You are currently browsing the tag archive for the ‘δωσιλογοι’ tag.
“Το μπλόκο της Κοκκινιάς”. Χαρακτικό του Τάσσου
Και ιδού η εργαλειακή χρησιμότητα ορισμένων αφηγήσεων στη μεταμοντέρνα εποχή μας: από τους Ελασίτες ως τους μαχητές του Στάλινγκραντ και του Κιούρσκ, από το «κόμμα των εκτελεσμένων» (ΚΚΓ) ως τους μαχητές των Βιετκόγκ, από τα υπόγεια της παρανομίας ως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από το μαχόμενο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα ως τις απόπειρες θεμελίωσης λαϊκής εξουσίας, όλα αυτά, άνθρωποι, ιδέες, αγώνες ήταν όργανα του κακού
Αγγελος Ελεφαντης
Πρωτα απ ολα ο ιστορικος αρνητισμος ειναι ενα παγκοσμιο κινημα 50 περιπου χρονων που προσπαθει να ξαναγραψει την ιστορια υπερ των ναζι.Το ολοκαυτωμα δεν υπηρξε ποτε ειναι ολα υπερβολες των Εβραιων.Οι συνεργατες των Γερμανων ηταν εθνικιστες αντικομμουνιστες πατριωτες.Οι ιδιοι οι Γερμανοι ναζι δεν εκαναν εγκληματα παρα μονο αμυνονταν στις επιθεσεις κατσιαπλιαδων κομμουνιστων.Αυτοι οι αναθεωρητες εχουν προπυργιο τους τις χωρες της Βαλτικης.
Στην πιο εξευγενισμενη μορφη του ο ιστορικος αναθεωρητισμος ειναι η «αντικειμενικη» αναγνωση της ιστοριας οπου υπαρχουν τα δυο ακρα κομμουνισμος φασισμος που τα εγκληματα τους ζυγιαζωνται απο τον επιστημονα με μια ζυγαρια που παντα βγαζει την αριστερα με περισσοτερα και βαρυτερα εγκληματα. Ο αναθεωρητισμος ειναι σημερα η πολιτικη των δυο ακρων (της τροικας εσωτερικου) που εχει ανοιξει μετωπο υποτιθεται εναντια στην ΧΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπου με εναν μαγικο τροπο η ΧΑ εχει αστυνομικη ασυλια στα εγκληματα της ενω ο ΣΥΡΙΖΑ ενοχοποιηται πιθανα ακομα και για την υπογεννιτικοτητα.
Ο αναθεωρητισμος μας κανει την τιμη να επισκεφτει καθυστερημενα την δικτυακη γειτονια μας με τα αηδιαστικα κατασκευασματα του.Πες πες κατι θα μεινει.
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7304
| Ιστορικός αναθεωρητισμός: κομμουνισμός=ναζισμός |
| Το πρόβλημα δεν είναι ο Πρετεντέρης, αλλά η γιγαντιαία επιχείρηση του «ιστορικού αναθεωρητισμού». |
|
Του Άγγελου ΕλεφάντηΔιάβαζα προ ημερών ένα από τα γνωστά για την «τσαχπινιά» τους κείμενο του κ. Πρετεντέρη στο Βήμα. Κι αφού καθάρισα και ξανακαθάρισα τα γυαλιά μου πείστηκα ότι, τελικά, δεν είχα κάνει λάθος στην ανάγνωση. Τετρακόσια εκατομμύρια, έγραφε το κείμενο, ήταν οι φόνοι που διέπραξαν ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, ο Μάο Τσε Τούνγκ και οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές. Καϋμένε Στεφάν Κουρτουά που υποστήριξες στη γνωστή Μαύρη Βίβλο ότι τα θύματα του κομμουνισμού ήταν μόνον εκατό εκατομμύρια… Σε είχαν όλοι αποπάρει, ακόμη και συνεργάτες σου στη Μαύρη Βίβλο, έτσι που αναγκάστηκες να περιορίσεις το φονικό κατά μερικά εκατομμύρια. Αν είχες υπόψη σου τα νούμερα του Πρετεντέρη δεν θα αναγκαζόσουν να ρίξεις νερό στο κρασί σου.Το πρόβλημα όμως, ειλικρινά, δεν είναι ο Πρετεντέρης, αλλά η γιγαντιαία επιχείρηση του «ιστορικού αναθεωρητισμού», την οποία ξεκίνησαν Γερμανοί ιστορικοί, ήδη από τη δεκαετία του ΄60, την συνέχισαν επαξίως Γάλλοι, Άγγλοι, Αμερικανοί, εσχάτως προστέθηκαν και οι ημέτεροι ιστορικοί Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης, με τις «ακριβείς» καταμετρήσεις σκοτωμένων από την ΟΠΛΑ αφ΄ ενός, τους ταγματασφαλίτες και λοιπούς δωσίλογους αφ΄ ετέρου. Σύμφωνα όμως με αυτές τις καταμετρήσεις η κόκκινη τρομοκρατία ήταν αγριότερη και μαζικότερη από τη μαύρη τρομοκρατία.Για τους μη εξοικειωμένους σ΄ αυτού του είδους την ιστορική μπακαλική, να προσθέσω ότι ο «ιστορικός αναθεωρητισμός», όχι όμως και το τέκνο του ο «ιστορικός αρνητισμός» (:»δεν υπήρξε ολοκαύτωμα») κ.λπ. – δεν αποσιωπούν τα εγκλήματα του ναζισμού. «Απλώς», λιγοστεύουν, τεχνηέντως ή χονδροειδώς, το μερίδιο αίματος του ναζισμού κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, το επιρρίπτουν στην ευθύνη αποκλειστικά μιας μερίδας γνωστών ηγετών ναζί και των SS – μέχρι του σημείου ώστε οι θανατωθέντες Εβραίοι στα στρατόπεδα να μην ξεπερνούν, κατ΄ αυτούς, τα δύο με τρία το πολύ εκατομμύρια. Απ΄ την άλλη μεριά αυγατίζουν τα θύματα εις βάρος των Γερμανών και των συμμάχων τους, π.χ. εξαιτίας των συμμαχικών βομβαρδισμών πόλεων και μη στρατιωτικών εγκαταστάσεων, και έτσι, στον σχετικό ισολογισμό, ναζί και σύμμαχοι έρχονται πάτσι.Όχι ακριβώς: ένα μεγάλος λογαριασμός εγκλήματος μένει ανεξόφλητος, δεν συμψηφίζεται με αριθμητικώς ισόποσα εγκλήματα του ναζισμού. Πρόκειται για τα εγκλήματα, τα δεκάδες εκατομμύρια θύματα του κομμουνισμού, αυτής της άλλης μάστιγας της ανθρωπότητας που χρησιμοποίησε τον φόνο ως τρόπο άσκησης της πολιτικής: ο κόκκινος και ο μαύρος φασισμός, η μαύρη και η κόκκινη τρομοκρατία ή, κατά κομψότερο τρόπο, ο κόκκινος και ο μαύρος ολοκληρωτισμός. Αυτή είναι η «θεωρία», ήδη λεπτουργημένη στα χρόνια του Μεσοπολέμου και κύριο ιδεολογικό και θεωρητικό εργαλείο του «ελεύθερου κόσμου» τα ατέλειωτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Ψυχρός Πόλεμος τέλειωσε, έδωσε την ήττα στα καθεστώτα του Υπαρκτού σοσιαλισμού και γενικότερα τις δυνάμεις του ιστορικού κομμουνισμού. Ίσως, θα νόμιζε κανείς, ότι τώρα πλέον η πολεμική δεν έχει ανάγκη τα μέσα που χρησιμοποίησε επί Ψυχρού Πολέμου: ο κομμουνισμός, ο σταλινισμός και οι συνοδοιπόροι αυτών είναι πεθαμένοι και νεκροί, πτώματα τυμπανιαία και οδωδώτα. Άφετε τους τεθνεώτας θάψαι τους εαυτών νεκρούς.Α, μπα. Ουδαμώς. Οι ιδεολόγοι τους γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που γνωρίζουμε όλοι. Ότι δηλαδή το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και στο παρόν επινοείται το μέλλον μολονότι όχι γραμμικά και όχι νομοτελειακά. Στη μεταμοντέρνα μας όμως εποχή, που εδράζεται αποκλειστικά στο παρόν, όπου τα πάντα είναι παροντικά, δεν μπορεί να επιβιώνει μια ζώσα ιστορία, ένα παρελθόν δηλαδή που κάτι ακόμη μπορεί να προσκομίσει στο παρόν. Σ΄ αυτή την περίπτωση οι διαχειριστές του παρόντος ανακατασκευάζουν το παρελθόν αυθαιρέτως αλλά αληθοφανώς, ώστε να συνάδει και να συνηγορεί προς τη χρεία του παρόντος. Μια κατασκευή, λέγεται, είναι η ιστορία, το πραγματικό κατασκευάζεται κι αυτό: μια αφήγηση είναι και το παρελθόν. Έκαστος και η αφήγησή του περί του παρελθόντος. Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιβιώνουν περί της πραγματικότητος του ιστορικού κομμουνισμού αντιλήψεις που να μην τον θεωρούν εγκληματικό εκ φύσεως, διότι εκεί τον οδήγησε, στο έγκλημα, η θεωρία της πάλης των τάξεων. Η «ουσία» του κομμουνισμού αρχίζει και τελειώνει με το έγκλημα. Άρα, εις την γέενναν του πυρός. Καλά, το πράξαμε αυτό με τον ναζισμό και ορθώς. Ενώ όμως ο κομμουνισμός νικήθηκε κοινωνικά και πολιτικά, διατηρούνται ακόμη ανάμεσά μας κάποιες σκιές του παρελθόντος του με δυναμογόνα και ιδαλγικά φωτοστέφανα που τον συντηρούν ως ιστορική ενδεχομενικότητα που οι άνθρωποι (η πάλη των τάξεων) μπορεί να την επικαιροποιήσουν ξανά, διότι το φάντασμα εξακολουθεί να πλανιέται ακόμη πάνω απ΄ την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.Πρέπει, λοιπόν, το παρελθόν να εξορκισθεί ανέκλητα και οριστικά, να μην ταράξει ξανά τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να τους εμπνεύσει παραδείγματα. Και ιδού η εργαλειακή χρησιμότητα ορισμένων αφηγήσεων στη μεταμοντέρνα εποχή μας: από τους Ελασίτες ως τους μαχητές του Στάλινγκραντ και του Κιούρσκ, από το «κόμμα των εκτελεσμένων» (ΚΚΓ) ως τους μαχητές των Βιετκόγκ, από τα υπόγεια της παρανομίας ως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από το μαχόμενο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα ως τις απόπειρες θεμελίωσης λαϊκής εξουσίας, όλα αυτά, άνθρωποι, ιδέες, αγώνες ήταν όργανα του κακού. Ο τρόπος της καταδίκης και της ιστορικής αναθεώρησης είναι θεολογικός και η πρακτική συνέπεια, όπως η θεολογία επιτάσσει, είναι η ανάνηψις, ή μετάνοια. Άπειρες οι μορφές της μετάνοιας, κι όχι ίδιες μ΄ εκείνες που εξάγονταν παλιά στα κρατητήρια της Ασφάλειας.Έρχεται, λοιπόν, λειτουργός της Ε.Ε., ο Σουηδός βουλευτής Λίντμπλατ, και υποβάλλει στο Συμβούλιο της Ευρώπης ένα μνημόνιο στο οποίο καταγράφεται το νέο credo: «Τα εγκλήματα στα οποία οδηγεί η κομμουνιστική θεωρία της πάλης των τάξεων δεν έχουν καταδικασθεί διεθνώς όπως αυτά των ναζί». Από την αποτίμηση της κομμουνιστικής εγκληματικής κληρονομιάς απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στον Κόκκινο Στρατό και την τεράστια προσφορά της ΕΣΣΔ στη συντριβή του ναζισμού. Απουσιάζει, επίσης, κάθε αναφορά στις κομμουνιστικής εμπνεύσεως δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αντίστασης.
Δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσει η κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωβουλής στην οποία έχει παραπεμφθεί το μνημόνιο. Στο Συμβούλιο εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία. Ήδη όμως μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος, μαζί και όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα καταδίκασαν το μνημόνιο του Σουηδού, αρνούμενα να εξισώσουν την εγκληματική πολιτική του ναζισμού που ερείπωσε και ματοκύλησε την Ευρώπη με την ιστορική προσφορά της ΕΣΣΔ και των κομμουνιστών στον αγώνα κατά του φασισμού. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό• οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να καταπιούν το δόγμα του Σουηδού (αν και οι Ανατολικοευρωπαίοι, μέλη πλέον της Ε.Ε., τάσσονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό του, είναι οι κυρίως επισπεύδοντες). Υπάρχουν, βέβαια και βεβαιωμένα και τα εγκλήματα του κατά την σταλινική εκδοχή ιστορικού κομμουνισμού, αυτά που τον αμαύρωσαν και κατέστησαν αφερέγγυα την ιδέα του σοσιαλισμού. Εμείς, κομμουνιστογενείς και γενικά οι αριστεροί δεν κάνουμε γαργάρα τα γκουλάγκ, τις δίκες, τις διώξεις, τις μαζικές εκτελέσεις. Ούτε καλυπτόμαστε από την αισχυντηλή καλύπτρα της «παραβιάσεως της σοσιαλιστικής νομιμότητας», που κάποια εποχή προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μετά την αποκάλυψη της έκθεσης Χρουστσώφ το 1956, που έριξε κάποιο φως στο τοπίο, και έκτοτε συνεχώς, οι ανανεωτικοί κομμουνιστές, οι μαρξιστές, οι αριστεροί έρχονται και επανέρχονται στα ανομήματα του σταλινισμού, αυτοί πήραν το ζήτημα στην πλάτη τους, αυτοί κατάφεραν να αναλύσουν επαρκώς τη σταλινική περίοδο, αν και το ζήτημα έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του. Απ΄ αυτή την κριτική προέκυψαν όλες οι θεωρητικές και πολιτικές τάσεις της σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς, αναδεικνύοντας και πληθώρα πραγματολογικών στοιχείων. Όσο και να πονούσε το ζήτημα –και πονούσε πολύ– οι κομμουνιστές καταδίκασαν την αιμόφυρτη σταλινική πολιτική, χωρίς να έχουν ανάγκη τα credo του ιστορικού αναθεωρητισμού και την αρνήθηκαν, ακριβώς, στο όνομα του σοσιαλισμού. Χωρίς να γίνουν ριψάσπιδες και ρενεγκάδες. Και πολύ πριν την κατάρρευση του Υπαρκτού όσο υπήρξαν ιδέες και αγώνες απελευθερωτικοί για την χειραφέτηση των εργαζομένων απ΄ αυτήν τη ρίζα, κυρίως, προέρχονται. Εκτός από κάποιους που αγκυρώθηκαν για τα καλά στη σαγήνη των ιδεών του μπρεζνιεφισμού και τον αγγελικό κόσμο που αυτός οικοδομούσε. Από τη σκοπιά του σοσιαλισμού, ο Υπαρκτός για μας ήταν το προς αποφυγήν παράδειγμα. Θεωρητικοί μαρξιστές-κομμουνιστές ήταν εκείνοι που στην ΕΣΣΔ τα χρόνια ΄60 με ΄80 θεωρούσαν ότι στη Σοβιετική Ένωση είχε επικρατήσει ένας «τρομοκρατικός τρόπος παραγωγής» (Ανρί Λεφέβρ κι άλλοι πολλοί). Αυτά δεν είναι εκ των υστέρων αφηγήσεις, αλλά θέσεις μάχης από τη σκοπιά του σοσιαλισμού, διατυπωμένες συγχρονικά, ενώ ξετυλίγονταν η ιστορία. Από την ίδια σκοπιά συνέχιζαν οι αριστεροί να βλέπουν ότι η πραγματική «υπαγωγή» των εργαζομένων στο κεφάλαιο (Μαρξ) πραγματοποιείται με ποικίλες μορφές βίας. Κι ότι στη διάρκεια της ταξικής πάλης η βία, συμβολική και υλική, μονίμως ερχόταν από τη μεριά του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κράτους. Από την παράταξή μας όμως ξεπήδησε ένας στοχαστής που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Δεν ξέρω κανένα που να υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Στα καπιταλιστικά λογιστήρια η δημοκρατία δεν έχει ανοιγμένη μερίδα. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στα «Ενθέματα» της Αυγής, 16.9.2001 |
Σημαντικα κειμενα που αφορουν την ιστορια της Ελλαδας και μαλιστα αναφερονται στην Εθνικη Αντισταση που φτανουν με ανωνυμο μαιλ στα χερια μας εφ οσον αναρτωνται στο προσωπικο μας ιστοχωρο ανωνυμα θεωρειται πως υπογραφωνται απο εμας τους διαχειριστες και κανενα αλλο.Φανταζομαι πως σαν συνεχεια το μαιλ το εμπευστηκε ο αναγνωστης σου απο αναδημοσιευση σου τις προηγουμενες μερες.
Προσπαθησα να διαβασω παρ ολη την αηδια μου οσα εγραψε ο ανωνυμος.Θα μπορουσε να ειναι ενα αρθρο αξιωματικου του Γερμανικου στρατου κατοχης και μαλιστα εκεινα τα χρονια. Οι εκτελεσμενοι ομηροι ηταν θυματα οχι των κατακτητων αλλα αποτελεσμα της αντιστασιακης δρασης .Ανταρτες δεν σκοτωσαν οι Γερμανοι ουτε ο Ελληνικος λαος πεθανε απο την πεινα.ΤΟ ΕΑΜ -ΕΛΑΣ ηταν μασκαρεμενο ΚΚΕ. Μπραβο στο ΚΚΕ που εφτασε να εχει το συνολο του Ελληνικου λαου μαζι του εκτος απο τους συνεργατες των κατακτητων (και μαλιστα παρ ολο που το συνολο του Ελληνικου λαου ηταν δολοφονοι θρασυδηλοι).Ολο αυτο το κειμενο ειναι το ιδιο αηδιαστικο σαν ενας βιαστης δολοφονος να ισχυριζεται πως ενοχη ειναι η γυναικα που τον προκαλεσε.
Ετσι αγαπητε γειτονα εμαθα μολις απο τον ανωνυμο γεροντα πολυδιαβασμενο πραγματι αρθρογραφο σου (που εζησε τα χρονια της Κατοχης σε πολη μαλιστα -Τον ΕΛΑΣ δεν τον γνωρίσαμε στις πόλεις-χωρις να διευκρινιζει σε ποιο ακριβως μπλοκο ηταν παρων.) πως οι συγγενεις μου που ηταν οργανωμενοι στο ΕΑΜ ΕΛΑΣ ηταν » λεβεντες» που....
Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα Ιταλών ή Γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της.
Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών. […]
Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες. […]
Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ’ αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση. […]
Με την ονομασία «Τάγματα Ασφαλείας» υποδηλώνονται εδώ οι ένοπλοι σχηματισμοί που συγκροτήθηκαν το 1943-44 από τις γερμανικές αρχές κατοχής για την καταπολέμηση των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός του όλου εγχειρήματος, όπως αυτός αποτυπώνεται στην επίσημη υπηρεσιακή αλληλογραφία των κατοχικών αρχών, ήταν η υπόθαλψη του ενδοελληνικού εμφυλίου έτσι ώστε να αυξηθεί η ευστοχία των κατασταλτικών μέτρων εναντίον του ΕΑΜ και, το κυριότερο, «να εξοικονομηθεί γερμανικό αίμα». Σύμφωνα με την πασίγνωστη διατύπωση του στρατιωτικού διοικητή της Ελλάδας Αλεξάντερ Λέερ (24.1.44), έπρεπε «να αξιοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας».
……...Τυπική περίπτωση, η είσοδος του τάγματος του Βρεττάκου στην Καλαμάτα, τον Ιανουάριο του 1944, για την «απελευθέρωση» της πόλης από την «αφόρητον τρομοκρατίαν του ΕΛΑΣ». Η επιχείρηση, που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της εκκαθαριστικής επιχείρησης «Κότσυφας» της 117ης μεραρχίας καταδρομών της Βέρμαχτ, κατέληξε σε μαζικές συλλήψεις (142 σύμφωνα με τα γερμανικά αρχεία, 200 κατά το Βρεττάκο), οι περισσότεροι δε από τους ομήρους αυτούς τουφεκίστηκαν ένα μήνα αργότερα, σε αντίποινα για μια επιτυχημένη επίθεση του ΕΛΑΣ σε γερμανική εφοδιοπομπή…….
Αυτό που οι υπηρεσιακές περιγραφές αποκρύπτουν συνήθως, είναι το ανθρώπινο και υλικό κόστος αυτής της συνεργασίας. Μολονότι απουσιάζει μια συνολική καταγραφή του σε πανελλαδική κλίμακα, οι πηγές δεν αφήνουν επ’ αυτού την παραμικρή αμφιβολία. Γερμανοί και ταγματασφαλίτες καίνε από κοινού σπίτια κι εκτελούν χωρικούς στο Λεβίδι (30.4.44), τον Άγιο Πέτρο και τα Βούρβουρα (23.6.44) της Αρκαδίας, στις Λίμνες (26.5.44), το Γκέρμπεσι (27.5.44), το Χέλι (29.5.44) και τη Φρουσούνα (17-18.7.44) της Αργολίδας, στους Καλλιανούς (8.7.44) της Κορινθίας, στον Αγ. Δημήτριο (6.6.44) και τη Ζούπενα της Λακωνίας (11.6.44), στο Αγρίνιο (14.4.04), τα Καλύβια (30.7.44) και τα Θέρμα (30.7.44) της Αιτωλο¬ακαρνανίας, στους Κουρκουλούς (20.3.44) και το Θεολόγο (4.6 & 17.7.44) της Εύβοιας, για να αναφέρουμε μερικές μόνο περιπτώσεις. Στην περιοχή της Ολυμπίας, πάλι, γερμανοί στρατιώτες με πολιτικά και οπλίτες του πρόσφατα συγκροτημένου εκεί «ευζωνικού τάγματος» οργώνουν επί βδομάδες την ύπαιθρο, σκοτώνοντας κάθε άντρα που συναντούσαν στο διάβα τους. Αλλά και στην Κεφαλονιά, όπου τον Ιούλιο του 1944 τα ένοπλα τμήματα της ΠΟΚ διεξάγουν κοινές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με το γερμανικό στρατό, υπολογίζεται από τρίτες πηγές πως εξοντώθηκαν «220 Εαμίτες, ως επί το πλείστον άοπλοι». ……
Το τάγμα του Σούμπερτ, πάλι, θα συμμετάσχει στην σφαγή 146 κατοίκων του Χορτιάτη, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους κάηκαν ζωντανοί στο φούρνο του χωριού (2.9.44). Αξίζει τέλος να μνημονευθεί η μαρτυρία του Θρασύβουλου Παπαστρατή για την ειδική μεταχείριση που οι ταγματασφαλίτες της Εύβοιας επιφύλαξαν στην εβραία δασκάλα του χωριού Στρόπωνες: την «παλούκωσαν όπως οι Τούρκοι το Διάκο, αφού την ατίμασαν και τη βασάνιζαν όλη μέρα».
Πραγματικα νιωθω μια μεγαλη δυσκολια να σφιξω την θεια μου την Βιβη (90 χρονων σημερα) στην αγκαλια μου μετα απο οσα διαβασα. Κοιταζω τα ματια της και βλεπω πιθανα αθωο αιμα εργαζομενων με μπαλωμενα ρουχα(0σων δηλαδη δεν ειχαν σταλει στα στρατοπεδα συγκεντρωσης των Ναζι για καταναγκαστικη εργασια ) και γυναικων συνεργατων των κατακτητων «για μια πανιοτα η μια κονσερβα» .
Η πορνεια εξ αλλου παντα εχει σαν κινητρο μια κονσερβα ακομα και απο τον κατακτητη.Και χωρις να καταδικασω ηθικιστικα την πορνη δεν θα φτασω να την σηκωσω κιολας σε ηρωικο βαθρο απεναντι στον ανταρτη του ΕΛΑΣ (αν οι ανταρτες του ΕΛΑΣ εκτελουσαν πορνες που γνωριζε στα νεανικα του χρονια ο αρθρογραφος σου).
Και αναρωτιεμαι πως αυτη η αιμοσταγης δολοφονος συγγενης μου συνεχισε να εργαζεται και να αγωνιζεται στην υπολοιπη ζωη της για δημοκρατικα εργατικα και ανθρωπινα δκαιωματα. Πως γινεται να ηταν και να ειναι τοσο τρυφερος ανθρωπος που ακομα σημερα διαβαζει βιβλια και λατρευει την ζωγραφικη. Φανταζομαι η περιοδος της κατοχης ηταν ενα συντομο εγληματικο διαλειμμα στην ζωη της και απο τοτε μετανιωμενη αναζητα την συγχωρεση.Και οχι μονο αυτη αλλα και η μανα μου η γιαγια μου ο παπους μου υπασπιστης του Σαραφη,οι αλλοι συγγενεις απο την πλευρα του πατερα μου.Και οχι μονο αυτοι αλλα και ολος ο κοσμος της αριστερας που περασε απο τις συμπληγαδες του εμφυλιου της μεταπολεμικης τρομοκρατιας και της χουντας χωρις ποτε να σταματησει να γραφει ποιηματα να κανει σινεμα να γραφει λογοτεχνια και θεατρο μουσικη και φιλοσοφια. Μυστηριοι αυτοι οι φονιαδες αριστεροι.
Τωρα η ο αρθρογραφος σου και εσυ που συνυπογραφεις γνωριζετε καλα ενα συλλογικο μυστικο που τοσα χρονια μας ξεγελασε εμας τους νεωτερους οποτε Χωρίς γνώση της ιστορίας δεν υπάρχει μέλλον σε ένα λαό!! – συνέχεια...η τελικα αγαπητε γειτονα πρεπει να παρεις θεση απεναντι στην ιστορια του τοπου μας. Γιατι η ιστορια δεν ειναι μια και αντικειμενικη.Αλλη εκεινη του κουκουλοφορου δωσιλογου και αλλη του εκτελεσμενου αγωνιστη.Αυτοι οι δυο συναντηθηκαν καποια στιγμη στο ιδιο πεδιο μαχης αλλα θα ιστορισουν τα γεγονοτα ο καθεις απο την πλευρα του. Και για να ακριβολογω ο φασιστας εκτελεστης κρατησε για παρτη του το δικαιωμα της καταγραφης της ιστοριας οπως την περιγραφει ο γκεμπελισκος Γεωργαλας.Οι ητημενοι η σκοτωθηκαν η το βουλωσαν με πιστοποιητικα κοινωνικων φρονηματων βασανιστηρια εξορια.Το γραφω για να λυσω την απορια του γκεμπελισκου αποστολεα που ξεκινα τον λιβελο του με την εξης φραση.
Ένας απ’ τους μεγαλύτερους μύθους της νεότερης Ελλάδος, είναι αυτός που ακούει στο όνομα «Εθνική Αντίσταση» και αναγνωρίστηκε κι από την ελληνική βουλή, 40 χρόνια αργότερα, το 1981 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (χρειάζονταν άραγε πρωθυπουργικό «φιρμάνι», για να εμπεδώσουν οι Έλληνες ότι έγινε αντίσταση;).
Eπειδη ειναι διαβασμενος ο ταγματασφαλητης ακουστε και δειτε τι λεει για το Κυριακι ο αρχηγος των ταγματων ασφαλειας και αστυνομιας στο παρακατω βιντεο λεπτο 5.15
«ΟΙ5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ, ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ. ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΙΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΟΥΝ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΟ ΓΟΝΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΣΤΙΣ ΗΠΛΩΣΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΣΑΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΑΓΩΝΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΝΩΛΗΣ ΗΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗΝ. ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ Η ΕΝΔΕΙΞΙΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΡΜΗΣΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΔΙ’ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΟΡΔΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ. ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΗΛΘΕΝ Η ΔΡΑΞ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΩΣΕΝ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ, ΥΨΟΥΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ: ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ!»
– Συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας (Ταγμάτων Ασφαλείας).
«ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΑ, ΠΑΠΑΔΟΓΚΩΝΑ, Ο ΦΥΡΕΡ ΕΛΑΒΕ ΓΝΩΣΙΝ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΥΜΩΝ,ΤΩΝ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΠΛΙΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ,ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΕΙΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΙΣ ΕΓΚΑΡΔΙΩΣ. Ο ΦΥΡΕΡ ΔΙΑΒΙΒΑΖΕΙ ΥΜΙΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΝ ΤΟΥ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ. HEIL HITLER.»
– Heinrich Himmler
(Reichsfurher και αρχηγός του SS)
«Είμαι υπερήφανος για την δράση του πατρός μου κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής…»
– Γιόκας του Παπαδόγκωνα και πρώην Υπουργός Αμύνης (Νέας Δημοκρατίας).
Αλλα ισως τοτε ειχε φυγει απο την πολη ο αρθρογραφος, ισως και απο την Ελλαδα και μαλλον δεν διαβαζε και πολυ εφημεριδες πολυ περισσοτερο δεν συγκεντρωνε πρωτοτυπα ιστορικα ντοκουμεντα σαν αυτα που σου εστειλε με μαιλ.Αυτα ολα τα εκανε ο τουριστας της ιστοριας τωρα στα γεραματα.
Πραγματι τα χρονια της μεταπολιτευσης δοθηκε η ευκαιρια σε ολους εμας τους αλλους να μιλησουμε και κυριως να ακουσουμε.Και τωρα οι φασιστες σηκωνουν ξανα κεφαλι.Με γροθιες και επιστολες.
Διαβαστε τα παρακατω και θα δειτε πως η ΧΑ δεν ψηφιζεται απο ασχετους μπερδεμενους αντιμνημονιακους. Ο φασισμος εχει βαθιες ιστορικες ριζες στην Ελληνικη κοινωνια.Δεν ξερω αν οι δεκαδες χιλιαδες ενοπλοι κατσαπλιαδες συνεργατες των κατακτητων ηταν πεινασμενες πορνες η εργατες με κουρελιασμενα ρουχα η ακομα χειροτερο ανυποπτοι ανθρωποι που σφαγιασθηκαν για προσωπικους λογους παντως σιγουρα στην Ελλαδα κατα την διαρκεια της κατοχης ξεκινησε ενας εμφυλιος.
Απο την μια Ελληνες που αγωνιζονταν οι μονο κατα του κατακτητη αλλα και για μια δικαιοτερη δημοκρατικη κοινωνια και απο την αλλη αποβρασματα , αντικομμουνιστες, κλεφτες, βιαστες και συνεργατες των κατακτητων.Και αυτος ο εμφυλιος ειχε τις ριζες του στα προηγουμενα χρονια και συνεχιστηκε στα επομενα.
ΟΜΑΔΕΣ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Ι Σύνταγμα – Αθήνα [Ι, ΙΙ, ΙΙΙ Τάγματα]
ΙΙ Σύνταγμα – Τρίπολη [Ι, ΙΙ, ΙΙΙ Τάγματα]
ΙΙΙ Σύνταγμα – Ιωάννινα [Ι, ΙΙ, ΙΙΙ Τάγματα]ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ
Ι Κατερίνη
ΙΙ Βέροια
ΙΙΙ Κοζάνη
ΙV Γιαννιτσά
V Κοζάνη
VI Κοζάνη
VII Κιλκίς
VIII Λαχανάς
ΙΧ Κρύα ΒρύσηΤάγμα Χωροφυλακής «Καρδίτσα»
Τάγμα «Λάρισα»
Τάγμα «Λαμία»
Τάγμα «Άμφισσα»
Τάγμα Αστυνομίας «Θεσσαλονίκη»
Ι Τάγμα Αστυνομίας Αθήνα
ΙΙ Τάγμα Αστυνομίας Βόλος
ΙΙΙ Τάγμα Αστυνομίας Ιωάννινα
Τάγμα Χωροφυλακής «Εύβοια Ι»
Τάγμα Χωροφυλακής «Εύβοια ΙΙ»
Τάγμα Εθελοντών «Λεωνίδας»ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΩΝ ΤΣΑΟΥΣ (Του Αντώνη Φωστερίδη), που συνεργαζόταν ανοικτά με τους Βούλγαρους κατακτητές της Θράκης. Σε ένα ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ του 1950 με θέμα «Περί Αναγνωρίσεως Εθνικών Ανταρτικών Ομάδων και Εθνικών Οργανώσεων Εσωτερικής Αντιστάσεως, ως και των Αρχηγών και Διοικουσών Επιτροπών αυτών», διαβάζουμε περί της αναγνωρίσεως «Της Οργανώσεως ΕΣΕΑ … [του] ΦΩΣΤΕΡΙΔΗΝ ΑΝΤΩΝΙΟΝ.»…ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ!
ΟΜΑΔΑ ΠΟΥΛΟΣ (Poulos Verband – Εθνικός Ελληνικός Στρατός)
ΟΜΑΔΑ ΕΑΣΑΔ (του Τάκη Μακεδόνα)
(Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσεως) – ΘεσσαλίαΟΜΑΔΑ SCHUBERT (οι ‘Σουμπερτανοί’) – Κρήτη
V ΡΩΜΑΪΚΗ ΛΕΓΕΩΝΑ (Διαμάντη / Ματούση)
‘Πριγκιπάτο της Πίνδου’!ΠΑΟ – ΕΕΣ – ΕΣΟ – ΥΒΕ
(Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις)(Εθνικός Ελληνικός Στρατός)
(Εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωσις)(Υπερασπισταί Βορείου Ελλάδος)
ΠΟΚ (Πατριωτική Οργάνωσις Κεφαλληνίας)
ΟΠΝΕ (Οργάνωσις Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης)
ΕΦΕ (Εθνικοσοσιαλιστική Φρουρά Ελλάδος)
ΠΑΤ (Πατριωτική Αντικομμουνιστική Ταξιαρχία)
ΟΕΔΕ (Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος)
ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ Χ (Συνεργάτες της ΕΣΠΟ)
ΟΜΑΣ 3000
ΕΦΧ (Ένωσις Φίλων Χίτλερ)
ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΩΝ
(Κίτσα Μπατζάκ, Μιχάλ Αγά, Αντών Τσαούς)
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Εθνική Ένωσις Ελλάδος (ΕΕΕ)
Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΕΚΕ)
Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ)
Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ)http://panosz.wordpress.com/2011/10/15/civil_war-121/
Όσο ψάχνει κανείς, βρίσκει. Ο Στράτος Δορδανάς έψαξε για τους δωσίλογους της Θεσσαλονίκης και το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο «Έλληνες εναντίον Ελλήνων», Εκδόσεις επίκεντρο, 2006. Με το βιβλίο αυτό μαθαίνουμε ποιοι ήταν οι δωσίλογοι της Θεσσαλονίκης, πόσοι ήταν, ποιες ήταν οι διαφοροποιήσεις τους, τι ακριβώς έκαναν και ποια τύχη τους περίμενε μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Ο Δορδανάς χρησιμοποιεί τον υπότιτλο «ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη, 1941-1944», παρ’ όλο που και ο ίδιος δεν τον θεωρεί ικανοποιητικό: οι ένοπλες ομάδες στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία δεν είχαν καμιά σχέση με την κατοχική κυβέρνηση Ράλλη, ούτε λογοδοτούσαν σε αυτήν. Η εξάρτηση τους ήταν αποκλειστικά από τους Γερμανούς, οι οποίοι τις εξόπλιζαν και τις έλεγχαν, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους στη σφηκοφωλιά της Μακεδονίας, την οποία, ας μη ξεχνάμε ότι διεκδικούσαν οι σύμμαχοί τους Βούλγαροι. Ακόμα περισσότερο, στη Θεσσαλονίκη ευδοκίμησε ένα φρούτο που δεν πρόκοψε ιδιαίτερα αλλού: κάποιοι «ηγέτες» του δωσιλογικού χώρου ήταν όχι απλά τυχοδιώκτες ή αντικομμουνιστές, αλλά εθνικοκοσοσιαλιστές. Ταυτίζονταν δηλαδή και ιδεολογικά με το Τρίτο Ράιχ. Τα ένοπλα αυτά μορφώματα βρισκόντουσαν συνήθως σε αντιπαράθεση και με τους ελληνικούς κατοχικούς θεσμούς (πχ τη Χωροφυλακή ή τις πολιτικές διοικήσεις διάφορων περιοχών). Στην πραγματικότητα, με το πανίσχυρο άλλοθι της προσήλωσης στο Τρίτο Ράιχ, δρούσαν ως ομάδες αδίσταχτων κακοποιών εις βάρος του πληθυσμού και δεν έδιναν λογαριασμό πουθενά. Με προτεραιότητα την προσπάθεια εξόντωσης των «κομμουνιστών», βεβαίως, η οποία όμως δε μπορούσε να σταθεί σε οποιονδήποτε σοβαρό έλεγχο, καθώς οι ίδιοι διάλεγαν τους «στόχους», οι ίδιοι ήταν εκτελεστικά όργανα και δικαστές, οι ίδιοι ήταν οι βασανιστές αλλά και οι δήμιοι των θυμάτων τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες (Πούλου, Βήχου, Δάγκουλα κλπ) οι οποίες δεν ξεπέρασαν ποτέ τις λίγες εκατοντάδες ενόπλων και σπιούνων και του πραγματικά μαζικού ένοπλου (με Γερμανικά όπλα) αντικομουνιστικού κινήματος (ποντιακού, κυρίως) των τριών Παπαδόπουλων, που είχε τραγική κατάληξη στην πολυαίμακτη μάχη του Κιλκίς.
Είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη μπερδευτεί. Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά.
Οι σημαντικότεροι δωσίλογοι στην κατοχική Θεσσαλονίκη
1. Γεώργιος Πούλος
Καταγόταν από τον Πλάτανο της ορεινής Ναυπακτίας. Απότακτος αντισυνταγματάρχης, βενιζελικός. Συμμετείχε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στο κίνημα του 1935. Μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς προσπάθησε να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, ως εθνικοσοσιαλιστής πλέον, με μηδαμινά αποτελέσματα. Σχημάτισε στη Θεσσαλονίκη μια ομάδα ενόπλων τραμπούκων, από 120 περίπου μέλη, τα οποία επιδόθηκαν κυρίως σε πλιάτσικο, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να τους διαλύσουν. Η συνεργασία όμως με τον Πούλο συνεχίστηκε. Το καλοκαίρι του ’43 ο Πούλος εγκαταλείπει την «πολιτική» και στρέφεται στον ένοπλο αγώνα κατά του ΕΛΑΣ στη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, επικεφαλής 300 περίπου ανδρών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν τυχοδιώκτες. Οι άντρες αυτοί κατατάχτηκαν για τα προνόμια που εξασφάλιζαν και δευτερευόντως εξαιτίας του μαχητικού αντικομμουνισμού τους, σε συνδυασμό με τον αντισλαυϊσμό και αντιβουλγαρισμό. Πολλοί ήταν άνεργοι Θεσσαλονικείς, που δελεάστηκαν από το συσσίτιο, το μισθό, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (και για τις οικογένειες) και τα λοιπά προνόμια. Το σώμα του Πούλου διακρίθηκε για τη σκληρότητα εναντίον των αμάχων και για το πλιάτσικο στο οποίο επιδόθηκε. Οι Γερμανοί τον χρησιμοποιούσαν, τον ανεχόντουσαν αλλά και τον περιφρονούσαν. Την ίδια περιφρόνηση προς τον Πούλο έδειχναν οι ελληνικές κατοχικές αρχές (πχ ο Χρυσοχόου, η αστυνομία της Θεσσαλονίκης κλπ) αλλά και οι Άγγλοι. Ένας μικρός αριθμός ενόπλων του Πούλου παρέμεινε εντός της Θεσσαλονίκης, όπου συνελάμβανε και βασάνιζε «κομμουνιστάς», οι οποίοι στη συνέχεια οδηγούνταν στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς».
Ο Πούλος και οι άντρες τους ακολούθησαν συντεταγμένοι τους αποχωρούντες Γερμανούς και πολέμησαν για λογαριασμό του Τρίτου Ράιχ σε βορειότερα κλίματα. Επέστρεψε στην Ελλάδα για να δικαστεί ως δωσίλογος και μετά τη δίκη του εκτελέστηκε.
2. Γεώργιος Σπυρίδης
Πόντιος πρόσφυγας. Ήταν εγκατεστημένος στη Δράμα, όπου δραστηριοποιήθηκε ως Γερμανόφιλος πριν τον πόλεμο, ως αρχηγός κόμματος. Ο «αρχηγός» ήταν πολιτικά εντελώς ασήμαντος, κατάφερε όμως να αναγνωριστεί στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές της κατοχικής περιόδου ως αρχηγός του δεύτερου φιλοναζιστικού κόμματος (το πρώτο ήταν του Πούλου). Η καριέρα του τελείωσε σύντομα και άδοξα, καθώς βρέθηκε στο Γεντί Κουλέ, καταδικασμένος για καταχρήσεις. Φεύγοντας οι Γερμανοί τον ελευθέρωσαν και τον πήραν μαζί τους, αλλά αργότερα ξαναβρέθηκε, άθελά του, στην Ελλάδα για να δικαστεί ως δωσίλογος.
3. Γρηγόριος Παζιώνης
Δραμινός κι αυτός, ήταν υπαρχηγός του Σπυρίδη και τον διαδέχτηκε στην ηγεσία του «κόμματος» μετά τη φυλάκισή του. Μισούσε θανάσιμα τη Βουλγαρία (ο πατέρας του είχε πεθάνει αιχμάλωτος των Βουλγάρων, σε καταναγκαστικά έργα και ο ίδιος υπήρξε όμηρος, σε σκληρές συνθήκες) και είχε προσανατολιστεί μετά τη Μικρασιατική καταστροφή προς τη Γερμανία. Το 1929 εκλέχτηκες δήμαρχος Δράμας και αργότερα διορίστηκε νομάρχης Χαλκιδικής και Έβρου. Με την κατοχή ήρθε στη Θεσσαλονίκη, διορισμένος σε ανώτερη υπαλληλική θέση και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά. Σε αντίθεση με τον Σπυρίδη ήταν πολιτικά συγκροτημένος, αλλά κι αυτός επιδόθηκε στην κλοπή και στους εκβιασμούς των πολιτών, εκμεταλλευόμενος τη θέση του. Ταυτόχρονα, καλλιεργούσε το «κόμμα» του και τις σχέσεις του με τους Γερμανούς, στους οποίους πρότεινε τη δημιουργία εθνικοσοσιαλιστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του ’44 μπήκε κι αυτός στο Γεντί Κουλέ και λίγο αργότερα ακολούθησε τους αποχωρούντες Γερμανούς. Δικάστηκε ως δωσίλογος, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω την ποινή που του επιβλήθηκε.
4. Διονύσιος Αγάθος.
Κερκυραίος. Αντίθετα με τους Σπυρίδη και Ποζιώνη, αυτός ήταν εκτός από Γερμανόφιλος και Βουλγαρόφιλος (σερσέ λα φαμ, η γυναίκα του ήταν Βουλγάρα). Συνταγματάρχης του Μηχανικού, πολέμησε στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, καταδικάστηκε από στρατοδικείο σε θάνατο και γλίτωσε την εκτέλεση λόγω της κατάρρευσης του μετώπου. Ήταν πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο πράκτορας των Γερμανών, με τους οποίους συνεργάστηκε αμέσως στη Θεσσαλονίκη, σε Γραφείο Πληροφοριών (αντικατασκοπίας). Το μπουμπούκι αυτό κατέδιδε Έλληνες, τους οποίους οι Γερμανοί φυλάκιζαν. Στη συνέχεια έπαιρνε από τους οικείους τους λίρες, για να τους απελευθερώσει. Υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του σημαντικότερου (πλην, αφανούς) δωσίλογου της Θεσσαλονίκης, του Λάσκαρη Παπαναούμ, περί του οποίου στη συνέχεια. Όταν φυλακίστηκε και ο Παζιώνης, ο Αγάθος ανέλαβε αρχηγός, τρίτος κατά σειρά, του φιλοναζιστικού «κόμματος». Δικάστηκε ως δωσίλογος, αλλά δεν μπόρεσα να εντοπίσω την ποινή που του επιβλήθηκε.
5. Βασίλειος Έξαρχος
Kαθηγητής Θεολογικής του ΑΠΘ. Αθηναίος, με καταγωγή από το Καλέντζι Ιωαννίνων. Συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ως μεταφραστής, αλλά και ως προπαγανδιστής. Ανέλαβε αρχηγός κέντρου Θεσσαλονίκης του φιλοναζιστικού «κόμματος» ΕΕΕ. Ήταν ο σοβαρότερος ίσως Έλληνας ιδεολόγος εθνικοσοσιαλιστής. Τον Αύγουστο του ’44, μετά από πέντε μήνες «πολιτικής» δράσης ως αρχηγός του κέντρου πόλεως, κατέφυγε στην Αθήνα. Προφανώς είναι αυτός που ενέπνευσε την καρικατούρα του δωσίλογου καθηγητή της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ στο μυθιστόρημα «απόψε δεν θα έχουμε φίλους» ( 1)
6. Νικόλαος Ζωγράφος
Από τη Βέροια, δικηγόρος, εθνικοσοσιαλιστής. Τον αναφέρω γιατί έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο στους «πολιτικούς» κύκλους των δωσίλογων και γιατί από το καλοκαίρι του ’43 βρέθηκε επικεφαλής ενός γραφείου πληροφοριών υπό την αιγίδα των ΕΕΕ Αθηνών. Κυρίως όμως διότι το Σύνδεσμό του στελέχωσαν άνθρωποι της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης της Θεσσαλονίκης, μεταξύ αυτών βιομήχανοι, πολιτευτές, δικηγόροι, γιατροί, έμποροι, δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, αρχιτέκτονες, μηχανικοί (Δορδανάς, σελ. 141). Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να τη δούμε αυτή τη λίστα της μεγαλοαστικής και αστικής Θεσσαλονίκης…
7. Αντώνιος Βήχος
Μεταλλειολόγος, από την Κερατέα Αττικής. Μόλις ο Πούλος αποχώρησε από τη Θεσσαλονίκη, τον αντικατάστησε σχηματίζοντας ένοπλη ομάδα από 500-700 άτομα, σύμφωνα με τον Χρυσοχόου. 200 έμεναν εντός της Θεσσαλονίκης και οι υπόλοιποι 500 ήταν εγκατεστημένοι στα χωριά δυτικά, περί τον Αξιό. Ο μεγάλος αριθμός των ανδρών του Βήχου αμφισβητείται από άλλες πηγές, οι οποίες τονίζουν ότι ο Βήχος «είχε» μονάχα περί τους 50 και οι υπόλοιποι ανήκαν σε άλλους οπλαρχηγούς, δηλαδή στους τρεις Παπαδόπουλους (της Κοζάνης, του Κιλκίς και του Κούκου). Σύντομα έπεσε διχόνοια στην ομάδα Βήχου, η οποία άρχισε να φυλλορροεί, ειδικά από τους αξιωματικούς που είχαν αρχικά προσχωρήσει. Στο μεταξύ, μέσα στη Θεσσαλονίκη οι ένοπλοι του Βήχου επιδόθηκαν σε πλιατσικολογία («αναγκαστικές εισφορές») αλλά και συλλήψεις και εκτελέσεις, συνήθως μετά από φριχτά βασανιστήρια, τα οποία γινόντουσαν στο άντρο της δωσιλογικής συμμορίας, Πολωνίας 20 (Αλεξάνδρου Σβώλου, σήμερα). Την ίδια συμπεριφορά έδειχναν και οι «Βηχικοί» στην επαρχία, ενώ η οργάνωση είχε τις χειρότερες δυνατές σχέσεις με την αστυνομία της πόλης. Ο Βήχος, ο οποίος είχε πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ, συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι κρέμασαν το πρωτοπαλίκαρό του Αϊβαλιώτη στον Άγιο Αθανάσιο. Ο Βήχος μεταφέρθηκε στη Γερμανία και επέστρεψε στην Ελλάδα για να δικαστεί, ως δωσίλογος. Στην ηγεσία τον διαδέχτηκε, για τον ελάχιστο χρόνο που απέμενε, ο έφεδρος Ταγματάρχης Πέτρος Ιωαννίδης, από την Καβάλα, ο οποίος στα 1961 οδηγήθηκε στη φυλακή καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη, ως δωσίλογος. Οι άντρες του Βήχου, μετά το απαραίτητο κοσκίνισμα, εντάχτηκαν στις ομάδες των τριών Παπαδόπουλων. Ο ΕΕΣ (Εθνικός Ελληνικός Στρατος) με επικεφαλής τον τουρκόφωνο πόντιο Κυριάκο Παπαδόπουλο, ήταν από το καλοκαίρι του ’44 ως το τέλος η κύρια ελληνική ένοπλη δύναμη που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς, μέσα και έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Ο Βήχος πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1948 στην Αθήνα από παθολογικά αίτια. Επάνω στη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κάποιος έγραψε με κόκκινη μελάνη τη φράση «λειτουργία της Θείας Δίκης ως προς τον Βήχον». (2)
8. Κυριάκος Παπαδόπουλος (Κισά Μπατζάκ)
Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί αν όλοι οι προηγούμενοι υπηρέτησαν τους Γερμανούς με τη θέλησή τους, σε ένα συνδυασμό απατεωνίστικου καιροσκοπισμού και ιδεολογίας, ο Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδαρος) τους προσέγγισε κάτω από την αδήριτη ανάγκη της σύγκρουσής του με τον ΕΛΑΣ. Είναι αστείο ακόμα και να ειπωθεί ότι ο τουρκόφωνος αυτός επαγγελματίας πολεμιστής (ήταν οπλαρχηγός στον Πόντο) είχε την παραμικρή ροπή προς τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο πιθανότατα δεν καταλάβαινε. Είναι γεγονός όμως ότι ενόψει του μείζονος (κατ’ αυτόν) καθήκοντος, δηλαδή της αντιπαράθεσης με τον ΕΛΑΣ, συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και μάλιστα λίαν επωφελώς γι’ αυτούς, καθώς δεν ήταν στρατηλάτης της φακής, όπως ο Πούλος ή ο Βήχος, αλλά πραγματικός, σκληροτράχηλος πολεμιστής. Επέκτεινε έτσι την προσωπική του τραγωδία σε χιλιάδες τουρκόφωνους (κυρίως) πόντιους που τον ακολούθησαν και σφαγιάστηκαν στο Κιλκίς, ακολουθώντας πιστά τις επιλογές των αρχηγών τους και κυρίως τις δικές του.
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Δυτικό Πόντο, όπου και σχημάτισε την πρώτη αντάρτικη ομάδα. Υπήρξε επικεφαλής του ποντιακού αντάρτικου ως το τέλος. Στα 1924 εγκαταστάθηκε στον Κούκο της Πιερίας. Στην αρχή της κατοχής πήγε στην Ήπειρο για να αγοράσει όπλα που είχε εγκαταλείψει ο ελληνικός στρατός. Λέγεται ότι έφερε περί τα 1500 όπλα στην Πιερία, αριθμός που φαντάζει υπερβολικός. Δείχνει ωστόσο την απόφαση των τουρκόφωνων ποντίων να υπερασπιστούν μόνοι τους, με το όπλο στο χέρι, τα χωριά τους και τις οικογένειές τους.
Ο ΕΛΑΣ, όπως και η ΠΑΟ, προσπάθησε να εντάξει τον Παπαδόπουλο στις γραμμές του, γεγονός που θα σήμαινε ταυτόχρονη ένταξη και όλου του τουρκόφωνου ποντιακού στοιχείου της περιοχής. Η προσπάθεια όμως έγινε άτσαλα, με τον συνήθη τρόπο του ΕΛΑΣ, χωρίς να δίνεται κανένα περιθώριο αυτονομίας στις κινήσεις και τη διοίκηση. Από την πλευρά του οπλαρχηγού υπήρχε ήδη έντονη εχθρότητα προς τους Ρώσους κομμουνιστές, οι οποίοι είχαν βοηθήσει τον Κεμάλ, εις βάρος του δικού του αγώνα. Για τους λόγους αυτούς, ο αρραβώνας με τον ΕΛΑΣ δεν έγινε ποτέ. Και σα να μην έφτανε αυτό, στο τέλος μιας συνάντησης στελεχών του ΕΛΑΣ με τον Κισά Μπατζάκ, έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα εναντίον του. Ακολούθησαν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και ΠΑΟ, από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 1943, με επικράτηση του ΕΛΑΣ και αποχώρηση των άλλων αντιεαμικών από την περιοχή. Ωστόσο, ο Κισά Μπατζάκ παρέμεινε επιτόπου, ως επικεφαλής όσων ένοπλων αντι-εαμικών είχαν απομείνει.
Τότε μπήκαν στο παιγνίδι οι Γερμανοί. Ο Κισα Μπατζάκ τους ζήτησε να μην έρθουν στον Κούκο, ο οποίος ήταν γεμάτος όπλα, για να μπορέσει να συνεχίσει την άμυνά του έναντι του ΕΛΑΣ. Οι Γερμανοί συμφώνησαν ευχαρίστως, χωρίς όμως να δώσουν πρόσθετο οπλισμό, όπως ζητούσε ο πόντιος οπλαρχηγός. Κάτι που έκαναν αργότερα, όταν ο Κούκος κατόρθωσε να αποκρούσει τις πρώτες επιθέσεις του ΕΛΑΣ, στο τέλος του 1943. Αποχωρώντας οι Ελασίτες πήραν μαζί τους περίπου 150 ομήρους, μεταξύ των οποίων η γυναίκα και η κόρη του Κισά Μπατζάκ. Η μάχη κράτησε από τις 17 έως τις 24 Νοεμβρίου 1943, οπότε επενέβησαν οι Γερμανοί υπέρ των αμυνομένων. Ένα μήνα αργότερα οι Γερμανοί απελευθέρωσαν τους ομήρους που είχε πάρει ο ΕΛΑΣ, εκτός από 8 που εκτελέστηκαν. Μεταξύ των 8 ήταν η γυναίκα και η κόρη του πόντιου αρχηγού.
Μετά από όλα αυτά ο Κισά Μπατζάκ βρέθηκε πολύ ενισχυμένος. Μπόρεσε να επεκτείνει την «άμυνα» εναντίον του ΕΛΑΣ σε πολλά χωριά της περιοχής, στα οποία δημιουργήθηκαν αντικομμουνιστικές επιτροπές, οι οποίες εξοπλίστηκαν και σχημάτισαν μεταξύ τους δίκτυο. Το άμεσο όφελος για τους Γερμανούς ήταν προφανές: ο ΕΛΑΣ δεν μπορούσε πλέον να απειλεί την Κατερίνη και τη σιδηροδρομική γραμμή, ενώ και οι γραμμές ανεφοδιασμού του έγιναν επισφαλείς. Σε μια από τις τοπικές συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ σκοτώθηκε και ο γιος του Κισά Μπατζάκ, γεγονός που αντί να κάμψει σκλήρυνε ακόμα περισσότερο το φρόνημα του οπλαρχηγού.
Το καλοκαίρι του ’44 ο Κισά Μπατζάκ, αδιαμφισβήτητος πλέον αρχηγός των αντιεαμικών δυνάμεων που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, μετέφερε την έδρα του στη Θεσσαλονίκη και από εκεί διηύθυνε τον πόλεμο κατά του ΕΛΑΣ σε ολόκληρη την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Παράλληλα, βρέθηκε χρόνος για μια επίσκεψη στη Βιένη (!) και, φυσικά, για συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ, μετά την απόπειρα δολοφονίας του. Αλλά, οι Γερμανοί αποχωρούσαν. Έτσι, το τέλος του καλοκαιριού βρήκε τον Κισα Μπατζάκ να διαπραγματεύεται την ένταξή του στον ΕΔΕΣ, προκειμένου να σώσει την κατάσταση: ο ΕΛΑΣ περίμενε έτοιμος να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς και η κυβέρνηση του Καΐρου είχε καταδικάσει απερίφραστα τους συνεργάτες των Γερμανών.
Οι διαπραγματεύσεις με τον ΕΔΕΣ παραλίγο να πετύχουν, αλλά απέτυχαν – και ο βασικός λόγος ήταν η συμμετοχή του ΕΑΜ στην κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία, ως μείζων πολιτικός στόχος, επέβαλε στους Άγγλους την (καιροσκοπική και ανειλικρινή) καταδίκη των “Ταγμάτων”. Ο επίλογος γράφτηκε στο Κιλκίς (3), όπου μετά τη μάχη, προσπαθώντας να οδηγήσει εκτός μια μεγάλη ομάδα ανδρών του, ο Κισά Μπατζάκ τραυματίστηκε και αυτοκτόνησε.
Δε μπορεί κανείς να μη σκεφτεί ότι αν οι διαπραγματεύσεις με τον ΕΛΑΣ, για την ένταξη του Κυριάκου Παπαδόπουλου, άρα και των χιλιάδων ένοπλων τουρκόφωνων ποντίων, είχαν ευτυχή κατάληξη, η ιστορία της Αντίστασης και του Εμφυλίου πιθανόν να ήταν εντελώς διαφορετική, στην Κεντρική Μακεδονία. Σήμερα το όνομά του βρίσκεται επικεφαλής της λίστας με τους «φονευθέντες» στο ηρώο του Κούκου (4)
9. Αντώνιος Δάγκουλας
Ο Δάγκουλας ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, βενιζελικός. Ήταν, προπολεμικά, αυτοκινητιστής στα Γρεβενά. Ξεκίνησε εντασσόμενος στον ΕΛΑΣ, αλλά αποχώρησε. Χαρακτηρίστηκε έτσι «αντιδραστικός» και επιχειρήθηκε η εξόντωσή του, χωρίς επιτυχία. Οι Γερμανοί τον έφεραν στη Θεσσαλονίκη, τον Μάρτιο του ’44, όπου τέθηκε επικεφαλής της πλέον κακόφημης ομάδας, των «Δαγκουλαίων». Η ομάδα τους, γύρω στα 100 άτομα, είχε άμεση σχέση με τις Γερμανικές αρχές, από τις οποίες εξοπλίστηκε και «εκπαιδεύτηκε» για 15 μέρες, στο γήπεδο της ΧΑΝΘ. Είχαν δήθεν αστυνομικά καθήκοντα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν εκτελεστικό απόσπασμα. Δε δίσταζαν δε να ξυλοφορτώνουν ακόμα και αστυνομικά όργανα. Βασικός τους στόχος, βέβαια, ήταν το ΕΑΜ. Οι Δαγκουλαίοι έκαναν μαζικές δολοφονίες το καλοκαίρι του ‘44 και μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών, είτε στην κοίτη του Γαλλικού ποταμού, είτε αλλού. Η ομάδα αυτή έκανε και μπλόκα: Νέα Ευκαρπία, 31 Ιουλίου – 14 εκτελέσεις. Καλαμαριά, 13 Αυγούστου – 11 εκτελέσεις. Κάτω Τούμπα, 24 Σεπτεμβρίου – 7 εκτελέσεις. Επιδρομή 4ης Οκτωβρίου – 5 εκτελέσεις. Εννοείται ότι οι εγκληματίες αυτοί δεν παραμελούσαν καθόλου το πλιάτσικο, εις βάρος των θυμάτων τους, αλλά και του υπόλοιπου πληθυσμού. Ας μη θεωρηθεί όμως ότι οι 100 Δαγκουλαίοι ήταν μόνοι ή ξεκάρφωτοι: είχαν πολιτικές επαφές με τον εσμό των φιλοναζιστών της Θεσσαλονίκης, αλλά και με πολύ «καλό κόσμο», σύμφωνα τουλάχιστον με τις καταθέσεις που δόθηκαν στο δικαστικό τμήμα του ΕΛΑΣ, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Ότι υπήρχε σχέση συνευθύνης με κόσμο πέρα από την ομάδα είναι προφανές. Αλλιώς, δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο λουλούδι.
Όσο για το Δάγκουλα, πέθανε νοσηλευόμενος (τραυματίας) και το πτώμα του διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
10. Τα μικρά πιράνχας του δωσιλογισμού
Τα ονόματα Κυλινδρέας (από τη Σμύρνη), Γραμματικόπουλος (πρόσφυγας από την Τραπεζούντα) Σούμπερτ (Γερμανός υπαξιωματικός), Βασιλείου (από το Ηράκλειο Κρήτης) δεν μας λένε πολλά. Όλοι αυτοί όμως έδρασαν επικεφαλής μικρών ή μεγαλύτερων ομάδων, στο πλευρό των Γερμανών και ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας υπέφερε πολύ από αυτούς. Οι περισσότεροι είχαν κακό τέλος. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο Ξενοφών Γιοσμάς, ο οποίος έγινε πασίγνωστος αργότερα, με την εμπλοκή του στη δολοφονία του Λαμπράκη. Ακολούθησε κι αυτός τους Γερμανούς, έγινε και «υπουργός» της «κυβέρνησης» Τσιρονίκου στη Βιέννη, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, φυλακίστηκε και πήρε χάρη (μετατροπή της ποινής σε ισόβια) από τον Βασιλέα Γεώργιο Β’, στα 1950. Τη επόμενη χρονιά αποφυλακίστηκε, έχοντας μείνει συνολικά τρία (ή πέντε) χρόνια στη φυλακή. Πέθανε από εγκεφαλικό, στα 1975.
11. Λάσκαρης Παπαναούμ
Αφανής, πλην όμως ο σημαντικότερος δωσίλογος από όσους έδρασαν στη Θεσσαλονίκη. Καταγόταν από το Μοναστήρι, γιος δασκάλου, έμπορος ο ίδιος, έζησε προπολεμικά στη Γερμανία και πήρε γυναίκα Γερμανίδα (όπως και στην περίπτωση του Διονύσιου Αγάθου, σερσέ λα φαμ…). Από το 1938 είχε διοριστεί στο Γραφείο Αλλοδαπών της Αστυνομίας και ήταν πληροφοριοδότης των Γερμανών. Λέγεται ότι τη μέρα εισόδου των γερμανικών στρατευμάτων ο Παπαναούμ ανέβηκε σε ένα τανκ και γύρισε όλη την πόλη, πανηγυρίζοντας για το «ευτυχές» γεγονός.
Εξαρχής εργάστηκε ως αξιωματικός στη Γερμανική αντικατασκοπεία, δημιουργώντας ένα δίκτυο πρακτόρων σε όλη τη Μακεδονία. Καταδίωξε τους Άγγλους στρατιώτες που είχαν απομείνει σε ελληνικό έδαφος, αλλά και τους «αγγλόφιλους». Φυσικά, η δράση του ως επικεφαλής της αντικατασκοπίας ήταν έντονη μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης: το δίκτυο των πρακτόρων του εντόπιζε και συλλάμβανε τους υπόπτους, οι οποίοι στη συνέχεια παραδίνονταν στους Γερμανούς.
Ο Παπαναούμ χρησιμοποίησε τη θέση του και την ισχύ του για να πλουτίσει, καθώς παράλληλα ασκούσε και το ευγενές επάγγελμα του μεγαλο-μαυραγορίτη. Αλλά το πεδίο στο οποίο διακρίθηκε ήταν άλλο: υπήρξε ο πρώτος (και ίσως ο μόνος) Έλληνας που έθεσε δημόσια, με αρθρογραφία, το «Εβραϊκό ζήτημα» – και μάλιστα κατηγορούσε τις Γερμανικές αρχές κατοχής για την ανοχή τους απέναντι στους Εβραίους της πόλης! Οι Γερμανοί αξιωματούχοι πικαρίστηκαν, αλλά το κατάπιαν. Άλλωστε, πολλοί από αυτούς έπαιρναν γενναίες μίζες από τα κέρδη του Παπαναούμ στη μαύρη αγορά.
Βέβαια, οι Γερμανοί δεν περίμεναν τον Παπαναούμ να τους καθοδηγήσει στο θέμα των Εβραίων – στις αρχές του 1943 άρχισαν τα πρώτα περιοριστικά και καταπιεστικά μέτρα, τα οποία ολοκληρώθηκαν με τη μεταφορά ολόκληρης της Εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα του θανάτου. Και τότε ήρθε η ώρα για τον σκοτεινό Παπαναούμ να πλουτίσει πραγματικά: έπεσε σαν το κοράκι πάνω στις εγκαταλειμμένες περιουσίες των Εβραίων και ιδιοποιήθηκε τις σημαντικότερες εβραϊκές επιχειρήσεις, από τις οποίες αποκόμισε εκατοντάδες χιλιάδες λίρες (μόνο από τη λεηλασία του καταστήματος υαλικών Μπενρουμπή, η λεία υπολογίστηκε σε περισσότερες από 150.000 λίρες). Το ίδιο συνέβη με όλα τα σημαντικά στελέχη του δωσιλογικού εσμού της Θεσσαλονίκης, τα οποία μοιράστηκαν μεταξύ τους τις επιχειρήσεις και τα σημαντικότερα καταστήματα, ενώ τα «μικρά πιράνχας» μοιράστηκαν τα ευτελέστερα μερίδια, από τις 2000 περίπου εβραϊκές επιχειρήσεις και καταστήματα.
Η εκμετάλλευση των καταδιωκόμενων Εβραίων πήρε και μιαν άλλη μορφή: οι πράκτορες του Παπαναούμ τους έπιαναν, αυτοί έδιναν μεγάλα ποσά για να εξαγοράσουν την ελευθερία τους και στη συνέχεια παραδίνονταν στους Γερμανούς. Κοντά στον Λάσκαρη, έγινε πάμπλουτος από τη λεηλασία των εβραϊκών περιουσιών και ο αδερφός του Ηφαιστίωνας Παπαναούμ. Αυτός έμεινε στην Ελλάδα μετά την αποχώρηση των Γερμανών και μάλλον δεν τον ενόχλησε κανείς.
Ο Παπαναούμ αποχώρησε και αυτός μαζί με τους Γερμανούς, μεταφέροντας μαζί του μεγάλο μέρος της λείας που είχε αποσπάσει από Έλληνες και Εβραίους και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ, αλλά έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στη Γερμανία, η οποία υπήρξε εξαιρετικά στοργική μαζί του, καθώς του πρόσφερε και την Γερμανική υπηκοότητα! Ίσως εξαιτίας της σωστής χρήσης των εβραϊκών λιρών, ίσως λόγω της Γερμανίδας συζύγου του, ίσως γιατί οι Γερμανοί είδαν στο πρόσωπό του έναν «δικό τους» και τον προστάτεψαν. Ίσως για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.
Επίλογος
Είδαμε τα σημαντικότερα πρόσωπα του δωσιλογισμού που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη. Με την εξαίρεση του Κισά Μπατζάκ (Κυριάκου Παπαδόπουλου) ο οποίος συνιστά ειδική περίπτωση, όλοι οι υπόλοιποι συνδύαζαν χαρακτηριστικά υποκόσμου (ήταν δηλαδή κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου, ληστές, κλεπταποδόχοι, εκβιαστές κλπ – ακόμα και οι αρχηγοί «κομμάτων», ακόμα και ο «ιδεολόγος» Παπαναούμ), με έναν ακραίο αντικομμουνισμό. Οι μισοί περίπου ήταν πρόσφυγες, οι υπόλοιποι από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Κανένας δεν ήταν από καταγωγή Θεσσαλονικιός!
Μαζί με τους άντρες τους ήταν συνολικά λίγες εκατοντάδες (δεν συμπεριλαμβάνω τους ένοπλους του Παπαδόπουλου, ο οποίος άλλωστε έδρασε κυρίως εκτός Θεσσαλονίκης). Δεν ήταν πολλοί, αλλά δεν ήταν και λίγοι.
Τα θύματά τους ήταν εκατοντάδες ή μάλλον χιλιάδες. Πιθανότατα τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν σχέση με το ΕΑΜ ή άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Αλλά όταν αυτό το αποφάσιζαν οι άντρες του Βήχου ή του Δάγκουλα, δεν μπορούσε κανείς να περιμένει τίποτα διαφορετικό.
Η ελίτ της Θεσσαλονίκης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και με τους δωσίλογους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Χειροπιαστή απόδειξη υπάρχει στη λίστα των συνεργατών του Νικόλαου Ζωγράφου. Αλλά το έκανε με… διακριτικότητα, φροντίζοντας να μην εκτεθεί κανένα από τα μέλη της ανεπανόρθωτα.
Και οι επίσημες ελληνικές κατοχικές αρχές, πολιτικές και αστυνομικές; Η δράση τους στο θέμα της Μακεδονίας (εναντίον των Βουλγάρων) η παρουσία τόσων κραυγαλέων περιπτώσεων δωσιλογισμού, όπως τις είδαμε, οι απευθείας επαφές τους με την κυβέρνηση του Καΐρου και το Συμμαχικό Στρατηγείο, αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις της ταραγμένης εκείνης περιόδου, τους άφησαν στο απυρόβλητο. Το «δικαστικό» του ΕΛΑΣ είχε έτοιμη μια μεγάλη και πλήρη λίστα με ονόματα (Χρυσοχόου, Σιμωνίδης, ηγεσία αστυνομίας Θεσσαλονίκης, στελέχη του κατοχικού κρατικού μηχανισμού κλπ), με δεδομένο ότι όλοι αυτοί συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς σε ένα τουλάχιστον ειδικό θέμα: κατά του ΕΑΜ. Η λίστα αυτή έμεινε ανενεργή.
Σε κάθε περίπτωση, τα ερωτήματα και οι απορίες, ειδικά για τη στάση της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ, παραμένουν ακόμα αναπάντητα. Ελπίζω, όχι για πάντα.
http://www.madata.gr/diafora/9023.html
7 διαστάσεις της ένοπλης συνεργασίας
Αναμφίβολα, η πλέον πολυσυζητημένη μορφή συνεργασίας με τους ναζί είναι η ένοπλη. Ομως, όπως λέει ο επίκουρος καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), «αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύει ο μέσος φιλίστορας, η ένοπλη συνεργασία στην Ελλάδα δεν υπήρξε ένα περιθωριακό φαινόμενο». Η μελέτη του δωσιλογισμού απαιτεί μια προσέγγιση ικανή να εξηγήσει, εμπειρικά τουλάχιστον, τις διαστάσεις του φαινομένου, όπως τις αναλύει ο Ν. Μαρατζίδης.
-Πρώτη διάσταση, η έκταση του δωσιλογισμού. Η συνεργασία με τις κατοχικές αρχές καλύπτει ένα ευρύτατο πλέγμα κυμαινόμενων συμπεριφορών και έλαβε σημαντικές διαστάσεις, συμπεριλαμβανόμενου και του σκληρού της πυρήνα, της ένοπλης συνεργασίας. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, τα Τάγματα Ασφαλείας (Τ.Α.) και άλλοι ανάλογοι σχηματισμοί ενέταξαν στις τάξεις τους 17 με 23 χιλιάδες άνδρες. Αν προστεθούν σ’ αυτά η Χωροφυλακή (που συμμετείχε σε επιχειρήσεις εναντίον του ΕΛΑΣ και υπήρξε στόχος του), οι διάφορες τοπικές πολιτοφυλακές και φρουρές χωριών που οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, παραστρατιωτικοί, άτακτοι κ.ά., οι αριθμοί αυξάνονται δραματικά.
-Δεύτερον, η πολιτική και κοινωνική σύνθεση του δωσιλογισμού. Ως προς τις πολιτικές προτιμήσεις της ηγεσίας, διαθέτουμε πρόσφατα ερευνητικά πορίσματα, σύμφωνα με τα οποία η πλειοψηφία των περίπου 1.000 αξιωματικών που στελέχωσαν τα Τ.Α. είχε βενιζελικό φρόνημα. Για τις πολιτικές προτιμήσεις των οπλιτών δεν γνωρίζουμε κάτι συγκεκριμένο. Προφανώς υπήρξαν αντικομμουνιστές, αλλά το ερώτημα είναι αν συμμετείχαν στα σώματα αυτά επειδή ήταν αντικομμουνιστές ή αν έγιναν αντικομμουνιστές λόγω της συμμετοχής τους σε αυτά – και τι σήμαινε ακριβώς ο αντικομμουνισμός γι’ αυτούς.
-Τρίτον, οι πολιτικοί στόχοι του δωσιλογισμού. Τι επεδίωκαν εκείνοι που συνεργάστηκαν ένοπλα με τους Γερμανούς;
-Τέλος, η μεταπολεμική αντιμετώπιση του δωσιλογισμού και των δωσίλογων από τις αντίπαλες παρατάξεις, τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου όσο και μεταπολεμικά. Υπήρξαν τέσσερις κατηγορίες δωσίλογων:
Παραθυρο στον Κοσμο 