Σχετικά ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΑΣΑΝΖ

Πανηγυρίστηκε χθες έντονα η απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασάνζ. Δικαιολογημένα βέβαια, απόλυτα. Ο άνθρωπος ξόδεψε ουσιαστικά δώδεκα ολόκληρα χρόνια φυλακισμένος, τα πέντε εκ των οποίων σε απομόνωση, σε φυλακές υψίστης ασφαλείας (τα υπόλοιπα εφτά στο ιδιότυπο καθεστώς «κατ’ οίκον περιορισμού» στην Πρεσβεία του Εκουαδόρ). Το βιολογικό και ψυχικό βάρος του εγκλεισμού είναι τεράστιο. Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για θετική εξέλιξη σε ό,τι αφορά τον ουσιαστικό βασανισμό του ως ανθρώπου.

Όμως τα πράγματα δεν είναι αμιγώς θετικά. Η αυτοκρατορία δεν καταλαμβάνεται από ξαφνικές κρίσεις «καλοσύνης.» Όπως είναι γνωστό, προϋπόθεση για την απελευθέρωση του Ασάνζ ήταν η παραδοχή της ενοχής του για παραβίαση των νόμων περί κατασκοπείας, δηλαδή η ομολογία εκ μέρους του ότι διέπραξε κατασκοπεία σε βάρος των ΗΠΑ αντί να ασκεί τη δημοσιογραφία.

Αυτή η ομολογία, χωρίς την οποία ο Ασάνζ δε θα έβλεπε ούτε σήμερα το φως της μέρας, αποτελεί πια δεδικασμένο, τόσο για τον ίδιο, σε περίπτωση που διανοηθεί να επαναλάβει το Wikileaks, όσο και για οποιονδήποτε άλλο. Δίνει τη δυνατότητα στις αμερικανικές διωκτικές αρχές να εξαλείψουν από τη νομική υπεράσπιση οποιουδήποτε θελήσουν την επίκληση της δημοσιογραφικής έρευνας για την αλήθεια.

Περαιτέρω, η απελευθέρωση στάθηκε εφικτή στη βάση της αναδρομικής προσμέτρησης των 7+5 ετών ως ποινής. Με λίγα λόγια, πρώτα επιβλήθηκε με το έτσι θέλω η κάθειρξη και μετά έγινε η δίκη. Με…δώδεκα χρόνια διαφορά. Δώδεκα χρόνια κάθειρξης χωρίς δίκη. Αυτό επικυρώθηκε χθες ως νόμιμη πρακτική για την αυτοκρατορία. Κι ελπίζω να είναι αντιληπτό πόσο τρομακτικό είναι.

Μακάρι ο ίδιος να χαίρει καλής σωματικής και ψυχικής υγείας και να απολαύσει την ελευθερία που του στέρησαν. Στεκόμαστε φυσικά δίπλα του.