.
Μια τεράστια απώλεια.
Λόγια του Περικλή Κοροβέση:
«Με άλλα λόγια, τα βασανιστήρια είναι μέρος των καθηκόντων των αστυνομικών και προορίζονται για ανθρώπους – σκουπίδια. Οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι δεν έχουν τίποτα θα φοβηθούν, φτάνει να κάτσουν στον καναπέ τους, να βλέπουν τηλεόραση και να μη χώνονται στα πόδια μας. Γιατί αυτό είναι αντίσταση κατά της αρχής.
Αλλά δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί που εμφορούνται από αυτές τις απόψεις. Κατά καιρούς, εμφανίζονται φορείς με τις απόψεις της προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης. Δήμαρχοι, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων έχουν την ίδια άποψη για τους ανθρώπους – σκουπίδια. Και αυτή τη φορά δεν είναι οι «αναρχοαυτόνομοι» των Εξαρχείων, αλλά άνθρωποι που έφτασαν εδώ κυνηγημένοι είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είτε από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Το όνομα των κυνηγών δεν το αναφέρουμε ποτέ, γιατί δεν πρέπει να λέμε κακές λέξεις, όπως ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός, που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα.
Είναι τυχαίο πως όλοι οι πόλεμοι που γίνονται στην περιφέρεια είναι με όπλα που κατασκευάστηκαν στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες; Και ακόμα: είναι σύμπτωση πως τα μεγαλύτερα κράτη – έμποροι όπλων είναι και μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Αλλά δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί που εμφορούνται από νεοφασιστικές απόψεις για το μεταναστευτικό. Είναι και δημοκρατικοί αριστεροί ή σκέτα δημοκρατικοί, που δεν έχουν τη θεωρία των σκουπιδιών, αλλά μιλούν για ρεαλισμό.
Λένε κάτι απλό και λογικοφανές. «Σωστά όλα αυτά τα επιχειρήματα για τη μετανάστευση. Θα συμφωνήσω και με το παραπάνω. Αλλά απάντησέ μου ειλικρινά. Μπορεί μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, να δεχτεί όλη τη μιζέρια του κόσμου; Κοίτα τι γίνεται στα νησιά. Οι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους κατοίκους. Ποιος θα τους θρέψει;».
Οπως πάλι στο όνομα του ρεαλισμού αντιμετωπίζεται και το χρέος: «Καλώς ή κακώς χρωστάμε. Ξέρω πως η χούντα σχεδόν πενταπλασίασε και το χρέος. Και είμαι ενήμερος πως το χρέος είναι μια Λερναία Υδρα. Αλλά τι να κάνουμε; Το χρέος είναι χρέος. Να σφίξουμε το ζωνάρι και να το πληρώσουμε. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές».
Ο ρεαλισμός ως όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου. Και με μεγαλύτερη έμφαση από τα στελέχη και τους φανατικούς νεοσυριζαίους που είδαν το φως το αληθινό, όταν ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός. Λένε: «Τι μπορούσαμε να κάνουμε, όταν μας είχαν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο;». ‘Η, ακόμα, «υποχρεωθήκαμε να κάνουμε πράγματα που ήταν αντίθετα με τις αρχές μας». Και όλα αυτά στο όνομα του ρεαλισμού.
Ο ρεαλισμός ως όρος που χρησιμοποιείται τόσο συχνά για να δηλώσει πως κάποιος πατάει γερά στα πόδια του, στην πραγματικότητα είναι το άλλο όνομα της υποταγής άνευ όρων στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Ας δούμε μια ακραία περίπτωση ρεαλισμού και ο καθείς ας βγάλει το συμπέρασμά του. Ολες οι κατοχικές – δωσιλογικές κυβερνήσεις της Κατοχής τον ρεαλισμό υπηρέτησαν.
Η λογική τους ήταν: «Είμαστε μια ηττημένη χώρα και διαλυμένη, χωρίς στρατό και βρισκόμαστε υπό κατάρρευση. Μπορούμε να τα βάλουμε με το πανίσχυρο Γ’ Ράιχ που θα κερδίσει σίγουρα τον πόλεμο; Ας συνεργαστούμε στο όνομα του ρεαλισμού και να δούμε τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Εξάλλου, όλοι είμαστε αντικομμουνιστές». Οπως σήμερα όλοι λένε πως ανήκουμε στο ευρωπαϊκό τόξο, άρα τι να κάνουμε; Να είμαστε ρεαλιστές και να συμμορφωθούμε με την πραγματικότητα. Οχι ουτοπιστές. Αλλά μόνο η ουτοπία του ΕΑΜ θριάμβευσε. Το έχουμε καταλάβει πως η ουτοπία είναι η μόνη πραγματικότητα;»
Εδω στο πλευρο του δικου μας ποιητη αγωνιστη Αντωνη Στασινοπουλου (που εφυγε πριν απο πεντε χρονια αρχες Μαη) σε μια αναγνωση ποιηματος στο Αργος στον Δον Κιχωτη.
Την Αθήνα πρωτογνώρισα κι αγάπησα ως πόλη της εφηβείας μου.
Ήρθαμε οικογενειακώς από την Κεφαλονιά το ’57, εγκατασταθήκαμε στα Πατήσια κι έκτοτε δεν εγκατέλειψα ποτέ αυτήν τη γειτονιά. Ήταν, επιπλέον, η πόλη της ελευθερίας μου που απολάμβανα σε όλη της την έκταση διότι δούλευα, ξέρεις, εξαρχής, έβγαζα μεροκάματο, άρα ήμουν αυτόνομος!
Η πρώτη μου απασχόληση ήταν σε μια ασφαλιστική στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, τύπου παιδί για όλες τις δουλειές. Έκανα θελήματα, χτύπαγα και κάνα συμβόλαιο στην ανάγκη, όντας εγγράμματος. Πήγαινα, παράλληλα, νυχτερινό στη Σχολή Εμποροϋπαλλήλων στη Μητρόπολη. Τα βράδια της σχόλης με έβρισκες στο Παλιό Πανεπιστήμιο, ένα γνωστό ταβερνείο της εποχής στη Θόλου, απ’ όπου συνήθιζα να επιστρέφω σπίτι πεζός.
• Υπέροχη διαδρομή τότε το Πλάκα-Πατήσια. Ειδικά την άνοιξη, οπότε μεθούσες κυριολεκτικά από τις ευωδίες των λουλουδιών. Έβλεπες κάτι υπέροχες μονοκατοικίες και παραδίπλα κήπους, χωράφια, αλάνες… Φρούτα, λαχανικά κι αυγά ψώνιζα απ’ το μποστάνι του γείτονα στην παρακάτω γωνία, σκέψου. Όλη η Αθήνα τότε ήταν ένα μεγάλο χωριό, πολύ φιλικό, πολύ ζωντανό επίσης. Υπήρχε ζωή προσιτή και προσωποποιημένη, υπήρχε ένα κλίμα αισιοδοξίας, ελπίδας, αμφισβήτησης, πειραματισμών – είχαμε, άλλωστε, ήδη μπει στη δεκαετία του ’60. Αρχίσαμε με την παρέα να ανακαλύπτουμε τις μπουάτ, τον Σαββόπουλο κι εγώ τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και τη «βαθιά» αθηναϊκή κουλτούρα στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη και στο Ωδείο Αθηνών.
Χρειαζόμαστε, καταρχάς, πιστεύω, έναν νέο Διαφωτισμό. Γιατί με τον σκοταδισμό δεν τελειώσαμε ακόμα, παραμονεύει πάντα στους διαδρόμους της εξουσίας, στον λαϊκισμό και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
• Βρέθηκα, που λες, την ίδια χρονιά συμφοιτητής με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Χρήστο Λεοντή, που κάναμε θαυμάσια παρέα. Μας συνέδεε αφενός το ότι επενδύαμε σε αβέβαιες δουλειές (εγώ ηθοποιός, εκείνοι μουσικοί), αφετέρου το ότι δεν είχαμε τον πανικό του μέλλοντος, τόσο διαδεδομένο σήμερα. Η παρέα σύντομα μεγάλωσε με τους Τζάγκα, Στυλιάρη, Ευαγγελίδη, Μεντή, Δουγλερή, Βουγιούκα και άλλους προσκείμενους στην ΕΔΑ καλλιτέχνες, που μαζί ιδρύσαμε τον Σύλλογο Σπουδαστών Δραματικών Σχολών «Θέσπις» (1962). Υπόψη πως στην παρέα αυτή είχαμε κάποιους γκέι πολύ ανοιχτούς και δυναμικούς, τρομοκράτες κανονικούς για τα ήθη της εποχής. Αφού έχω να λέω πως αν δεν μεσολαβούσε η χούντα, ίσως το κίνημα για την γκέι απελευθέρωση να ξεκινούσε από την Αθήνα, όχι το Σαν Φρανσίσκο! Με εξαίρεση το ιστορικό κέντρο, τα περισσότερα σημεία αναφοράς μου είχαν χαθεί – η πόλη αυτή λες και μισεί κάθε προηγούμενη μνήμη της. Η τσιμεντοποίηση και η άναρχη δόμηση ασχήμυναν την πόλη, όχι οι μετανάστες, όπως μας τσαμπουνάνε μερικοί. Δεν περίμεναν τα Πατήσια τους ξένους για να χαλάσουν, ήταν ήδη χάλια! Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO Με εξαίρεση το ιστορικό κέντρο, τα περισσότερα σημεία αναφοράς μου είχαν χαθεί – η πόλη αυτή λες και μισεί κάθε προηγούμενη μνήμη της. Η τσιμεντοποίηση και η άναρχη δόμηση ασχήμυναν την πόλη, όχι οι μετανάστες, όπως μας τσαμπουνάνε μερικοί. Δεν περίμεναν τα Πατήσια τους ξένους για να χαλάσουν, ήταν ήδη χάλια! Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO
• Τα χειριστήκαμε καλά τα νιάτα μας η γενιά εκείνη. Κάναμε κανονικά του κεφαλιού μας στην τέχνη αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Πράγματα πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, ρηξικέλευθα, που τότε βέβαια δεν αντιλαμβανόμασταν τη σημασία τους. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, ήρθαν και μας κάθισαν στον σβέρκο τον Απρίλη του ’67 οι συνταγματάρχες… Τις μέρες εκείνες, στο Θέατρο της Νέας Ιωνίας όπου συμμετείχα επήλθε διάσπαση και οι αποχωρήσαντες ετοιμαζόμασταν να ανεβάσουμε παραμονές της 21ης στο Περιστέρι τον Μανδραγόρα του Μακιαβέλι σε σκηνοθεσία Κανέλλου Αποστόλου. Η παράσταση ακυρώθηκε και όταν συλλάβανε ως Αριστερό τον δήμαρχο, η προκάτ μακέτα του σκηνικού που μας είχαν ετοιμάσει φίλοι αρχιτέκτονες κατασχέθηκε από την αστυνομία ως αποδεικτικό στοιχείο, πως τάχα σχεδίαζε οδοφράγματα! Αναστατωμένοι, κατεβήκαμε στο κέντρο να δούμε τι γίνεται, ερημιά παντού – πού τα εκατομμύρια λαού που θα έσπευδαν να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία, όπως ονειροπολούσε η Αριστερά. Μόνο τανκς κυκλοφορούσαν, ενώ φαντάροι περιπολούσαν νευρικά έξω από τον ΟΤΕ και άλλα κυβερνητικά κτίρια, κρατώντας μυδράλια στα τρεμάμενα χέρια τους. Τότε συνειδητοποίησα πως πάει, την έχασα την Αθήνα μου, πως η ελευθεριότητα, η ξενοιασιά της αποτελούσαν παρελθόν. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη απογοήτευση…
• Δεν αποθαρρυνθήκαμε, όμως. Την επομένη κιόλας μαζευόμαστε και διαμορφώνουμε την πρώτη αντιστασιακή ομάδα, γοητευμένοι από την προοπτική μιας γενικής εξέγερσης. Από τις πρώτες ενέργειές μας ήταν να τυπώνουμε σε τηλεφωνικούς θαλάμους το σύνθημα «δημοκρατία» με κομμένες στη μέση πατάτες, που αν χαράξεις κάτι πάνω τους μετατρέπονται σε σφραγίδες! Η χαμένη μας Αθήνα ξαναζωντάνευε μέσα από τη δράση μας. Ο Αριστείδης Μανωλάκος μάς προτείνει ένταξη στο Πατριωτικό Μέτωπο. Ρωτήσαμε αν ήταν ακηδεμόνευτοι και όχι σοβιετικό «πρακτορείο». Μας διαβεβαίωσαν για το πρώτο –ψευδόμενοι, όπως αργότερα αποκαλύφθηκε– και μπλέξαμε με τις πολιτικές γραφειοκρατίες. Εξαιτίας αυτής της εξέλιξης, των λαθών τακτικής και μιας προμελετημένης «καρφωτής» πιστεύω πως συνελήφθηκα τότε. Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του 11.4.2020 Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του
• Μπουκάρουν, που λες, οι ασφαλίτες νύχτα στο σπίτι καθώς τρώγαμε, βουτάνε εμένα και τον Στυλιάρη, αφήνουν πίσω τη Νένα Μεντή και τη γυναίκα μου. Ανακατεύουν με τα βρομόχερά τους μέχρι και τα εσώρουχά της, που είχε πάντα θαυμάσια τακτοποιημένα, ένας κανονικός βιασμός. Ε, μετά, ακολούθησαν τα γνωστά, Μπουμπουλίνας, Αβέρωφ, Αίγινα, εξευτελισμός, ξύλο, βασανιστήρια… Είχα, όμως, αποφασίσει ότι δεν θα τους περνούσε, ότι η δική μου πίστη ήταν ισχυρότερη. Έκανα, ταυτόχρονα, και την προσωπική μου σύνδεση με την ιστορία, που πλέον βίωνα ως ζωντανή εμπειρία. Το ΕΑΜ, ας πούμε, δεν ήταν πια ανάγνωσμα, γνώρισα προσωπικά αγωνιστές που σάπιζαν στη φυλακή από το ’47. Δεν θα ξεχάσω το παιδικό πρόσωπο που παρά τις κακουχίες διατηρούσαν, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει τη στιγμή της σύλληψης… Ήταν η κρυμμένη, φυλακισμένη, βασανισμένη πλευρά της ανέμελης Αθήνας των φοιτητικών μου χρόνων που προσπαθούσε να αμυνθεί τραγουδώντας, κυρίως Θεοδωράκη, επειδή ξέραμε πόσο εκνεύριζε τους δεσμώτες μας. Να πω εδώ κάτι νόστιμο: ήμασταν συγκρατούμενοι στην Αίγινα με τον Ραφαηλίδη, είχε κρυώσει και μου ζήτησε μια εντριβή με Vicks. Του έκανα, λοιπόν, αλλά εκείνος ανησυχούσε μην τυχόν μας δουν οι ποινικοί και μας παρεξηγήσουν ότι τάχα γαμιόμαστε. «Αυτό σε πείραξε, ρε Βασίλη, του κάνω, εδώ είμαστε ήδη στον πάτο!».
• Με την αμνηστία του ’68, στην πρώτη ευκαιρία την κοπανάω –γιατί είχα υποχρέωση να παρουσιάζομαι στο οικείο αστυνομικό τμήμα κάθε 15– και πάω να βρω την πρώτη γυναίκα μου, την Κατερίνα Πατρώνη, που ήταν με τον Χατζηχρήστο στα Γιαννιτσά. Στον ίδιο θίασο ήταν κι ο Παπαχρήστος, ο διορισμένος χουντικός πρόεδρος του ΣΕΗ. Του αναφέρει ο Χατζηχρήστος τα βασανιστήρια που μου έκαναν, «ψέματα λέει» κάνει εκείνος και τότε τον απολύει! «Να πάει να γαμηθεί ο μαλάκας, πάρε εσύ τον ρόλο του, παίζεις απόψε κιόλας» μου λέει. «Μα, δεν έχω ιδέα» απαντώ. «Κομέντια ντελ άρτε παίζουμε, απλώς κοίτα το χέρι μου και λέγε ό,τι σου έρθει» με προστάζει. Έχω ακόμα εφιάλτες από τότε ότι βγαίνω να παίξω και δεν ξέρω τα λόγια! Πίσω στην Αθήνα δίνω συνέντευξη στη «Sun» για τη χούντα και τα βασανιστήρια, προειδοποιώντας να μη γράψουν επακριβώς όσα τους έλεγα, ώστε να μη με εντοπίσουν. Δεν το κάνουν και το ίδιο βράδυ αντιλαμβάνομαι ότι οι ασφαλίτες με ψάχνανε, από τα πολλά πατήματα πάνω στο αλεύρι που είχα σκορπίσει επίτηδες έξω από την πόρτα. Ήμασταν συγκρατούμενοι στην Αίγινα με τον Ραφαηλίδη, είχε κρυώσει και μου ζήτησε μια εντριβή με Vicks. Του έκανα, λοιπόν, αλλά εκείνος ανησυχούσε μην τυχόν μας δουν οι ποινικοί και μας παρεξηγήσουν ότι τάχα γαμιόμαστε. «Αυτό σε πείραξε, ρε Βασίλη, του κάνω, εδώ είμαστε ήδη στον πάτο!».
Ήμασταν συγκρατούμενοι στην Αίγινα με τον Ραφαηλίδη, είχε κρυώσει και μου ζήτησε μια εντριβή με Vicks. Του έκανα, λοιπόν, αλλά εκείνος ανησυχούσε μην τυχόν μας δουν οι ποινικοί και μας παρεξηγήσουν ότι τάχα γαμιόμαστε. «Αυτό σε πείραξε, ρε Βασίλη, του κάνω, εδώ είμαστε ήδη στον πάτο!».
• Βγαίνω οπότε κανονικά πια στην παρανομία και καταλήγω Ευρώπη μέσω Τουρκίας, με τη βοήθεια της Αμαλίας Φλέμινγκ. Καταθέτω στο Συμβούλιο της Ευρώπης, εκδίδω τους Ανθρωποφύλακες (1969) που έγιναν παγκόσμιο γεγονός και συνέβαλαν σημαντικά στην εκδίωξη της χουντικής Ελλάδας από αυτό τον οργανισμό. Έμεινα Αγγλία, Γερμανία, Ελβετία, Σουηδία, Γαλλία, όπου ευτύχησα να μαθητεύσω στους Ρολάν Μπαρτ και Βιντάλ Νακέ… Το σπουδαιότερο, όμως, ήταν πως ένα μικρό βιβλιαράκι, γραμμένο όπως-όπως, κατάφερε να αναποδογυρίσει την προπαγανδιστική εκστρατεία εξωραϊσμού που το καθεστώς είχε χρυσοπληρώσει. Γι’ αυτό, όποιον ακούς να λέει «δεν γίνεται τίποτα», κόψε τον από φίλο, χαλάει και το δικό σου κέφι, τη δική σου δημιουργικότητα.
• Με τη Μεταπολίτευση επιστρέφω οριστικά Αθήνα και τη βρίσκω ήδη αγνώριστη. Απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης μού θύμιζε έτσι όπως είχε χτιστεί. Κάτι που βέβαια χειροτέρεψε τα επόμενα χρόνια. Με εξαίρεση το ιστορικό κέντρο, τα περισσότερα σημεία αναφοράς μου είχαν χαθεί – η πόλη αυτή λες και μισεί κάθε προηγούμενη μνήμη της. Η τσιμεντοποίηση και η άναρχη δόμηση ασχήμυναν την πόλη, όχι οι μετανάστες, όπως μας τσαμπουνάνε μερικοί. Δεν περίμεναν τα Πατήσια τους ξένους για να χαλάσουν, ήταν ήδη χάλια! Απλώς τους χρησιμοποίησε η εξουσία ως αποδιοπομπαίους τράγους ώστε να δικαιολογήσει τη μαζική ληστεία που διαπράττει σε βάρος όλων εμάς των «γηγενών» μετά την κρίση. Αν ενδιαφερόταν πραγματικά να λύσει το πρόβλημα, θα έδινε σε όλους χαρτιά, ακυρώνοντας τη Συνθήκη του Δουβλίνου. Η πολυπολιτισμικότητα είναι πλούτος στο φαγητό, στην τέχνη, στη διανόηση, στον πολιτισμό, στον έρωτα, στη διασκέδαση, παντού. Κανείς δεν στέκεται μόνος του.
• Μπορούμε και αξίζουμε να έχουμε μια καλύτερη Αθήνα. Να «πρασινίσουν» οι πολυκατοικίες, να αποκτήσουμε περισσότερα πάρκα, πυκνότερα δίκτυα πεζοδρόμων, καλύτερες συγκοινωνίες. Να ζωντανέψουν οι άστεγοι τα άδεια σπίτια κι όλα εκείνα τα νεοκλασικά που ρημάζουν. Να βγει στον δρόμο ο πολιτισμός. Τα είχα προτείνει αυτά και παλιότερα ως δημοτικός σύμβουλος. Χρειαζόμαστε, επίσης, υποδομές. Έχουμε Μέγαρο Μουσικής, αλλά όχι μουσικές σχολές. Στάδια-φαντάσματα που ξέμειναν από τους Ολυμπιακούς, αλλά όχι οργανωμένο αθλητισμό. Προσπάθειες για ήπια και ουσιαστική, αποκεντρωμένη ανάπτυξη, αντί για πομπώδη έργα βιτρίνας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε την ανάκαμψη. Πολλές μικρές δράσεις, ατομικές και συλλογικές, μπορούν να μεταμορφώσουν την καθημερινότητά μας.
• Δυστυχώς, οι Ανθρωποφύλακες δεν έχασαν σε επικαιρότητα. Το ίδιο «βαθύ κράτος» που εξέθρεψε τις χούντες του Μεταξά και του Παπαδόπουλου συντηρεί και τη Χρυσή Αυγή. Ρωτάτε γιατί ο κόσμος δεν αντέδρασε στη χούντα – μήπως αντιδρά στη φασίζουσα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Όταν την αποκαλούσα έτσι, με λέγανε εξτρεμιστή, αλλά να που η υπόθεση Μπαλτάκου το επιβεβαιώνει. Το ακαταλόγιστο για ασφαλίτες και βασανιστές παραμένει: «Κάνε ό,τι θες, θα είσαι και μάγκας». Καμία συνέπεια, καμία τιμωρία. Βλέπουμε πώς αντιμετωπίζει η αστυνομία τους διαδηλωτές, είδαμε ότι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δολοφόνησαν τον βαρυποινίτη Ιλίρ Καρέλι που το ίδιο το σύστημα έσπρωξε στην απελπισία, μετατρέποντάς τον σε θύτη και θύμα ταυτόχρονα. Αναβίωση φασιστικών φαντασμάτων συμβαίνει βέβαια κι αλλού, σε χώρες όπως η Ουκρανία αλλά και η πλούσια, πολιτισμένη Νορβηγία. Προφανώς κάτι πάει στραβά με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
• Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι καταρχάς κοινωνικός ακτιβιστής. Στην πολιτική αρένα είχα βγει για το «μπούγιο», για να ενισχύσω την Αριστερά. Εκλέχτηκα βουλευτής το 2009 (με τον ΣΥΡΙΖΑ), ξοδεύοντας μόλις 150 ευρώ. Είχαν πάθει πλάκα οι συνάδελφοι! Δεν είναι, ξέρεις, τόσο η ιδεολογική αναφορά όσο το ενδιαφέρον για το κοινό καλό που είναι, ταυτόχρονα, ατομικό. Δίνω προτεραιότητα στη δράση «από τα κάτω», με όλη την υπομονή και την επιμονή που απαιτεί. Όταν δεν γράφω ή μελετώ, πηγαίνω σε συζητήσεις, ομιλίες, καλέσματα… Ευαισθητοποιούμαι, βέβαια, ιδιαίτερα σε θέματα φυλακών, κρατουμένων και αστυνομικής βίας. Χρειαζόμαστε, καταρχάς, πιστεύω, έναν νέο Διαφωτισμό. Γιατί με τον σκοταδισμό δεν τελειώσαμε ακόμα, παραμονεύει πάντα στους διαδρόμους της εξουσίας, στον λαϊκισμό και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα χειριστήκαμε καλά τα νιάτα μας η γενιά εκείνη. Κάναμε κανονικά του κεφαλιού μας στην τέχνη αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Πράγματα πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, ρηξικέλευθα, που τότε βέβαια δεν αντιλαμβανόμασταν τη σημασία τους. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, ήρθαν και μας κάθισαν στον σβέρκο τον Απρίλη του ’67 οι συνταγματάρχες…
Τα χειριστήκαμε καλά τα νιάτα μας η γενιά εκείνη. Κάναμε κανονικά του κεφαλιού μας στην τέχνη αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Πράγματα πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, ρηξικέλευθα, που τότε βέβαια δεν αντιλαμβανόμασταν τη σημασία τους. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, ήρθαν και μας κάθισαν στον σβέρκο τον Απρίλη του ’67 οι συνταγματάρχες…
• Με γοητεύει η ειλικρίνεια του βιώματος στους ανθρώπους. Αντιπαθώ την επίδειξη προσωπικότητας, μου θυμίζει εξουσία που αγιογραφεί εαυτήν. Κι εγώ δεν έχω μάθει, ξέρεις, να προσκυνώ, θέλω ισότιμους συνομιλητές απέναντί μου. Για τον ίδιο λόγο προτιμώ τη φυσική ομορφιά στις γυναίκες, όχι την επιτηδευμένη. Να, σαν τα μοντέλα των αγίων του Καραβάτζιο, που ήσαν αλήτες. Αν ήταν όλα τα θηλυκά όπως δείχνουν στην τηλεόραση, θα γινόμουν ευνούχος! Ναι, εξακολουθώ να πίνω, να καπνίζω και να ξενυχτώ όσο μου επιτρέπουν η φυσική κατάσταση και οι δραστηριότητές μου. Η ηδονή δεν είναι δωρεά, με τη φθορά αποκτιέται και μέσω αυτής δημιουργεί αντισώματα ζωής. Χρειάζεται όμως να οριοθετείς την ευχαρίστηση απέναντι στην καταστροφή, φροντίζοντας πνεύμα αλλά και σώμα. Η γερή κράση είναι προϋπόθεση ελευθερίας.
• Το να ακολουθεί κάποιος την κάβλα, τη φουσκοδεντριά , τη λίμπιντό του, να αναζητά να γονιμοποιήσει το φως στον πλησίον του, ανεξάρτητα από σεξουαλικότητες, φύλα και κοινωνικά πρότυπα, είναι μια διαδικασία εξανθρωπισμού, μια επιθυμία ζωής χωρίς κριτήριο. Τα κριτήρια είναι φυλακή! Και δεν το εννοώ μόνο σαρκικά, όπως συμβαίνει στη Δύση, όπου ο ελεύθερος έρωτας εξελίχθηκε σε καταναγκασμό. Ετεροφυλόφιλοι κι ομοφυλόφιλοι μάθαμε να κατακτάμε τον άλλο, όχι να τον συναντάμε πραγματικά. Όμως η πεμπτουσία της σεξουαλικότητας είναι καταρχάς πνευματική, σε κάνει ένθεο, τρόπον τινά.
• Είμαι φτωχός σε υλικά αγαθά,πλούσιος όμως πολύ σε εμπειρίες. Έζησα ανοιχτά, ελεύθερα, σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, δίχως εξαναγκασμούς και συμβιβασμούς. Ήμουν πάντα με την Εύα, που δεν δέχτηκε τον μισό Παράδεισο που της δόθηκε αλλά τον διεκδίκησε ολόκληρο, γι’ αυτό και δάγκωσε το Απαγορευμένο Μήλο – το θέμα του επόμενου βιβλίου μου. Χάρηκα το διάβασμα, τη γραφή, τον έρωτα, τη δράση, τη δημιουργία. Ταξίδεψα, ξενιτεύτηκα, έκανα δύο γάμους κι έναν γιο, ζω είκοσι χρόνια τώρα αγαπημένα με την τελευταία σύντροφό μου, τη Μαρία, με την οποία δεν παντρευτήκαμε για να μη χρειαστεί να χωρίσουμε! Τελώ σε έναν διαρκή ενθουσιασμό. Μπορώ να πω, λοιπόν, ότι ναι, την ευχαριστήθηκα τη ζωή μου. Και ότι, τουλάχιστον, δεν θα πεθάνω ηλίθιος.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Απρίλιο του 2014 Πηγή: www.lifo.gr
Η αριστερά δεν πρέπει να αναλαμβάνει εξουσία;
Όχι! Η αριστερά πρέπει να έχει την εξουσία στην κοινωνία, να πιέζει.
Άρα να αναλαμβάνει, με το λαό να είναι ουσιαστικά η εξουσία…
Ε, βέβαια… Να διαχέεται, να ξέρουν, δηλαδή, ότι θα βρούνε το λαό μπροστά τους και να τρομάζουν. Παίρνουν, επί παραδείγματι, ένα αρνητικό μέτρο, κατέβασε ένα εκατομμύριο στους δρόμους για παιδεία, για υγεία για την περίθαλψη των γερόντων, για τα νηπιαγωγεία να σου πω εγώ τι γίνεται. Βάλε ένα τέτοιο κίνημα καλά οργανωμένο, ριζωμένο για να δούμε. Όλες οι μεταρρυθμίσεις έτσι γινήκανε.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς ανατάσσεται αυτός ο λαός; Είναι θέμα αιτημάτων, να μην περάσει αυτό ή να μην περάσει το άλλο μέτρο; Φτάνει αυτό σήμερα ή χρειάζεται κάτι πιο συνολικό και συνεγερτικό μετά απ’ όλα όσα έχουν προηγηθεί;
Εδώ έχω μια μόνιμη διαφωνία με τους αναρχικούς -κατά τα άλλα συμφωνώ- ότι μας χρειάζεται πολιτικός φορέας. Χωρίς πολιτικό φορέα να οργανώσει και να στελεχώσει αυτό το κίνημα, το κίνημα εξατμίζεται. Είδαμε τι έγινε με την αραβική άνοιξη. Το θέμα είναι το στέλεχος το οποίο θα μπει στο μαζικό κίνημα να απελευθερώσει τις δυνατότητές του και όχι να τον κάνει οπαδό του. Εκεί είναι η διαφορά και αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί συνήθως οι άνθρωποι όταν μιλάνε σε δέκα κορδώνονται ότι κάτι έγινε. Θα κάνω μια παρομοίωση με τον Χριστιανισμό, διότι κάτι που δεν έχει μελετηθεί αρκετά είναι η σχέση Χριστιανισμού κομμουνισμού και επαναστατικών κινημάτων. Άλλο ο μητροπολίτης που είναι σε εντολή του αυτοκράτορα και άλλο ο μοναχός που απελευθερώνει ανθρώπους χωρίς να έχει καμιά εξουσία, ερμηνεύοντας τον Χριστό σαν επαναστάτη. Για μένα χρειάζεται πολιτική οργάνωση, η οποία δεν θα είναι ηγεσία, αλλά θα δίνει τη γνώση και τη σοφία που δυστυχώς κατέχουν μόνο οι διανοούμενοι.
Πολιτική
Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, με το συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ).
Ο Περικλής Κοροβέσης υπήρξε βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο ξεκίνημά του. Συγκεκριμένα το 2007 εκλέχθηκε στην Α΄περιφέρεια Αθηνών. Μετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, της Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 αποχώρησε από το κόμμα.
Hρεμα ηρεμα δεν ειμαι τροκοκρατης
Ο Περικλής και τα λαγωνικά
- A-
- A+
Στο βιβλίο που εξέδωσε το 1960 η ΕΔΑ για την «Υπόθεση Γλέζου» επισημαίνεται καχύποπτα ότι στο βιογραφικό του παλαίμαχου αντιστασιακού που διένειμε η Ασφάλεια κατά τη δίωξή του το 1958 για «κατασκοπεία» δεν υπήρχε η παραμικρή μνεία της πρόσφατης επίσημης επίσκεψής του στην Τσεχοσλοβακία, για το μνημόσυνο «του μαρτυρικού χωριού Λίντιτσε, που έγινε ολοκαύτωμα στον αγώνα εναντίον των Ναζί» (σ. 50).
Χάρη στο αναλυτικό «Δελτίο Δράσης» του Γλέζου που δημοσίευσε πρόσφατα η «Εφ.Συν.» από τον φάκελό του στην Ασφάλεια (4/4), γνωρίζουμε πια πως αυτή η παράλειψη δεν οφειλόταν σε πρόθεση να υποβαθμιστεί η διεθνής αναγνώριση ενός καταξιωμένου αγωνιστή, αλλά σε γραφειοκρατική αδράνεια: τα λαγωνικά που συμπλήρωναν τον φάκελο ξέχασαν να καταχωρίσουν ακόμη κι εκεί το επίμαχο ταξίδι. Η ίδια υπηρεσιακή καταγραφή περιείχε, άλλωστε, ένα ακόμη –τουλάχιστον– εύκολα διαγνώσιμο πραγματολογικό λάθος: ο Γλέζος φέρεται να ανέλαβε τη διεύθυνση της «Αυγής» στις 9/1/1957, ενώ στην προμετωπίδα της αναγραφόταν ως διευθυντής ήδη από το προηγούμενο δεκαπενθήμερο (23/12/1956). Μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε πως η συγκεκριμένη μεταβολή, παραμονές Χριστουγέννων, έγινε αντιληπτή από την υπηρεσία –και «φακελώθηκε»– μόνο μετά τις γιορτές.
Μικρό το κακό, θα πει κανείς. Αποκαλυπτικό, όμως, του βαθμού αξιοπιστίας των αστυνομικών φακέλων, ακόμη και σε τόσο αυτονόητες, «ουδέτερες» λεπτομέρειες. Σαφής προειδοποίηση, επίσης, για την επιφύλαξη με την οποία πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται το όποιο περιεχόμενό τους. Σε αντίθεση με τη μυθολογία που θέλει τον σκληρό πυρήνα του βαθέος κράτους όχι μόνο πανεπόπτη αλλά και παντογνώστη, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με κοινούς γραφειοκράτες που συναρμολογούν όσες ψηφίδες από τη δημόσια και ιδιωτική ζωή των πολιτών τούς προμηθεύσουν συνάδελφοι του ίδιου φυράματος, καλοθελητές και λοιποί χαφιέδες. Ας μην το ξεχνάμε, όταν ξεφυλλίζουμε παρόμοια ντοκουμέντα.
Την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις έδωσε ο θάνατος του δικού μας Περικλή Κοροβέση, που μας άφησε –κι αυτός– εν μέσω καραντίνας. Ο δικός του φάκελος στην Ασφάλεια δεν κρίθηκε, βέβαια, άξιος διατήρησης «για ιστορικούς λόγους» (όπως έγινε για 2.110 όλους κι όλους «επώνυμους»)· κάηκε, μαζί μ’ εκατομμύρια άλλους, στον κλίβανο της «Χαλυβουργικής» κατά το έγκλημα που διέπραξαν στις 29 Αυγούστου 1989 σε βάρος της ελληνικής Ιστορίας οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Λεωνίδας Κύρκος, Χαρίλαος Φλωράκης, Νίκος Κωνσταντόπουλος και Φώτης Κουβέλης.
Χάρη στα απωθημένα που έτρεφαν για τον συγγραφέα των «Ανθρωποφυλάκων» οι διωκτικοί μηχανισμοί της χούντας και της Μεταπολίτευσης, διαθέτουμε όμως δυο-τρία παρεμφερή τεκμήρια που αφορούν (και) το πρόσωπό του. Πιστοποιώντας όχι μόνο τη συνέχεια του «βαθέος κράτους» μεταξύ των δυο αυτών περιόδων (και το διανοητικό επίπεδο των οργάνων που την ενσάρκωσαν), αλλά και την επικίνδυνη διαπλοκή των εν λόγω μηχανισμών με τα ΜΜΕ.
Στο στόχαστρο της Νικολούλη
Η στοχοποίηση του Κοροβέση μετά τον φόνο του Παύλου Μπακογιάννη είναι αρκετά γνωστή. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1989 το «Εθνος» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ιδού ο δολοφόνος», φωτογραφίζοντάς τον σαν εκτελεστή «συμβολαίου» με τη 17Ν και παλιό μέλος της που «πήρε μέρος στις δολοφονίες» Γουέλτς και Μάλλιου. «Η αποκάλυψη αυτή, που με όλη τη σοβαρότητα και τη συναίσθηση των ευθυνών φέρνει σήμερα στο φως το “Εθνος”», διαβάζουμε, «προέρχεται από υπηρεσίες του εξωτερικού και είναι διασταυρωμένη από ελληνική κρατική Υπηρεσία. Ο βασικός αυτός ύποπτος φέρεται στα αρχεία των υπηρεσιών σαν ηθοποιός–συγγραφέας με έντονη αντιστασιακή δράση. (Γνωρίζουμε τα στοιχεία του αλλά για λόγους ευνόητους δεν τα αναφέρουμε)».
Τη φωτογράφηση ολοκλήρωναν οι πληροφορίες πως ο «διανοούμενος δολοφόνος» είχε ζήσει καιρό στο Παρίσι και «τα τελευταία χρόνια κατέληξε στη Σουηδία», όπου διεξήγαγε έρευνα για τους εκεί μετανάστες. Διαφορετικής τάξης ήταν οι ισχυρισμοί του άρθρου περί «συχνών επαφών» και «κοινού αγώνα» του με τον… Τσουτσουβή (καταγεγραμμένων, μάλιστα, σε υπηρεσιακές «μαγνητοταινίες») ή ότι «προέρχεται από τον ΕΛΑ με τον οποίο διαφώνησε και αποχώρησε». Μεταπολιτευτικά, ο Περικλής είχε πάντως περάσει από μια άσχετη, νόμιμη αριστερή οργάνωση ονόματι ΕΛΕΚ…
Το επίμαχο ρεπορτάζ υπέγραφε η Αγγελική Νικολούλη, σχετικά άγνωστη ακόμη αστυνομική συντάκτρια και κουμπάρα του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή, που την είχε παντρέψει με τον επικεφαλής της προσωπικής του ασφάλειας («Ελεύθερος Τύπος», 10/6/1986). Εξ ου και το άκρως νεοδημοκρατικό ύφος του άρθρου: ο Κοροβέσης «φέρεται» να χρηματοδοτούνταν από το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική νίκη του οποίου έπαψε η (συστηματική μέχρι τότε) παρακολούθησή του. Ομως «τον είχαν εντοπίσει και οι Αμερικανοί», που «έχουν γι’ αυτόν άφθονο υλικό». Την επανενεργοποίησή του στη 17Ν «τεκμηρίωναν», τέλος, «πληροφορίες» περί ενημέρωσης της ΕΛ.ΑΣ. από την Ιντερπόλ ότι «μετακινείται προς την Αθήνα για μεγάλο πολιτικό συμβόλαιο», που η ΠΑΣΟΚική «σφηκοφωλιά στην Κρατική Ασφάλεια» απέφυγε ν’ αξιοποιήσει.
Το «ρεπορτάζ» είχε προαναγγελθεί από την επομένη του φόνου, με πρωτοσέλιδο επίσης τίτλο: «Ποιοι είναι οι δολοφόνοι. Συγκλονιστικές αποκαλύψεις σε λίγες μέρες» (27/9). Η μαχητικότητα όμως και το θάρρος του Περικλή, που αντί να παριστάνει τον ανήξερο κατέθεσε αυθημερόν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, έριξαν στα βράχια τη σκευωρία. Αντιμέτωπο με ευρύτατη κατακραυγή, το «Εθνος» επιχείρησε μια άτσαλη κωλοτούμπα που αξίζει να διδάσκεται (ως αρνητικό παράδειγμα) στις δημοσιογραφικές σχολές.
Την επομένη της «αποκάλυψης», ανυπόγραφο κείμενο υποστήριξε πως «οι πληροφοριοδότες της εφημερίδας τής είχαν δώσει διαφορετικό όνομα υπόπτου απ’ αυτό του κ. Κοροβέση. Ισως και για λόγους παραπλάνησης» (!). Ακριβώς από κάτω, η Νικολούλη διαβεβαίωνε πάλι, σε τρίτο πρόσωπο και διαψεύδοντας όσα η ίδια έγραφε την προηγουμένη, πως «η σύνταξη του δημοσιεύματος αγνοούσε το όνομα του αναφερομένου στο σήμα». Το δικαστήριο που εκδίκασε τη μήνυση ουδόλως πείστηκε, φυσικά, απ’ αυτές τις άκομψες πιρουέτες.
«Επιβαρυντικά στοιχεία»
Ο Περικλής γνώριζε βέβαια πολύ καλά ότι το ανθρωποφάγο δημοσίευμα τον αφορούσε. Είχε άλλωστε προ πολλού στοχοποιηθεί ονομαστικά, μαζί με άλλους δεκατρείς αριστερούς πολίτες, σαν «βασικός ύποπτος» για συμμετοχή στη 17Ν.
Ηταν 9 Δεκεμβρίου 1984, λίγες μέρες μετά την επεισοδιακή αντιφασιστική διαδήλωση στο «Κάραβελ» κατά του Λεπέν (4/12) και τις 170 συλλήψεις της επομένης, όταν η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (με διευθυντή, τότε, τον Κώστα Σκούρα κι αρχισυντάκτη τον Σπύρο Καρατζαφέρη) ανήγγειλε στην πρώτη σελίδα της μια εντυπωσιακή αποκάλυψη: «Πώς βλέπει τώρα η Ασφάλεια τη “17 Νοέμβρη”».
Το δισέλιδο ρεπορτάζ υπέγραφε ο Γιώργος Φιλιππάκης και τιτλοφορούνταν παραπλανητικά «Και στην ακροδεξιά τώρα οι έρευνες»· τίτλος που προέκυπτε από ανώνυμες εκμυστηρεύσεις «αξιωματικών των ελληνικών αρχών ασφαλείας», πως η 17Ν «είναι στελεχωμένη από ακροδεξιά στοιχεία –πιθανώς απότακτους ή εν ενεργεία αξιωματικούς– και δρα σαν παρακλάδι διεθνών ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων».
Η ουσία δεν βρισκόταν όμως σ’ αυτήν την καφενειακή ανάλυση, αλλά σε «δυο φοβερά ντοκουμέντα» ακατανόμαστων υπηρεσιών που συγκροτούσαν τον βασικό κορμό του δημοσιεύματος:
● Ενα «απόρρητο μνημόνιο για υπηρεσιακή χρήση» (23/12/1983), που παρατίθεται ολόκληρο και αφορούσε «συλλογή πληροφοριών» από τις αντίστοιχες υπηρεσίες της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας μετά την επανεμφάνιση της 17Ν. Μοναδικές διαπιστώσεις από την ανάγνωσή του είναι η ολοκληρωτική άγνοια των βολιδοσκοπούμενων για την οργάνωση-φάντασμα και η ύπαρξη ενός καταλόγου «υπόπτων» από τον «χώρο της εξτρεμιστικής αριστεράς», για τους οποίους ρωτούσαν οι ημέτεροι ασφαλίτες. Μαθαίνουμε έτσι ότι «στις γαλλικές αρχές ήταν γνωστός ο Καραμπελιάς και σχετικός αριθμός από τους γνωστούς υπόπτους», οι δε Γερμανοϊταλοί κατέγραφαν τις κινήσεις μιας Γερμανίδας που είχε φυλακιστεί το 1972 από τη χούντα ως μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «20ή Οκτώβρη». Περί Ακροδεξιάς, ούτε λέξη. Υπενθυμίζεται, τέλος, ότι κατά τη δημοσίευση του άρθρου ο Καραμπελιάς ήταν κρατούμενος για τη διαδήλωση στο «Κάραβελ», με εκκρεμή ακόμη την έκβαση της προανάκρισης.
● Μια έκθεση «των ελληνικών υπηρεσιών ασφαλεία ς» περί 17Ν, συνταγμένη το 1980, από την οποία το άρθρο παραθέτει μονάχα το ζουμί: έναν κατάλογο 14 «κυρίων υπόπτων», αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης ή/και ακτιβιστών της μεταδικτατορικής Αριστεράς. Μαζί με τον Κοροβέση, τον Καραμπελιά, τη γυναίκα του, την προαναφερθείσα Γερμανίδα και τον Ελληνα σύζυγό της, η λίστα περιλάμβανε επίσης τον (άρτι αθωωθέντα) «συνήθη ύποπτο» Γιάννη Σερίφη και μια σειρά αγωνιστές της «20ής Οκτώβρη» (πραγματικούς ή φερόμενους), του «Ρήγα» και της «Δημοκρατικής Αμυνας» (Νίκος Μανιός, Μαργαρίτα Γιαραλή, Δημήτρης Ψυχογιός, Γιώργος Σαγιάς, Γιάννης Σταράκης, Λούης Δάνος, Ηλίας Νικολακόπουλος). Ο κατάλογος έκλεινε με το όνομα του πολιτικού αρχισυντάκτη της «Ελευθεροτυπίας», Γιώργου Βότση, διευκρινίζοντας μάλιστα πως «εθεωρείτο ο συγγραφέας της διακήρυξης της “17 Νοέμβρη”».
Μη νομιστεί πως η παράθεση των 14 ονομάτων απέβλεπε στην καταγγελία της ΚΥΠατζίδικης αθλιότητας. Απεναντίας, ένα κείμενο εντός πλαισίου στο κέντρο του δημοσιεύματος εξέφραζε την απορία «γιατί δεν έγιναν συλλήψεις»: «Ενα από τα κυριότερα ερωτήματα που προκύπτουν από το απόρρητο υπόμνημα των ελληνικών αρχών ασφαλείας είναι γιατί η τότε Ασφάλεια δεν προχώρησε σε συλλήψεις όλων των υπόπτων εφόσον, όπως προκύπτει από το κείμενο, υπήρχαν επιβαρυντικά στοιχεία τουλάχιστον για τους δεκατέσσερεις πρώτους». Φαινόμενο πρωτοφανές στα δημοσιογραφικά χρονικά, η εφημερίδα απαιτούσε τη σύλληψη συντάκτη της, δίχως να μνημονεύει καν όσα τον «επιβάρυναν»!
Μερικούς μήνες αργότερα, το πλήρες κείμενο της επίμαχης έκθεσης δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Γιώργου Καράμπελα, «Το ελληνικό αντάρτικο των πόλεων, 1974–1985» (Αθήνα 1985, εκδ. Ρόπτρο, σ. 277–300), με τη διευκρίνιση ότι προερχόταν από την ΚΥΠ (νυν ΕΥΠ). Στοιχειώδης γνώση των δύο γλωσσών αρκεί πάντως για να διαπιστώσει κανείς αμέσως πως επρόκειτο για έγγραφο (κακο)μεταφρασμένο στα ελληνικά από τα αγγλικά, αμερικανικής κατά πάσα πιθανότητα προέλευσης. Αποκαλύπτεται επίσης περίτρανα ποια ακριβώς ήταν τα φοβερά και τρομερά «επιβαρυντικά στοιχεία» που δικαιολογούσαν –κατά το «ρεπορτάζ»– τη σύλληψη των δεκατεσσάρων «υπόπτων».
Για τον Περικλή, Νο7 στη λίστα, διαβάζουμε επί λέξει τα εξής –όλα κι όλα– εξόχως σοβαρά:
1. «Εγραψε το βιβλίο Ανθρωποφύλακaς, βιβλίο επί της τακτικής των αναρχικών. Πολλές φράσεις της διακήρυξης της 17 Νοέμβρη είναι πανομοιότυπες με φράσεις που αναφέρονται στο βιβλίο. Στο βιβλίο αναφέρεται το κελί 17, πιθανώς συμβολικός όρος. Οπως και ο περιγραφόμενος δολοφόνος, ο Κοροβέσης είναι ψηλός –1,85– με αθλητικό παράστημα.
2. Ζούσε στο Λονδίνο τον ίδιο καιρό που ήταν και ο Βότσης και ένας στενός φίλος του Ιωάννη Σταράκη. Στα μέσα Μαΐου 1977 αναφέρθηκε ότι ήταν έτοιμος να φύγει από Ελλάδα. Στις 27 Ιανουαρίου 1978, σε μια έρευνα στο σπίτι του βρέθηκαν μια γραφομηχανή και αναρχικό υλικό. Η ανάλυση της γραφομηχανής έδειξε ότι δε χρησιμοποιήθηκε για κανένα γνωστό κείμενο επί της δολοφονίας των Μάλλιου–Γουέλς.
3. Είναι σε επαφή με τον Γιώργο Βότση και με άλλους» (σ. 288).
Συγκλονιστικά, όντως, τεκμήρια· ιδίως η προφητική ενόραση του Περικλή, όταν έγραφε τους «Ανθρωποφύλακες» το 1969, πως η άλωση του Πολυτεχνείου (και η συνακόλουθη ονοματοδοσία) θα γινόταν στις 17 κάποιου μήνα, τέσσερα χρόνια αργότερα!
Ανάλογης υφής και σοβαρότητας είναι και τα υπόλοιπα λήμματα της λίστας. Κοινωνικές, επαγγελματικές ή συγγενικές σχέσεις, προσωπικές φιλίες κι ερωτικοί δεσμοί αναγράφονται σαν δήθεν ενοχοποιητικά στοιχεία, μαζί μ’ ένα μωσαϊκό από άσχετες πληροφορίες οργάνων ή χαφιέδων, με μόνη συγκολλητική ουσία το αντιδικτατορικό παρελθόν κι αριστερό παρόν των υπόπτων.
Χαρακτηριστικό δείγμα: «Στις 8 Ιουλίου 1977 ο Βότσης και η φίλη του η Νταουντάκη πήγαν σε μια ταβέρνα στην οδό Φυλής ώρα 00.30. Μισή ώρα αργότερα ο Ψυχογιός και 3 άλλοι κάθισαν σε ένα διπλανό τραπέζι» (σ. 292). Συγκλονιστικό!
Οφθαλμοφανής είναι η ψυχροπολεμική ματιά, όπως και η δημοσιοϋπαλληλική ραστώνη που διαπερνά όλο το έγγραφο. Επιβαρυντικό για τους Βότση και Ψυχογιό θεωρείται λ.χ. ότι παρακολούθησαν το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Αβάνα· για τον δεύτερο πληροφορούμαστε, επίσης, πως «η γυναίκα του επισκέπτεται τα γραφεία του Ρήγα Φεραίου» – της νομιμότατης, δηλαδή, νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού!
Μια επίσκεψη των Βότση και Νικολακόπουλου το 1978 στην Αλγερία καταγράφεται πάλι σαν σκοτεινή ενέργεια (σ. 288 & 291). Αν ο συντάκτης της έκθεσης είχε μπει στον κόπο να ξεφυλλίσει την «Ελευθεροτυπία» και το «Αντί» των επόμενων ημερών, θα διάβαζε φαρδιά πλατιά τα δημοσιογραφικά οδοιπορικά τους από το Μέτωπο Πολισάριο της Δυτικής Σαχάρας…
Ο επίσημος επίλογος της υπόθεσης γράφτηκε στα δικαστήρια, όπου κατέφυγαν έξι από τους θιγόμενους. Πρωτόδικα οι Φιλιππάκης, Καρατζαφέρης και Σκούρας καταδικάστηκαν σε έξι 18μηνες φυλακίσεις ο καθένας και δύο εκπρόσωποι της εφημερίδας σε ισάριθμες 12μηνες (27/6/1985). Το Εφετείο μείωσε αισθητά τις ποινές για τους Σκούρα και Φιλιππάκη (10 μήνες), αθωώνοντας τους υπόλοιπους (14/2/1986).
Το φάντασμα της επίμαχης λίστας θα σκιάζει ωστόσο για χρόνια τον δημόσιο χώρο. Στο βιβλίο «Τρομοκρατία. Θεωρία και πράξη» που εξέδωσε το 1992, ο Πάνος Καμμένος αναπαράγει π.χ. κι αυτός τα ονόματα των 14 «κυρίως υπόπτων» (σ. 338–9), συμπτύσσοντας κατά το δοκούν τα υπηρεσιακά «αποδεικτικά στοιχεία».
Για τον Κοροβέση πληροφορούμαστε έτσι ξανά πως είναι «συγγραφέας του βιβλίου “Ανθρωποφύλακες” για την τακτική των αναρχικών» κι ότι «στη διακήρυξη της 17Ν υπάρχουν πολλές φράσεις πανομοιότυπες του βιβλίου». Εκατόν εξήντα σελίδες παρακάτω, ο αναγνώστης διαβεβαιώνεται, πάντως, παρεμπιπτόντως για την αθωότητά του (σ. 500).
Στο μυαλό του Περικλή, η «λίστα» της ΕΥΠ και το πρωτοσέλιδο του «Εθνους» ταυτίστηκαν τελικά ως ψηφίδες μιας ενιαίας στοχοποίησης. Αψευδής μάρτυρας, ένα lapsus σε αρκετά μεταγενέστερη συνέντευξή του (protagon.gr, 1/9/2009): «Με είχε βγάλει η Νικολούλη δολοφόνο γιατί στην Ασφάλεια με κρατούσαν στο κελί 17».
251 «εξτρεμιστές»
Μεταξύ άλλων «επιβαρυντικών στοιχείων», η ΚΥΠ καταλόγιζε στον Βότση (σ. 293) πως «είχε συναντήσεις» με τους Περικλή Κοροβέση και Μανόλη Γλέζο.
Απορίας άξιο, αυτό το τελευταίο; Οχι και τόσο. Το όνομα του Γλέζου συνυπήρχε, γαρ, με εκείνα των υπολοίπων σε ακόμη προγενέστερη λίστα υπόπτων, που ήρθε στο φως τον Δεκέμβριο του 1995. Κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμηση αντιδικτατορικού αγωνιστή, ο δημοσιογράφος του «Ελεύθερου Τύπου» Βασίλης Ζήσης επικαλέστηκε στη δίκη του ένα έγγραφο της μεταπολιτευτικής Ασφάλειας (6/12/1979), το οποίο διέτασσε τη φωτοτύπηση «κατά τρόπον αθόρυβον» των διαβατηρίων 251 «υπόπτων δι’ ανάμιξιν εις εξτρεμιστικάς ενεργείας».
Μεταξύ των 251 συγκαταλέγονταν ο Κοροβέσης, οι υπόλοιποι 13 «κύριοι» και 19 από τους 32 δευτερεύοντες «υπόπτους» της ΚΥΠατζίδικης λίστας, αλλά και πολιτικοί όπως ο Θόδωρος Κρητικός, ο Στάθης Γιώτας ή ο Μανόλης Γλέζος. Ισως ο τελευταίος κρίθηκε ύποπτος επειδή παρέστη τον Οκτώβριο του 1977 στην κηδεία του «αυτοκτονημένου» Αντρέα Μπάαντερ.
Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: η Ασφάλεια διοχέτευσε τη λίστα των 251 στον Τύπο όχι το 1979 αλλά το 1994, επιβεβαιώνοντας ότι παρέμεινε «ενεργή» παρά τις ενδιάμεσες κοσμοϊστορικές αλλαγές. Επτά χρόνια μετά, θα την αναπαραγάγει η «Espresso» (22/9/2002), με τη διαβεβαίωση πως η ΕΛ.ΑΣ. «αναζητά» εκεί «τα στοιχεία που θα οδηγήσουν στην πλήρη εξάρθρωση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα». Ο φόβος των μηνύσεων φύλαγε όμως πλέον τα έρημα και η έγκυρη εφημερίδα απέφυγε να παραθέσει πλήρη ονοματεπώνυμα. Ο Περικλής μνημονεύτηκε λ.χ. ως «Π.Κ., συγγραφέας και ηθοποιός» – κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Αφιερωμενη αυτη η αναρτηση ο στον φιλο και συντροφο στους κοινωνικους αγωνες Αντωνη Στασινοπουλο που εφυγε απο κοντα μας πριν απο πεντε χρονια τον Μαιο του 2015 .Δεν τον ξεχναμε ποτε. Ζει μεσα στους αγωνες μας.Για μια κοινωνια εναντια στον φασισμο και τον ρατσισμο για μια κοινωνια που η ποιηση θα ντυνει την καθημερινοτητα μας
http://sthenos.blogspot.co.uk/
Σε λιγες μερες θα κλεισουν τρια χρονια απο τον θανατο του φιλου και συντροφου Αντωνη.Του ποιητη του αριστερου του αντεξουσιαστη του ενεργου πολιτη.Του φιλου πανω απ ολα. Αναζητειστε τις εξη ποιητικες του συλλογες
Εκπέμπουμε Αναρίθμητους Σκλάβους ανά Δευτερόλεπτο, ανεξάρτητη έκδοση, Πάτρα, 1983.
Των Ονείρων τα Χρώματα, εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα, 2004.
Σπορά, Εκδόσεις Γιάννη Πικραμένου, Πάτρα, Α΄ έκδοση Μάρτιος 2007, Β΄ έκδοση Οκτώβριος 2007.
Μαζί, εκδόσεις Πανός, Αθήνα, 2009.
Φεγγάρι Ολόγιομο, εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα, 2010.
Το Βρέφος, εκδόσεις Opportuna, 2014.
Αγαπουσε τους ανθρωπους τα ζωα τη φυση.
Ο Αντώνης Στασινόπουλος, είχε πάρει μέρος σαν αλληλέγγυος, σε όλους τους εργατικούς αγώνες από το 1970, και στη πρώτη γραμμή στις μεγάλες κινητοποιήσεις της Πειραϊκής Πατραϊκής, της Μίσκο και της Πιρέλλι τη δεκαετία του ’90. Εργάτης ο ίδιος, είχε περάσει από πολλές δουλειές. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Αναρχικής Ομάδας Πάτρας το 1984, η οποία είχε δημιουργήσει και το πρώτο αναρχικό στέκι σε ένα διώροφο νεοκλασικό στην οδό Γεροκωστοπούλου πάνω από τη πλατεία Γεωργίου. Ιδρυτικό μέλος επίσης του σωματίου ανέργων Πάτρας το 1992, μέλος του κοινωνικού κέντρου Πάτρας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. και άλλων αναρχικών και όχι μόνο πρωτοβουλιών.
Στα χρονια της εφαρμογης των μνημονιων παντα παρων ενας απο τους λιγους η περισσοτερους στις διαμαρτυριες στην πανω πλατεια στο Κρανιδι.
Στην επιθεση κατα της Κουνεβα ενας απο τους ανθρωπους που συγκεντρωσαν και εστειλαν λεφτα για τις πρωτες αναγκες εκεινων των ημερων.
Αναδημοσιευω αρθρο που αναρτηθηκε σε αυτο το ιστολογιο στις 9 Μαη 2015.
Πολυς κοσμος, φιλοι, συγγενεις, και συντροφοι, ειπαμε χτες το τελευταιο αντιο στον Αντωνη στο νεκροταφειο διπλα στην Εκκλησια της Αλεξιωτισας σην Πατρα.
Μετα ακολουθησε καφες σε εναν χωρο που παλια ηταν βυρσοδεψιο μεσα στην βιομηχανικη περιοχη.Περιοχη που τοσες φορες ειχε οργωσει ο Αντωνης με προκηρυξεις και αφισσες σε εργατικες κινητοποιησεις. Πολλοι φιλοι ειχαν ερθει απο το Κρανιδι. Μια ομαδα συντροφων παλιων και νεωτερων του Αντωνη απο την Πατρα τον αποχαιρετισε με την φωνη Αθανατος Συντροφε. Ο Αντωνης δεν θα παψει ποτε να ειναι διπλα μας οσο θα υπαρχει αγωνας για μια κοινωνια που δεν θα υπαρχει εκμεταλευση ανθρωπου απο ανθρωπο.
Ο Αντωνης με καταγωγη απο την εργατικη ταξη ηταν κομματι αυτου του πολιτικου χωρου που ποτε δεν συνθηκολογησε ποτε δεν απαρνηθηκε τις ιδεες του ποτε δεν νερωσε το κρασι των ιδεων του.Ο Αντωνης ο αντεξουσιαστης ο Αναρχικος ο αριστερος Αντωνης πεθανε κρατωντας παντα την μαυροκοκκινη σημαια της ελευθεριας της αυτοδιευθυνσης της εργατικης απλευθερωσης απο τα δεσμα του κεφαλαιου.
Ο αγωνας συνεχιζεται συντροφε.Δεν θα σε ξεχασουμε.
http://www.poiein.gr/archives/36624/index.html
Παραθυρο στον Κοσμο 