You are currently browsing the tag archive for the ‘Καταφυκι’ tag.
Σε ολους τους παλιους καλους φιλους και τις φιλες απο το Ναυπλιο και το Αργος ενα πολυ ζεστο χαιρετισμο απο την μακρινη Ουαλια. Η ψυχη μου ειναι κοντα τους και πολυ θα ηθελα σημερα να βρισκομαι στο πλαι τους.Και γιατι παντα οι αγωνες ηταν κοινοι και πολλες φορες βρεθηκαμε στο Ναυπλιο στο πλευρο τους και γιατι πολλοι ( απο αυτους και αυτες) πολλες φορες πηραν τον δρομο να ερθουν στην Ερμιονιδα για να σταθουν στο πλαι μας σε δικους μας αγωνες. Και για την αναστηλωση της μονης Αυγου και για το Καταφυκι και για την πυροπροστασια τους δασους της Κορακιας. Η φωτογραφια που σηκωσε ο πολυ αγαπητος Κωστας Καραπαυλος ειναι απο εκδηλωση στο Καταφυκι το 1992 μετα την σωτηρια του φαραγγιου.
Τον Γεναρη του 1992 βγηκε απο το 5 τμημα του Συμβουλιου της επικρατειας η αποφαση 772 που δικαιωνε τους κατοικους και σταματουσε τις προσπαθειες για διανοιξη δρομου μεσα απο το φαραγγι.
Ισως την Πρωτομαγια που συνηθιζονται οι εκδηλωσεις στα Παπουλια απο τον Δημο να μπορουσε να γινει ενα αφιερωμα στα τριαντα ενα χρονια απο την μεγαλη περιβαλλοντικη νικη της κοινωνιας των πολιτων στην επαρχια μας. Ας σημειωθει πως αυτη η αποφαση του Συμβουλιου της επικρατειας ανοιξε τον δρομο για πολλες αλλες περιπτωσεις.
Αν γινει λοιπον μια εκδηλωση για τα τριαντα ενα χρονια απο τοτε μην ξεχασετε τον βουλευτη τοτε του ΣΥΝ Παπαγιαννακη που δεν ειναι πια μαζι μας γιατι η δικη του βοηθεια μαζι με την βουλευτινα της Ομοσπονδιας Οικολογικων Εναλλακτικων Οργανωσεων Καιτης Ιατροπουλου (αλλο τι εγινε μετα που αρνηθηκε να παραδωσει την βουλευτικη εδρα) ηταν οι μοναδικες φωνες πολιτικων που σταθηκαν κοντα μας.
Ακομα να μην ξεχασουμε την Αλλη Προταση απο το Ναυπλιο και Οικολογους απο το Αργος για την πολυτιμη συμπαρασταση τους με καθε τροπο. Ξερετε δεν γραφω ονοματα αλλα συνηθως πισω απο τις συλλογικοτητες κρυβονται προσωπα ανθρωπων. Που με παθος δινουν οτι εχουν και δεν εχουν για την επιτυχια ενος αγωνα και μετα σχεδον παντα χανονται στο σκοταδι. Αλλοι δινουν περισσοτερα μπαινουν μπροστα και αλλοι συμβαλουν στο μετρο των δικων τους δυνατοτητων.Ομως ολες οι προσφορες ειναι μοναδικες και απαραιτητες.
Κοιτωντας πισω τριαντα χρονια βλεπω προσωπα. Καποιοι δεν ειναι αναμεσα μας οπως ο βουλευτης Παπαγιαννακης .Ακουω γελια, φωνες, θυμαμαι θυμους και διαφωνιες, χερια που απλωθηκαν να βοηθησουν . Ειναι και οι αλλοι. Αυτοι που σταθηκαν απεναντι μας η αδιαφορησαν και λοιδορησαν την προσπαθεια .Αυτους τους εχω ξεχασει. Ποιους τους θυμαται αυτους…
Οι πολίτες ανέλαβαν δράση για την ζωή τους (φωτο 1,2 και 3). Παππούδες και γιαγιάδες ήσαν εκεί. Μικρομαναδες με βυζανιαρικα μωρά. Οικογένειες. Φιλόζωοι με τα σκυλιά τους. Ποδηλάτες και πεζοποροι
Θυμήθηκα όταν πριν από τρεις δεκαετίες, μικρομαναδες και μικρομπαμπαδες εμείς τότε που πήραμε τον δρόμο από το Ανάπλι και το Άργος για να σώσουμε ένα υπέροχο φαράγγι στην Ερμιονιδα. Ήθελαν τότε να ανοίξουν αυτοκινητοδρομο στο μαγευτικό στενό αυτό τόπο. (φωτο 4,5 και 6).Και το σώσαμε τότε το Καταφυκι (η έβδομη φωτογραφία από την εκδήλωση στο Καταφυκι, νομίζω το 1989.Ειμαστε παλαιοί, γιατί να το κρυψωμεν άλλωστε)
Μαιος 1991
Μαιος 1992
2005
Να ξεκινησω με μια θεση.Υπαρχουμε ανθρωποι που οταν βλεπουμε ενα παρθενο δασος μια παραλια αγαλιαζει, μαγευεται, η ψυχη μας. Παιρνουμε βαθιες ανασες κλεινουμε τα ματια και γινομαστε ενα με το συμπαν.
Υπαρχουν αλλοι που οταν βλεπουν την ομορφια της φυσης βλεπουν μπροστα τους κερδη, αναπτυξη , σπιτια , φραγκα , μπιζνες. Σκεφτονται πως μπορουν να πουλησουν σε εμας την ομορφια αφου την κλεψουν η ακομα πως θα την εξαφανισουν θα την μετατρεψουν σε αυτο που εχουν στο μυαλο τους.Τσιμεντο.
Η διαφορα εμας με εκεινους στην Ελλαδα ειναι βαθια, φιλοσοφικη, σταση ζωης. Ειναι και πολιτικη δεν λεω αλλα οχι μονο. Βλεπετε υπαρχουν ανθρωποι απο το αντιπαλο πολιτικο ( και ταξικο) στρατοπεδο ανθρωποι του πλουτου και της εξουσιας που δεν ειναι τοσο πεινασμενοι για τα φραγκα, την συσωρευση υλικων και επιδειξη πλουτου. Που αγαπουν την ομορφια και την απλοτητα. Ειναι λιγοι αλλα υπαρχουν. Και αυτοι βοηθησαν να κρατηθουν καποιες ομορφες γωνιες στην Ελλαδα.
Και αν βγουμε απο την χωρα μας και παμε Ευρωπη θα δουμε γενικα μια διαφορετικη αποψη των κυβερνησεων για την φυση και την παραδοση. Ισως αυτοι χορτασαν πιο νωρις απο εμας και ειχαν χρονο να σκεφτουν την ποιοτητα ζωης μεσα σε ενα περιβαλλον αμολυντο. Τι να πω! Εδω κυβερνανε οι εργολαβοι και μας εχουν παρει αμπαριζα και ζητω που καηκαμε.
Φθινοπωρο 1994
Αγαπητή φίλη φίλε
Εδώ και πολλά χρόνια (από το 1986) άρχισε να διαμορφώνεται στην Ερμιονίδα ένας χώρος πολιτών ευαίσθητων για την κοινωνία και το περιβάλλον.
Με αρχή τις κινητοποιήσεις τον Μάιο του 1986 που είχαν σαν αφορμή την έκρηξη του αντιδραστήρα στο Τσερνομπίλ, και μέσα από πολύπλευρες αναζητήσεις και πρακτικές ο χώρος αυτός διαγράφει την πορεία του.
Μιλάμε για χώρο γιατί όσοι κατά καιρούς εδρασαν, δεν είχαν ίδιες κομματικές απόψεις ,ούτε αποτελούσαν κάποια οργάνωση με αρχηγούς καταστατικά και κανόνες.Πρόκειται περισσότερο για ένα ευέλικτο και μετεξελισόμενο σχήμα πολιτών που το διακρίνει ωστόσο η ευαισθησία για το περιβάλλον και την κοινωνία καθώς και η προσήλωση στην βαθύτερη έννοια της δημοκρατίας, που σημαίνει υπευθυνότητα όλων μας για την καθημερινή μας ζωή
.Ένας από τους τομείς που έδρασε ο χώρος αυτός αποτελεσματικά μέχρι σήμερα είναι η προστασία και διάσωση των δασών της Ερμιονίδας.
Ας τα δούμε όμως με τη σειρά για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε σήμερα και πιο είναι το ζητούμενο για αύριο.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
1991
Το 1991 ξεκινούν δύο παράλληλες και αλληλοεπιρεαζόμενες κινητοποιήσεις .Οι ενέργειες για την σωτηρία του φαραγγιού στο Καταφύκι και η πρώτη συνάντηση της Κορακιάς.
1.Σχηματίζεται η επιτροπή για την σωτηρία του Καταφυκιού και κινούνται ο πολιτιστικός σύλλογος Βίγλα του χωριού Φούρνοι,η κοινότητα Φούρνων και η Οικολογική κίνηση Ερμιονίδας.
2.Η Οικολογική κίνηση Ερμιονίδας διοργανώνει την πρώτη συνάντηση της Κορακιάς με παρουσία της οργάνωσης Μεσόγειος SOS, και αντιπροσωπειών της Πρωτοβουλίας Δημοτών Ναυπλίου της πρωτοβουλίας Δημοτών Αργους και πλήθους κόσμου.
3.Την ίδια χρονιά ο βουλευτής Αργολίδας κ.Μελίδης καταθέτει επερώτηση στη Βουλή(910/16.7/1991)όπου ανάμεσα στα αλλά αναφέρεται στην περιοχή του Δάσους Κορακιάς που ανήκει στον οικοδομικό συνεταιρισμό δικηγόρων.melidis2.jpg
4.Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου 19-20/10.1991)γίνεται μέσα στον πυρήνα του δάσους ειδική διαδρομή αυτοκινήτων ,το ράλι Ερμής.Είναι η εποχή εκποίησης βραχονησίδων και το νησί της Κορακιάς βγαίνει στο σφυρί. Με παρέμβαση του Δήμου Κρανιδίου ακυρώνονται οι σχετικές πρωτοβουλίες.
5.Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο κυνηγητικός σύλλογος Κρανιδίου ζητά την σωτηρία του δάσους και ανάκληση της χαριστικής παραχώρησης από το Δημόσιο στο συνεταιρισμό αξιωματικών ναυτικού (ΟΣΜΑΝ) μεγάλου μέρους του δάσους.(παραχώρηση που έγινε στην διάρκεια της χούντας .Είναι η πιο ριζοσπαστική και αποτελεσματική πρόταση που έχει γίνει μέχρι σήμερα για να σωθεί το δάσος από φωτιές –οικόπεδα.
1992
1.Τον Φεβρουάριο του 1992 έχουμε μετά από πολύμηνους αγώνες ,δημοσιοποίηση, κινητοποιήσεις, την απόφαση 772/1992 που ακυρώνει τις παράνομες προσπάθειες να ανοιχτεί δρόμος μέσα στο φαράγγι του Καταφυκιού. Είναι μια απόφαση του Ε τμήματος του Συμβουλίου της επικρατείας ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας πρώτη περιβαλλοντική νίκη στον νομό Αργολίδας και μεγάλη δικαίωση όσων πίστεψαν στην υπόθεση αυτή.
2.Την ίδια χρονιά ο Δήμος καλεί πολίτες για συνδιοργάνωση εκδήλωση-απελευθέρωση τραυματισμένων πουλιών με την κοινότητα Παρέμβαση. Με πρόταση πολλών πολιτών οι εκδηλώσεις κλείνουν στο Καταφύκι και έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να δημοσιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο το θέμα
.3.Στις 21/5/1992 δημοσιεύεται στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία απόφαση του Ε τμήματος του Συμβουλίου της επικρατείας που κρίνει μη νόμιμο σχέδιο προεδρικού διατάγματος του ΥΠΕΧΩΔΕ για την οικιστική καταλληλότητα της έκτασης οικοδομικού συνεταιρισμού δικηγόρων Αθηνών στην Κορακιά.
4Ακόμα έχουμε την δεύτερη συνάντηση Κορακιάς της Οικολογικής κίνησης Ερμιονίδας το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς.
5.Στις 2/8/1992 γίνεται η μεγάλη καταστροφή από φωτιά του δάσους της Αυλώνας πάνω απ τον υδροφόρο ορίζοντα της επαρχίας. Αραγε το αλμυρό νερό του Κρανιδίου σήμερα μετά από δύο χρόνια πόσο σχέση έχει με την φωτιά εκείνη;Καίγονται 1300 στρέμματα δάσους από τα οποία 573 ήταν δημόσια και 707 ιδιωτικά.Η καταστροφή αυτή αφυπνίζει πρόσκαιρα διάφορους τοπικούς φορείς μετά από απαίτηση κινήσεων πολιτών.
Στις 10/8/1992 υποβάλλεται στον Δήμο Κρανιδίου κείμενο 104 υπογραφών που ζητά συγκεκριμένα μέτρα για την αναδάσωση της Αυλώνας και την πυροπροστασία της Κορακιάς.Σχετικές αφίσες και αιτήσεις υπάρχουν από την Οικολογική Κίνηση.104ypografesf.jpg
oiko9f.jpg oiko10f.jpg oik11f.jpg oiko12f.jpg oiko13f.jpg
6.Στις 24/8/1992 υποβάλλεται από τον οικιστικό σύλλογο Θυνι (στις παρυφές του δάσους της Κορακιάς έγγραφο στον Δήμο Κρανιδίου όπου προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα μεταξύ των οποίων και τοποθέτηση μαστού ανεφοδιασμού του πυροσβεστικού οχήματος σε δεξαμενή κατοίκου χωρητικότητας 100m3Μέχρι σήμερα η πρόταση αυτή δεν έχει υλοποιηθεί.
7.Στις 7/9/1992 συναντώνται οι πρόεδροι τριών οικιστικών συλλόγων (Τζέμι ,Βερβερόντα ,Θυνί)με τον Δήμαρχο Κρανιδίου και επαναδιατυπώνουν τα αιτήματα των 104 υπογραφών.Ορίζεται συνάντηση για τις 16/9/1992.Η συνάντηση ακυρώνεται με πρωτοβουλία του Δήμου και τελικά δεν έγινε ποτέ.
Στην διάρκεια του 1992 εχουμε επανηλλειμένα δημοσιεύματα για Καταφύκι-Κορακιά στις τοπικές εφημερίδες «Φωνή της Ερμιόνης»,»»Οικοβήματα»,στις εφημερίδες του νομού Εσπερινή», »Παλμός» και στην «Ελευθεροτυπία».Ακόμα σε περιβαλλοντικά ,οικολογικά ,εντυπα «Νέα Οικολογία»,»Αρνούμαι».
Τέλος πλατιά δημοσιότητα από τον ραδιοφωνικό σταθμό 101 Αργους και συνεντεύξεις στον SKY
1993
Την χρονιά αυτή εχουμε την τρίτη συνάντηση της Κορακιάς που διοργανώνει η Οικολογική Κίνηση Ερμιονίδας που λίγους μήνες μετά υστερα από πέντε χρόνια δράσης διαλύεται.Δημοσιεύματα σε τοπικό και επαρχιακό τύπο.Επικοινωνία με το Μουσείο Φυσικής ιστορίας Γουλανδρή και το Ελληνικό κέντρο Βιοτόπων,υγροτόπων.Η συνάντηση αυτή στην Κορακιά, καταλήγει στην αναγκαιότητα να γίνουν μια σειρά πράξεις μία απ τις οποίες και η πυροπροστασία του δάσους.
Στο πρόγραμμα συμμετείχαν μέσα σε εικοσι μέρες από 30/7 εως 19/8 τριάντα δύο αντρες και γυναίκες με 35 ωρες περιπολίας με μηχανάκια και αυτοκίνητα και 122 ωρες παρατήρησης από το πυροφυλάκειο.
Στις 11/8/1993 και νέο υπόμνημα του Οικιστικού συλλόγου Θυνί για θέματα πυροπροστασίας.
Στις 4/10/1993 τοιχοκολείται καταγγελία του Δήμου Κρανιδίου πώς το ιχθυοτροφείο Καπογιάννη ξερίζωσε παράνομα 70-80 πεύκα και λοιπά δασικά δέντρα στο δάσος της Κορακιάς.
1994
Όλα τα παραπάνω κατέληξαν στο φετινό πρόγραμμα πυροπροστασίας του Δάσους.Κάποιοι απ τους περσινούς φορείς ξεκίνησαν αρκετοί πολίτες ανταποκρίθηκαν και δημιουργήθηκε η ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ με κύριο στόχο την προστασία του δάσους της Κορακιάς.
Η συντονιστική επιτροπή που εκλέχτηκε στις 11/7/1994 έφερε από το Ναύπλιο στο Δασονομείο Κρανιδίου μικρό ασύρματο για την επικοινωνία από το πυροφυλάκειο στο Δασονομείο.Πήρε επίσης από τον Δήμο δύο cb για την ενδοεπικοινωνία μας που τελικά επιστρέψαμε στον Δήμο γιατί δεν εξυπηρετούσαν.
Η νέα διευρυμένη επιτροπή που συστάθηκε στις 19/7/1994 προχώρησε στις παρακάτω ενέργειες μέχρι σήμερα που λήγει το πρόγραμμα.
1.Συγκέντρωσε σε κατάλογο 56 πολίτες –σες πρόθυμους να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα .Συντόνισε τους σαρανταδύο που τελικά έκαναν πυροπροστασία.
2.Μοίρασε τέσσαρες φορές σε κατασκηνωτές ενημερωτικά φυλλάδια (Αγγλικά –Ελληνικά) σχετικά με τα απορρίμματα και φωτιές και πιστεύουμε πως οι καθαρές παραλίες της Κορακιάς φέτος έχουν σχέση με αυτή την ενέργεια.
3.Εκανε αφισοκόλληση χειροποίητων αφισών (Αγγλικά –Ελληνικά)σε Κρανίδι Πόρτο Χέλι Κοιλάδα σχετικά με το πρόγραμμα πυροπροστασίας.Ακόμα έστειλε επιστολές σε περιοδικά, βουλευτές του νομού, εφημερίδες.Πρωτοσέλιδο διαβάσαμε στην «Εσπερινή».Έδωσε συνεντεύξεις σε Δημοτικό ραδιόφωνο Ναυπλίου και 101 Αργους.Έφτιαξε σποτάκι για το τοπικό ραδιόφωνο.
4.Όπως είχε ενημερώσει Δήμο και πολίτες συνεδρίαζε ανοιχτά κάθε Πέμπτη από τις πέντε έως τις έξη στο Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου.
5Προχώρησε σε εργασίες επισκευής και συντήρησης του Πυροφυλάκιου. Επισκευή σκεπής ,υδραυλικών, κλειδί κτιρίου.
6Βρήκε μαστούς ανεφοδιασμού των πυροσβεστικών οχημάτων και τα ονόματα όσων διαθέτουν τις δεξαμενές και γεωτρήσεις τους για περίπτωση ανάγκης. Ενημέρωσε με σειρά επιστολών τον Δήμο.Κράτησε πάντα ενήμερο τον Δήμο για όλα τα παραπάνω με μια σειρά επιστολών.21/7-Αριθμ Πρωτ1332 >25/7-1335>27/7-1383>29/7-1403>1/8-1411>8/8-145616/8-1506>22/8-1529.
Τέλος αντικαταστήσαμε τον χάρτη που χωρίζει την Κορακιά σε τομείς και είχε φτιαχτεί πέρσυ. Ο χάρτης αυτός είχε χαθεί.
Στο φετινό πρόγραμμα πυροπροστασίας συμμετείχαν σαράντα δύο πολίτες –σες καθώς και τρία παιδιά.Έγιναν συνολικά σε 32 μέρες (25/7-27/8)εξήντα και μισή ώρες περιπολίας στο δάσος με οχήματα και εκατόν εβδομήντα οχτώ και μισή ώρες παρατήρησης από το πυροφυλάκειο. Ειχαμε δηλαδή μια σημαντική αύξηση σε σχέση με πέρσι.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ 1994-1995
Πιστεύουμε πως το πιο επείγον μέλημα είναι να ξαναγίνει Δασαρχείο το Δασονομείο Κρανιδίου. Αυτό θα μας προσφέρει αυτοκίνητα και προσωπικό για την επίγεια αντιμετώπιση της φωτιάς.
Πιστεύουμε πώς ο Δασικός άξονας που ξεκινά από τον Χελιώτη περνά μέσα από την μισοκαμμένη Αυλώνα και το Μάλι Μπάρδι (ασπροβούνι) και καταλήγει στη Κορακιά είναι το μεγαλύτερο δάσος της Αργολίδας.
Οι πρόσφατες καταστροφές σε Χίο Κρήτη και αλλού δείχνουν πώς οι δυνατοί άνεμοι καθηλώνουν τα αεροπλάνα και είναι οι επίγειες δυνάμεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τη φωτιά.
Το ίδιο σημαντικό είναι να τοποθετηθούν μαστοί ανεφοδιασμού των οχημάτων όπου είναι δυνατόν, και να τοποθετηθούν δεξαμενές νερού σε επίκαιρα σημεία .Το πυροσβεστικό όχημα για να πάει και νάρθει στην Κορακιά θέλει περίπου τρία τέταρτα .
Ακόμα προτείνουμε τα εξής:
1.Να βρεθούν τα ορια του Δάσους ,οι δημόσιες οι ιδιωτικές και συνεταιριστικές εκτάσεις. Να εξακριβωθούν οι χρήσεις .Καλλιέργειες ,σπίτια, ιχθυοτροφεία ,στάνες. Να ανακληθούν χαριστικές εκχωρήσεις και παραβλέψεις όπου έχουν γίνει.
2.Να σχηματισθούν ομάδες πολιτών εθελοντών πυροσβεστών κατάλληλα εξοπλισμένων και να προγραμματισθεί άσκηση πυρασφάλειας για την άνοιξη του επόμενου χρόνου από τους αρμόδιους φορείς. Να δημιουργηθεί σχέδιο αξιοποίησης χωματουργικών μηχανημάτων και βυτιοφόρων.
3.Να βρεθεί το ΦΕΚ του Συμβουλίου της επικρατείας με την απόφαση για τον συνεταιρισμό των δικηγόρων Αθηνών.
4.Να βγει ένα περιοδικό που θα συγκεντρώσει όλο το σχετικό υλικό και θα δημοσιοποίηση
5.Να διοργανώσει συνάντηση την Άνοιξη του 1995 που θα προετοιμάσει την πυροπροστασία του ερχόμενου καλοκαιριού.
Ευχαριστούμε όσους ανάλογα με τις δυνατότητες τους βοήθησαν την φετινή προσπάθεια.Όσους προσέφεραν υλικά χρήματα χρόνιο και πάνω απ όλα την καλή τους διάθεση και ενθουσιασμό
.Ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε περισσότεροι και πιο αποτελεσματικοί.
Αυγουστος 2016
Βιντεο του Στελιου Σταματακη
2017
2020
Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός Ιδεών: «Ανάπλαση & Ανάδειξη της οδού Πορτοχελίου – Όρμου Βερβερόντας στο Δ. Ερμιονίδας»
Την Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου, στη συνεδρίαση του Δ.Σ. του Πράσινου Ταμείου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας με θέμα: «Ένταξη για τη χρηματοδότηση διεξαγωγής αρχιτεκτονικών διαγωνισμών στο πλαίσιο του χρηματοδοτικού προγράμματος – Δράσεις Περιβαλλοντικού Ισοζυγίου 2020», με την υπ΄αρ. 201.5/2020 (ΑΔΑ: Ω7ΕΠ46Ψ844-ΥΘΠ) Απόφαση έγινε ο καθορισμός 18 επιλέξιμων Δήμων, και ο Δήμος Ερμιονίδας επιλέχθηκε ως προσωρινός δικαιούχος και έως του ποσού των 100.800,00 €. Μετά την ολοκλήρωση των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, το Πράσινο Ταμείο δύναται να εντάξει κατά προτεραιότητα σε μελλοντικά προγράμματα περιβαλλοντικού ισοζυγίου τη χρηματοδότηση των δράσεων υλοποίησης των υπόψη έργων.
Η πρότασή μας (αρ.πρωτ. 7461/27-10-2020) αφορά τη διεξαγωγή ανοιχτού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού ιδεών για την «Ανάπλαση & Ανάδειξη της οδού Πόρτο Χελίου – Όρμου Βερβερόντας του Δ. Ερμιονίδας». Σκοπός του Διαγωνισμού είναι η παρουσίαση αρχιτεκτονικών ιδεών για την ολοκληρωμένη σύνδεση του οικισμού του Πόρτο Χελίου με το δάσος της Κορακιάς, δημιουργώντας μια ενιαία κυκλική διαδρομή ποδηλατοδρόμου / πεζοδρόμου (μήκους μιας κατεύθυνσης ~8,00 χλμ.) με δραστηριότητες αναψυχής – ανάπαυσης – αθλοπαιδιών – πράσινου, που θα διασχίζει τον όρμο της Μπάλτιζας, τμήμα της λιμνοθάλασσας Πόρτο Χελίου, τον όρμο της Βερβερόντας, τον Παραθεριστικό Οικοδομικό Συνεταιρισμό Εκπροσώπων Εργατικών και Επαγγελματικών Οργανώσεων και τον Παραθεριστικό Οικοδομικό Συνεταιρισμό Δικηγόρων μέχρι την είσοδο του δάσους της Κορακιάς.
Κύριος στόχος του Διαγωνισμού είναι ο σχεδιασμός παρεμβάσεων που θα οδηγήσουν στην αξιοποίηση του δημόσιου χώρου, στην περιβαλλοντική του αναβάθμιση και στη διασύνδεση του κέντρου του οικισμού με το βορειοδυτικό παραλιακό μέτωπο, τη φύση και την ευρύτερη περιοχή, επιλέγοντας την καλύτερη και πληρέστερη πρόταση από λειτουργική, αισθητική, τεχνική και οικονομική άποψη.
Επιδίωξη του Δήμου είναι να προκύψει ένα συνολικό αποτέλεσμα υψηλής ποιοτικής στάθμης, με σύγχρονο και πρωτότυπο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα που θα ικανοποιεί την επανασύνδεση του διαχωρισμένου σήμερα θαλάσσιου μετώπου του όρμου της Βερβερόντας με τον οικισμό του Πόρτο Χελίου, την ριζική αναδιοργάνωσή του, την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση υπαρχόντων υποδομών, την αισθητική και λειτουργική αναβάθμισή του με τη δημιουργία ενός άρτια λειτουργικού συνόλου διαδρομών και χρήσεων αναψυχής, που θα έχει κοινόχρηστο χαρακτήρα και θα αποτελεί σημείο αναφοράς κατοίκων και επισκεπτών με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις της Τέχνης και της Επιστήμης.
Γραφείο Δημάρχου
ΠΟΣΥΔΙ Βρίσκεται στην πράσινη περιοχή «Βαθειά Λάκκα» δίπλα από το ξενοδοχείο Απόλλων στα δικηγορικά και απέχει 6 χλμ από το Πόρτοχελι. Το οικόπεδο είναι άρτιο και οικοδομήσιμο, έχει ενταχθεί σε σχέδιο από τον παραθεριστικό οικοδομικό συνεταιρισμό Δικηγόρων και έχει νότιο προσανατολισμό.
| ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΙΚΟΥ ΟΙΚΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟ ΧΕΛΙ | |
|
Ο προϋπολογισμός της αξίας των έργων υπ0οδομής ανέρχεται στο ποσό του ενός δισεκατομμυρίου (1.000.000 000.000) δρχ. περίπου.
Εγω δεν μετρησα 350 κατοικιες που εταζε ο κ Χατζημιχαλης μετρησα 29 σπιτια στην εκταση των δικηγορων. Καποια ελαχιστα ειναι βιλλες απο οτι φαινεται με πισινες κλπ φανταζομαι υπαγονται στους πεντε τυπους κατοικιων που εγκριθηκαν απο τον διαγωνισμο αν και εμενα μου φαινονται η καθε μια διαφορετικη .Επισης 1 δισ εχει εννεα μηδενικα και οχι δωδεκα οπως στην ανακοινωση.Τελος αμφιβαλλω αν η δημιουργια υποδομων κοστισε τρια εκατομμυρια ευρω.Μπορει ομως και να κοστισε εργολαβος δεν ειμαι.Τελος σε σχεση με τη προταση καθώς και την θεμελιωμένη μέριμνα για την εναρμόνιση του ιδιαίτερου φυσικού περιβάλλοντος της εκτάσεως ενα εχω να πω.Οσα χρονια θυμαμαι το μερος απο τοτε που ξεκινησαν τα εργα στο δασος ετσι εργοταξιο απεμεινε
Πρωην ξενοδοχειο Απολλων.Απο το 2014 εξαγορασθηκε (και αυτο)απο την Πυξιδα του Νου
Σβήστηκε η πυρκαγιά που εκδηλώθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου στην περιοχή της Βερβερόντας προς Κορακιά στο Πορτοχέλι και η οποία απείλησε πευκοδάσος που βρίσκεται στην περιοχή.
ΠΔ 24-08-1999: Έγκριση πολεοδομικής μελέτης της έκτασης του Παραθεριστικού Οικοδομικού Συνεταιρισμού Εκπροσώπων Εργατικών και Επαγγελματικών Οργανώσεων στη θέση Βερβερόντα Δήμου Κρανιδίου (νομού Αργολίδας) και καθορισμός οριογραμμών ρέματος
Ο Μαρτινος δεν ειναι μονο ενας παλιος πολυ καλος φιλος πανω απο τριαντα χρονια αλλα και ενας φιλος της Ερμιονιδας. Ειναι ενας απο εκεινη την επιστημονικη ομαδα που πισω στα 1990 εφτιαξαν την Μελετη Περιβαλλοντικων Επιπτωσεων με βαση την οποια κερδισαμε το Καταφυκι στο Ε τμημα του Συμβουλιου της Επικρατειας.
Ενας ανθρωπος που εχει κανει ερευνα στους υγροτοπους της περιοχης μας που εχει φερει επισκεπτες στο σπηλαιο Φραγχθι και στην Μονη Αυγου . Ενας πολυτιμος φιλος της Ερμιονιδας. Δραστηριο ενεργο διακριτο μελος του Περιβαλλοντικου κινηματος της χωρας μας με συνεχη παρουσια στους αγωνες για την προστασια του περιβαλλοντος.
Ο Μαρτινος θα μπορουσε ειμαι σιγουρος δεν θα ελεγε οχι να μας προσφερει τις επιστημονικες του γνωσεις στην Ερμιονιδα για αλλη μια φορα αν το ζητουσαμε.Εξ αλλου με βαση το επιστημονικο του πεδιο εχει εργασθει στην Ελλαδα και το εξωτερικο για Ελληνικους και διεθνεις οργανισμους ολη του τη ζωη.
Καλως οριζουμε το νεο του βιβλιο αυτη τη φορα για το Ρεμα της Φιλοθεης . Εχει εκδοσει και ενα αλλο βιβλιο για την Φιλοθεη το «Εκ φυσεως η πολη μας»και εχει συμμετασχει παλιοτερα σε δυο ακομα συλλογικες εκδοσεις με αλλους επιστημονες Οικολογία και επιστήμες του περιβάλλοντος και Η φυση στην Οικολογια καθως επισης αρθρογραφουσε στο κλασσικο ιστορικο περιοδικο Νεα Οικολογια καθως και στην συντακτικη επιτροπη του περιοδικου «Φυση» της Ελληνικης Εταιρειας Προστασιας της Φυσης στην οποια και εργασθηκε ενα διαστημα.Η ενασχοληση του με τα ρεματα και το αστικο φυσικο περιβαλλον ειναι μακροχρονια οχι μονο θεωρητικα αλλα και ακτιβιστικα . Σε εκδηλωση για το ρεμα της Ηλιουπολης Πικροδαφνης που ηταν κεντρικος ομιλητης παραβρεθηκα τον περασμενο Σεπτεμβρη.
Ακομα εχει συγγραψει με τον Π. Δευτεραιο το «Ιχνηλατωντας τον Ποδονιφτη»το 2019 για τον Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας
Εξ αλλου και η μητερα του Ναταλια Σαμαρα -Γκαιτλιχ γεννημα θρεμμα Πατησιωτισα ηταν παντα εκει στην ιστορικη γειτονια της Αθηνας ενεργος πολιτισα για την ποιοτητα ζωης και την καθημερινοτητα και συγγραφεας δυο βιβλιων.Το βιβλιο της για τα Πατησια μπορειτε να βρειτε στην Βιβλιοθηκη Κρανιδιου.
Η Ναταλία Σαμαρά-Γκαίτλιχ στο βιβλίο της Ιχνογραφία Πατησίων (Τα Πατήσια κάποτε…) μας δίνει μια εικόνα του πώς έμοιαζε η περιοχή παλαιότερα: «Το χωριό Πατήσια διέσχιζε ο Ποδονίφτης, με όχθες πλούσιες σε πλατάνια και πεύκα. Αποτελούσε προορισμό ημερήσιων εκδρομών ή περιπάτων, διέθετε ζυθοπωλεία όλων των κατηγοριών, ακόμα και πάγκους, όπου μπορούσε κανείς να ξεκουραστεί και να δροσιστεί. Ο γνωστότερος τέτοιος πάγκος ήταν στη γέφυρα του Ποδονίφτη». Πηγή: www.lifo.gr
«Αν υπάρχει ένα βιβλίο που θα ήθελες πολύ να διαβάσεις αλλά που δεν έχει γραφτεί ακόμα, τότε είσαι εσύ εκείνος που θα πρέπει να το γράψει» έλεγε η Αμερικανίδα νομπελίστρια συγγραφέας Toni Morrison. Στην προκειμένη περίπτωση, ακόμα περισσότερο, ένιωσα ότι δεν χρειάστηκε να διαλέξω εγώ το ρέμα της Φιλοθέης ως θέμα, αλλά ότι μάλλον το ρέμα διάλεξε εμένα. Και κάπως έτσι γράφτηκε το βιβλίο αυτό. Θερμές ευχαριστίες στον δήμαρχο κ. Δημήτρη Γαλάνη (Dimitris Galanis), στον αντιδήμαρχο κ. Χαράλαμπο Μπονάτσο (Χαράλαμπος Γ. Μπονάτσος), στη συντονίστρια της έκδοσηςΧριστίνα Φίλιππα, στους είκοσι φωτογράφους που συνεργάστηκαν μαζί μου, στη γραφίστρια κα. Πόπη Αλεξίου (Poppy Alexiou), καθώς και σε όλους τους συντελεστές της έκδοσης αυτής!
Πριν λιγες μερες μαζευτηκαμε καμμια 50αρια ανθρωποι σε μια ομορφη εκδηλωση για το ρεμα της Πικροδαφνης στην Ηλιουπολη
Μουσικη ομιλιες παρουσιασεις.Ενας απο τους ομιλητες ο παλιος φιλος (και της Ερμιονιδας) Μαρτινος Γκαιτλιχ.
Ενας απο την επιστημονικη ομαδα που χρονια πριν τεκμηριωσαν την προσφυγη πολιτων στο Συμβουλιο της Επικρατιας για την σωτηρια του Καταφυκιου .Προσφυγη που μας δικαιωσε και ετσι σημερα το Καταφυκι ειναι ενα απο τα αξιοθεατα της Ερμιονιδας τοπος περιβαλλοντικης προστασιας και οχι δρομος ταχειας κυκλοφοριας.
Υποβαθμισμενο το ρεμα. Κυκλωμενο απο σπιτια σκουπιδια αυτοκινητα συνεχιζει το σιωπηλο του ταξιδι το νερο μεχρι τη θαλασσα.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2486917848273960&id=100008673069660
Ενα τραγουδι για το ρεμα και τους χειμμαρους .Για ολα τα ρεμματα οπου γης. Για το Βαθυ Ποταμι το Γραμματικο, το Ρορο, το Χουσεινι, το Πουσι Γκορο , το ρεμα των Δισκουριων. Μακαρι καποτε καποιοι ανθρωποι να ενδιαφερθουν για τα ρεματα και τους χειμαρους της Ερμιονιδας .
Μακαρι καποτε (δυστυχως εγω θα εχω φυγει πια) καποιες δημοτικες παραταξεις καποια δημοτικα συμβουλια καποιες δημοτικες επιτροπες περιβαλλοντος , καποιες εθελοντικες ομαδες ενεργων πολιτων ,να ενδιαφερθουν οχι μονο για μαρινες και για αεροδρομια αλλα για την ουσια της ζωης.Την φυση που ολους μας αγκαλιαζει. Αν δεν την σκοτωσουμε.
Ευχαριστούμε πολύ τους καλλιτέχνες, τις κυρίες Μαριέττα Σαρρή και Δέσποινα Παναγιώτου και τους κυρίους Πασχάλη Τσέρνα και Θωμά Δρόσο, που προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς να συμμετέχουν στην εκδήλωσή μας αυτή με υπέροχες φωνές και όμορφα μουσικά ακούσματα!
Μαρτίνος Γκαιτλιχ
Πριν από ακριβώς 5 χρόνια, 17 Σεπτεμβρίου 2015. Τότε που έληγε η διαδικασία υποβολής σχολίων για τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των έργων στο Ρέμα της Πικροδάφνης, από τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης μέχρι τις εκβολές. Πολύς κόσμος και πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις, είχαν κινητοποιηθεί τότε: Εστάλησαν πολλές τεκμηριωμένες επιστολές και πολλά σχόλια. Θυμάμαι ιδιαίτερα τη συνεργασία μου με την Ορνιθολογική Εταιρεία, την ΕΕΠΦ, το CISD, καθώς και με τους φωτογράφους φύσης (με τους οποίους είχαμε συνεργαστεί τρία χρόνια πριν για την έκδοση του βιβλίου «Ανακαλύπτοντας την Πικροδάφνη»). Οι δύσκολοι αγώνες, απαιτούν πολλές μικρές μάχες πριν από την τελική τους έκβαση. Βήμα-βήμα, με συνέπεια και επιμονή, και με συνεχείς προσπάθειες στις οποίες δεν περισσεύει κανένας! Αυτές τις σκέψεις είχα τότε, αυτές έχω και σήμερα. Σήμερα που, σύμφωνα με το εορτολόγιο, γιορτάζουν η Σοφία, η Πίστη, η Αγάπη και η Ελπίδα!
«Ημερομηνία λήξης…» (?)
Το ρέμα της Πικροδάφνης, παρά την υποβάθμιση που έχει υποστεί στο παρελθόν, αποτελεί μια πραγματική όαση ζωής για τη φύση μέσα στην πόλη. Είναι ένα πλήρες ποτάμιο σύστημα, που ρέει στο μεγαλύτερο μέρος του επιφανειακά, από τις πηγές του ως τον Σαρωνικό. Στο πέρασμά του, δίνει ζωή σε ένα πλήθος ειδών της χλωρίδας και της πανίδας. Από τις πλαγιές του Υμηττού μέχρι τα νερά των εκβολών και την μίξη τους με τη θάλασσα, δημιουργούνται πολλά ενδιαιτήματα, τα οποία φιλοξενούν μια πλούσια βιοποικιλότητα.
Πριν από λίγες μέρες κατατέθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των έργων διευθέτησης της κοίτης του ρέματος αυτού. Η συγκεκριμένη μελέτη, εκτός του ότι είναι γεμάτη ελλείψεις και λάθη, προτείνει 150 έργα με τσιμεντένιους τοίχους (ως 5 μέτρα ύψος) και με συρματοκιβώτια (σαραζανέτ), σε ένα μήκος κοίτης 4,8 χιλιομέτρων. Δηλαδή, κατά μέσον όρο, ένα έργο ανά 32 μέτρα ! Μια απίστευτου μεγέθους καταστροφή δηλαδή.
Σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου, έληγε η διαδικασία υποβολής σχολίων και αντιρρήσεων, στο πλαίσιο της διαβούλευσης. Ευχαριστώ κι από εδώ, όλους τους φίλους που βοήθησαν και έστειλαν επιστολές κατά της Μ.Π.Ε.
Σήμερα, τέλειωσε η διαδικασία με την οποία δείξαμε πόσο νοιαζόμαστε για το ρέμα αυτό, εμείς που το ξέρουμε και το αγαπάμε. Εμείς που ψάχνουμε και αγαπάμε τη φύση, όπου κι αν βρίσκεται, ιδίως αν είναι δίπλα μας, στην πόλη μας, στη γειτονιά μας.
Σήμερα, που σύμφωνα με το εορτολόγιο, γιορτάζουν η Πίστη, η Σοφία, η Αγάπη και η Ελπίδα. Για να δούμε…
(φωτογραφίες από το ίδιο τοπίο, στον κάτω ρου του ρέματος της Πικροδάφνης, χειμώνα και καλοκαίρι)
|
|
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1461883843998459&id=100005305723928
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ
Ποια η διαδρομή του νερού; Πώς αυτό συμπεριφέρεται κατά την πτώση του στη γη ως ατμοσφαιρικό κατακρήμνισμα;
Το νερό που πέφτει στις ορεινές περιοχές της χώρας συγκεντρώνεται σε κανάλια (ρέματα) και ρέει προς τα χαμηλά. Ρέει αρχικά σε ρείθρα και στη συνέχεια σε μεγάλους αύλακες. Φτάνει, έτσι κινούμενο, σε ρέματα (χειμάρρους), για να καταλήξει σε μεγαλύτερα ρέματα (ποταμούς) ή σε λεκάνες συγκέντρωσης (λίμνες ή λιμνοδεξαμενές), ή στον τελικό μεγάλο αποδέκτη, που είναι η θάλασσα. Η συγκέντρωσή του εκεί γίνεται σε μια λεκάνη, την ονομαζόμενη λεκάνη απορροής ή συλλεκτήρια λεκάνη, που είναι ένα κοίλο της γης προς τον ουρανό, για να δέχεται (να συλλέγει) το νερό των ατμοσφαιρικών κατακρημνισμάτων και να το διοχετεύει προς τα χαμηλά. Από τέτοιες λεκάνες είναι κατάσπαρτος ο ορεινός χώρος της Ελλάδας. Με την ένταση του φαινομένου και την αύξηση της ταχύτητας του νερού, αυξάνεται και η παρασυρτική του δύναμη, κι όταν ξεπεραστεί ένα κρίσιμο όριο, από το οποίο και πέρα η ταχύτητα του νερού υπερνικά την αντίσταση εδάφους (του γεωλογικού υποθέματος), αρχίζει η απόσπαση και παράσυρση υλικών του εδάφους. Έτσι εκδηλώνεται η διάβρωση.
Το νερό, μετά τη λεκάνη απορροής οδηγείται στο επόμενο τμήμα του χειμάρρου, στην κοίτη εκκένωσης (ή «λαιμό»), όπου, μαζί με τις φερτές ύλες που μεταφέρει, οδηγείται με ταχύτητα προς τα κατάντη (προς τις κάτω περιοχές). Στα κατάντη οι κλίσεις του εδάφους μειώνονται και γίνεται απόθεση του φορτίου του νερού και όλης της ύλης που έχει παρασύρει. Διαμορφώνεται έτσι ο κώνος πρόσχωσης ή κοίτη απόθεσης, που αποτελεί περιοχή πλημμυρών κι έντονων καταστροφών, καθώς εκεί εκτονώνεται το πλημμυρικό φαινόμενο. Το τελευταίο τμήμα του χειμάρρου είναι η κοίτη εκβολής, που συνδέει τον κώνο πρόσχωσης με το μεγαλύτερο αποδέκτη (τη θάλασσα), όπου καταλήγουν τα χειμαρρικά νερά. Σε αυτό το στάδιο, τα νερά είναι κατά κανόνα καθαρά, αφού οι φερτές ύλες έχουν κρατηθεί στον κώνο πρόσχωσης.
Αν παρατηρήσουμε την Ελλάδα στη φυσική της παρουσία, θα εκπλαγούμε! Θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν έντονα διαβρωμένο ορεινό χώρο, λόγω της απώλειας της δασικής βλάστησης στο μεγαλύτερο μέρος του, που προέκυψε εξαιτίας της συνεχούς κατοίκησης αυτού του χώρου και της έντονης δραστηριοποίησης του ανθρώπου σε αυτόν (ο άνθρωπος αφαιρούσε τη δασική βλάστηση για χρήση του ή για να εκμεταλλευτεί γεωργικά ή κτηνοτροφικά τη δασική γη). Τούτο είχε ως αποτέλεσμα ο εν λόγω χώρος να υποβαθμιστεί, και το νερό αποτέλεσε βασικό και κρίσιμο παράγοντα στην κατάστασή του αυτή. Καθότι, πέραν της μορφολογίας (του αναγλύφου) της χώρας, με το 75% της επιφάνειάς της να καλύπτεται από όρη, βουνά και λόφους, και με το 60% της επιφάνειας αυτής να είναι εδάφη με έντονες κλίσεις, καθώς και της αρνητικής βλαστητικής της κατάστασης (της έλλειψης επαρκούς βλάστησης), αρνητικά συνετέλεσαν (και συντελούν) και οι μετεωρολογικοί παράγοντες, αφού στην Ελλάδα συμβαίνουν καταρρακτώδεις βροχές μικρής διάρκειας και με μεγάλη ραγδαιότητα. Τα εδάφη στην κατάσταση αυτή είναι ανοχύρωτα στο νερό και παρασύρονται, καθώς το νερό, υπό αυτές τις συνθήκες, έχει μεγάλη δύναμη, χωρίς παράλληλα ν’ ανακόπτεται ή να συγκρατείται στην κίνησή του, κατακλύζοντας τις υποκείμενες του ορεινού χώρου περιοχές. Η έλλειψη βλάστησης και αντιπλημμυρικών έργων αυλακώνει τη χώρα, η οποία έτσι γίνεται χειμαρρική.
Η Ελλάδα είναι χώρα χειμάρρων. Πάνω από 1.000 ορμητικοί κι επικίνδυνοι – καταστροφικοί χείμαρροι την «τρώγουν» στα ψηλά της. Απ’ εκεί, τα χειμαρρικά νερά πέφτουν στα πεδινά της, για να χαθούν στη συνέχεια στη θάλασσα. Υπολογίζεται ότι το 60% του ορεινού ελληνικού χώρου καταλαμβάνεται από τους χειμάρρους και τις λεκάνες απορροής τους!
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι, η κρίσιμη περιοχή στην πορεία του χειμάρρου βρίσκεται αφενός μεν στη λεκάνη απορροής, αφετέρου δε στον κώνο πρόσχωσης, καθώς από τα ψηλά χάνεται η γης, για ν’ αποτεθεί με βίαιο και καταστρεπτικό τρόπο στα χαμηλά. Στις περιοχές αυτές, που πλήττονται από τη χειμαρρική δραστηριότητα, και αποτελούν κατά το πλείστον πεδία εντόνου φθοράς και υποβάθμισης (στα ορεινά λόγω απώλειας της δασικής βλάστησης και στα πεδινά λόγω απώλειας της συνέχειας των ρεμάτων, με έργα και κατασκευές που υφίστανται στο ενεργό του τμήμα), συνηθίσαμε να λέμε ότι συντελείται ένα φυσικό φαινόμενο, όμως τούτο είναι λάθος αφού το δημιουργούμενο πλημμυρικό φαινόμενο έχει ως αίτιό του την υποβάθμιση ή την καταστροφή που ο άνθρωπος έχει επιφέρει στη φύση… -το νερό αναζητά το δρόμο του και δεν τον βρίσκει, γι’ αυτό κι αντιδρά βίαια κατά την εκτόνωση του φαινομένου!.. Είναι συνεπώς το ζήτημα της ορθής διαχείρισης του νερού, ζήτημα που αναφέρεται στον ευρύτερο χώρο της περιοχής, ξεκινώντας από τα ορεινά και φτάνοντας στα πεδινά, και δεν περιορίζεται σε αποσπασματικά μόνο μέτρα που λαμβάνονται σε τμήματα των ρεμάτων (κάτι που λανθασμένα ακολουθείται σήμερα).
Η επέμβαση στον ορεινό χώρο κι ειδικότερα στη λεκάνη απορροής, καθίσταται αναγκαία προκειμένου να υπάρξει αποκατάσταση και φυσική ισορροπία και «το νερό να βρει –έτσι– το δρόμο του». Αυτό επιτυγχάνεται με αναδασώσεις που πραγματοποιούνται στη λεκάνη απορροής και τη δημιουργία εκεί “υδρονομικού” δάσους, καθώς και με τεχνικά έργα, κυρίως με φράγματα που αναχαιτίζουν την ορμή των νερών και συγκρατούν τα φερτά υλικά (πέτρες, χώμα και κροκάλες), τα οποία μεταφέρονται με το νερό. Επιπλέον και συνδυαστικά με αυτά, γίνονται αντιπλημμυρικά έργα στα πεδινά και αποσφράγιση (άνοιγμα) ρεμάτων, με ξαναδημιουργία τους όπου έχουν μπαζωθεί, καθώς και απόφραξή τους όπου έχουν κλείσει με κατασκευές και ανθρώπινα έργα. Το νερό πρέπει να ρέει ομαλά σε κύρια κανάλια, να συγκεντρώνεται σε λεκάνες και να αξιοποιείται -κατά το δυνατόν- σε παραγωγικές δραστηριότητες, συμμετέχοντας με τον κύκλο του (τον κύκλο του νερού) στον κύκλο της ζωής, σε μια κατάσταση ισορροπίας φύσης και ανθρώπου.
(από το βιβλίο μου “ΛΙΘΙΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ. Τοιχίζοντας και διευθετώντας το φυσικό χώρο”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2016, https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=49135)
Mουζακι 2020 Σεβόμαστε τις όχθες των ποταμών.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1461883843998459&id=100005305723928
Το περιστατικό στο Μουζάκι δίνει αφορμή για ένα παράδειγμα σε σχέση με το urban planning και πως πρέπει να λαμβάνει υπόψη τους φυσικούς κινδύνους. Στις γνωστές περιοχές πλημμυρικού κινδύνου θα πρέπει να έχουμε ήπιες χρήσεις γης χωρίς *κρίσιμες* υποδομές. #Ianos #ΙΑΝΟΣ
O πολεοδομικός σχεδιασμός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν τους φυσικούς κινδύνους. Είναι λάθος να κατασκευάζεις μια κρίσιμη υποδομή στις όχθες του ποταμού (Κέντρο Υγείας Μουζακίου).
Άσσος Κεφαλονιά Σεπτέμβρης 2020 ΔΕΝ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΡΕΜΑΤΑ
Εστειλα ενα μειλ στον φιλο Μαρτινο Γκαιτλιχ και του ζητησα να γραψει κατι για το Καταφυκι τοτε…Μου απαντησε αμεσως. Τα ονοματα γενικα δεν εχουν σημασια ουτε η προσωπικη προβολη .Καποτε ομως εχουν. Καλο θα ηταν η τοπικη κοινωνια να ξερει ποιοι και πως ετρεξαν τοτε οχι γενικα και αοριστα «η ομαδα επιστημονικης τεκμηριωσης».
Και εδω να γραψω και για τον Γιαννη τον Βαρκαρωλη απο τους Φουρνους.Με τον οποιο δεν εχουμε καμμια σχεση εδω και δεκαετιες οταν διαφωνησαμε πολυ σοβαρα σε διαφορα θεματα.Ομως ο Γιαννης τοτε ετρεξε πολυ για το Καταφυκι.Ισως πιο πολυ απο ολους εμας τους υπολοιπους.Και αυτο δεν πρεπει να ξεχαστει.
Ηταν ο πολεμος του Ιρακ και εξω απο το Τατου ειχα βαλει ενα ταμπλο εναντια στον πολεμο για τις κινητοποιησεις που καναμε τοτε.
Μπηκε μεσα ο Γιωργος Τσεκουρας οικολογος χωρις εισαγωγικα απο τους παλιους (δυστυχως δεν ζει πια) με την συντροφο του Τινα Τσουτσου. Ειχαν ερθει για μια χωροταξικη μελετη της περιοχης που εκανε η Νομαρχια μετα απο αιτημα και πιεση του ΣΦΙΠ. Πιασαμε κουβεντα γνωριστηκαμε. Ηταν η πρωτη μου σκεψη οταν παρουσιαστηκε το Καταφυκι. Και ηταν σωστη σκεψη.
Με τον Μαρτινο (βιολογο περιβαλλοντολογο ,αγωνιζομενο ενεργο πολιτη, μελος Ελληνικων περιβαλλοντικων οργανωσεων και συγγραφεα βιβλιων για το περιβαλλον) και την οικογενεια του εχουμε κρατησει μια φιλια χρονων.Εδω μια τοποθετηση του για εγκιβωτισμο ρεματος επικαιρη τωρα με τον Ερασινο.
Εχει επισκεφτει την Ερμιονιδα και σαν φιλος και επαγγελματικα πολλες φορες .Εχει κανει μελετη για τους υγροτοπους της περιοχης εχει φερει τουριστικο γκρουπ στην Μονη Αυγου και ειναι ανθρωπος που ξερει πολλα για την επαρχια τα λουλουδια και την φυση της περιοχης. Εξ αλλου υπαρχει και η μελετη εκεινη που παροσιαστηκε στο Συμβουλιο της Επικρατιας στην οποια εχει συμβαλει και αυτος Το δικό του κομμάτι αφορούσε την καταγραφή τού προστατευτέου αντικειμένου, δηλαδή των σημαντικών ειδών της χλωρίδας και της πανίδας που προστατεύονταν από τη Σύμβαση της Βέρνης, καθώς και από το Προεδρικό Διάταγμα 67/1981.Μητερα του Μαρτινου η Νατα Σαμαρα Γκαιτλιχ ηταν επισης δραστηρια πολιτης και συγγραφεας πολυ γνωστη και αγαπητη στην περιοχη που εζησαν ολη τους την ζωη στα Πατησια.
Θυμαμαι μια επισκεψη στον Βαλτο του Γεωργοπουλου στο Τζεμι καποια στιγμη αργοτερα που με ακολουθει σε ολη μου την ζωη. Ειχε ξηρασια για πολυ καιρο και σε μια γουρνα με λιγο λασπονερο ειχαν μεινει κατι γυρινοι .Σκυψανε ολοι οι Οικολογοι πανω απο τους γυρινους Μαρτινος Γιωργος Τινα Βαγγελης σαν συνενοημενοι και με οτι βρηκαν τριγυρω τους μετεφεραν λιγο πιο μακρυα σε μια μεγαλυτερη λακουβα.Τους κοιταγα απορημενος και ειπα τι νοημα εχει αυτο αυριο θα πεθανουν ετσι κι αλλιως ο βαλτος ξεραινεται μηνες τωρα. Δεν απαντησαν. Το αλλο βραδυ ηρθε μια μπορα τρομερη και ο βαλτος πλημμυρησε .Καθε φορα που βλεπω βατραχια στον δρομο απο τοτε θυμαμαι το μαθημα που πηρα τοτε. Κανε το καλο ακομα κι οταν δεν βλεπεις φως και η λογικη δεν βοηθα. Μπορει μια μπορα να ανατρεψει τα δεδομενα.Ο λογος στον Μαρτινο
Μαρτινος Γκαιτλιχ
Τι μου θύμισες αγαπητέ Μάκη!
Η δικαίωση της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας για το Καταφύκι, ήταν μία από τις πρώτες νικηφόρες μάχες για την προστασία του ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος.
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ούτε το δίκτυο Natura ούτε η Ευρωπαϊκή Οδηγία 92/43, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του.
Θυμάμαι πολύ καλά τον δικηγόρο που είχε αναλάβει την υπόθεση, τον Βασίλη Δωροβίνη, ο οποίος – απ’ όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω – είχε λάβει μια συμβολική αμοιβή, η οποία ίσα που κάλυπτε τα παράβολα και τα τυπικά δικαστικά έξοδα της προσφυγής στο ΣτΕ. Εκείνος είχε πει τότε, ότι χρειαζόταν μία ειδική περιβαλλοντική μελέτη, η οποία να αποτυπώνει την οικολογική σημασία και αξία της περιοχής, ώστε να μπορεί να τεκμηριωθεί στο δικαστήριο.
Τη μελέτη αυτή ανέλαβε αφιλοκερδώς το γραφείο του Γιώργου Τσεκούρα. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ αρκετές φορές με τον Γιώργο και ήταν γνωστό σε εμένα, αλλά και σε όλους τους συνεργάτες του, το αυθεντικό ενδιαφέρον και η αγάπη του για τη φύση και τον πολιτισμό. Άλλωστε τον Γιώργο τον ήξερα και από τη μακρά συνεργασία μας στο περιοδικό «Νέα Οικολογία». Να τονίσω στο σημείο αυτό ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που το γραφείο Τσεκούρα αναλάμβανε κάποια τέτοια θέματα χωρίς αμοιβή. Ο Γιώργος συνήθιζε μάλιστα να λέει ότι τα έξοδα (καύσιμα κλπ) αυτών των δωρεάν μελετών «θα τα συμπεριελάμβανε στα γενικά έξοδα της εταιρείας του».
Όταν μου πρότεινε να λάβω μέρος στη μελέτη δέχθηκα με χαρά και το ίδιο έκανε και ο άλλος συνεργάτης, ο Βαγγέλης Στογιάννης, γεωπόνος (κι εκείνος αρθρογράφος τότε στη «Νέα Οικολογία»). Ο Βαγγέλης ανέλαβε το κομμάτι της παρουσίασης της υφιστάμενης κατάστασης, καθώς και την περιγραφή της βλάστησης και των ενδιαιτημάτων. Το δικό μου κομμάτι αφορούσε την καταγραφή τού προστατευτέου αντικειμένου, δηλαδή των σημαντικών ειδών της χλωρίδας και της πανίδας που προστατεύονταν από τη Σύμβαση της Βέρνης, καθώς και από το Προεδρικό Διάταγμα 67/1981 (δεν υπήρχε άλλο νομικό πλαίσιο προστασίας της φύσης τότε).
Δουλέψαμε χωριστά, διότι δεν συνέπιπταν οι ελεύθερες μέρες μας. Θυμάμαι να πηγαίνω στην περιοχή με το παλιό αυτοκίνητο που είχα τότε, ένα «σκαραβαίο» του 1973. Γνώριζα ήδη την ευρύτερη περιοχή της Ερμιονίδας από την επαγγελματική μου ενασχόληση, μέσω μιας χωροταξικής μελέτης στην οποία είχα συμμετάσχει (και πάλι με το γραφείο Τσεκούρα), καθώς και από το έργο καταγραφής των υγροτόπων και των άλλων σημαντικών βιοτόπων της περιοχής, στο πλαίσιο του προγράμματος CORINE.
Μέσα από εκείνες τις μελέτες είχα γνωρίσει κι εσένα Μάκη και, μέσω εσού, πολλούς φίλους και μέλη της Οικολογικής Κίνησης Ερμιονίδας. Δεν θα’ταν υπερβολή να πω ότι ήταν «ηρωικό» το πνεύμα τού εθελοντισμού που υπήρχε τότε! Σε όλους μας! Και μέσα απ’ αυτό, δημιουργήθηκαν και κάποιες φιλίες που κρατάνε ακόμα και σήμερα!
Για τη συμμετοχή μας στην ειδική μελέτη για το Καταφύκι, δεν πληρωθήκαμε, ούτε ο Βαγγέλης, ούτε εγώ. Ήταν όμως τέτοια η ικανοποίηση από τη χαρά της δικαίωσης στο ΣτΕ, λίγους μήνες αργότερα, που δεν συγκρίνεται με καμία χρηματική ανταμοιβή!
Τέλος, θυμάμαι έντονα εκείνη τη γιορτινή μουντή Κυριακή του Απρίλη του 2005, με πολλή αφρικανική σκόνη στην ατμόσφαιρα, να γελάμε σαν μικρά παιδιά, συγκινημένοι και πλημμυρισμένοι από τις αναμνήσεις των αρχών της δεκαετίας του ’90!
Με ξανασυγκίνησες και σήμερα που διάβασα το κείμενό σου, φίλε Μάκη. «Δεν είναι όλα λεφτά», «Δεν αγοράζονται όλα», γράφεις και προσυπογράφω! Να’σαι καλά!
Ο Μαρτίνος Γκαιτλιχ είναι ανάμεσα σε πολλά άλλα και προσωπικός φίλος εδώ και δεκαετίες.
Γνωριστήκαμε μέσα από τον αγώνα για την σωτηρία του Καταφυκιου
Ηταν ένας από την επιστημονική ομάδα που με την περιβαλλοντική τους μελέτη βοήθησαν τον δικηγόρο μας κ Δωροβινη να κερδίσει την υπόθεση στο Ε Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας και να σταματήσει η διάνοιξη του δρόμου μέσα από το φαράγγι που τόσο ήθελαν επιχειρηματικά συμφέροντα της περιοχής.Γιατι; Γία να συντομεύσει ο δρόμος από το τοτε σχεδιαζόμενο αεροδρόμιο στο πλατωμα προς το ξενοδοχειο τους.Που τώρα είναι εδώ και χρόνια κλειστό.Και εκείνοι οι παντοδύναμοι επιχειρηματίες έχουν πεθάνει από καιρό.Το φαράγγι όμως ζει.Δεν τα κατάφεραν
Γράφει λοιπόν σήμερα ο Μαρτίνος (που ποτέ δεν έπαψε να ασχολείται αθόρυβα με την περιοχή μας) σε σχεση με το νομοσχεδιο εναντια στο περιβαλλον που χτες ψηφιστηκε ανοιγοντας το δρομο και στον δικο μας ΣΜΑ.
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2774917405963781&id=100003366471096
Χτες το βράδυ ένιωθα, όπως και οι περισσότεροι απο εσάς, τσακισμένος. Σήμερα το πρωί νοιώθω δυνατός! Δεν είναι η δύναμη που αντλεί κανείς από την αισιοδοξία. Είναι η δύναμη που βρίσκουμε μέσα μας, όταν έχουμε την πλάτη στον τοίχο.
Κι από χτες, το ελληνικό περιβάλλον και εμείς που νοιαζόμαστε για αυτό, είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.
Μέσα στην καραντίνα και έπειτα από μια διαβούλευση-κοροϊδία, επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς και μαζί τους χιλιάδες πολίτες, ζητήσαμε να αποσυρθεί το «περιβαλλοντικό νομοσχέδιο». Τελικά το περιβόητο νομοσχέδιο δεν αποσύρθηκε και, χτες το βράδυ, όπως ήταν αναμενόμενο και χωρίς εκπλήξεις, ήρθε για ψηφοφορία στη Βουλή.
Ό,τι πιο καταστροφικό, ως νομοθέτημα, έχει υπάρξει ποτέ για το ελληνικό φυσικό περιβάλλον, υπερψηφίστηκε χτες από 158 βουλευτές.
Ήταν λοιπόν αυτή η κατάληξη της διαδρομής;
Οι χιλιάδες υπογραφές (20 χιλιάδες στη μία εκστρατεία και 40 χιλιάδες στην άλλη, μέσα σε ελάχιστες μέρες), δεν αξίζει να μείνουν χωρίς συνέχεια. Ήταν μια «καλή μαγιά». Ας τη ενισχύσουμε αυτήν τη μαγιά, ας την κάνουμε να θεριέψει!
Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε όλοι σε όλα. Θα υπάρξουν επιμέρους διαφορές. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι έχουμε ως κοινό στόχο την κατάργηση του νόμου αυτού.
Ας αγωνιστούμε στα πεδία της δικαιοσύνης, της ενημέρωσης, της παιδείας και της πολιτικής. Ο καθένας στον τομέα του, αλλά και όλοι μαζί! Όσοι θέλουμε. Οι υπόλοιποι μπορεί να ακολουθήσουν αργότερα ή μπορεί και να μείνουν πίσω. Έτσι γινόταν πάντα.
Έχω συμμετάσχει για περισσότερο από τρεις δεκαετίες στα περιβαλλοντικά τεκταινόμενα της Ελλάδας, αρκετές για να γνωρίζω ότι ποτέ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα.
Καλούμαστε, για ακόμα μία φορά, να αγωνιστούμε για να προστατέψουμε την ελληνική φύση που αγαπάμε! Δεν πρέπει να μείνουμε απαθείς μπροστά σ’ αυτήν την επερχόμενη καταστροφή! Όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση «έχουμε αγώνα (από) αύριο».
Ειναι η σελιδα 15 απο τα ΟΙΚΟβηματα τευχος 13 (Φεβρουαριος Μαρτης 1992) εφημεριδα της Οικολογικης Κινησης Ερμιονιδας.Εχω σηκωσει τα πρωτα 14 τευχη θα ακολουθησουν και τα υπολοιπα πεντε τευχη μεχρι το 1993 που διακοπηκε η εκδοση.Ψαξτε τα εχουν μικρες λεπτομερειες της τοτε εποχης που εχουν ενδιαφερον θα δειτε ισως και τους εαυτους σας πριν απο κοντα 30 χρονια σε μια πανω πλατεια αρκετα διαφορετικη απο σημερα.
Για παραδειγμα μια αντιπολεμικη συγκεντρωση (εναντια στον πρωτο πολεμο στο ΙΡΑΚ )απο φορεις και πολιτικους χωρους στις 24 Γεναρη 1991 στην πανω πλατεια Κρανιδιου με διακοσιους πολιτες συμμετεχοντες που καταγραφεται στο τευχος 7 Μαρτιος 1991.Την Κυριακη 10 Φλεβαρη μαλιστα ακολουθησε αντιπολεμικη πορεια Κρανιδι Κοιλαδα απο μια φουχτα ανθρωπους μιας και η πορεια δεν υποστηριχθηκε ευρυτερα.Κι ομως .Αν τοτε ειχαμε ξεσηκωθει ολοι οι ανθρωποι σε ολο το κοσμο δεν θα ειχαν ακολουθησει ολοι οι πολεμοι που ξεσπασαν εκ τοτε για τα κερδη της πολεμικης βιομηχανιας και συνεχιζονται μεχρι σημερα.
Το βιντεακι ειναι πριν απο δυο χρονια.Δεκεμβρης του 2014
Στο κειμενο για το Καταφυκι υπαρχει μια σοβαρη παραλλειψη (οχι απο προθεση)που δεν εγινε αλλες φορες πριν και μετα απο αυτο το αρθρο.Εκτος απο τους τοτε Οικολογους Εναλλακτικους και ο ΣΥΝ (με τον ευρωβουλευτη του Μιχαλη Παπαγιαννακη και καποια μελη του τοπικα που συμμετειχαν στην επιτροπη κατοικων) ειχε ενεργησει και συμβαλει για την σωτηρια του Καταφυκιου.
Δεν θελω να μπω βαθια στο παρασκηνιο εκεινης της εποχης υπαρχουν πολλα αρνητικα τοπικα και εξω απο την επαρχια. Ας μεινουμε στα θετικα λοιπον γνωριζοντας παντως πως ο δρομος των αγωνων δεν ειναι ποτε στρωμενος με ροδοπεταλα. Το θεμα ειναι το αποτελεσμα και φυσικα τα μεσα που ακολουθουμε για να φτασουμε σε αυτο .Και ακομα να κρατησουμε τα κερδη εκεινων των αγωνων στο σημερα.
Tα φυτα και πευκα αριστερα της φωτογραφιας τα φυτεψαμε οι κατοικοι σε εκδηλωση δεντροφυτευσης στον χωρο που οι μπουλντοζες ειχαν ξεκινησει τα εργα.
Τοτε ειχε ερθει ο ΑΝΤ1 πολιτικοι εκπροσωποι και πολυς κοσμος.
Το 2005 ειχε γινει συγκεντρωση εκδηλωση στα Παπουλια σε σχεση με εκεινη την επιτυχια
Μαζευτηκαμε αρκετοι απο εκεινους που τοτε ειχαμε δρασει. Σημερα υπαρχουν ανθρωποι που φροντιζουν το μονοπατι κλαδευοντας τους θαμνους.
Αλλοι παλι εχουν καταστρεψει την πινακιδα που ειχαμε βαλει τοτε σε αυτο το σημειο πως το μερος προστατευεται απο τον νομο.Τα σπασμενα ξυλα της πινακιδας ειναι μεσα στους θαμνους
εδω το 2012
Καποιοι πανε για κυνηγι και βοσκηση στο μονοπατι.Εδω το σημειο που διασχιζουμε το ποταμι στο πανω μερος.Φανερα τα ιχνη τους.
Οσο για την γεωτρηση στη γεφυρα τα σπασμενα αμιαντα της σκεπης εχουν επιτελους αντικατασταθει και το οικημα ειναι φροντισμενο και σε καλη κατασταση.
Σκεφτομαι πως εδω θα ηταν μια λεωφορος οπως αυτη στο Μεγαλοβουνι αν τοτε δεν ειχε σωθει το Καταφυκι.
Και γιατι; Γιατι τοτε ενας μεγαλο ξενοδοχος της Θερμησιας σχεδιαζε αεροδρομιο στο πλατωμα και δρομο που να το συνδεει με την ξενοδοχιακη μοναδα του .Μοναδα που σημερα εχει κλεισει.Διεθεσε μαλιστα και το ξενοδοχειο του το 1992 για διημεριδα («για την τουριστικη αναπτυξη της Ερμιονιδας» )οπου παρεστει εκτος των αλλων και η τοτε βουλευτης της ΝΔ Παπαδημητριου διαφοροι φορεις τοπικοι και της Αργολιδας ο τοτε εκπροσωπος των ξενοδοχων κ Τζανετουλεας και ο τοτε γραμματεας του ΕΟΤ κ Πυλαρινος. Το ΤΕΛ Κρανιδιου ειχε προηγηθει με ερωτηματολογιο σχετικα με το αεροδρομιο και καλουσε φορεις να παρουν θεση ειχαμε μαλιστα σαν Οικολογικη Κινηση Ερμιονιδας και αντιπαραθεση με τους σχεδιαστες του ερωτηματολογιου σε σχεση με τις ερωτησεις ΟΙΚΟβηματα 14(σελ11) και ΟΙΚΟβηματα 16-17. Αν θυμαμαι καλα ο σημερινος Δημαρχος κ Σφυρης συμμετειχε στην διημεριδα σαν εκπροσωπος του συλλογου μηχανικων της περιοχης.Δεν θυμαμαι την τοποθετηση του. Τοτε ολοι οι τοπικοι φορεις και η δημοτικη αρχη και ο κοινοταρχης Πορτο Χελιου ηταν ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ με αεροδρομιο στο Χελι και εδειχναν ολοι στο Πλατωμα συμφωνοντας με τον επιχειρηματια.Σημερα εχουμε ομοφωνια για Χελι. Αλλα ετσι γινονται οι σχεδιασμοι. Σημερα ο ξενοδοχος αυτος δεν ζει πια και το ξενοδοχειο του ερημωνει ενω αλλαζει χερια. Αλλοι επενδυτες αλλα ξενοδοχεια εχουν παρει την ηγεμονικη θεση του στην Ερμιονιδα.Επενδυτες που χτιζουν ξενοδοχεια με ημερομηνια ληξης και μεταπωλησης. Και θελουν να φορτωνουν τις υποδομες στηριξης των επιχειρησεων τους και αυτοι (οπως τον Αναβαλο) στους φορολογουμενους.
ΟΙΚΟβηματα τευχος 19 σελ 3
Γιατι δρομος μεσα απο το Καταφυκι ηταν παραλογος.Δεν ειχε νοημα.Παρα μονο αν εξυπηρετουσε την ξενοδοχιακη μοναδα της Θερμησιας σε συνδεση με το σχεδιαζομενο αεροδρομιο. Αλλα αντι για αεροδρομιο μας προεκυψε Αναθεμα και υπερ χωματερη στο Σταυρο.Και ετσι παντρεψαν τον δρομο στο Μεγαλοβουνι με τους νεους σχεδιασμους τους για εργοστασια καυσης απορριμματων.Οσο για το αεροδρομιο; Αλλαξε θεση.Τωρα το σχεδιαζουν νεοι επενδυτες πανω απο τα κεφαλια μας στην ΔΕΠΟΣ. Ελπιζω να αποτυχουν για αλλη μια φορα. Το Χελι και η Ερμιονιδα ειχαν τουρισμο και πληροτητες απο Απριλιο μεχρι Οκτωβρη την δεκαετια του 1980. Χωρις αεροδρομιο. Ουτε ολες οι περιοχες που εχουν αεροδρομιο βλεπουν οφελος στην τοπικη οικονομια.Μυθοι ειναι αυτα.Μυθοι που πλαθουν οι αρχουσες ταξεις και ο λαος (οι εργαζομενοι)αποδεχεται χωρις κριτικη σκεψη. Χωρις αμφισβητηση.
Η αναπτυξη δεν κανει καλο.Καταστρεφει.Το ξωκκλησι του Αγ Νικολαου το λεει.Καθαρο ειναι δεν λεω.Αλλα μαλλον για αποθηκη μοιαζει.
Τα τσιμεντα γυρω γυρω, οι επεμβασεις εξωτερικα και στο εσωτερικο, καταργουν την ταυτοτητα του μνημειου.Το απομονωνουν απο τον περιβαλλοντα χωρο.Το εγκυβωτιζουν.Και μεσα; Ειναι κατι σημαδια κραυγες στους τοιχους.
Απο δω περασαν ανθρωποι με κατανυξη.Την πιστη τους την απεικονισαν στους τοιχους. Οι τοιχοι και οι εικονες ηταν ενα ολο.Οχι φτηνες χαρτινες εικονες οπως σημερα. Ας ξαναδουμε τη σχεση μας με τη φυση τον πολιτισμο την κοινωνια την ταυτοτητα μας δηλαδη.Δεν ειναι ολα λεφτα.Δεν αγοραζονται ολα.Λαθος δρομο τραβαμε.Χρειαζεται απο αναπτυξη.Να σταθουμε εδω που ειμαστε με ολο αυτο το πλουτο τριγυρω μας και να δουμε πως θα δωσουμε αξια σε πραγματα που σημερα περιφρονουμε.Οχι «κι αλλο» Περισσοτερα.
Ποιοτητα. Αισθητικη. Ισσοροπια. Βιωσιμοτητα . Αειφορια. Ενα με τη φυση.Απο αναπτυξη. Απλωμα οχι αλλη μεγενθυση. Αλλες αξιες οχι χρηματα.
Oι μεγαλυτεροι ισως θυμαστε τον φιλο Μαρτινο.Ηταν στην ομαδα των περιβαλλοντολογων που εφτιαξαν την ΜΠΕ με βαση την οποια κερδηθηκε η πρωτη στην Ελλαδα Περιβαλλοντικη νικη στο Ε τμημα του Συμβουλιου της επικρατειας(772/1992).Να μην ανοιξει δρομος μεσα απο το φαραγγι στο Καταφυκι.Ο Μαρτινος εκτος απο φιλος πανω απο εικοσι χρονια ειναι και ενας απο κεινους τους οικολογους που αναφερομαι συχνα. Με μια πολιτικοποιηση βαθια που δεν χωρα σε κομματικα καλουπια. Δεν ειναι ο μονος για μενα παντως ειναι ξεχωριστος.
Αναδημοσιευω αρθρο του.
Αυτη ειναι η σελιδα του
Μαρτίνος Γκαίτλιχ -Γράμμα ενός λύκου της Πάρνηθας στον Άγιο Βασίλη
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Είμαι ένας λύκος, από αυτούς που εδώ και λίγο καιρό ζουν στην Πάρνηθα.
Σου γράφω εκ μέρους όλων των λύκων, καθώς και των άλλων πλασμάτων της ελληνικής φύσης. Τα δώρα που θα σου ζητήσω, Άη Βασίλη μου, δεν μπαίνουν σε κουτιά ούτε τοποθετούνται κάτω από το χριστουγεννιάτικο έλατο. Άλλωστε, εμείς ζούμε κάτω απ’ τα έλατα και τα άλλα δέντρα του δάσους, και για εμάς αυτά είναι το ίδιο σημαντικά, όλο το χρόνο.
Αφού απελπίστηκα από όλους τους «αρμόδιους», απευθύνομαι σ’ εσένα για να ζητήσω να πραγματοποιήσεις αυτά που ονειρεύομαι. Το ξέρω ότι δεν συνηθίζεται ένα λύκος να γράφει γράμματα και να ζητάει δώρα. Εμείς όμως, οι λύκοι της Πάρνηθας, επειδή ζούμε κοντά στην Αθήνα, θεωρούμαστε πλέον οι πρωτευουσιάνοι του είδους μας κι έτσι σκέφτηκα να κάνω εγώ την αρχή.
Εκτός των άλλων, η Πάρνηθα είναι ένα εξαιρετικό μέρος για να ζει ένας λύκος, καθώς ένα τμήμα της προστατεύεται ως Εθνικός Δρυμός και διότι έχει ένα σημαντικό πληθυσμό Ελαφιών, που αποτελούν καλή τροφή για εμάς τους λύκους. Κάποτε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τα Ελάφια ζούσαν σε ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα. Επίσης, στα δάση της χώρας μας ζούσαν Πλατώνια, αυτά τα μικρόσωμα ελάφια με τα πεπλατυσμένα κέρατα. Σήμερα, τα Ελάφια έχουν απομείνει μονάχα εδώ στην Πάρνηθα και στη Ροδόπη, ενώ τα Πλατώνια υπάρχουν μόνο στη Ρόδο και σε κάποια εκτροφεία.
Το πρώτο που θα ήθελα να σου ζητήσω, αγαπητέ Άγιε Βασίλη, είναι να ολοκληρωθούν οι Δασικοί Χάρτες. Χωρίς αυτούς δεν μπορούν να προστατευτούν αποτελεσματικά τα ελληνικά δάση. Δυστυχώς όμως, εδώ και 40 χρόνια, έχει γίνει μόλις το 1% των Δασικών Χαρτών της χώρας! Με αυτούς τους ρυθμούς, θα…τελειώσουν τα δάση πριν τελειώσουν οι Δασικοί Χάρτες! Με το ζήτημα των Δασικών Χαρτών, συνδέεται και ένα άλλο μεγάλο και πολύπλοκο πρόβλημα: αυτό των αυθαιρέτων. Τα αυθαίρετα κτίσματα στα δάση και στις παραλίες, είναι μια χρονίζουσα πληγή. Πολλοί υπουργοί και άλλοι πολιτικοί, έχουν φροντίσει να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα (ο σημερινός υπουργός περιβάλλοντος δηλώνει και «οικολόγος», τρομάρα του…).
Μόνο με ένα θαύμα θα δούμε να γκρεμίζονται αυθαίρετα στην Ελλάδα, οπότε το θέμα εμπίπτει πλέον στη δικαιοδοσία της αγιοσύνης σου. Αυθαίρετα υπάρχουν παντού, ακόμα και μέσα σε Εθνικά Πάρκα και άλλες προστατευόμενες περιοχές: από την Στροφυλιά μέχρι τη Ροδόπη (όπου στα Θερμιά υπάρχει η αυθαίρετη παραγκούπολη γνωστή και ως «Φιλιππίνες») και από τις παρυφές της Πάρνηθας μέχρι την παραλία της Δάφνης στον κόλπο του Λαγανά (δηλαδή στην περιοχή που γεννάνε οι απειλούμενες χελώνες Καρέττα)! Ακόμα και σε δύο από τους σπουδαιότερους υγροτόπους της χώρας μας, στο Δέλτα του Έβρου και στην παραλία του Λούρου της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου, έχουν δημιουργηθεί μικροί οικισμοί αυθαιρέτων, συχνά μάλιστα σε καταπατημένους (ή αμφιβόλου ιδιοκτησίας) χώρους.
Επίσης, μια και συζητάμε για προστατευόμενες περιοχές, θα ήθελα να σου ζητήσω να φροντίσεις για το θέμα της οικονομικής και θεσμικής υποστήριξης των Φορέων Διαχείρισης των περιοχών αυτών. Οι Φορείς αυτοί είναι απαραίτητοι για τη διαφύλαξη και διαχείριση των προστατευόμενων περιοχών. Το πρόβλημα της μόνιμης βιωσιμότητάς τους, ακούω ότι βρίσκεται κοντά στην «οριστική» λύση του, όμως κι άλλες φορές στο πρόσφατο παρελθόν, έχουμε φτάσει κοντά στη λύση του και στο τελευταίο λεπτό όλο κάτι συμβαίνει και η λύση αυτή αναβάλλεται.
Γενικά πάντως, πρέπει να σου πω ότι είναι ανάγκη να βελτιωθεί η προστασία και φύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας. Αντιλαμβάνομαι ότι τα χρόνια της κρίσης έχουν υποβαθμίσει τη φύλαξη αυτή (λες και πριν ήταν καλύτερη, αλλά τέλος πάντων…). Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι έχει αυξηθεί η λαθροϋλοτομία, η λαθροθηρία, οι ξόβεργες και άλλες πολλές παράνομες δραστηριότητες, που κάνουν θραύση στο «ξέφραγο αμπέλι» της ελληνικής υπαίθρου.
Υπάρχει και κάτι άλλο που θέλω να σου ζητήσω να συμβάλεις, με όλες σου τις δυνάμεις: στην απομυθοποίηση ενός μύθου. Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στον γνωστό αστικό μύθο ότι «οι οικολόγοι αμολάνε λύκους, αρκούδες και φίδια». Είναι ένας εδραιωμένος αστικός μύθος, που χαρακτηρίζεται από απίστευτη διάδοση και εμμονή. Και ναι μεν έχουν αυξηθεί οι εμφανίσεις λύκων τα τελευταία χρόνια, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας απελευθέρωσης ή εισαγωγής. Δυστυχώς, πολλές φορές, οι άνθρωποι είναι ικανοί να πιστέψουν τα μεγαλύτερα ψέματα παρά να πιστέψουν τις αλήθειες της επιστήμης και του ορθολογισμού.
Και μία αλήθεια που πολλοί άνθρωποι αγνοούν, είναι ότι εμείς οι λύκοι μετακινούμαστε σε μεγάλες αποστάσεις για να βρούμε τροφή: μερικές φορές μπορούμε να διανύσουμε 70 ή και 90 χιλιόμετρα μέσα σε μία νύχτα. Έτσι μπορεί να εμφανιστούμε ξαφνικά σε μία περιοχή που προηγουμένως δεν υπήρχαν λύκοι και αυτό να προκαλέσει απορία στους ανθρώπους και -βεβαίως- να αποτελέσει αφορμή για σενάρια τού γνωστού αυτού αστικού μύθου. Ωστόσο, αν συμβεί το αντίστροφο, δηλαδή αν εξαφανιστούμε από ένα μέρος στο οποίο υπήρχαμε από παλαιά, τότε κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με το γεγονός αυτό και να το αναλύσει περισσότερο.
Επίσης, η αλήθεια είναι ότι η πραγματική αύξηση των λύκων, όπου αυτή έχει παρατηρηθεί, οφείλεται σε μια σειρά από άλλους λόγους, που αφορούν στην εγκατάλειψη της υπαίθρου, στις αλλαγές της δασικής διαχείρισης και βλάστησης, στη νομοθεσία προστασίας, καθώς και στη γενικότερη αύξηση του πληθυσμού των λύκων σε κάποιες ευρύτερες περιοχές (π.χ. Βαλκάνια).
Μερικοί άνθρωποι νοιώθουν άβολα στην ιδέα ότι εμφανίστηκαν λύκοι στην περιοχή τους. Πρώτα απ’ όλους οι κτηνοτρόφοι μιας περιοχής, που φυσικά ανησυχούν για τα ζώα τους. Και ναι, μερικές φορές εμείς οι λύκοι τρώμε πρόβατα ή άλλα εκτρεφόμενα ζώα. Αυτές οι ζημίες σημαίνουν απώλεια χρημάτων για τους κτηνοτρόφους που είναι κατανοητό να διαμαρτύρονται. Είναι ανάγκη λοιπόν να εφαρμοστεί ένα συγκεκριμένο κρατικό πρόγραμμα, με στόχο την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και λύκου. Τέτοια προγράμματα έχουν υλοποιήσει οι περιβαλλοντικές οργανώσεις «Αρκτούρος» και«Καλλιστώ (τα οποία περιλαμβάνουν μια ολοκληρωμένη προσέγγιση του ζητήματος, με ποιμενικούς σκύλους, ειδικές περιφράξεις, έγκαιρες και πλήρεις αποζημιώσεις των κτηνοτρόφων κ.α.), με μεγάλη επιτυχία.
Είναι όμως επίσης απαραίτητο, να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι ότι όταν μειώνεται η φυσική μας τροφή, δηλαδή τα μεγάλα οπληφόρα ζώα όπως τα ελάφια, τα ζαρκάδια κλπ, δεν μας μένουν και πολλές άλλες επιλογές παρά να στραφούμε στα κτηνοτροφικά ζώα. Εμείς οι λύκοι, που δεν καταλαβαίνουμε από ιδιοκτησία κι από κτηνοτροφία, θεωρούμε φυσικό να σκοτώσουμε και να φάμε ένα ζώο, όταν η πείνα μας μάς οδηγεί στην πράξη αυτή.
Ίσως πολλοί άνθρωποι μισούν εμάς τους λύκους και τα άλλα σαρκοφάγα, επειδή θεωρούν θηριωδία και βαρβαρότητα το ότι εμείς εξασφαλίζουμε την τροφή μας σκοτώνοντας με τα δόντια μας τη λεία μας. Γιατί όμως είναι αυτό βαρβαρότητα και δεν είναι οι 11.751 κυνηγοί στη Νορβηγία που φέτος έβγαλαν άδεια για να σκοτώσουν 16 λύκους; Ποιος είναι το πραγματικό θηρίο, εμείς ή ο άνθρωπος που καταστρέφει τα δάση και οδηγεί στην εξαφάνιση χιλιάδες είδη ζώων και φυτών;
Εμείς σκοτώνουμε για να φάμε και δεν εκστρατεύουμε εναντίων των άλλων λύκων όπως εσείς πολεμάτε με όπλα και βόμβες, τους ίδιους τους συνανθρώπους σας. Αλλά για αυτό το θέμα τού πολέμου, είμαι βέβαιος ότι θα πάρεις πολλά άλλα γράμματα φέτος, Άγιε Βασίλη μου, ιδίως από προσφυγόπουλα, οπότε σταματώ εδώ.
Στα σπίτια που θα πας, Άγιε Βασίλη, πες στους ανθρώπους να κοιτάξουν μέσα στα μάτια των σκύλων. Θα δουν μέσα σ’ αυτά το ίδιο βλέμμα, το βλέμμα του λύκου. Πριν από περίπου 30.000 χρόνια ο άνθρωπος εξημέρωσε το λύκο. Από τότε, ο σκύλος, αυτός ο απόγονός μας, έγινε ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ενώ εμείς οι λύκοι παραμείναμε στο ρόλο του «εχθρού». Αν κρίνουμε βέβαια από τα αναρίθμητα αδέσποτα και τις φόλες (αυτήν την φριχτή κοινή μας μάστιγα), τότε μάλλον βγάζουμε το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος δεν επιφύλαξε ιδιαίτερα καλή μοίρα ούτε και για τον σκύλο.
Στα παραμύθια όπως η «Κοκκινοσκουφίτσα» και τα «Τρία Γουρουνάκια» με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές παιδιών, εμείς ήμασταν οι κακοί ήρωες. Οι άνθρωποι λησμόνησαν τις παραδόσεις και τα παραμύθια στα οποία έχουμε το ρόλο του καλού, όπως στο θρύλο του Ρωμύλου και του Ρώμου ή, πιο πρόσφατα, στο Βιβλίο της Ζούγκλας με τον Μόγλη.
Επίσης ξεχνούν ότι ύπαρξή μας είναι άρρηκτα και αλληλένδετα συνδεδεμένη με τα δασικά οικοσυστήματα. Χωρίς εμάς, αυτά θα είναι λειψά. Χωρίς εμάς, τα δάση και τα βουνά, θα χάσουν ένα μεγάλο μέρος από την άγρια ομορφιά τους. Διότι ο λύκος θα συμβολίζει πάντα την ανήμερη φύση, το άγριο πνεύμα του δάσους και όλα αυτά που ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να καθυποτάξει.
Ευχαριστώ πολύ,
ένας λύκος της Πάρνηθας
(και για την αντιγραφή, Μαρτίνος Γκαίτλιχ, Βιολόγος – Περιβαλλοντολόγος)
Ηταν ο μονος βουλευτης εκτος της βουλευτου της Ομοσπονδιας Οικολογικων και Εναλλακτικων Οργανωσεων που μας συμπαρασταθηκε εμπρακτα τοτε 25 χρονια πριν.Να μην το ξεχναμε.Η κινητοποιηση μιας φουχτας ανθρωπων εναντια στο να ανοιχτει δρομος μεσα απο το φαραγγι (δρομος που θα εξυπηρετουσε τα αναπτυξιολαγνα σχεδια τουριστικης μοναδας που σημερα εχει κλεισει ) εφερε την πρωτη περιβαλλοντικη νικη στο 50 τμημα του Συμβουλιου της Επικρατειας .Σκεφτειτε αν δεν ειχαν τρεξει οι κατοικοι εναντια στα φωτοβολταικα στο Μεγαλοβουνι.Το βουνο θα ηταν σημερα γυμνο και τα φωτοβολταικα αφαντα μιας και οι χαριστικοι νομοι νομοι αλλαξαν και η επενδυση δεν ειναι πλεον συμφερουσα.
Πολυτιμη η βοηθεια των καλων φιλων επιστημονων (ολοι τους μελη του Οικολογικου κινηματος) που μας εκαναν την μελετη που υποστηριξε τις θεσεις μας.
http://www.efsyn.gr/arthro/o-dikos-mas-mihalis
Ο δικός μας Μιχάλης
papagiannakis.jpg
Δεν είχε απωθημένα ο Παπαγιαννάκης και αυτό έβγαινε αβίαστα στην καθημερινή αλλά και στην πολιτική του ζωή Με αφορμή τη συγκινητική εκδήλωση που διοργανώθηκε χθες από τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας για την παρουσίαση του αρχείου Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έξι χρόνια μετά τον θάνατό του, αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από τον χαιρετισμό του Ιού (31/5/2009) στον ακριβό μας φίλο.
♦ Όσοι επικρίνουν την ευρωπαϊκή του εμμονή και την πολιτική του επιλογή να πραγματοποιηθεί η ευρωπαϊκή ενοποίηση πάση θυσία, ασφαλώς δεν θυμούνται ότι στις 8/6/1992 ο Παπαγιαννάκης διατύπωνε τη θέση ότι η συνθήκη του Μάαστριχτ πρέπει να εγκριθεί με δημοψήφισμα και όχι από τη Βουλή.
♦ Η σημερινή όψιμη ανακάλυψη των οικολογικών ευαισθησιών της ελληνικής κοινωνίας χρωστάει πολλά στη δράση του Παπαγιαννάκη στο Ευρωκοινοβούλιο. Και πολλά από τα στελέχη του σημερινού οικολογικού κινήματος, στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων Πράσινων, προέρχονται από εκείνη την εποχή και μαθήτευσαν δίπλα του. Η συνεπής του στάση στα οικολογικά ζητήματα δεν ήταν καθόλου ανέξοδη. Στις 14/1/92 οι δήμαρχοι Θεσσαλίας έστειλαν επιστολή στην ηγεσία του Συνασπισμού, με την οποία κατηγορούσαν τον Παπαγιαννάκη ότι με τις ερωτήσεις που κατέθεσε στο Ευρωκοινοβούλιο σαμποτάρει την ολοκλήρωση του έργου της εκτροπής του Αχελώου, «προβάλλοντας περιβαλλοντικά ζητήματα».
♦ Ένα μόλις χρόνο αργότερα ο Παπαγιαννάκης δικαιώθηκε. Οπως δήλωνε ο ίδιος στον «Ιό» (27/3/93), «η αμφισβήτηση του έργου πέρασε από τους μικρούς κύκλους ευαίσθητων πολιτών στην ευρύτερη ελληνική κοινή γνώμη, πράγμα που ταρακούνησε τους βουλευτές της περιοχής».
♦ Στην ίδια κατηγορία ζητημάτων που συνήθως αποφεύγουν οι πολιτικοί ανήκει και το θέμα της επέκτασης των εγκαταστάσεων της Πετρόλα στην Ελευσίνα, το οποίο ο Παπαγιαννάκης έθεσε με ερώτησή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 20/2/92.
♦ Τον Φεβρουάριο του 1991 προκλήθηκε σκάνδαλο στην Αθήνα μόλις δημοσιεύτηκε η Εκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η οποία αναφερόταν σε μειονότητες στην Ελλάδα. Και τόλμησε μόνο ο Παπαγιαννάκης να διαφωνήσει με το κλίμα υστερίας που κυρίευσε τα μέσα ενημέρωσης και τα πολιτικά κόμματα: «Οσα θίγονται στην Εκθεση, η Ελλάδα τα έχει αναγνωρίσει σε διεθνείς συμβάσεις και συναντήσεις. Τα περί ανθελληνικής συνωμοσίας δεν με πείθουν».
♦ Ενα χρόνο αργότερα ορισμένες αλυσίδες σούπερ μάρκετ κήρυξαν μποϊκοτάζ κατά των ολλανδικών και των ιταλικών προϊόντων, εξαιτίας της «φιλοσκοπιανής» στάσης των κυβερνήσεων των δύο χωρών. Το μποϊκοτάζ στηρίχτηκε από τη συντριπτική μερίδα των μέσων ενημέρωσης. Με δηλώσεις του στον «Ιό» (29/2/92) ο Παπαγιαννάκης δεν δίστασε να κατακρίνει την υστερία: «Δύσκολα πείθομαι ότι την κοινωνία των πολιτών εκπροσωπούν ηγεμονικά εμπορικές επιχειρήσεις, αν και τίποτα δεν αποκλείεται στη συγκεκριμένη στιγμή της κοινωνίας μας. Δεν πείθομαι σχεδόν καθόλου από τους στόχους του μποϊκοτάζ. Εχω την αίσθηση μιας πολιτικής εύκολων λύσεων (φαντάζομαι ότι με λιγότερο τυρί Γκούντα ελαφραίνει η συνείδηση του καθενός…) και ενός ανεπίτρεπτου εκβιασμού. Ασε που καλλιεργεί και ένα κλίμα αντιευρωπαϊσμού και μισαλλοδοξίας, χωρίς κόστος και χωρίς διέξοδο».
♦ Για να υποστηρίξει τις απόψεις του σ’ αυτά τα τόσο δύσκολα θέματα ο Παπαγιαννάκης δεν περιοριζόταν σε δημόσιες δηλώσεις. Όταν χρειαζόταν, έσπευδε δίπλα σε διωκόμενους πολίτες για να εκδηλώσει την έμπρακτη συμπαράστασή του. Στις 27/1/92 δικάζονταν 5 μέλη της ΟΑΚΚΕ που είχαν συλληφθεί να κολλούν αφίσες με τίτλο «Όχι στο σοβινισμό. Να αναγνωριστεί η Σλαβική Μακεδονία». Τότε ζούσαμε την περίοδο των συλλαλητηρίων, του Μεγαλέξανδρου και της Μακεδονίας που είναι μόνο μία. Ο Παπαγιαννάκης αψήφησε το κλίμα τραμπουκισμού και τρομοκρατίας έξω από το δικαστήριο και κατέθεσε με ψυχραιμία ότι η αφίσα αποτελεί μόνο αμφισβήτηση της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης και δεν περιέχει ύβρεις, όπως διατεινόταν το κατηγορητήριο. «Μου προκαλεί ανησυχία η παραπομπή σε δίκη με τέτοιες κατηγορίες», ήταν η κατάληξή του.
♦ Ένα άλλο ζήτημα που έθεσε ο Παπαγιαννάκης πολύ πριν κάποια ελληνική κυβέρνηση αναλάβει να το λύσει είναι η κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες. Με άρθρο του στην «Ε» (10/3/93) εξήγησε εγκαίρως ότι «τις νομικές εγγυήσεις τις χρειάζονται οι θρησκευτικές μειονότητας και όχι οι πλειονότητες».
♦ Το σημαντικό είναι ότι όλες αυτές τις «αιρετικές» θέσεις και την προσωπική του στράτευση κόντρα στο ρεύμα δεν απαιτούσε να υιοθετηθούν σώνει και καλά από τους συντρόφους του. Πάλευε για μια Αριστερά που θα είναι «ένα νεφέλωμα, ένας μεγάλος επιτελικός οργανισμός που όχι μόνο θα επιτρέπει αλλά θα επιβάλλει τη συμμετοχή, τη συζήτηση, την αντίρρηση, τη συναπόφαση» (20/11/90). Το όραμά του είναι ακόμα επίκαιρο.
Ενας άρχοντας στην Αριστερά
«Δεν φαντάζομαι να με βάλατε με μέσο στην εντατική;» ρωτούσε μόλις ξαναβρήκε τις αισθήσεις του. Ήταν στην αρχή της τελευταίας εξάμηνης διαδρομής του στο Γενικό Κρατικό. Αυτός ήταν ο Μιχάλης. Δεν γούσταρε ρουσφέτια κι ας ήταν βουλευτής. Τον ενοχλούσε πολύ αν βρισκόταν στη δύσκολη θέση να αρνηθεί κάποια «χάρη». Αυτό όμως δεν αφορούσε την προθυμία του να βοηθήσει διωκόμενους και πολιτικά κατατρεγμένους.
Στα αεροπλάνα έλυνε ισπανικά σταυρόλεξα όταν πηγαινοερχόταν κάθε εβδομάδα στις Βρυξέλλες την περίοδο που ήταν ευρωβουλευτής. Χαλάρωνε το μυαλό του έτσι. Τις πίπες που κάπνιζε τις έβαζε στις τσέπες του, με δυσάρεστες συνέπειες για τα σακάκια του. Διάβαζε όλες τις εφημερίδες, ελληνικές και ξένες, και παρακολουθούσε όλα τα δελτία ειδήσεων, όταν είχε χρόνο και ιδιαίτερα όταν ήταν άρρωστος. Ήξερε τι ώρα έχει δελτίο το κάθε κανάλι και φυσικά παρακολουθούσε όλα τα talk show, ακόμα κι αυτά των «κίτρινων» καναλιών. Εκνευριζόταν, όμως, όταν μέλη του Συνασπισμού πήγαιναν στις εβδομαδιαίες εκπομπές ανυπόληπτων δημοσιογράφων.
Το βλέμμα του γινόταν κάποιες φορές κάπως απλανές και «έφευγε» από την κουβέντα μετά το θάνατο του ενός από τους δύο του γιους. Το βλέπαμε συχνά αυτό το βλέμμα.
Του άρεσε πολύ το κόκκινο κρασί και τα ψάρια, μόνο που ήταν αλλεργικός στις γαρίδες. Του άρεσε ο χορός: η ροκ και το ταγκό, η μπόσα νόβα και ο απτάλικος και χόρευε όταν είχε τα κέφια του. Άκουγε έθνικ μουσικές και τρελαινόταν για φλαμένκο. Ψάρευε στη Ναύπακτο και στη Φολέγανδρο, όταν τον έπαιρνε κανένας φίλος στη βάρκα ή στο καΐκι του. Η μανία του όμως ήταν να μαζεύει αχινούς, να τους καθαρίζει και κυρίως είχε επιβάλει σε όλους να κολυμπούν πολύ βαθιά για να πετάξουν τα αγκάθια. Θύμωνε με τα κουτσομπολιά και βαριόταν τις χαζοκουβέντες.
Ποτέ δεν μίλησε ξύλινα και ήταν επίμονος στις απόψεις του. Όμως άκουγε πάντα τον συνομιλητή και όταν χρειαζόταν άλλαζε γνώμη, αρκεί να είχε πειστεί. Σπάνιος ακροατής αλλά και τέλειος συζητητής. Είχε χιούμορ και ακόμα και όταν κάτι τον αφορούσε γέλαγε, δεν θύμωνε. Τον θύμωνε όμως να μιλούν άλλοι για λογαριασμό του και να κάνουν εκτιμήσεις για την πολιτική του στάση, όταν ο ίδιος είχε ξεκαθαρίσει πλήρως ότι θα ήταν ο τελευταίος που θα έφευγε από αυτόν το χώρο.
Δεν είχε απωθημένα ο Παπαγιαννάκης και αυτό έβγαινε αβίαστα στην καθημερινή αλλά και στην πολιτική του ζωή. Μιλούσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε κάποιον επίσημο και στο γκαρσόνι της ταβέρνας που έφερνε το νερό. Δεν προσέβαλε ποτέ κανέναν, ακόμα κι αν κάποιες συμπεριφορές τον ενοχλούσαν πολύ. Ηταν απολύτως άσχετος με τα αθλητικά αν και ενδιαφέρθηκε λίγο τότε με το θέμα της ντόπας. Ηταν άθεος, αλλά σεβόταν απόλυτα όποιον είναι θρήσκος. Σιχαινόταν τον εθνικισμό. Η ασχολία και η εμπλοκή του με τα περιβαλλοντικά ήταν παρούσα μέχρι το τέλος, δίπλα σε όλα τα άλλα του πολιτικά ενδιαφέροντα. Το ίδιο και η αγωνία του για την εκπαίδευση. Ήταν κατά τη γνώμη του το κυρίαρχο, το μεγαλύτερο σύγχρονο πρόβλημα και η μόνη ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Δεν έχανε την υπομονή του ο Παπαγιαννάκης ούτε τώρα στο τέλος. Με αφόρητους πόνους συζητούσε για όλα. Του άρεσε η παρέα και οι φίλοι, ακόμα και όταν τον εγκατέλειπαν πιά οι δυνάμεις του. Ηταν άρχοντας μέχρι το τέλος.
Ολοι οι δυνατοί χαρακτηρισμοί θα ακουστούν τώρα και οι περισσότεροι θα είναι σωστοί. Γι’ αυτό και από μας, «γεια σου πουλί μου», όπως εσύ έλεγες πάντα.
…Αντί για υστερόγραφο: Την παραμονή του θανάτου του στο Νοσοκομείο Γεννηματά παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή στην τηλεόραση την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή. Η Α. Παπαρήγα φυσικά αυτό δεν μπορούσε να το γνωρίζει, ωστόσο ήταν εκείνη που σπάζοντας κάθε προηγούμενο πρωτόκολλο έδωσε τον προσωπικό της τόνο στα συλλυπητήρια προς τους δικούς του.
Εφημεριδα ΟΙΚΟβηματα της Οικολογικης Κινησης Ερμιονίδας Φεβρουάριος Μάρτιος 1992 τευχος 13 σελ 11
Και μια εικονα απο το σήμερα.Θυμιζω πως η ΜΠΕ βαση της οποιας εγινε η προσφυγη στο ΣΤΕ διατυπωνε την θεση (σελ 5) πως
Επειδή η εποχή που εγιναν οι παρατηρήσεις ηταν ακατάλληλη για εντοπισμο πολλών ορχεοειδων οπως και γαιοφύτων και δεδομένου οτι αποτελούν είδη και γένη προστατευόμενα ,πιθανολογώντας την παρουσία τους στο φαράγγι εκ του γεγονότος οτι σε ολη την ευρύτερη περιοχή (πχ Δίδυμα ,νήσος Πόρτο Χελίου ,Κούκουρας κλπ)εχουν εντοπισθεί ,θεωρείται χρήσιμη η συμληρωματική παρατήρηση γιά τον ακριβή εντοπισμό και καταγραφη τους.
Μιας λοιπον και 23 χρόνια τώρα, κανεις υπεύθυνος απο τις Περιφερειακές και δημοτικές αρχες δεν εσκυψε πάνω απο αυτη τη καταγραφη (που σημαινει οχι μονο προχωρημα της περιβαλλοντικης γνώσης για την Ερμιονίδα και την Αργολίδα γενικώτερα αλλα και στοιχειο προσέλκυσης επισκεπτων) θα προτεινα εμεις οι πολιτες να συμβαλουμε με μαρτυριες, φωτογραφιες, καταγραφες (οπως γινεται στο εξωτερικο)στην δημιουργία μιας τραπεζας με περιβαλλοντικα δεδομενα της Ερμιονίδας.
Σωματεια και συλλογοι που θα αποθηκευουν και θα επεξεργαζονται τις πληροφορίες υπαρχουν πολλα και τοπικα και κεντρικα και πανευρωπαικα. Οπως παντα λειπουν οι ανθρωποι που θα κανουν τα λογια και τις ιδεες, πραξεις. Θα προσεθετα μαλιστα πως σκορπιο υλικο (για πουλια και χελώνες για παραδειγμα τα τελευταια χρονια ) υπαρχουν απο καποιους ανθρωπους αλλα και διασπαρτα στο διαδικτυο.
Στο παρελθον η ΟΚΕ ειχε συνεργαστει και με την οργανωση ΑΡΧΕΛΩΝ γιατις χελωνες και τις εμφανισεις τους στην Ερμιονίδα. Οι υγροτοποι της Ερμιονίδας ειναι ακομα ενας σημειο καταγραφης περαστικων πουλιων που χρησιμοποιουν τον τοπο μας χιλιαδες χρονια τωρα σαν σταθμο. Ισως η καταγραφη αυτη να εχει ιστορικο νοημα πλεον μπροστα στα ΤΑΙΠΕΔ την «αναπτυξη» τα μπαζωματα υγροτοπων και τη εξαπλωμενη κατοικηση σε ολα τα παραλια.
Πριν απο χρονια τον Απρίλιο του 1992 τοπικοι φορεις (και η ΟΚΕ)με τον Δημο Κρανιδιου και σε συνεργασια με την Παρεμβαση (που βοηθουσε τοξικοεξαρτημενους να φυγουν απο τις εξαρτησεις ) απελευθερωσαμε στο Καταφυκι αγρια πουλια ( που τα ειχαν περιθαλψει τραυματισμενα απο κυνηγους στο Κεντρο της Αιγινας).Στην ΜΠΕ και στις σελίδες 5-6 καταγραφονται 47 διαφορετικα ειδη πουλιων στο φαραγγι.
Ποσα υπαρχουν σημερα;
ΥΓ Νερο υπαρχει στην Ερμιονίδα .Αλλα δεν το διαχειριζομαστε.Στην γεφυρα μπορει να γινει μια μεγαλη βαθρα που θα λειτουργησει για πολλους μηνες που βρεχει σαν βιοτοπος για πουλια και ζωα τοπος αναψυχης για τους κατοικους και σαν ταμιευτηρας συγκρατησης των ομβριων και εμπλουτισμου του υδροφορεα. Μαλιστα τετοιες μικρες βαθρες μπορουν να γινουν και ψηλοτερα σε επιλεγμενα σημεια του χειμμαρου.
Δειτε και ΑΥΤΟ πολυ καλο.
https://www.youtube.com/watch?v=nKRN7D8zpxQ
https://www.youtube.com/watch?v=fKaNSbRjno4
https://www.youtube.com/watch?v=hr2SfBAtgtU
https://www.youtube.com/watch?v=MJ6yK4R-PA0
https://www.youtube.com/watch?v=8WHHH4nsZi0
