Ηταν αδερφη του παππου μου .Πατερα της μανας μου.Αυτοκτονησε λιγο πριν τα 40 χρονια της  Ιουνιο του 1944.

Γεωργιος Παπαοδογιαννης Θεανω ΚριεμαδηΣτην φωτο οι γονεις της Θεανώ Κριεμάδη(απο οικογενεια στρατιωτικων με σχεσεις με την Γαλλια και με αδερφο τον βουλευτη Μεγαριδος Κων. Κριεμαδη  26/2-29/11 1872 και 23/6/1874-19/5/1875)-Γεώργιος Παπαδόγιαννης, λοχαγός Πεζικού.

Ο Γεώργιος Παπαδόγιαννης (την μανα μου ελεγαν Γεωργια)πεθανε σε ατυχημα  και αφησε την γυναικα του με 6 παιδια.

Στην φωτογραφια η Θεανω και ο Γεωργιος με τα παιδια τους  1 Μαιρη/ 2 Κωσταντινος (γεννηθηκε 1894)/3 Ευα/4 Σολων/5 Κλειτω/6 Ηρακλης.Ολοι και ολες πεθαναν σε προχωρημενη ηλικια.Εκτος της Κλειτους που αυτοκτονησε λιγο πριν τα 40 χρονια της.

Oι παρακατω πληροφοριες ειναι απο την πρωτη μου ξαδερφη  Αμαλια Ρουβαλη κορη της πολυαγαπημενης μου θειας  Τερεζας Παπαδόγιαννη-Ρουβαλη αδερφης της μανας μου που πολυ καλα γνωριζει οσα περιγραφει.

15/12/15 προγονώντας…

Από το ιστολόγιο του αδερφού Μάκη Κατσαΐτη:
η σειρά των αδερφών ήταν: Εύα, (παντρεμμένη με βενιζελικό στρατιωτικό γιατρό), Μαίρη (παντρεμμένη με τον Δημήτρη Μανωλέσο, πολιτευτή του Κέντρου, Διοικητή του τότε Γενικού Λογιστηρίου και μετέπειτα υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος) , Κώστας (αξιωματικός όπως ο πατέρας του, παππούς του Μάκη και της ιστολόγου) , Σόλων (λογιστής και μεταφραστής) , Ηρακλής (επιχειρηματίας), Κλειτίτσα. Όταν παντρεύτηκε ο Σόλων, έβγαλε την μοναχοκόρη του Κλειτώ, εις μνήμην της μικρής του αδερφής Κλειτίτσας.
Στα οικογενειακά άλμπουμ υπάρχει μία φωτογραφία της Κλειτίτσας γύρω στα 25, ξανθή, ψηλή κι ευθυτενής, με ωραίο σώμα και ωραιότερο ακόμη φεγγοβόλο χαμόγελο.
Ο μύθος χάνεται στις αναμνήσεις των απογόνων, στις δικές μου, από αφηγήσεις του παππού Κώστα, της μάνας μου και της Ζωρζέτας (μάνας του Μάκη), των δύο θυγατέρων του Κωνσταντίνου Παπαδόγιαννη, ήταν πως όταν η Κλειτώ αντίκρυσε το πτώμα του Χωμενίδη να κρέμεται από το δέντρο στα Ψηλά Αλώνια στην Πάτρα,στις 9/5/1944, γύρισε στην Ακράτα, όπου τους στέγαζαν οι γονείς του Χρήστου Χωμενίδη, έπεσε από το μπαλκόνι και σκοτώθηκε. Ο Χρήστος Χωμενίδης https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CF%89%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82_(%CE%95%CE%91%CE%9C)  
*  με τις δέουσες επιφυλάξεις ως κατωτέρω *  ήταν παντρεμμένος σε πρώτο γάμο με την αδερφή του Δημήτρη Γληνού, όντως, αλλά ο γάμος δεν διήρκεσε μόνο λίγους μήνες, πλην λίγα χρόνια, αφού γεννήθηκε από αυτόν ο Άγγελος, πατέρας του εξ αγχιστείας ξαδέρφου Χρήστου Χωμενίδη, που γράφει βιβλία. Ο Άγγελος, μετέπειτα δικηγόρος Αθηνών, παντρεύτηκε με τη Νίκη, κόρη του κομμουνιστή Βασίλη Νεφελούδη, (1906-2004) βουλευτή του ΚΚΕ και μετέπειτα της ΕΔΑ, ηγετικού στελέχους στη συνέχεια του ΚΚΕ ες, μαζί με τον αδελφό του Παύλο Νεφελούδη, εξ ου και το περισινό βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη «Νίκη», όπου και εκεί αναγράφεται κάτι για την Κλυτίτσα. Ο  εγγονός Χρήστος Χωμενίδης, μετά από πολλές συνομιλίες με μέλη της στενής οικογένειας της γράφουσας, και με τη Ζωρζέτα (πριν πεθάνει) και με του λόγου μου, αποφάσισε να ονομάσει το κοριτσάκι του Νίκη-Κλυτώ.
Ο Χρήστος Χωμενίδης (γεννήτωρ) γνώρισε την Κλειτώ  Παπαδόγιαννη στην Ακροναυπλία του Ναυπλίου, από τον παππού Κωνσταντίνο Παπαδόγιαννη, αξιωματικό πυροβολικού και άκρως βενιζελικό, που είχε συμμετάσχει στο Κίνημα του 1935, προκαλώντας την εξέγερση του Σπερχειού. Και οι δυο τους κρατούνταν στις φυλακές της Ακροναυπλίας, ο μεν Χωμενίδης ως αντίθετος του καθεστώτος, ο δε Παπαδόγιαννης ως θανατοποινίτης μετά την δίκη των αξιωματικών του Κινήματος του ’35.  Είχαν γνωρισθεί στην εκστρατεία της Μικρασίας όπου συνυπηρέτησαν στον Ελληνικό στρατό. Κατ’ άλλους στην ευρύτερη οικογένεια, Χρήστος και Κλειτώ είχαν παντρευτεί μυστικά το ’38 ή ’39, σ’ ένα ξωκκλήσι..Η οικογένεια της Κλειτίτσας διείπετο από αυστηρές  για την εποχή αρχές, ίδιον της αστικής τάξης, στην οποία ανήκε, εξάλλου, και ο Χωμενίδης, λίγο δύσκολο να είχαν «ανεχθεί»  στις οικογένειες αυτές «ελεύθερη» συμβίωση για μέλος της και δη θήλυ… (το «ελευθεριακή», που αναφέρει ο σημερινός συγγραφέας  Χωμενίδης,δημιουργεί, ερήμην του, προφανώς, άλλους συνειρμούς, προσοχή, η αναφορά σε συγκεκριμένη εποχή)..
Μικρή διόρθωση: αυτή η οικογένεια (Κριεμάδη-Παπαδόγιαννη) επ’ ουδενί ήταν «αριστερή» με σημερινούς όρους, απλώς, προοδευτική, με λίγο πιο ανοιχτούς ορίζοντες του πλαισίου της δικής της εποχής. Για καθορισμό όρων και ενοιών…
Σύνδεσμοι που παραθέτει και ο Μάκης Κατσαΐτης βρίθουν από λάθη, τα οποία ορθώς ο ίδιος επισημαίνει και «διορθώνει» στο δικό του ιστολόγιο’ η Ιστορία ακόμη συγγράφεται και για χάρη της αλήθειας των γεγονότων ως συνέβησαν κι όχι όπως θα μπορούσαν να είχαν συμβεί σε επίπεδο φαντασιακό αναφέρονται εδώ τα παρόντα. Καλά γνωρίζουμε πως η προφορική αφήγηση (με πολλές εκφάνσεις) αποτελεί πηγή συγγραφής της Ιστορίας αλλά η επιστήμη απαιτεί αυστηρά την απόλυτη διασταύρωση πηγών. Εξάλλου, η τεχνολογία συμβοηθεί την επιστήμη αλλά το διαδίκτυο υπολείπεται ακόμη επί πολύ ως προς την φερεγγυότητα των πηγών. https://sikam.wordpress.com/2015/12/14/k%CE%BB%CF%85%CF%84%CF%8E-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7/  Σημ.: το παρόν αναπαράγεται και αναρτάται με μικρές διευκρινήσεις διότι αποτελεί εν δυνάμει μέρος της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας, για κανέναν άλλο λόγο.-

Ο συγγραφεας Χρηστος Χωμενιδης αναφερεται στην Κλειτω.Ο αδερφος της (παππους μου Κωστας Παπαδόγιαννης) εκεινες τις μερες του 44 και λιγο αργοτερα το καλοκαιρι , ειχε συλληφθει, αποδρασει, περασει στην παρανομια και απο εκει στο επιτελειο του Μπακιρτζη στις Ομαδες Μεραρχιων Μακεδονιας του ΕΛΑΣ. Εφευγαν οι Γερμανοι κατακτητες και το κενο εξουσιας επρεπε να γεμισει. Μερες που ξεκινουσε (η συνεχιζοταν απο την κατοχη και την δικτατορια Μεταξα και ακομα πιο πισω) ο εμφυλιος πολεμος αναμεσα σε δυο κοσμους .Ολα τα αδερφια ηταν αριστεροι και μορφωμενοι-ες μιλουσαν ξενες γλωσσες και η Κλειτω οπως και ο Σολων ηταν μεταφραστες.Εξ αλλου ο στρατιωτικος αδερφος της μητερας τους ηταν στην Γαλλια για εκπαιδευση οπου και πηγε και ο Κωστας Παπαδογιαννης  (1917)για να  εκπαιδευθει σαν πιλοτος. Ηταν ξεκαθαρο σε ποιο κοσμο ανηκαν.Γραφει ο συγγραφεας κ Χρηστος Χωμενιδης εγγονος του Χρηστου Χωμενιδη

Η Κλειτώ διέθετε τη μόρφωση μιας μοσχαναθρεμμένης θυγατέρας στρατηγού της εποχής – μετέφραζε από τα γαλλικά, ήξερε πιάνο. Περιγράφεται επίσης ως κοκέτα, μπριόζα, αισθησιακή, όμορφη

Επικεφαλης η συμμετοχος του ταγματασφαλιτικου αποσπασματος που κρεμασε στα ψηλα αλωνια Πατρας τον αγαπημενο της συντροφο Χωμενιδη (και την οδηγησε στην αυτοκτονια) ηταν συμφωνα με καποιες μαρτυριες  ο μετεπειτα δικτατορας Παπαδοπουλος.Αλλη εκδοχη Στην Πάτρα, οι Ταγματασφαλίτες (με διοικητή το Ν. Κουρκουλάκο που επί χούντας διορίστηκε Διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας) απαγχονίζουν 10 άτομα, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Χρ. Χωμενίδης και Δ. Πετρίδης (ιδρυτικά στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ).

Μικρη χωρα η Ελλαδα.Στην περιγραφη του εγκληματος των ταγματαλητων απο τον κ Μοσχο που θα διαβασετε πιο κατω απο λαθος αναφερεται η Κλειτω Παπαδογιαννη σαν η συζυγος του Χωμενιδη που ειχε το επωνυμου Γληνου.Επικοινωνησα μαζι του τον ενημερωσα για οσα θα διαβασετε και εκανε νεα αναρτηση με τα διορθωμενα στοιχεια.Παρακολουθειστε το ιστολογιο του εχει πολυ ενδιαφερον.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=24283

Μία φορά το χρόνο έμπαινε ο πατέρας μου σε εκκλησία: Κάθε ενάτη Μαϊου. Δεν φίλαγε εικονίσματα, δεν έκανε καν τον σταυρό του. Άναβε μόνο δυο κεράκια και στεκόταν για λίγο σιωπηλός. «Το ένα είναι για τον παππού σου. Το άλλο για την Κλυτώ…», μου εξηγούσε όταν βγαίναμε στο προαύλιο.

Την ιστορία του παππού μου μπορούσα να τη βρω -ως σύντομη τουλάχιστον αναφορά- και στα βιβλία. Ο Χρήστος Χωμενίδης, γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ, σταλμένος από την Κυβέρνηση των Βουνών στην Πελοπόννησο για να διοργανώσει τις ελεύθερες εκλογές, συνελήφθη από τους Γερμανούς ενώ διέσχιζε με βάρκα τον Κορινθιακό, φυλακίστηκε και απαγχονίστηκε στην Πάτρα στις 9 Μαΐου του 1944. Όσα περαιτέρω στοιχεία μάθαινα από ανθρώπους κυρίως που τον είχαν γνωρίσει προσωπικά («εγώ θα σου πω για τον παππούλη σου!» μου έταζαν διάφοροι πρέσβυτες και με καλούσαν σιμά τους) μεγάλωναν τον μύθο του. Ότι ήταν εξαιρετικά μορφωμένος, απ’ τους ελάχιστους της γενιάς του που είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό. Πως ήτανε μπαρουτοκαπνισμένος -πολεμιστής στη Μικρασία- μα και παράλληλα κομψότατος, σε μια φωτογραφία του 1925 εικονίζεται στο Παρίσι με μαύρο κοστούμι, ρεπούμπλικα, μονόκλ και δερμάτινες γκέτες. Πως είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης κινήματος, που όμως δεν μπορούσε να έχει και σπουδαία τύχη στην πολωμένη Ελλάδα του Μεσοπολέμου, όπου ο κόσμος διχαζόταν σε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες και όσοι ριζοσπαστικοποιούνταν, ακολουθούσαν το ΚΚΕ. Πως είχε δώσει το 1930 μία διάλεξη για τη Βιολογία, χαρακτηρίζοντάς την επιστήμη του μέλλοντος. Πως είχε παντρευτεί μια πληθωρικότατη γυναίκα, τη γιαγιά μου, αδελφή του Δημήτρη Γληνού, όμως είχαν χωρίσει ύστερα από λίγους μόλις μήνες -τι τόλμη για τα συμβατικά εκείνα χρόνια!- λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Πως διέθετε αξιοσημείωτη ευφράδεια και γοητεία – «όλες τον ερωτεύονταν τον πάππο σου!», μου είπε πρόσφατα μία κυρία ενενήντα ετών και μου τον σκιαγράφησε με χρώματα που δεν αποτυπώνονται εκ των πραγμάτων σε καμία φωτογραφία. Ότι αντιμετώπισε με παρρησία το εκτελεστικό απόσπασμα, επικεφαλής του οποίου -σύμφωνα με μία τρομερή φήμη- ήταν ο μετέπειτα δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος, ταγματασφαλίτης τότε στην Πάτρα.

Η Κλυτώ όμως ποια ήταν; Η Κλυτώ ήταν η σύντροφος της ζωής του. Δεν είχαν παντρευτεί, καθώς εμφορούμενοι από επαναστατικό πνεύμα απέρριπταν πλέον αμφότεροι τέτοια καλούπια. Συζούσαν σε ένα σπίτι στα Εξάρχεια αλλά και σε όποιο νησί του Αιγαίου βρισκόταν ο παππούς μου εξόριστος. Η Κλυτώ διέθετε τη μόρφωση μιας μοσχαναθρεμμένης θυγατέρας στρατηγού της εποχής – μετέφραζε από τα γαλλικά, ήξερε πιάνο. Περιγράφεται επίσης ως κοκέτα, μπριόζα, αισθησιακή, όμορφη, μα κυρίως ωραία. Σε μια από τις λίγες της φωτογραφίες που έχω δει, παίζει πινάκλ και χαμογελά στο φακό τσαχπίνικα, κρύβοντας το μισό της πρόσωπο πίσω απ’ τα τραπουλόχαρτα. Κατά την Κατοχή παρέμεινε εξαιρετική -λένε- οικοδέσποινα και ας μην είχε να κεράσει τους επισκέπτες παρά την μπομπότα και το υποκατάστατο του καφέ ρεβυθόζουμο που μοίραζαν στα συσσίτια. Το φρόνημα όσο και το κέφι της διατηρούνταν αμείωτο – κι εκείνη όπως και ο παππούς μου κάθε άλλο παρά προσέβλεπαν σε ένα ηρωικό τέλος. Έλπιζαν ότι θα συνέβαλλαν στη δημιουργία μιας καινούριας Ελλάδας. Ζούσαν σε αισιόδοξους, κατά βάθος, καιρούς.

Αρκετοί -υποθέτω- θα είχατε μιαν ανάλογη με την Κλυτώ γιαγιά ή θεία, που η προσωπικότητά της θα σας μεταφέρθηκε μέσα από οικογενειακές διηγήσεις. Φανταστείτε λοιπόν εκείνη την κοπέλα, τριανταδύο χρονών ήταν μόνο, να φτάνει το πρωί της ενάτης Μαΐου στις φυλακές της Πάτρας για να επισκεφθεί τον αγαπημένο της. «Ο άντρας σου σε περιμένει στην πλατεία», της λένε οι δεσμοφύλακες. Ανυποψίαστη σπεύδει και τον αντικρίζει να αιωρείται από ένα δέντρο, ανάμεσα σε άλλους εννιά κρεμασμένους. Ο δήμιός του, του έχει κλέψει το ρολόι, φοράει ωστόσο -ανατριχιαστική λεπτομέρεια- το επίσημο κοστούμι του, που δεν το είχε πουλήσει στη μαύρη αγορά γιατί σκόπευε να το βάλει την ημέρα της Απελευθέρωσης. Η Κλυτώ πέφτει στα πόδια του και σπαράζει. Ζητάει το σώμα του -«αύριο θα το πάρεις» την πληροφορούν οι τσολιάδες- οι εκτελεσθέντες έπρεπε να μένουν σε κοινή θέα επί μιαν ολόκληρη μέρα προς παραδειγματισμόν των περαστικών. Την επομένη καταφέρνει, χρηματίζοντας τον νεκροθάφτη, να τον βάλει σε έναν ατομικό και όχι στον ομαδικό τάφο. Πηγαίνει στα πεθερικά της στην Ακράτα Αχαΐας.

Βρίσκεται σε απόλυτη απόγνωση. Ζητάει από τον πατέρα μου να μείνει μαζί της όμως εκείνος -δεκατριών χρονών παιδί- όσο και να την αγαπάει, λαχταράει να επιστρέψει στη μαμά του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει, τη σώζουν την τελευταία στιγμή. Οι περισσότερες γυναίκες που χάνουν τους άντρες τους είτε ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους είτε γερνάνε διακονώντας την ηρωική τους μνήμη. Μα η Κλυτώ δεν έχει τέτοια πρόθεση. «Βρήκα μια εξαιρετική μοδίστρα που το έσκασε από τα καμένα Καλάβρυτα!», λέει μια μέρα στις κουνιάδες της. «Πρέπει όλες να ραφτούμε για το μνημόσυνο του Χρήστου…». Εκλαμβάνουν εκείνες τον ενθουσιασμό της ως καλό σημάδι. Καλούν τη μοδίστρα σπίτι, ξεκινάνε τις πρόβες. Ανάμεσα σε μεζούρες και υφάσματα, η Κλυτώ διαφεύγει της προσοχής τους. Παίρνει μια μαύρη ζώνη, βγαίνει στο περιβόλι και κρεμιέται από μια λεμονιά.

Την ιστορία αυτή την άκουγα από τα παιδικά μου χρόνια με την ίδια πάντα συγκίνηση. Ένιωθα ένα χρέος προς την Κλυτώ, δεν ήξερα όμως πώς να το εξοφλήσω. Κι ένα βιβλίο ακόμα θα κινδύνευε -λόγω της απόστασής μου από τα γεγονότα και τα πρόσωπα- να γλιστρήσει είτε προς τον μελοδραματισμό είτε προς την ψυχρότητα. Ώσπου ένα απόγευμα, όταν η καλή μου ήταν έγκυος στην κόρη μας, πληροφορήθηκα τυχαία ένα περιστατικό, το οποίο μου έδειξε το δρόμο: Δύο γυναίκες είχαν, λέει, πλησιάσει την Κλυτώ, τον καιρό που περιπλανιόταν απεγνωσμένη στην Ακράτα. «Τι τον κλαις», της είχαν πει «τόσο πολύ τον Χωμενίδη; Αφού δεν είσαι χήρα του! Δεν σε είχε στεφανώσει! Δεν σου είχε δώσει το όνομά του!». Ευθύς κατάλαβα τι της χρωστούσαμε.

Τώρα που γράφω, μια τρίχρονη σχεδόν Νίκη-Κλυταιμνήστρα Χωμενίδη τρώει το φρούτο της και αδημονεί να πάει στην παιδική χαρά.

http://gzmosxos.blogspot.gr/2011/05/11-9-5-44.html

Ο απαγχονισμός των 11 πατριωτών στα Ψηλαλώνια Πατρών στις 9-5-44

Ενα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των γερμανοτσολιάδων

 

Φωτογραφία από το βιβλίο του Στ. Σαράφη «Ο ΕΛΑΣ»

Παρακάτω σας παρουσιάζω απόσπασμα για τους απαγχονισμένους στα Ψηλαλώνια Πατρών, από το βιβλίο μου «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ της Κατοχής και της Αντίστασης» που θα εκδοθεί προσεχώς.
ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ειδεχθέστερα εγκλήματα των τσολιάδων στην Αχαΐα, είναι ο απαγχονισμός των ένδεκα αγωνιστών του ΕΑΜ στα πεύκα της πλατείας Υψηλών Αλωνίων Πατρών, στις 9-5-44. Άλλα ειδεχθή εγκλήματά των που διαπράχθηκαν είναι αυτό στις 13-4-44, ανήμερα Μ. Πέμπτης, με το κρέμασμα του δικηγόρου Βασ. Βουλγαράκη, που κατηγορήθηκε για το σκόρπισμα ΕΑΜικών προκηρύξεων, αντικατοχικού περιεχομένου και στις 3-7-44, στην ίδια πλατεία, που κρέμασαν τον 24χρονο ιδ. υπάλληλο Θαν. Λουρόπουλο, μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ Αιτωλοακαρνανίας. Μεταξύ των απαγχονισμένων της 9-5-44 περιλαμβάνεται ο 43χρονος, δικηγόρος Χρ. Χωμενίδης και ο 40χρονος επίσης δικηγόρος, Δημήτρης (Τάκης) Πετρίδης, εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ για το Αγρίνιο, γιος του Π. Πετρίδη, πρώην υπουργού του Βενιζέλου.

Στις 10 Μάρτη 1944 συγκροτείται στη Βίνιανη, από το ΕΑΜ, η Προσωρινή Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), ενώ ο Χρήστος Χωμενίδης, πρώτος Γεν. Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΚΕ) με απόφαση της ηγεσίας της ΠΕΕΑ, στα μέσα του Απριλίου 1944, ορίζεται Πρόεδρος Δ.Ε. Πελοποννήσου της Κυβέρνησης του Βουνού και υπεύθυνος για την εποπτεία των εκλογών που γίνονται, μια εβδομάδα αργότερα, από τις 23 Απριλίου έως το τέλος του μήνα σε όλη τη χώρα και λαβαίνουν μέρος 1.800.000 πολίτες άνδρες, γυναίκες και νέοι άνω των 18 ετών. Αναχωρώντας, με συνοδεία ένοπλου αντάρτη, από τη Στερεά με τον εθνοσύμβουλο Τάκη Πετρίδη για την Ακράτα, στην Πελοπόννησο, για να αναλάβει τα καθήκοντά του, έπεσε θύμα προδοσίας!

Το καΐκι ξεκινάει από την απέναντι ακτή, διασχίζοντας μέσα στην νύχτα τον Κορινθιακό που φρουρείται άγρυπνα από την γερμανική ακταιωρό ’’Ντόιτσλαντ’’ κι ενώ πλησιάζουν στο Μωριά, συλλαμβάνονται προδομένοι, κατά μια πληροφορία, όταν ο προβολέας της ακταιωρού τους εντοπίζει. Ο ΕΛΑΣίτης εκτελείται επί τόπου, ενώ αρνούμενοι να συνεργαστούν με τους καταχτητές, οι Χωμενίδης και Πετρίδης φυλακίζονται στην Πάτρα. Το ΕΑΜ Πάτρας προσφέρεται να οργανώσει απόδραση του Χωμενίδη, όμως ο ίδιος το αρνείται καθώς ξέρει ότι θα εκτελεστούν άλλοι ως αντίποινα για την πράξη του. (Εφημερίδα του ΑΚΕ ’’Νέος Δρόμος’’ της 15-4-1946).

ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 8ης Μαΐου 1944, ταγματασφαλίτες με εντολή του πλοίαρχου Αλεξάντερ Μάγκνους, που εκτελεί χρέη στρατιωτικού διοικητή Πάτρας, ως αρχαιότερος αξιωματικός καθ’ ότι ο Γερμανός διοικητής Πατρών απουσιάζει και ανώτερος αξιωματικός του Πεζικού ήταν ταγματάρχης([1]), παίρνουν από το κρατητήριο των Ταγμάτων Ασφαλείας στου Βουδ ένδεκα κρατούμενους. Την ευθύνη της φυλακής του Βουδ είχε ο λοχίας Λέκκας του Τάγματος Ασφαλείας. Ο Μάγκνους είχε εκδώσει διαταγή για εκτέλεση δέκα κομμουνιστών και μάλλον από λάθος μέσα στη νύχτα πήραν ένδεκα κρατούμενους. Μεταξύ των κρατουμένων είναι οι Χωμενίδης και Πετρίδης.

Προς τις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης Μαΐου 1944 κρεμάνε στα πεύκα, κυκλικά της πλατείας των Υψηλών Αλωνίων τους αγωνιστές, σε ένδειξη αντιποίνων για συμβάν που έγινε τις βραδινές ώρες της 8ης Μαρτίου. Έναν ακόμη αγωνιστή, τον 24χρονο Κωνστ. Κακό, τον κρεμάνε σε μια μουριά που βρισκότανε απέναντι από την πλατεία, στο πεζοδρόμιο της συμβολής των οδών Καρατζά (Υψηλών Αλωνίων) και Αθαν. Διάκου, όπου και η κατάληξη της υπάρχουσας ανηφοριάς([2]).

Ο Α. Μάγκνους από την 9-5-44, επιβάλλει περιοριστικά μέτρα([3]), περιλαμβάνοντα απαγόρευση εισόδου και εξόδου από την πόλη, απαγόρευση έκδοσης αδειών πάσης φύσεως ταξιδίου με σιδηρόδρομο, κλείσιμο καφενείων, κινηματοθεάτρων κ.ά., που άρει([4]) την Δευτέρα 15-5-44, ενώ την προηγούμενη ημέρα υποδέχεται τα μέρα αυτά με δουλικότητα ο τοπικός Τύπος. «Η επί τινας μόνον ημέρας τήρησις των μέτρων τούτων, δια μιαν έτι φοράν μαρτυρεί την γενναιοδωρία των εν λόγω Αρχών Κατοχής…» και καλεί τον πατραΐκό λαό «να επιδείξη εις το εξής νομιμόφρονα στάσιν και συμπεριφορά», γράφει σε πρωτοσέλιδο ο Νεολόγος.

Επίσημα, από την γερμανική Διοίκηση η ευθύνη για το έγκλημα των Ψηλαλωνίων Πατρών επιρρίφθηκε σε ’’αγνώστους μέχρι τούδε δράστες’’, αλλά στην ουσία επρόκειτο για συγκάλυψη του σκυλοκαυγά μεταξύ τσολιάδων του 5/42 και Γερμανών, που έγινε το ίδιο βράδυ της 8 Μαΐου, ώρα 9.50΄ και οδήγησε στο φόνο δυο Γερμανών ναυτών και άλλων δυο οπλιτών του 5/42 καθώς και του διερχομένου εκείνη τη νύχτα ανύποπτου πολίτη Θεμιστοκλή Διακίδη, οι οποίοι δέχθηκαν τυφλά πυρά, που ρίχτηκαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, στην διασταύρωση των οδών Τριών Ναυάρχων και Κανακάρη, σε κοντινό πορνείο, μετά από οινοποσία στο ταβερνείο του αστυνομικού Χρ. Τασώνη, που βρισκόταν μια γωνία πιο κάτω. Στο αυτό το ταβερνείο διασκέδαζαν νωρίτερα οι Γερμανοί ναύτες με τους ταγματασφαλίτες του 5/42 Συντάγματος και αστυφύλακες της Πάτρας και είχε προηγηθεί ένταση..

Την ώρα της εκτέλεσης ήταν παρούσα και η σύζυγος του Χωμενίδη, Κλυτώ Γληνού (αδελφή του Δημ. Γληνού), που τον άκουσε να της απευθύνει τα στερνά περήφανα λόγια παρηγοριάς. Ο επίλογος για την χήρα του Χωμενίδη γράφεται ένα πρωί, λίγες μέρες μετά, στο πατρικό σπίτι του Χρ. Χωμενίδη στην Ακράτα. Οι συγγενείς της αντικρίζουν την τραγική Κλυτώ κρεμασμένη σε μια ανθισμένη λεμονιά του κήπου([5]).

ΣΤΟΝ ΧΡ. ΧΩΜΕΝΙΔΗ οφείλεται η ονομασία Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, κατά την συγκρότηση του ΕΑΜ, μας πληροφορεί ο Θανάσης Χατζής, πρώτος Γραμματέας του ΕΑΜ, όταν στις 27-9-1941 συνήλθαν «αντιπρόσωποι τεσσάρων άξιων της πατρίδας κομμάτων», ήτοι ο Λευτ. Αποστόλου του ΚΚΕ, ο Χρ. Χωμενίδης του ΣΚΕ, ο Ηλ. Τσιριμώκος του ΕΛΔ και ο Απ. Βογιατζής του ΑΚΕ([6]).

Τους απαγχονισθέντες ένδεκα πατριώτες κράτησαν στα δένδρα όλη μέρα, προς εκφοβισμό των Πατρινών και την επομένη τους έθαψαν στο κτήμα του Μουρτζούχου, πίσω από το ΚΕΤχ, αφού τους μετέφεραν με χειρόκαρα που στάθμευαν μπροστά από το στρατόπεδο.

http://gzmosxos.blogspot.gr/2013/05/9-5-1944.html

Χωμενιδης

Ένα από τα ειδεχθέστεραεγκλήματα των τσολιάδων και των ναζί στην Αχαΐα, είναι ο απαγχονισμός των ένδεκα αγωνιστών του ΕΑΜ στα πεύκα της πλατείας Υψηλών Αλωνίων Πατρών, στις9-5-44.

Μεταξύ των απαγχονισμένων περιλαμβάνεται ο 43χρονος, δικηγόρος Χρ. Χωμενίδης και ο40χρονος επίσης δικηγόρος, Δημήτρης (Τάκης) Πετρίδης, εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ για το Αγρίνιο, γιος του Π. Πετρίδη, πρώην υπουργού του Βενιζέλου. Αλλά και οι Κ. Κακός, Κ. Γρίβας, Κυρ. Καψής, Αργ. Παπαδόπουλος, Ν. Κόντης, Παν. Μανιάτης,Θοδ. Βαρκάς, Τρύφ. Μαστρογιαννόπουλος, Χρ. Συλαΐδης.

Στις 10 Μάρτη 1944συγκροτείται στη Βίνιανη, από το ΕΑΜ, η Προσωρινή Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), ενώ ο Χρήστος Χωμενίδης, πρώτος Γεν. Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΚΕ) με απόφαση της ηγεσίας της ΠΕΕΑ, στα μέσα του Απριλίου 1944, ορίζεται Πρόεδρος Δ.Ε. Πελοποννήσου της Κυβέρνησης του Βουνού και υπεύθυνος για την εποπτεία των εκλογών που γίνονται μυστικά λόγω του φόβου των ναζί, μια εβδομάδα αργότερα, από τις 23 Απριλίου έως το τέλος του μήνα σε όλη τη χώρα και λαβαίνουν μέρος 1.800.000 πολίτες άνδρες, γυναίκες και νέοι άνω των 18 ετών.Αναχωρώντας, με συνοδεία ένοπλου αντάρτη, από τη Στερεά με τον εθνοσύμβουλο Τάκη Πετρίδη για την Ακράτα, στην Πελοπόννησο, για να αναλάβει τα καθήκοντά του,έπεσε θύμα προδοσίας!

Το καΐκι ξεκινάει από την απέναντι ακτή, διασχίζοντας μέσα στην νύχτα τον Κορινθιακό που φρουρείται άγρυπνα από την γερμανική ακταιωρό ’’Ντόιτσλαντ’’ κι ενώ πλησιάζουν στο Μωρηά,συλλαμβάνονται προδομένοι, κατά μια πληροφορία, όταν ο προβολέας της ακταιωρού τους εντοπίζει. Ο ΕΛΑΣίτης εκτελείται επί τόπου, ενώ αρνούμενοι να συνεργαστούν με τους καταχτητές, οι Χωμενίδης και Πετρίδης φυλακίζονται στην Πάτρα. Το ΕΑΜ Πάτρας προσφέρεται να οργανώσει απόδραση του Χωμενίδη, όμως ο ίδιος το αρνείται καθώς ξέρει ότι θα εκτελεστούν άλλοι ως αντίποινα για την πράξη του. (Εφημερίδα του ΑΚΕ ’’Νέος Δρόμος’’ της 15-4-1946).

Την νύχτα της 8ηςΜαΐου 1944, ταγματασφαλίτες με εντολή του πλοίαρχου Αλεξάντερ Μάγκνους, που εκτελεί χρέη στρατιωτικού διοικητή Πάτρας, ως αρχαιότερος αξιωματικός καθ’ ότι ο Γερμανός διοικητής Πατρών απουσιάζει και ανώτερος αξιωματικός του Πεζικού ήταν ο ταγματάρχης Ντιπέ, παίρνουν από τη φυλακή των Ταγμάτων Ασφαλείας,απέναντι από του Βουδ, όπου πρώτα στεγάζονταν οι αποθήκες Ζαπάντη, ένδεκα κρατούμενους. Αυτή η φυλακή των Ταγμάτων ήταν στη συμβολή της οδού Χαραλάμπη με την Ασημάκη Φωτήλα, αριστερά απέναντί από το στρατώνα του Βουδ. Την ευθύνη της φυλακής του Βουδ είχε ο λοχίας Λέκκας του Τάγματος Ασφαλείας. Ο Μάγκνους είχε εκδώσει διαταγή για εκτέλεση δέκα κομμουνιστών και μάλλον από λάθος μέσα στη νύχτα πήραν ένδεκα κρατούμενους. Μεταξύ των κρατουμένων είναι οι Χωμενίδης και Πετρίδης.

Προς τις πρώτες νυκτερινές ώρες της 9ης Μαΐου 1944, πριν χαράξει η ημέρα, κρεμάνε στα πεύκα, κυκλικά της πλατείας των Υψηλών Αλωνίων τους αγωνιστές, σε ένδειξη αντιποίνων για συμβάν που έγινε τις βραδινές ώρες της 8ης Μαΐου.Έναν ακόμη αγωνιστή, τον 24χρονο Κωνστ. Κακό, τον κρεμάνε σε μια μουριά που βρισκότανε απέναντι από την πλατεία, στο πεζοδρόμιο της συμβολής των οδών Καρατζά (Υψηλών Αλωνίων)και Αθαν. Διάκου, όπου και η κατάληξη της υπάρχουσας ανηφοριάς. (Ο κορμός αυτής της μουριάς προεξείχε του εδάφους και τον ξερίζωσε προ τριετίας συνεργείο εργολάβου που ανέλαβε εκ μέρους του Δήμου Πατρέων την ανακατασκευή των πεζοδρομίων πέριξ της πλατείας Υψηλών Αλωνίων).

Ο Α. Μάγκνους από την 9 Μαΐου 44, επιβάλλει περιοριστικά μέτρα, περιλαμβάνοντα απαγόρευση εισόδου και εξόδου από την πόλη,απαγόρευση έκδοσης αδειών πάσης φύσεως ταξιδίου με σιδηρόδρομο, κλείσιμο καφενείων, κινηματοθεάτρων κ.ά., που άρει την Δευτέρα 15-5-44, ενώ την προηγούμενη ημέρα υποδέχεται τα μέτρα αυτά με δουλικότητα ο τοπικός Τύπος. «Η επί τινας μόνον ημέρας τήρησις των μέτρων τούτων,δια μιαν έτι φοράν μαρτυρεί την γενναιοδωρία των εν λόγω Αρχών Κατοχής…» και καλεί τον πατραΐκό λαό «να επιδείξη εις το εξής νομιμόφρονα στάσιν και συμπεριφορά», γράφει σε πρωτοσέλιδο ο Νεολόγος.

 

Επίσημα, από την γερμανική Διοίκηση η ευθύνη για το έγκλημα των Ψηλαλωνίων Πατρών επιρρίφθηκε σε’’αγνώστους μέχρι τούδε δράστες’’, αλλά στην ουσία επρόκειτο για συγκάλυψη του σκυλοκαυγά μεταξύ τσολιάδων του 5/42 και Γερμανών, που έγινε το ίδιο βράδυ της8 Μαΐου, ώρα 9.50΄ και οδήγησε στο φόνο δυο Γερμανών ναυτών και άλλων δυο οπλιτών του 5/42 καθώς και του διερχομένου εκείνη τη νύχτα ανύποπτου πολίτη Θεμιστοκλή Διακίδη, οι οποίοι δέχθηκαν τυφλά πυρά, που ρίχτηκαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, στην διασταύρωση των οδών Τριών Ναυάρχων και Κανακάρη, σε κοντινό πορνείο, μετά από οινοποσία στο ταβερνείο του αστυνομικού Χρ. Τασώνη, που βρισκόταν μια γωνία πιο κάτω. Στο αυτό το ταβερνείο διασκέδαζαν νωρίτερα οι Γερμανοί ναύτες με τους ταγματασφαλίτες του 5/42 Συντάγματος και αστυφύλακες της Πάτρας και είχε προηγηθεί ένταση.

Την ώρα της εκτέλεσης ήταν παρούσα και η σύζυγος του Χωμενίδη, Κλυτώ Γληνού (αδελφή του Δημ. Γληνού),που τον άκουσε να της απευθύνει τα στερνά περήφανα λόγια παρηγοριάς. Ο επίλογος για την χήρα του Χωμενίδη γράφεται ένα πρωί, λίγες μέρες μετά, στο πατρικό σπίτι του Χρ. Χωμενίδη στην Ακράτα. Οι συγγενείς της αντικρίζουν την τραγική Κλυτώ κρεμασμένη σε μια ανθισμένη λεμονιά του κήπου.

Στον Χρ. Χωμενίδη οφείλεται η ονομασία Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, κατά την συγκρότηση του ΕΑΜ, μας πληροφορεί ο Θανάσης Χατζής, πρώτος Γραμματέας του ΕΑΜ, όταν στις 27-9-1941 συνήλθαν «αντιπρόσωποι τεσσάρων άξιων της πατρίδας κομμάτων»,ήτοι ο Λευτ. Αποστόλου του ΚΚΕ, ο Χρ. Χωμενίδης του ΣΚΕ, ο Ηλ. Τσιριμώκος του ΕΛΔ και ο Απ. Βογιατζής του ΑΚΕ.

Τους απαγχονισθέντες ένδεκα πατριώτες κράτησαν στα δένδρα όλη μέρα, προς εκφοβισμό των Πατρινών και την επομένη τους έθαψαν στο κτήμα του Μουρτζούχου, πίσω από το ΚΕΤχ, αφού τους μετέφεραν αχθοφόροι με χειρόκαρα που στάθμευαν μπροστά από το στρατόπεδο.

Σύμφωνα με μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα ΕΠΟΝίτη Παύλου Μαρινάκη, η διάταξη των απαγχονισμένων ήταν η παρακάτω:

«Γύρω, γύρω στα πεύκα των Ψηλαλωνίων κρέμασαν τους αγωνιστές, έναν εδώ, Χείλ. Πατρέως στη γωνία, έναν,πιο δίπλα, εκεί που τότε ήταν η είσοδος του θερινού κινηματογράφου “Ζενίθ,,.Έναν παραπέρα μεταξύ των οδών Ερενστρώλε και Καρατζά. Τρεις μαζί στο ίδιο πεύκο εκεί που αρχίζει η οδός Σισσίνη, μάλιστα ο ένας, ο Κώστας Γρίβας, είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι στην προσπάθειά του να αρπάξει το αυτόματο του ταγματασφαλίτη Χρ. Τζούδου, ενώ οι άλλοι δύο ήσαν κρεμασμένοι στο ίδιο κλαδί του πεύκου πλάτη-πλάτη. Μάλιστα αυτή τη σκηνή διάλεξαν για να φωτογραφηθούν απαθανατίζοντας το… κατόρθωμά τους ένας Γερμανός και τρεις ταγματασφαλίτες.Παρακάτω, στη συμβολή της οδού Καρατζά με την Αθ. Διάκου, απέναντι σήμερα από το περίπτερο υπήρχαν άλλοι δύο κρεμασμένοι σε δύο δένδρα και απέναντι, εκεί που αρχίζει ο κατήφορος της Αθ. Διάκου προς την οδό Γούναρη, άλλος ένας κρεμασμένος από μια μουριά. Αυτός ήταν ο Κώστας Κακός». (Σ.σ.: Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία ταγματασφαλίτη, είχε πυροβοληθεί στα πόδια όταν προσπάθησε να δραπετεύσει). «Τέλος ένας ακόμη ήταν κρεμασμένος εκεί που αρχίζει η οδός Τεμπονέρα, πρώην Βύρωνος, απέναντι από το αρχοντικό της οικογένειας Μενούνου, το οποίο ήταν και το αρχηγείο του διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας Ν. Κουρκουλάκου».

Όμως ακριβώς στην ίδια μεριά, άλλη μέρα, είχαν κρεμάσει και τον ποιητή Φώτο Πασχαλινό, καταγόμενο από τον Πύργο Ηλείας. Ακόμη απέναντι από το χώρο του “Ζενίθ,, ο Κουρκουλάκος έχει κρεμάσει τους δικούς του ταγματασφαλίτες.

«Ένα από τα τελευταία πράγματα που έκαναν οι Γερμανοί αποχωρώντας από την Πελοπόννησο, ήταν να αφήσουν στα Τάγματα Ασφαλείας αποθήκες με πυρομαχικά και οπλισμό, για να συνεχίσουν τον πόλεμο εναντίον των αντιστασιακών. Ο Διοικητής των ευζωνικών Ταγμάτων Πλυτζανόπουλος (στην Αθήνα) υποστήριξε, καθώς πλησίαζε η απελευθέρωση,ότι οι Γερμανοί έπρεπε να αποχωρήσουν από την Ελλάδα χωρίς προβλήματα, για να αποφευχθεί περαιτέρω αιματοκύλισμα. Τα Τάγματα Ασφαλείας κάλυψαν την αποχώρηση των Γερμανών, εντυπωσιάζοντας τον Γερμανό Διοικητή τους Βάλτερ Σιμάνα με την πίστη και την αγωνιστικότητά τους».