Μια μερα στην Αθηνα και η H νυχτα των Κρυσταλλων

Δυο καταγραφες η μια ιστορικη η αλλη συγχρονη.Εχουν σαν κοινο σημειο την στοχοποιηση του αδυναμου ανυπερασπιστου «αλλου » η μαλλον την συγκροτηση του «εμεις» στην αρνητικη βαση της βιας του εξοστρακισμου της εξαφανισης αυτων που στοχοποιουνται.Της δικης μας «ανωτεροτητας» (οσων και για οσο εχουμε την τιμη να ανοικουμε στη ψευτο λεσχη).

Μπορει να ειναι (μεμονωμενοι η πολλοι) συμπολιτες μας φτωχοι , αλλου θρησκευματος, η πολιτικης αποψης,  αλλης εθνικης καταγωγης, μπορει να ειναι γυναικες.Μπορει να ειναι «ξενοι».Προσφυγες μεταναστες εργαζομενοι στην χωρα .Να εχουν αλλο χρωμα δερματος και χαρακτηριστικα αλλα οχι αναγκαστικα.Το καθοριστικο ειναι να μην εχουν λεφτα και γενικωτερα δυναμη  παντως.Στους διωγμους των Εβραιων δεν σκοτωσαν την ελιτ.Αυτοι επιβιωσαν αποχωρησαν προσωρινα προσαρμοσθηκαν επανηλθαν.

Σε μικροτερη κλιμακα μπορει να ειναι η γειτονικη πολη η συνοικια.Οι οπαδοι μιας αλλης ποδοσφαιρικης ομαδας.Καποιος χρηστης ουσιων ,με νοητικη υστερηση, η ψυχολογικα προβληματα, που γινεται περιγελος στην πλατεια μιας μικρης κοινωνιας (η και θυμα βιας καθε ειδους καποιες φορες)αν σας φερνει στο μυαλο κατι αυτο.

Θαλεγε κανεις πως αυτη η ιδιοτητα  ειναι μια σκοτεινη πλευρα της ανθρωπινης φυσης και συλλογικης συμπεριφορας με αρνητικο προσημο γιατι υπαρχει και η αλληλεγγυη που εχει θετικο προσημο.Οι ανθρωποι σαν συλλογικα ζωα θελουμε να υπερβουμε το βαρος της μοναχικοτητας , να ανοικουμε σε ομαδες και αντιστροφα οι ομαδες να μας αναγνωριζουν σαν μελη τους.

Ομως οι κοινωνιες δεν ειναι φυση.Ειναι συγκροτημενες σε ταξικη βαση.Καποιοι που εχουν την εξουσια θελουν να ελεγχουν τις κοινωνιες .Κινουν τα νηματα κατευθυνουν τις  συλλογικες συμπεριφορες στη βαση της εξυπηρετησης των συμφεροντων τους.Και οσες συμπεριφορες  παρεκλινουν εξαφανιζονται.Καποτε κυριολεκτικα. Αυτο σημαινει καποιοι εχουν την εξουσια εξ αλλου.Και απο την αλλη μερια οι κοινωνιες συνεχως γεννουν τις αντιστασεις τους αντιμαχωνται αυτους που τις εκμεταλευονται αγωνιζονται για ενα καλυτερο μελλον.Αμφισβητουν οσα τους πλασαρουν σαν «φυσιολογικα»

Ο ναζισμος ο φασισμος ο ρατσισμος ΠΑΝΤΑ υποστηριχθηκαν απο τις ελιτ (εθνικες και διεθνεις)πρωτα προπαγανδιστικα μεσα απο την τηλεοραση και τον τυπο και μετα οικονομικα με χρηματοδοτηση των αντιστοιχων σε καθε χωρα οργανωσεων.

Ξεκιναμε απο τα λογια.Τα ανεκδοτα .Το λεγομενο χιουμορ.Αργοτερα διαφορες «επιστημονικες» θεωριες και «ερευνες -μελετες» ακροδεξιων δοκτορων κατασκευασμενα ιστορικα γεγονοτα δινουν επιχρισμα σοβαροφανιας στην μαζικη υστερια .

Προχωραμε σιγα σιγα σε προσβολες πιο σοβαρες οπως απαγορευονται τα σκυλια και οι Ιρλανδοι σε καταστηματα στην Αμερικη πριν εναν αιωνα.  Σε παραπλανητικες η και κατασκευασμενες ειδησεις στα ΜΜΕ.Ο αλλος γινεται βλακας υπανθρωπος βρωμικος κλεφτης  τεμπελης μεθυστακας «απο την φυση του»

Ειναι οι ξανθιες οι Ποντιοι οι Σκωτζεζοι οι μαυροι …..Mπορει μαλιστα να ειναι οι πρωτοι Ελληνες μεταναστες στην Αμερικη  η η γνωμη που ειχαν για τους Ελληνες στο λιμανι της Αμβερσας

Ολοι οι ανθρωποι σκεφτονται ετσι; Οχι βεβαια.Λιγοι στην αρχη.Οι πιο βιαιοι.Οι πιο αμορφωτοι.Οι πιο συνδεδεμενοι οικονομικα και ιδεολογικα με τους σχεδιασμους μιας ελιτ (παντα υπαρχουν καποιοι που κινουν τα νηματα στο σκοταδι)που εχει οικονομικο  συμφερον να γινουν ολα αυτα.

Μετα αρχιζει το παιχνιδι.Βια στους δρομους δολοφονιες απολυσεις διωγμοι εμπρησμοι απειλες ….Ολο και περισσοτεροι μπαινουν στη λεσχη.Αλλοι για να μην στοχοποιηθουν, αλλοι γιατι πειθονται πως ετσι ειναι τα πραγματα αλλοι γιατι και οι προγονοι τους φασιστες ηταν.Οι περισσοτεροι δεν συμφωνουν αλλα το βουλωνουν.Μην μπλεξουμε τωρα.Ο κατηφορος ξεκινα.Μετα απο δυο παγκοσμιους πολεμους ολοι ξερουμε που οδηγει αυτος ο κατηφορος.Νικητης στη βια δεν υπαρχει.Ολοι χαμενοι ειναι στο τελος.Και οσοι επιτιθενται και οσοι αμυνονται.Ολοι χαμενοι ειναι.Εκατομμυρια νεκροι και αναπηροι ψυχικα και σωματικα κατεστραμενος πλουτος που με κοπο εφτιαξαν οι προηγουμενες γενιες μια φυση ερειπια ….

Ας συγκροτουμε το «εμεις» με αλλους ορους.Σε αυτη τη χωρα μπορουμε.Γιατι εχουμε ζησει τοσες φορες τι σημαινει πολεμος και βια. Ας μην αφησουμε αυτους που κινουν τα νηματα να μας εχουν μαριονετες στους σχεδιασμους τους.Αυτη ειναι η γνωμη μου.

Maria Dedoussi

13 Νοεμβρίου στις 6:43 μ.μ.

Είμαι στο μετρό. Είναι στο βαγόνι ένας σκουρόχρωμος ζητιάνος, μάλλον Ρομά που μοιάζει όμως με πακιστανό.
Στην Εθνική Άμυνα, μπουκάρουν μέσα τρία σεκιούριτι κι αρχίζουν να τον τραβάνε βίαια.
Αυτός αντιστέκεται.
Γίνεται βαβούρα.
Κρατάω μπροστά μου το κινητό, επειδή διάβαζα ένα μήνυμα.
Πετάγεται ένας, γύρω στα 30, από το διαγώνια απέναντι κάθισμα κι αρχίζει να μου φωνάζει υστερικά. Μέσα στον πανικό δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Καν ότι απευθύνεται σε μένα.
Ξαφνικά μού φωνάζει και μια πάνω από το κεφάλι μου.
«Αν βγάλεις το βίντεο στο φέισμπουκ θα σου κάνω μήνυση», μού λέει ο απέναντι. ‘Άμα θες να τους υπερασπιστείς να πας να δείρεις το σεκιούριτι».
Λέω, ποιον να δείρω; Ποιο βίντεο;
Η από πάνω μου, ουρλιάζει, «σε είδα κι εγώ που είχες σηκώσει το κινητό, απαγορεύεται αυτό που κάνεις».
Λέω «δεν έχω τραβήξει βίντεο», λέει, «άστα αυτά, κάνετε όλοι δημοσιογραφία των σόσιαλ».
Πετάγεται ένας 60άρης πιο δίπλα, λέει άμα σ αρέσουν τόσο πολύ να τους πάρεις σπίτι σου.
Λέω, ποιούς;
Λέει, ξέρεις εσύ, όλους αυτούς που φέρατε εδώ «Καλά κάνουν οι σεκιούριτι, κάποιος να βάλει τάξη». Δίπλα μου μια 20χρονη κι απέναντι μια γύρω στα 50.
Η γύρω στα 50 λέει στην 20άχρονη «εγώ φασίστρια δεν είμαι, αλλά αυτό δεν παέι άλλο. Εσύ που είσαι νέο παιδί σ αρέσει;»
Ο 30χρονος ουρλιάζει εκτός εαυτού πλέον ότι είναι δικηγόρος και απειλεί να με πάει στο τμήμα να ελέγξουν το κινητό μου. Λέω «παράτα μας, κάνε ότι θες».
ο 60χρονος φωνάζει ότι κάτι σαν εμένα καταστρέψανε τη χώρα.
Η 20χρονη λέει «όχι, δεν μ αρέσει και γι αυτό τώρα που θα ψηφίσω για πρώτη φορά θα προσέξω τι θα ψηφίσω».
Δεν αντέχω. «Υπάρχουν κόμματα που τους θέλουν στον πάτο της θάλασσας», λέω, «αυτούς θα ψηφίσεις»;
Η περίπου 50 με κοιτάει με μίσος.
ο 30άρης ουρλιάζει εκτός εαυτού, «μαζί θα περάσουμε τη νύχτα στον εισαγγελέα και δεν είσαι και του γούστου μου». «Αλίμονο», τού απαντάω.
Η από πάνω μου, βγάζει πύρινο λόγο για τα προσωπικά δεδομένα και πώς πρέπει ν απαγορευτούν τα κινητά στους δημόσιους χώρους.
Τα σεκιούριτι σπρώχνουν τον κόσμο τραβώντας τον ζητιάνο.
Έρχεται ένας νεαρός, γύρω στα 20 κι αυτος, λέει «γιατί τον τραβάτε; Έκανε κάτι;» Του την πέφτουν όλοι μαζί, «κάνε δουλειά σου εσύ».
Η 20χρονη λέει κάπως μπερδεμένη «δεν ξέρω, δεν μισώ τους ανθρώπους αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι».
Ο 60χρονος έρχεται πάνω από το κεφάλι μου κι αυτός και φτύνει χολή. «Να πάνε σπίτια τους», φωνάζει. «Δεν έχουν σπίτια», λέω. Η 20χρονη είναι ακόμα πιο μπερδεμένη: «Κι εμένα ο πατέρας μου δουλεύει στο εξωτερικό, αλλά δεν δημιουργεί προβλήματα», λέει.
Η 50χρονη μού λέει «μην με κοιτάς εμένα έτσι, ε, λοιπόν ναι, είμαι φασίστρια».
Λέω, «προφανές».
Το μεγάφωνο λέει «Επόμενος σταθμός Χαλάνδρι».
Σηκώνομαι, φωνάζουν όλοι μαζί, καθένας τα δικά του.

Κατεβαίνω απ’ το τραίνο για την κόλαση που κουβαλάει όλη την Ελλάδα μέσα.

Πουθενά καταφύγιο.

 

Η νυχτα των κρυσταλλων

Μην ξεχνας τη «Νυχτα των Κρυσταλλων» στις 9-10 Νοεμβριου 1938

Η Kristallnacht θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στους διωγμούς των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία

Κείμενο: ελc team

Email: info@elculture.gr

Στις 9-10 Νοεμβρίου 1938, ηγέτες των Ναζιστών εξαπέλυσαν μια σειρά πογκρόμ κατά του εβραϊκού πληθυσμού στη Γερμανία και στα πρόσφατα προσαρτημένα εδάφη. Το γεγονός αυτό ονομάστηκε Kristallnacht (Η νύχτα των Κρυστάλλων) εξαιτίας των θρυμματισμένων γυαλιών που κάλυψαν τους δρόμους μετά το βανδαλισμό και την καταστροφή εβραϊκών επιχειρήσεων, συναγωγών και σπιτιών.

Ένα πανεθνικό πογκρόμ

Η Kristallnacht, κατά λέξη, η «Νύχτα των Κρυστάλλων», είναι γνωστή επίσης και ως «Νύχτα των Σπασμένων Τζαμιών». Ο όρος αναφέρεται στο κύμα βίαιων αντισημιτικών πογκρόμ που έλαβαν χώρα στις 9 και 10 Νοεμβρίου 1938. Αυτό το κύμα βίας εξαπλώθηκε στη Γερμανία, στην προσαρτημένη Αυστρία και σε περιοχές της Σουδητίας στην Τσεχοσλοβακία που πρόσφατα είχαν καταληφθεί από γερμανικά στρατεύματα.

Προέλευση του όρου Kristallnacht

Η Kristallnacht (Νύχτα των Κρυστάλλων) πήρε το όνομά της από τα θραύσματα γυαλιών που θύμιζαν κρύσταλλα όπως ήταν σκορπισμένα στους δρόμους της Γερμανίας την επόμενη ημέρα του πογκρόμ- σπασμένα τζάμια από τα παράθυρα συναγωγών, σπιτιών και από τις προθήκες των εβραϊκών επιχειρήσεων που λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των βίαιων επεισοδίων.

Σπασμένη βιτρίνα ενός εβραϊκού μαγαζιού που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Kristallnacht («Νύχτα των Κρυστάλλων»). Βερολίνο, Γερμανία, 10 Νοεμβρίου 1938.

Η δολοφονία του Ερνστ φομ Ρατ

Το κύμα βίας υποκινήθηκε κυρίως από αξιωματούχους του Ναζιστικού Κόμματος, μέλη των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilungen ή SA) και τη Χιτλερική Νεολαία.

Στις μέρες που ακολούθησαν το πογκρόμ, Γερμανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι η Kristallnacht ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα του λαϊκού αισθήματος με αφορμή τη δολοφονία του Ερνστ φομ Ρατ. Ο Ερνστ φομ Ρατ ήταν ένας αξιωματούχος της γερμανικής πρεσβείας στο Παρίσι. Ο Έρσελ Γκρίνσπαν, ένας 17χρονος Πολωνοεβραίος, είχε πυροβολήσει τον διπλωμάτη στις 7 Νοεμβρίου 1938. Λίγες ημέρες νωρίτερα, οι γερμανικές αρχές είχαν απελάσει από το Ράιχ χιλιάδες Εβραίους με πολωνική υπηκοότητα που ζούσαν στη Γερμανία. Ο Γκρίνσπαν είχε πληροφορηθεί ότι οι γονείς του, κάτοικοι Γερμανίας από το 1911, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που απελάθηκαν.

Αρχικά, η Πολωνία αρνήθηκε να επιτρέψει την είσοδο στους γονείς του Γκρίνσπαν και στους άλλους εκτοπισμένους Πολωνούς Εβραίους. Έτσι, οι απελαθέντες Εβραίοι βρέθηκαν αποκλεισμένοι σε ένα στρατόπεδο προσφύγων κοντά στην πόλη του Zbaszyn στη μεθοριακή ζώνη μεταξύ Πολωνίας και Γερμανίας. Ο Γκρίνσπαν, ο οποίος ήδη κατοικούσε παράνομα στο Παρίσι, προφανώς θέλησε να πάρει εκδίκηση για τις δύσκολες ώρες που περνούσε η οικογένειά του και για αυτόν το λόγο παρουσιάστηκε στη γερμανική πρεσβεία και μέσα στην απόγνωσή του πυροβόλησε τον διπλωματικό υπάλληλο που ανέλαβε να τον εξυπηρετήσει.

Άποψη της παλιάς συναγωγής στο Άαχεν μετά την καταστροφή της κατά τη διάρκεια της Kristallnacht (Νύχτας των Κρυστάλλων). Άαχεν, Γερμανία, η φωτογραφία τραβήχτηκε γύρω στις 10 Νοεμβρίου 1938.

Ο φομ Ρατ υπέκυψε στα τραύματά του στις 9 Νοεμβρίου 1938, δύο ημέρες μετά τη δολοφονική επίθεση. Η ημέρα του θανάτου του έτυχε να συμπέσει με την επέτειο του Πραξικοπήματος της Μπυραρίας του 1923, μιας ημερομηνίας με ιδιαίτερη σημασία για το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Οι ηγέτες του Κόμματος, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί στο Μόναχο για τον εορτασμό της επετείου, χρησιμοποίησαν τον φόνο του Γερμανού διπλωμάτη ως πρόσχημα για να εξαπολύσουν μια νύχτα βίαιων επιθέσεων εναντίον των Εβραίων. Ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, ένας από τους βασικούς υποκινητές των πογκρόμ της Kristallnacht,στο λόγο που απεύθυνε στους συγκεντρωμένους Ναζί της «Παλιάς Φρουράς», έκανε διάφορους υπαινιγμούς μιλώντας για την «Παγκόσμια Εβραιοσύνη» που είχε συνωμοτήσει για τη δολοφονία του διπλωμάτη. Ανακοίνωσε επίσης ότι «ο Φύρερ αποφάσισε … ότι οι διαδηλώσεις δεν πρέπει να προετοιμαστούν ή να διοργανωθούν από το Κόμμα, αλλά, αν ξεσπάσουν αυθόρμητα, δεν πρέπει να παρεμποδιστούν».

9–10 Νοεμβρίου

Τα λόγια του Γκέμπελς ερμηνεύθηκαν ως εντολή για το ξέσπασμα της βιαιοπραγίας. Μετά από το λόγο του, τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος έστειλαν σχετικές οδηγίες στα τοπικά γραφεία. Οι βιαιοπραγίες άρχισαν να ξεσπούν σε διάφορα σημεία του Ράιχ αργά το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου ως τις πρώτες πρωινές ώρες της 10ης Νοεμβρίου.

Στις 10 Νοεμβρίου, ώρα 1:20 π.μ., ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, ως επικεφαλής των Αστυνομικών Δυνάμεων Ασφαλείας (Sicherheitspolizei) έστειλε ένα επείγον τηλεγράφημα στα αρχηγεία και στα τμήματα της κρατικής αστυνομίας, αλλά και στους επικεφαλής των Ταγμάτων Εφόδου στις εκάστοτε περιφέρειες, το οποίο περιείχε οδηγίες σχετικά με τα επεισόδια. Μονάδες των Ταγμάτων Εφόδου και της Χιτλερικής Νεολαίας σε όλη τη Γερμανία και τις προσαρτημένες περιοχές ενεπλάκησαν στην καταστροφή κατοικιών και επιχειρήσεων που ανήκαν σε Εβραίους. Πολλά από τα μέλη αυτών των μονάδων φορούσαν πολιτικά ρούχα, ώστε να κάνουν πιο πειστική την πλασματική εντύπωση ότι οι αναταραχές οφείλονταν στην «οργισμένη αντίδραση του κόσμου».

Παρά την επίφαση της αυθόρμητης βίας και την τοπική απόχρωση που είχαν τα πογκρόμ σε διάφορες περιοχές του Ράιχ, οι εντολές που έστειλε κεντρικά ο Χάιντριχ περιείχαν σαφείς οδηγίες: οι «αυθόρμητοι» διαδηλωτές δεν έπρεπε να προβούν σε ενέργειες που θα έθεταν σε κίνδυνο τις ζωές ή τις περιουσίες μη Εβραίων Γερμανών πολιτών. Δεν επιτρεπόταν η άσκηση βίας σε ξένους (ακόμη και σε ξένους εβραϊκής καταγωγής). Πριν από το βανδαλισμό ή την καταστροφή συναγωγών και άλλων ιδιοκτησιών των εβραϊκών κοινοτήτων, οι ταραξίες έπρεπε να αφαιρέσουν όλα τα αρχεία και να μεταφέρουν το αρχειακό υλικό στην Υπηρεσία Ασφαλείας (Sicherheitsdienst ή SD). Οι εντολές καθοδηγούσαν επίσης τις τοπικές αστυνομικές αρχές να συλλάβουν όσους περισσότερους Εβραίους θα μπορούσαν να χωρέσουν στις φυλακές τους, κατά προτίμηση νέους, υγιείς άνδρες.

Σπασμένες βιτρίνες εβραϊκών επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια του πογκρόμ της Kristallnacht (“Νύχτας των Κρυστάλλων”). Βερολίνο, Γερμανία, 10 Νοεμβρίου 1938.

Καταστροφές συναγωγών και κτηρίων

Οι ταραξίες κατέστρεψαν συνολικά 267 συναγωγές σε όλη τη Γερμανία, την Αυστρία και τη Σουδητία. Πολλές συναγωγές παραδόθηκαν στις φλόγες όλη τη νύχτα σε πλήρη θέα του κοινού και των ανδρών της Πυροσβεστικής, οι οποίοι είχαν λάβει εντολές να παρέμβουν μόνο για να αποτρέψουν την εξάπλωση των πυρκαγιών σε γειτονικά κτήρια. Μέλη των Ταγμάτων Εφόδου και της Χιτλερικής Νεολαίας έκαναν θρύψαλα τις βιτρίνες περίπου 7.500 επιχειρήσεων εβραϊκής ιδιοκτησίας και λεηλάτησαν τα εμπορεύματά τους. Πολλά εβραϊκά κοιμητήρια βεβηλώθηκαν με μανία σε διάφορες περιοχές του Ράιχ.

Το πογκρόμ ήταν ιδιαίτερα βάναυσο στο Βερολίνο και στη Βιέννη, δύο πόλεις που φιλοξενούσαν τις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες του γερμανικού Ράιχ. Άτακτες ομάδες στρατιωτών των Ταγμάτων Εφόδου περιφέρονταν στους δρόμους και επιτίθενται σε Εβραίους εισβάλλοντας στα σπίτια τους ή αναγκάζοντας όσους Εβραίους συναντούσαν στο δρόμο τους να προβούν σε πράξεις δημόσιου αυτοεξευτελισμού. Αν και οι κεντρικές εντολές δεν περιλάμβαναν τη διάπραξη φόνου, κατά τη διάρκεια της Kristallnacht, τη νύχτα της 9ης προς 10ης Νοεμβρίου, βρήκαν το θάνατο τουλάχιστον 91 Εβραίοι. Στα αστυνομικά αρχεία της εποχής κατεγράφη επίσης υψηλός αριθμός βιασμών και αυτοκτονιών στον απόηχο των βιαιοπραγιών.

Συλλήψεις Εβραίων ανδρών

Καθώς οι διωγμοί εξαπλώνονταν, μονάδες των SS και της Γκεστάπο (Μυστικής Κρατικής Αστυνομίας) συνέλαβαν 30.000 Εβραίους, σύμφωνα με τις εντολές που έλαβαν από τον Χάιντριχ. Οι περισσότεροι από αυτούς μεταφέρθηκαν από τις τοπικές φυλακές στο Νταχάου, το Μπούχενβαλτ, το Σαξενχάουζεν και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Kristallnacht σηματοδοτεί την απαρχή των μαζικών φυλακίσεων Εβραίων από το Ναζιστικό καθεστώς με μοναδική αιτιολογία την εθνική τους ταυτότητα. Εκατοντάδες πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω της βίαιης μεταχείρισής τους. Οι περισσότεροι αποφυλακίστηκαν εντός τριών μηνών, με την προϋπόθεση ότι θα ξεκινούσαν τις διαδικασίες αποχώρησής τους από τη Γερμανία. Πράγματι, η Kristallnacht δεδομένου ότι ήταν η πρώτη ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε αργότερα, θα αποτελούσε το κίνητρο για τη μαζική έξοδο των Εβραίων από τη Γερμανία τους επόμενους μήνες.

Φρουροί των SS αναγκάζουν τους Εβραίους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της Kristallnacht (“Νύχτας των Κρυστάλλων”), να διασχίσουν πεζοί την πόλη του Μπάντεν-Μπάντεν στη Γερμανία. Θεατές παρακολουθούν από το δρόμο και τα τείχη. Μπάντεν-Μπάντεν, Γερμανία. 10 Νοεμβρίου 1938.

 

Η επόμενη μέρα

Αμέσως μετά το πογκρόμ, πολλοί Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Χέρμαν Γκέρινγκ, κατέκριναν τις εκτεταμένες υλικές ζημιές που προκάλεσαν οι αντισημιτικές διαδηλώσεις και δήλωσαν ότι, εφόσον δεν υπήρξε παρέμβαση από τις αρχές, το κόστος των ζημιών θα έπρεπε να επιβαρύνει τις γερμανικές ασφαλιστικές εταιρείες και όχι τις επιχειρήσεις των Εβραίων. Ωστόσο, τόσο ο Γκέρινγκ όσο και άλλα κορυφαία στελέχη του Κόμματος αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν αυτήν την ευκαιρία για να εισαγάγουν νέα μέτρα με απώτερο στόχο την εξάλειψη των Εβραίων και την υποθετική εβραϊκή επιρροή στην οικονομία της Γερμανίας.

Η κυβέρνηση της Γερμανίας έκρινε αμέσως ότι οι ίδιοι οι «Εβραίοι» ήταν οι υπαίτιοι για το πογκρόμ και επέβαλαν πρόστιμο ενός δισεκατομμυρίου Reichsmark (μάρκων του Ράιχ), δηλαδή περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ με την ισοτιμία του 1938, στην εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας. Η κυβέρνηση του Ράιχ κατάσχεσε όλες τις καταβολές αποζημιώσεων προς τους Εβραίους των οποίων οι κατοικίες και οι επιχειρήσεις είχαν λεηλατηθεί, με αποτέλεσμα το κόστος των επισκευών να επιβαρύνει τελικά τους ίδιους τους Εβραίους ιδιοκτήτες.

Αντιεβραϊκή νομοθεσία

Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση της Γερμανίας θέσπισε δεκάδες νόμους και διατάγματα, με αποκλειστικό στόχο την αρπαγή της ιδιοκτησίας των Εβραίων και των μέσων που χρησιμοποιούσαν για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Πολλοί από αυτούς τους νόμους επέβαλαν την πολιτική της «Αριοποίησης», δηλαδή τη μεταβίβαση των επιχειρήσεων και της ιδιοκτησίας των Εβραίων σε «Άριους» αποδέκτες, συνήθως για ένα μικρό ποσοστό της πραγματικής τους αξίας. Η νομοθεσία που ακολούθησε απαγόρευσε στους Εβραίους, οι οποίοι ήδη δεν μπορούσαν να εργαστούν στο δημόσιο τομέα, να ασκήσουν τα περισσότερα επαγγέλματα του ιδιωτικού τομέα.

Η νομοθεσία συνέχισε να περιορίζει τη συμμετοχή των Εβραίων στη δημόσια ζωή. Οι εκπαιδευτικές αρχές της Γερμανίας απέβαλαν τα εβραιόπουλα που φοιτούσαν ακόμη σε γερμανικά σχολεία. Οι Εβραίοι της Γερμανίας δεν είχαν πλέον το δικαίωμα να αποκτούν άδεια οδήγησης ή να είναι κάτοχοι αυτοκινήτων. Η νομοθεσία περιόρισε την πρόσβαση των Εβραίων στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας. Οι Εβραίοι δεν είχαν πλέον δικαίωμα εισόδου σε «γερμανικά» θέατρα, κινηματογράφους ή αίθουσες συναυλιών.

Ορόσημο

Τα γεγονότα της Kristallnacht αποτέλεσαν ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα της αντισημιτικής πολιτικής των Εθνικοσοσιαλιστών. Ιστορικοί έχουν επισημάνει το γεγονός ότι μετά από το πογκρόμ, η αντιεβραϊκή πολιτική είχε αρχίσει να εναποτίθεται ολοένα περισσότερο στα χέρια των SS. Επιπλέον, ο παθητικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τις βιαιοπραγίες οι Γερμανοί πολίτες στην πλειοψηφία τους, έδειξε στο Ναζιστικό καθεστώς ότι η γερμανική κοινή γνώμη ήταν έτοιμη για πιο δραστικά μέτρα.

Το Ναζιστικό καθεστώς προχώρησε στη διεύρυνση και εντατικοποίηση των μέτρων που είχαν στόχο να αφαιρέσουν κάθε εβραϊκό στοιχείο από την οικονομική και κοινωνική ζωή της Γερμανίας στα χρόνια που ακολούθησαν. Στη συνέχεια, το καθεστώς υιοθέτησε πολιτικές καταναγκαστικής μετανάστευσης και τελικά υλοποίησε το σχέδιο μιας Γερμανίας «ελεύθερης από Εβραίους» (judenrein) με την απέλαση του εβραϊκού πληθυσμού «προς την Ανατολή».

Κατά συνέπεια, η Kristallnacht θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στους διωγμούς των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία, οι οποίοι κορυφώθηκαν με την απόπειρα αφανισμού των Εβραίων της Ευρώπης.

Η ξενη βοηθεια το 1940

Αναδημοσιευω αρθρο του Ριζοσπαστη σαν συνεχεια προηγουμενης αναρτησης μου πριν λιγες μερες. Το θεμα λοιπον ειναι πως η χωρα στελνει στρατο να πολεμισει απο την Κορεα μεχρι το Αφγανισταν και την Αφρικη.Στρατο που πληρωνουν οι Ελληνες φορολογουμενοι.Τι εγινε στο παρελθον οταν οι ιδιοι φορολογουμενοι ζητησαν ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ οπλα για να αμυνθουν εναντια στον Ναζισμο; Για διαβαστε.

Οι Ελληνες πολέμησαν μόνοι…

Πώς Βρετανοί και Αμερικανοί υπονόμευσαν την ενίσχυση της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας στη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου

Στις 6/4/1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν με τη σειρά τους στην Ελλάδα. Επί πέντε ολόκληρους μήνες Βρετανοί και Αμερικανοί είχαν επιδοθεί σε ένα εντυπωσιακά βρώμικο παιχνίδι με ένα και μόνο στόχο: Να μη φθάσει ούτε ίχνος σύγχρονου στρατιωτικού υλικού στους μαχόμενους Ελληνες (φωτ.: Κοιλάδα του Στρυμόνα.Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα)

Επετειακό το άρθρο αυτό, ίσως όμως οι επέτειοι να έχουν κάτι να μας πουν. Εβδομήντα σχεδόν χρόνια μετά τον πόλεμο της Αλβανίας οι κυβερνήσεις της χώρας μας έχουν εναποθέσει την υπόθεση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής της ακεραιότητας σε «μεγάλους συμμάχους», «στρατηγικούς εταίρους» και στους οργανισμούς που αυτοί κανοναρχούν. Πρόθυμοι τρέχουν να συμβάλουν σε πολέμους και εκστρατείες έτσι ώστε η χώρα να δείχνει αφοσιωμένος υπήκοος στους ισχυρούς και να τη λαμβάνουν αυτοί υπόψη όποτε τους έχει ανάγκη.

Αυτά που συνέβησαν το 1940 δείχνουν ανάγλυφα τη φενάκη αυτής της πολιτικής. Την ώρα της κρίσης και της ανάγκης οι μεγάλοι θα κοιτάξουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και δε θα διστάσουν να πλήξουν το μικρό «στρατηγικό τους εταίρο» πισώπλατα. Οι ρητορείες, τότε, στα 1940, όπως και σήμερα, τίποτε δεν κοστίζουν. Στην πραγματικότητα όμως οι λαοί μένουν μόνοι στις δύσκολες ώρες, όταν χρειάζεται να προασπίσουν την ελευθερία τους. Τότε αποκαλύπτονται οι «μεγάλοι σύμμαχοι», τότε φαίνεται η ποιότητα των δεσμεύσεων και των εγγυήσεών τους, τότε ο λαός μπορεί να βρεθεί με έναν ακόμα εχθρό στην πλάτη του. Οπως ακριβώς έγινε το ’40-’41.

***

Στην αρχή του πολέμου η Μεγάλη Βρετανία διακήρυξε σε όλους τους τόνους ότι θα στηρίξει με όλα τα μέσα τη μαχόμενη Ελλάδα και ότι θα τιμήσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις που εκπορεύονταν από τις εγγυήσεις που είχε δώσει στη μικρή της σύμμαχο. Πέρα από τα λόγια όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Από την αρχή του πολέμου εκφραζόταν δυσαρέσκεια για την απουσία υλικής στήριξης της Ελλάδας από τη Βρετανία. Ιθύνοντες της τότε διπλωματίας φοβόντουσαν ότι αυτή η βρετανική απροθυμία μπορούσε να υποσκάψει τη μαχητική διάθεση του ελληνικού στρατού και να δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση¹.

Μετά την κατάληψη της Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό οι Βρετανοί δήλωναν συνεπαρμένοι από τις ελληνικές νίκες και ισχυρίστηκαν ότι θα έστελναν στην Ελλάδα όσες αεροπορικές δυνάμεις μπορούσαν να εξασφαλίσουν. Με αφορμή αυτή την εξέλιξη ζητούσαν από τις ΗΠΑ να τους αναπληρώσουν το ταχύτερο τα αεροπλάνα που έστελναν στην Ελλάδα². Στην πραγματικότητα η παρουσία της βρετανικής αεροπορίας στην Ελλάδα το Νοέμβριο ανερχόταν σε μία μοίρα διώξεως (με 8-10 απαρχαιωμένα αεροσκάφη «Gladiators») και δύο μοίρες βομβαρδισμού (με είκοσι περίπου «Blenheims»). Κάτω από αυτές τις συνθήκες η ελληνική κυβέρνηση πύκνωσε τις προσπάθειες απόκτησης πολεμικού υλικού, αεροπλάνων κυρίως, από τις ΗΠΑ.Οι πρώτες επαφές του ελληνικού ΓΕΣ για προμήθεια οπλισμού από τις ΗΠΑ είχαν γίνει τον Ιούνιο του 1940, όταν οι γερμανικές επιτυχίες στο δυτικό μέτωπο άμβλυναν την αμερικανική προσήλωση στην ουδετερότητα. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1940 η ελληνική κυβέρνηση, διαμέσου της πρεσβείας της στην Ουάσιγκτον, κατέθεσε συγκεκριμένο αίτημα για την προμήθεια 50 ως 75 καταδιωκτικών αεροπλάνων της εταιρείας «Vultee»³. Ενα μήνα αργότερα η ελληνική πλευρά κατέθεσε πρόσθετο υπόμνημα όπου ζητούσε επιπρόσθετα άλλα 50 μονοθέσια καταδιωκτικά αεροπλάνα καναδικού σχεδιασμού («Columbia») που κατασκευάζονταν στις ΗΠΑ ή έστω την παράδοση σε αυτή μέρους ή του συνόλου των 60 καταδιωκτικών «Seversky» που είχε παραγγείλει η κυβέρνηση της Σουηδίας, αλλά εκκρεμούσε η παράδοσή τους⁴.

Μετά την κατάληψη της Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό, οι Βρετανοί δήλωναν συνεπαρμένοι από τις ελληνικές νίκες και ισχυρίστηκαν ότι έστελναν στην Ελλάδα όσες αεροπορικές δυνάμεις μπορούσαν να εξασφαλίσουν

Η αμερικανική κυβέρνηση καθυστέρησε «ευγενικά» την οποιαδήποτε απάντηση στα ελληνικά αιτήματα. Στις σχετικές συζητήσεις μεταξύ των Αμερικανών αξιωματούχων εκφράζονταν ισχυρές αμφιβολίες για το εάν η ελληνική κυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά να αντιταχθεί στις δυνάμεις του Αξονα και εάν ήταν σε θέση να αντιτάξει κάτι περισσότερο από μία συμβολική αντίσταση στην περίπτωση εισβολής. Σε αυτές τις περιπτώσεις τυχόν παράδοση σύγχρονων αεροπλάνων στη χώρα θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει στην ενίσχυση του οπλοστασίου του Αξονα. Οι Ελληνες πιλότοι και μηχανικοί δεν κρίνονταν επαρκείς στην αξιοποίηση σύγχρονων αεροσκαφών και καθώς η Βρετανία πολεμούσε σκληρά στους αιθέρες – η «μάχη της Αγγλίας» μαινόταν εκείνες τις ημέρες – κρινόταν ότι η παράδοση των διαθέσιμων αεροπλάνων στους Βρετανούς θα ήταν πολύ πιο αποδοτική από την παράδοσή τους στους Ελληνες. Αυτά τα επιχειρήματα θεωρούνταν πιο ισχυρά από την ανάγκη ενθάρρυνσης, ηθικής όσο και υλικής στήριξης, ενός μικρού ευρωπαϊκού κράτους που επρόκειτο να αντιμετωπίσει τον ακατανίκητο ως τότε Αξονα. Την ίδια στιγμή πάντως αναγνωριζόταν ότι μία σημαντική κίνηση ενίσχυσης της ελληνικής άμυνας εκ μέρους των ΗΠΑ ίσως απέτρεπε τα διαφαινόμενα ιταλικά σχέδια για εισβολή στη χώρα αυτή⁵. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό καθώς τέτοια κίνηση ποτέ δεν έγινε.Η αμερικανική άρνηση για την πώληση στρατιωτικών αεροπλάνων στην Ελλάδα ανακοινώθηκε στον Πρέσβη Διαμαντόπουλο στις 26 Οκτωβρίου, δύο ημέρες πριν ξεκινήσει η ιταλική εισβολή⁶. Θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς ως πικρή ειρωνεία.

Με την έναρξη του πολέμου η ελληνική κυβέρνηση επανήλθε στα διαβήματα για στρατιωτική βοήθεια τόσο από τη Μεγάλη Βρετανία όσο και από τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί διαπίστωσαν μεν ότι οι συνθήκες είχαν δραματικά αλλάξει από την προηγούμενη άρνησή τους για στρατιωτική ενίσχυση της Ελλάδας⁷. Στις 8 Νοεμβρίου ο ίδιος ο Μεταξάς, διαμέσου του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα (Mc Veagh), έκανε έκκληση στον μόλις επανεκλεγέντα Πρόεδρο Ρούσβελτ για στρατιωτική βοήθεια προς την Ελλάδα και, ειδικά, για την άμεση παράδοση 60 καταδιωκτικών αεροπλάνων⁸. Παρά το δραματικό χαρακτήρα των ελληνικών εκκλήσεων, οι Αμερικανοί δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο όλο ζήτημα. Ξεκίνησαν διαβουλεύσεις με τους Βρετανούς για το ποιος εκ των δύο θα συνδράμει τη μαχόμενη Ελλάδα, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι Βρετανοί υπόσχονταν στους Αμερικανούς ότι θα στείλουν ό,τι μπορούν χωρίς να διευκρινίζουν τίποτε ειδικότερα⁹. Οι τελευταίοι βρήκαν ευκαιρία να καυτηριάσουν στον Ελληνα πρεσβευτή τις «υπόγειες» ενέργειες που έκανε (μέσα από μεσάζοντες) η κυβέρνηση της Αθήνας για να προμηθευτεί αεροπλάνα από τις ΗΠΑ.

Τις επόμενες ημέρες το ζήτημα των πιστώσεων σε δολάρια που θα μπορούσε να πάρει η ελληνική κυβέρνηση, για να πληρώσει τα στρατιωτικά εφόδια που θα αγόραζε, αποτέλεσε το νέο κεφάλαιο της κωλυσιεργίας. Οι Βρετανοί απαγόρευαν τη διάθεση των μικρών στρατιωτικών πιστώσεων (5.000.000 λίρες), που είχαν δώσει στην Ελλάδα, για αγορές μη βρετανικών ειδών. Ο πρέσβης Διαμαντόπουλος υπενθύμισε την παροχή τέτοιου είδους πιστώσεων στη Φινλανδία τον προηγούμενο χρόνο για αγορά στρατιωτικού υλικού. Η διαφορά ήταν ότι η Φινλανδία πολεμούσε τους Σοβιετικούς, όχι τον Αξονα…. Στα μέσα Νοεμβρίου οι Αμερικανοί κατέληξαν στη θέση ότι η ενίσχυση της μαχόμενης Ελλάδας ανήκε αποκλειστικά στην ευθύνη των Βρετανών και ότι εκείνοι θα έκριναν το τι είδους οπλισμός – ακόμα και αμερικανικής προέλευσης – θα δινόταν στο μικρό τους σύμμαχο¹⁰. Στην ελληνική πλευρά η εξέλιξη αυτή δεν άρεσε καθόλου και η διπλωματική αποστολή της χώρας στην Ουάσιγκτον εξακολούθησε να διεκδικεί στρατιωτική βοήθεια σε κάθε κατεύθυνση. Στην ίδια κατεύθυνση εκδηλωνόταν και ο πρέσβης ΜcVeagh που ζούσε την ατμόσφαιρα της Αθήνας και μπορούσε να εκτιμήσει καλύτερα τις συνθήκες του πολέμου. Την όλη κατάσταση σκίαζε ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν μόλις ολοκληρώσει τις παραγγελίες αεροσκαφών που είχε παραγγείλει η ουδέτερη Τουρκία και εφαίνοντο πρόθυμοι να της πωλήσουν άλλα 50 καταδιωκτικά, ενώ την ίδια στιγμή έστελναν αεροσκάφη ακόμα και στην κυβέρνηση του Ιράν¹¹. Μόνο για την Ελλάδα δεν περίσσευε τίποτε!

Στις 22 Νοεμβρίου, μετά από σχετική έκφραση της επιθυμίας του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ, Ρούσβελτ, οι υπηρεσίες των ΗΠΑ φαίνεται πως, για πρώτη φορά, ανακάλυψαν ότι 30 καταδιωκτικά «P-40» θα μπορούσαν να πωληθούν στην Ελλάδα. Η βρετανική αντίδραση ήταν άμεση: Η βρετανική αποστολή στις ΗΠΑ δήλωσε κατηγορηματικά στον Ελληνα πρέσβη ότι τα εν λόγω αεροπλάνα δεν είναι δυνατό να μειώσουν τον αριθμό των προοριζόμενων για την Αγγλία αντίστοιχων και ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να προμηθευτεί μόνο αεροπλάνα που προορίζονταν για την αμερικανική αεροπορία. Ο δυστυχής Διαμαντόπουλος μετέφερε τη βρετανική αυτή θέση στους Αμερικανούς, ζητώντας σχετική ρύθμιση¹². Ο Μεταξάς επανήλθε προσωπικά στο ζήτημα σε ικετευτικούς περίπου τόνους, οι Βρετανοί όμως και οι Αμερικανοί συνέχιζαν το παιχνίδι των καθυστερήσεων¹³. Να σημειωθεί ότι είχε ήδη φτάσει ο Δεκέμβριος, η «μάχη της Αγγλίας» είχε προ πολλού λήξει και ότι, σε συνδυασμό με την έλευση του χειμώνα, ουδείς άμεσος κίνδυνος δεν απειλούσε τα βρετανικά νησιά.

Καθώς ο Δεκέμβριος προχωρούσε και οι δραματικές εκκλήσεις των Ελλήνων έδειχναν να οδηγούν σε κάποια άμβλυνση των αμερικανικών αντιρρήσεων για την πώληση αεροπλάνων, οι βρετανικές υπηρεσίες αποφάσισαν να επιστρατεύσουν παραπλανητικούς ελιγμούς για να αποτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη. Ξαφνικά, οι Βρετανοί πρότειναν την παράδοση στην ελληνική αεροπορία 30 αγγλικών καταδιωκτικών τύπoυ «Defiant» στη θέση των 30 αμερικανικών καταδιωκτικών «P-40» τα οποία θα παραδίδονταν στην RAF σε αντιστάθμισμα¹⁴. Τα «Defiant» ήταν πεπαλαιωμένα αεροσκάφη αεροπλανοφόρων που ήδη αποσύρονταν από την ενεργό υπηρεσία. Αμερικανοί και Βρετανοί διπλωμάτες έσπευσαν να «χαιρετίσουν» αυτή τη «γενναιόδωρη» ως προς τους Ελληνες εξέλιξη και έσπευσαν να προκαταλάβουν τη σχετική «συμφωνία» της ελληνικής κυβέρνησης στο σχέδιο¹⁵.

Στις 17 Δεκεμβρίου η ελληνική κυβέρνηση έβαλε κατηγορηματικά τέλος στα βρετανικά σχέδια με επείγουσα διακοίνωση της διπλωματικής της αποστολής στην Ουάσιγκτον. Η ελληνική αεροπορία αρνιόταν κατηγορηματικά να παραλάβει αεροσκάφη «Defiant» και ζητούσε την άμεση παράδοση των 30 αμερικανικών καταδιωκτικών¹⁶. Οι πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση για να δεχθεί αυτόν το διακανονισμό συνεχίστηκαν για μερικές ακόμα ημέρες. Αμερικανοί ιθύνοντες διαβεβαίωναν την ελληνική πλευρά ότι τα αεροπλάνα «P-40» ήταν ιδιαίτερα δύσκολα στο χειρισμό και στη συντήρησή τους και ότι θα ήταν περισσότερο βάρος παρά πλεονέκτημα για την ελληνική πλευρά¹⁷.

Στις 27 Δεκεμβρίου, δύο μήνες μετά την έναρξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου, ο Μεταξάς έκανε νέα δραματική έκκληση προς την Ουάσιγκτον για την επιτέλους προμήθεια καταδιωκτικών αεροπλάνων. Η έκκληση συνοδευόταν από μακρύ «τεχνικό» υπόμνημα όπου αναιρούνταν ένα προς ένα τα επιχειρήματα της αμερικανικής και βρετανικής πλευράς. Αφού, για παράδειγμα, διαπιστωνόταν ότι οι Βρετανοί πιλότοι δε χρησιμοποιούν τα πεπαλαιωμένα «Defiant» για να αναχαιτίσουν τη γερμανική αεροπορία, με ποια λογική ζητούσαν από τους Ελληνες πιλότους να πολεμήσουν με τέτοιου είδους αεροπλάνα. Τονιζόταν επίσης ότι η μαχόμενη Ελλάδα ήταν έτοιμη να ξοδέψει τα τελευταία της αποθέματα σε συνάλλαγμα για να πληρώσει «μετρητοίς» τα αεροπλάνα αυτά¹⁸.

Παρά τις δραματικές εκκλήσεις της ελληνικής πλευράς, φαίνεται ότι η μη παράδοση σύγχρονων καταδιωκτικών αεροπλάνων στην Ελλάδα είχε γίνει «θέμα τιμής» για τους Βρετανούς και Αμερικανούς ιθύνοντες. Τις τελευταίες ημέρες του 1940 οι πρώτοι επανήλθαν με νέα τεχνάσματα για να εκτονώσουν την ελληνική πίεση. Το νέο σχέδιο ήταν αρκετά πολύπλοκο: Η RAF θα παρέδιδε στους Ελληνες 30 αεροσκάφη «Mohawk» («P-36»), υποδεέστερα των «P-40», από τα αποθέματά της στην Αίγυπτο. Σε αντάλλαγμα οι Αμερικανοί θα έπρεπε να παραδώσουν στους Βρετανούς 30 «P-40» στη …Βασσόρα του Ιράκ¹⁹! Το «κόλπο» αυτή τη φορά συνίστατο στο εξής: Οι ΗΠΑ διατηρούσαν ακόμα καθεστώς ουδετερότητας στον πόλεμο και κατά συνέπεια δεν ήταν δυνατό να οργανώσουν, να χρηματοδοτήσουν και να εκτελέσουν μία αποστολή που συνίστατο στη μεταφορά και παράδοση στρατιωτικού υλικού σε εμπόλεμη ζώνη – έστω και αν αυτή ήταν το Ιράκ. Στην ουσία οι Βρετανοί προχώρησαν σε έναν διπλωματικό εκβιασμό για να αντικρούσουν την πιθανότητα να παραδοθούν σύγχρονα αεροσκάφη στην Ελλάδα. Η βρετανική κυβέρνηση μάλιστα τόνιζε, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος γι’ αυτό, την ανάγκη (it was essential) να χρησιμοποιηθούν για τη μεταφορά στο Ιράκ αμερικανικά και μόνο πλοία²⁰.

Στο μεταξύ, στα μέσα Ιανουαρίου βρισκόμασταν πλέον, ο πόλεμος στα βουνά της Αλβανίας είχε πάρει σκληρή και αιματηρή μορφή. Η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να δεχθεί τη βρετανική «προσφορά», βάζοντας ως μοναδικό όρο το να είναι τα αεροπλάνα σε καλή κατάσταση και να υπάρχουν ανταλλακτικά. Εσπευσε μάλιστα να προσφέρει ελληνικά εμπορικά πλοία για να μεταφέρουν τα καταδιωκτικά που ζητούσαν σε αντιστάθμισμα οι Βρετανοί από τις ΗΠΑ στο Ιράκ²¹. Οι Βρετανοί όμως δεν το έβαλαν κάτω. Την επόμενη κιόλας ημέρα ανακοίνωσαν ότι τα 30 καταδιωκτικά που θα έδιναν στους Ελληνες δε βρίσκονταν στην Αίγυπτο – για την ακρίβεια είχαν φορτωθεί τα Χριστούγεννα του 1940 στη Νέα Υόρκη και βρίσκονταν κάπου στο δρόμο χωρίς κανείς να ξέρει πότε και πού θα έφθαναν. Αφηναν να εννοηθεί ότι είναι υπόθεση ίσως και μηνών²². Επιπλέον, λίγες ώρες αργότερα, η βρετανική κυβέρνηση έσπευσε να στείλει ένα επείγον μήνυμα από το Λονδίνο, σύμφωνα με το οποίο η στρατιωτική κατάσταση στα βρετανικά νησιά είχε μπει σε κρίσιμη φάση και ότι, κατά συνέπεια, η παράδοση αμερικανικών αεροπλάνων σε οποιαδήποτε άλλο κράτος (Ελλάδα, Κίνα), έπρεπε να αναβληθεί μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση²³. Εξυπακούεται ότι καμία ειδική κρίση δεν απειλούσε τα βρετανικά νησιά στο μέσο του χειμώνα…

Μπροστά στο αδιέξοδο, οι προσπάθειες παραπλάνησης της ελληνικής πλευράς από τις δύο μεγάλες «συμμαχικές» της δυνάμεις έφθασαν σε επίπεδα χυδαιότητας. Οι ιθύνοντες των δύο δυνάμεων εκμεταλλεύθηκαν το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε στην Αθήνα από την ασθένεια και το μετέπειτα θάνατο του Μεταξά για να προβάλουν ένα νέο σενάριο σύμφωνα με το οποίο η ελληνική κυβέρνηση είχε αποδεχθεί την αντικατάσταση των 30 καταδιωκτικών που δεν της παραδίδονταν με 30 εκπαιδευτικά αεροσκάφη του αμερικανικού ναυτικού. Οι Ελληνες αξιωματούχοι έσπευσαν να διαψεύσουν ετούτα τα παράξενα σενάρια μόνο και μόνο για να εισπράξουν υποτιμητικά σχόλια από τους ισχυρούς ομολόγους τους²⁴. Με όλα αυτά πέρασε ακόμα ένας μήνας χωρίς οι Ελληνες να δουν τα αναμενόμενα αεροσκάφη….

Στις 31 Ιανουαρίου ο Ελληνας πρέσβης στην Ουάσιγκτον κλήθηκε επειγόντως στο γραφείο του υπουργού Οικονομικών των ΗΠA, Morgenthau. Στο ιδιαίτερο γραφείο του τελευταίου είχαν κληθεί και οι επικεφαλής των βρετανικών υπηρεσιών προμηθειών στις ΗΠΑ καθώς και αξιωματούχοι του State Department. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα βαρύ ως και εκβιαστικό. Ο Morgenthau ζήτησε εξηγήσεις από τον Ελληνα πρέσβη για το ποιος απέρριψε την προσφορά των ΗΠΑ για 30 εκπαιδευτικά αεροσκάφη του ναυτικού. Ζήτησε μάλιστα, σχεδόν περιφρονητικά, να επαναλαμβάνονται στα γαλλικά οι ερωτήσεις του για να αντιληφθεί καλά ο Ελληνας επιτετραμμένος αυτά που του λένε. Ο Διαμαντόπουλος δήλωσε ότι την άρνησή του την μετέφεραν οι εμπειρογνώμονες της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας που είχαν φθάσει στις ΗΠΑ. Οι παρευρισκόμενοι έσπευσαν να υπογραμμίσουν το ότι δε ρωτήθηκε η κυβέρνηση στην Αθήνα, φέρνοντας τον Ελληνα διπλωμάτη σε θέση κατηγορούμενου. Κατόπιν ο Morgenthau, εξουσιοδοτημένος σε αυτό από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, όπως δήλωσε, έθεσε με μορφή τελεσιγράφου το ζήτημα: Η Ελλάδα θα δεχθεί ή όχι τα 30 αεροσκάφη; – η προσφορά, συμπλήρωσε, θα ίσχυε δύο – τρεις ημέρες και κατόπιν η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα έδινε τα αεροπλάνα στους Βρετανούς. Η ζητούμενη απάντηση ήταν Ναι ή Οχι, χωρίς να προσδιορίζεται ξεκάθαρα αν το ερώτημα αφορούσε τα παλαιά εκπαιδευτικά αεροσκάφη ή τα σύγχρονα καταδιωκτικά!

Μετά την αναχώρηση του Διαμαντόπουλου, ο υπουργός εξήγησε ότι το ζήτημα των αεροπλάνων για την Ελλάδα απασχόλησε το υπουργικό συμβούλιο όπου και αποφασίστηκε να τελειώνουν με αυτό το ζήτημα κάνοντας μία προσφορά του τύπου «take it or leave it» στους Ελληνες. Σε σχετική ερώτηση απάντησε ότι δεν έγινε καμία μνεία στην παράδοση σύγχρονων καταδιωκτικών «P-40» στην Ελλάδα²⁵…

Καθώς ο Morgenthau αναχώρησε ευθύς αμέσως από την Ουάσιγκτον, η συζήτηση συνεχίστηκε τις επόμενες ημέρες σε επίπεδο αξιωματούχων. Την 1ηΦεβρουαρίου ο Διαμαντόπουλος, αφού συνεννοήθηκε με την Αθήνα, κατέθεσε ένα υπόμνημα όπου, αφού περιέγραφε τις παλινωδίες Αμερικανών και Βρετανών στο ζήτημα για τρεις πλέον μήνες, εξέφραζε τη βαθιά του λύπη και ζητούσε εγγράφως τη διασαφήνιση της κατάστασης²⁶. Από την πλευρά τους οι αξιωματούχοι του State Department προσπάθησαν και αυτοί να καταλάβουν τι ακριβώς προσφερόταν στους Ελληνες. Τα συμπεράσματα αυτών των αναζητήσεων ήταν τα ακόλουθα: Μετά την απόφαση για αποστολή 100 καταδιωκτικών αεροσκαφών «P-40» στην Κίνα το Δεκέμβριο του 1940 δεν περίσσευαν ούτε 15 σύγχρονα καταδιωκτικά για την Ελλάδα. Η τελευταία θα μπορούσε να γραφτεί στη σειρά για να ελπίζει σε αεροπλάνα το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο του 1941. Η προσφορά των παλαιών (1936) – και περιορισμένων πλέον σε εκπαιδευτικούς ρόλους – «Grumman» («F3F-1») του ναυτικού ήταν το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν οι ΗΠΑ για την Ελλάδα²⁷.

Τα πράγματα όμως δεν έμειναν εκεί. Σε μία προφανή προσπάθεια εκβιασμού της ελληνικής πλευράς και μεταφοράς των ευθυνών σε αυτή, ο υπουργός Ναυτικών των ΗΠΑ Frank Knox δήλωσε δημόσια ότι το αμερικανικό ναυτικό πρόσφερε ως δώρο 30 αεροπλάνα στους Ελληνες και αυτοί απέρριψαν την προσφορά του! Ο Ελληνας πρέσβης έσπευσε, σε κατάσταση υστερίας (in a state of great excitement), να διαψεύσει τη δήλωση, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι τα αεροσκάφη αυτά θα πληρώνονταν, με τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δολάρια – όπως εξάλλου επέβαλαν οι περί ουδετερότητας νόμοι των ΗΠΑ²⁸. Καθώς δε, στο μεταξύ, είχε ανακοινωθεί στον Τύπο η πρόθεση των ΗΠΑ να παραδώσουν άμεσα εκατό καταδιωκτικά «P-40» στην Κίνα, ο Διαμαντόπουλος έθεσε το εύλογο ερώτημα για τον τρόπο με τον οποίο εξασφαλίζονται αεροπλάνα για όλους εκτός της Ελλάδας²⁹. Στις 12 Φεβρουαρίου, στην Αθήνα, ο νέος πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Κορυζής, κάλεσε τον Αμερικανό πρέσβη και του ζήτησε να τιμήσει η Ουάσιγκτον τις υποσχέσεις που είχε δώσει τον περασμένο Νοέμβριο³⁰.

Καθώς στον πολεμικό ορίζοντα η επικείμενη επίθεση της Γερμανίας ενάντια στην Ελλάδα είχε αρχίσει να διακρίνεται με διαύγεια, οι Αμερικανοί ιθύνοντες θέλησαν να δώσουν κάποιες ελπίδες στην ελληνική κυβέρνηση ώστε η τελευταία, στην απελπισία της, να μη σπεύσει να συνθηκολογήσει με το νέο εχθρό της. Ουσιαστικά τίποτε δεν άλλαξε πέρα από τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών αξιωματούχων. Στα μέσα Φεβρουαρίου το State Department πληροφόρησε «εμπιστευτικά» τον Ελληνα πρέσβη ότι μέσα στις επόμενες τέσσερις εβδομάδες θα εξασφαλιστούν 30 σύγχρονα καταδιωκτικά για την Ελλάδα³¹. Η μυστικότητα οφειλόταν στην προώθηση από την κυβέρνηση Ρούσβελτ του νέου νόμου περί «εκμισθώσεως και δανεισμού» για την ενίσχυση των αντιπάλων του Αξονα χωρών και τίποτε το συγκεκριμένο δεν έπρεπε να διαρρεύσει πριν ο νόμος ψηφιστεί από το Κογκρέσο. Δύο ημέρες αργότερα ο υπουργός Knox ανακοίνωσε στην ελληνική αποστολή ότι τον επόμενο μήνα το ναυτικό θα παρέδιδε στην Ελλάδα 30 καινούρια καταδιωκτικά «Grumman» («F4F-3») και 15 παλαιά «F3F-1». Οι Ελληνες πίστεψαν ενθουσιασμένοι ότι την τελευταία έστω στιγμή η σχεδόν κατεστραμμένη από τον πολύμηνο αγώνα αεροπορία τους θα δεχόταν ένα ουσιαστικό «φιλί της ζωής».

Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι βιάστηκαν, για μία ακόμη φορά, να χαρούν. Η πρώτη καθυστέρηση ήρθε από την αναμονή της ολοκλήρωσης της διαδικασίας αποδοχής του «Lend-Lease Bill» (Νόμου περί εκμισθώσεως και δανεισμού) από το Κογκρέσο. Πριν όμως ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία οι αξιωματούχοι του ναυτικού έσπευσαν να χαρακτηρίσουν αυτόν τον τύπο αεροπλάνου ως «απαραίτητο για την εθνική ασφάλεια» και κατά συνέπεια να μπλοκάρουν την εξαγωγή του στην Ελλάδα. Στις 11 Μαρτίου ολοκληρώθηκε η ψήφιση των νέων κανόνων διάθεσης πολεμικού υλικού χωρίς να αλλάξει τίποτε ως προς τα ελληνικά αιτήματα. Στις 22 Μαρτίου ο Ελληνας πρέσβης στην Ουάσιγκτον παρατήρησε με βαθιά πικρία στους Αμερικανούς διπλωμάτες ότι τα 30 καταδιωκτικά «Grumman» που δε δόθηκαν στην Ελλάδα ως «απολύτως απαραίτητα» για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, είχαν μόλις παραδοθεί στη Μεγάλη Βρετανία³². Για μία ακόμα φορά ξεκίνησε ένας κύκλος «επεξηγήσεων» (η Μεγάλη Βρετανία ήθελε να ενοποιήσει τους τύπους των αεροπλάνων της και γι’ αυτό πήρε αυτά που προορίζονταν για την Ελλάδα), ψεύτικων υποσχέσεων (οι Βρετανοί θα έδιναν ίσο αριθμό «Hurricane» στους Ελληνες, τα οποία, φυσικά, αποκαλύφθηκε πως δεν υπήρχαν), παραπλανητικών φημών (η Ελλάδα είχε ήδη μυστικά παραλάβει τα «Hurricane»), δικαιολογιών (κάποιο μπέρδεμα έγινε…) και όλα όσα είχαμε ξαναδεί να συμβαίνουν στους προηγούμενους μήνες.

Στις 6 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν με τη σειρά τους στην Ελλάδα. Οι συζητήσεις για την προμήθεια σύγχρονων αεροσκαφών στην Ελλάδα δεν είχαν πλέον αντικείμενο. Επί πέντε ολόκληρους μήνες Βρετανοί και Αμερικανοί είχαν επιδοθεί σε ένα εντυπωσιακά βρώμικο παιχνίδι με ένα και μόνο στόχο: Να μη φθάσει ούτε ίχνος σύγχρονου στρατιωτικού υλικού στους μαχόμενους Ελληνες. Αυτόν τον στόχο, όπως φαίνεται στα διπλωματικά έγγραφα, τον υπηρέτησαν με ανεξήγητη επιμονή. Σε αυτό το διάστημα αμερικανικά, αλλά και βρετανικά αεροπλάνα παραδόθηκαν στην Τουρκία, στο Ιράν, ακόμα και σε κράτη της Λατινικής Αμερικής. Μόνο για την Ελλάδα, τη μόνη χώρα που ενεργά πολεμούσε τον Αξονα εκείνο τον καιρό, δε βρέθηκε τίποτα! Οι «μεγάλοι σύμμαχοι» και «στρατηγικοί εταίροι» της χώρας μας «υπερήφανα» άφησαν το μικρό λαό της να βγάλει μόνος του τα κάστανα από τη φωτιά του πολέμου…

Παραπομπές

1. FRUS, 1940, v. III, Παρατηρήσεις από τον Αμερικανό πρέσβη στο Βελιγράδι (Lane) στο Department of State, 31 Οκτωβρίου 1940.

FRUS: Foreign Relations of the United States, Δημοσιευμένα διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ.

2. FRUS, 1940, v. III, (σ. 563), MacVeagh (πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα) προς το State Department, 23 Νοεμβρίου 1940.

3. FRUS, 1940, v. III. (σ. 575), The Greek Minister (Diamantopoulos) to the Secretary of State, 17 Σεπτεμβρίου 1940.

4. FRUS, 1940, v. III. (σ. 576), Memorandum by the Greek Legation, 16 Οκτωβρίου 1940.

5. FRUS, 1940, v. III. (σ. 577), Memorandum by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray) to the Under Secretary of State (Welles), 23 Οκτωβρίου 1940.

6. FRUS, 1940, v. III. (σ. 578), Memorandum by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray) to the Under Secretary of State (Welles), 26 Οκτωβρίου 1940.

7. FRUS, 1940, v. III. (σ. 582), Memorandum by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray) to the Chief of the Division of Controls (Green), 7 Νοεμβρίου 1940.

8. FRUS, 1940, v. III. (σ. 583), The Minister in Greece (McVeagh) to the Secretary of State, 8 Νοεμβρίου 1940.

9. Είχαν ήδη απορρίψει την ενίσχυση της ελληνικής αεροπορίας με σύγχρονα καταδιωκτικά «Hurricane».

10. FRUS, 1940, v. III. (σ. 589), The Acting Secretary of State (Welles) to the Minister in Greece (McVeagh), 16 Νοεμβρίου 1940.

11. FRUS, 1940, v. III. (σ. 591), Memorandum by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray) to the Assistant Secretary of State (Berle), 18 Νοεμβρίου 1940.

12. FRUS, 1940, v. III. (σ. 594), The Greek Minister (Diamantopoulos) to the Under Secretary of State (Welles) , 5 Δεκεμβρίου 1940.

13. Ο Μεταξάς πληροφόρησε μάλιστα τον ΜακΒή ότι η Τράπεζα της Ελλάδος ήταν πρόθυμη να διαθέσει το σύνολο των εναπομεινάντων αποθεμάτων της σε δολάρια για την άμεση πληρωμή των 60 καταδιωκτικών αεροπλάνων! FRUS, 1940, v. III. (σ. 596), The Minister in Greece (Mc Veagh) to the Secretary of State, 9 Δεκεμβρίου 1940.

14. FRUS, 1940, v. III. (σ. 598), Memorandum by the Chief of the Division of Controls (Green) to the Secretary of State, 16 Δεκεμβρίου 1940. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι Βρετανοί δήλωσαν ψευδώς στους Αμερικανούς ότι η ελληνική αεροπορία ήδη χρησιμοποιούσε με επιτυχία αεροσκάφη τύπου «Defiant»!!!

15. FRUS, 1940, v. III. (σ. 599), Memorandum of Conversation by the Under Secretary of State (Welles), 16 Δεκεμβρίου 1940. Στην αναφορά του ο Αμερικανός αξιωματούχος αναφέρθηκε σε τηλεφώνημα που έλαβε από τον Βρετανό επιτετραμμένο Butler, στο οποίο ο τελευταίος τον διαβεβαίωσε ότι ο Μεταξάς δέχθηκε με ευχαρίστηση τη συμφωνία για την αντικατάσταση των «P-40» με αγγλικά «Defiant». Η πληροφορία, γρήγορα αποδείχθηκε, ήταν ολότελα ψευδής….

16. FRUS, 1940, v. III. (σ. 600), The Greek Legation to the Department of State, 17 Δεκεμβρίου 1940.

17. FRUS, 1940, v. III. (σ. 601), The Secretary of State to the Minister in Greece (McVeagh), 19 Δεκεμβρίου 1940.

18. FRUS, 1940, v. III. (σ. 602), The Minister in Greece (McVeagh) to the Secretary of State, 28 Δεκεμβρίου 1940. Την ίδια εποχή ο Μεταξάς προσπάθησε να κινητοποιήσει την ελληνική κοινότητα των ΗΠΑ για να στηρίξει τα αιτήματα για στρατιωτική βοήθεια. Η Ουάσιγκτον απαγόρευσε τη μετάδοση διαγγέλματος στα ελληνικά προς τους Ελληνες των ΗΠΑ με μάλλον άκομψο τρόπο.

19. FRUS, 1940, v. III. (σ. 605), Memorandum by the Under Secretary of State (Welles) to the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray), 27 Δεκεμβρίου 1940.

20. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 671), Memorandum of Conversation, by the Assistant Secretary of State (Berle), 10 Ιανουαρίου 1941.

21. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 674), Memorandum of Conversation, by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray), 13 Ιανουαρίου 1941.

22. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 675), Memorandum by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray) to the Assistant Secretary of State (Berle), 14 Ιανουαρίου 1941.

23. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 675), Memorandum of Conversation, by Mr. George V. Allen of the Division of Near Eastern Affairs, 14 Ιανουαρίου 1941.

24. Σύμφωνα με το σενάριο την ιδέα είχε ρίξει ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Morgentau και είχε αποδεχθεί κάποιος από την ελληνική κυβέρνηση! Η κατάσταση φάνηκε να ξεκαθαρίζει μόλις στις 22 Ιανουαρίου. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 680), Memorandum of Conversation, by the Assistant Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Alling), 22 Ιανουαρίου 1941.

25. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 683), Memorandum of Conversation, by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray), 31 Ιανουαρίου 1941.

26. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 685), Memorandum of Conversation, by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray), 1 Φεβρουαρίου 1941.

27. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 687), Memorandum by the Chief of Near Eastern Affairs (Murray) to the Under Secretary of State (Welles), 3 Φεβρουαρίου 1941.

28. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 688), Memorandum of Telephone Conversation, by the Chief of Near Eastern Affairs (Murray), 6 Φεβρουαρίου 1941.

29. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 689), Memorandum of Conversation by the Chief of Near Eastern Affairs (Murray), 10 Φεβρουαρίου 1941.

30. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 690), The Minister in Greece (McVeagh) to the Secretary of State, 12 Φεβρουαρίου 1941.

31. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 691), Memorandum of Conversation, by the Assistant Secretary of State (Berle), 13 Φεβρουαρίου 1941.

32. FRUS, 1941, Europe, v. II. (σ. 703), Memorandum by the Chief of the Division of Near Eastern Affairs (Murray) to the Under Secretary of State (Welles), 22 Φεβρουαρίου 1941.

 

Γιώργος ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ

H απελευθερωση της Αθηνας

Ο κακομοιρης ο δημοσιογραφος της ΕΤ ειπε κατα λαθος χθες πως την Αθηνα απελευθερωσε η Ελληνικη Αστυνομια (ΕΛ.ΑΣ) αντι του σωστου ΕΛΑΣ (Ελληνικος Λαικος Απελευθερωτικος Στρατος).Μαλλον δεν ειχε πιει καφε.

Στην μνημη της μανας μου και ολης της οικογενειας της, στην μνημη των αδερφων του πατερα μου στην μνημη ολων των Ελληνων πατριωτων που αντισταθηκαν στους φασιστες κατακτητες.

Το ιστορικό γράμμα του Άρη Βελουχιώτη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ:
Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή,επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.
2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.
3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει«ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.
4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.
Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρώνοπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.
5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.
6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.
7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικότρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.
8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».
9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.
10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι!Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.
11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.
Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.
Εν πορεία 24/3/45
Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

Και στην Αθηνα 5.5 χιλιαδες Καταλανοι μισθοφοροι για 77 χρονια;

Καταλωνια

…………..Ιδίως σε μία περίοδο που έχει παραμείνει εν γένει παραγνωρισμένη, όπως αυτή που αναφέρεται στην πολυαίμακτη και καταστροφική επέλαση των Αλμογαβάρων της «Καταλανικής Εταιρείας» του Ρογήρου του Ανθηρού στην κεντρική Ελλάδα και την Αθήνα, τον 14ο αιώνα. Μία εκστρατεία, που κατέληξε στην κατάληψη του Δουκάτου των Αθηνών,απο τους Καταλανους για 77 χρονια τους ακολουθησε ο οικος της Φλωρεντιας των Ατσαιολι για 70 περιπου χρονια (Το Δουκάτο των Αθηνών ήταν κρατίδιο με έδρα την Αθήνα το οποίο δημιουργήθηκε το 1205 από τους Σταυροφόρους, μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης κατά την Δ΄ Σταυροφορία (1204), και διατηρήθηκε ως την κατάληψη των Αθηνών από τους Οθωμανούς, το 1456, έχοντας συμπληρώσει 251 έτη ζωής) ,και που στην ελληνική παράδοση κληροδότησε την επονομασία του «Καταλανού» ως ισότιμη του κατακτητή, του σφαγέα, του βαρβάρου.

Βέβαια για τον Τόρα, το ιστορικό τούτο επεισόδιο έχει άλλο βάρος κι άλλη σημασία. Ο ίδιος σε άρθρο του, δημοσιευμένο το 2011 στο περιοδικό «Ara» («Τώρα»), θριαμβολογούσε πως «Η Αθήνα ήταν δική μας», για να δηλώσει την (και ιστορικά τεκμηριωμένη) εθνική υπεροχή των Καταλανών.

Όπως τονίζει ο Τόρα στο άρθρο του, είναι λυπηρό που οι συμπατριώτες του δεν σχεδίαζαν εκείνο το έτος μία εορταστική επέτειο για τα 700 χρόνια από τη νίκη στη μάχη του Αλμυρού (1311), που σήμανε και την ολοκληρωτική επικράτηση των Καταλανών στην κεντρική Ελλάδα, στην εκστρατεία που είχε ξεκινήσει ύστερα από την πρόσκλησή τους από τον διεκδικητή του θρόνου της Κωνσταντινούπολης Ανδρόνικο, το 1304. Και αφού εξαπλώθηκε ως «καταλανική εκδίκηση» μετά τη δολοφονία του Ρογήρου, έχοντας δηώσει στο διάβα της τη Θράκη, τη Μακεδονία και τον ίδιο τον Άθω (όπως καταμαρτυρούν στα χρονικά τους οι Νικηφόρος Γρηγοράς και Ραμόν Μουντανέρ), αλλά όχι και τη Θεσσαλονίκη, κατέληξε στην κατάληψη της Βοιωτίας, καθώς και του Δουκάτου των Αθηνών και της Θεσσαλίας (Νέαι Πάτραι) τις οποίες κατείχαν οι Γάλλοι του Γκοτιέ ντε Μπριέν. Τα εδάφη αυτά εκηρύχθησαν υπό την επικυριαρχία του βασιλέα της Αραγωνίας, γι’ αυτό μέχρι και σήμερα οι διάδοχοι φέρουν και τους τίτλους «Δουξ των Αθηνών και των Νέων Πατρών»…………

Βέβαια, μέσα στο εθνικιστικό του παραλήρημα ο Τόρα δεν αποφεύγει τις ιστορικές παραποιήσεις: πολιτογραφεί ως Καταλανό και τον Σικελό ναύαρχο Ρότζερ ντε Λάουρια, ναύαρχο του Πέδρο Γ’ της Αραγώνας, για του οποίου τη νίκη γράφει πως επέτρεψε «στους Καταλανούς να ανοίξουν τις πύλες του πιο όμορφου κοσμήματος στον κόσμο», αναφερόμενος στην Ακρόπολη. Βέβαια, τότε η Αθήνα δεν είχε την παλαιά της λάμψη, αλλά επίσης δεν ήταν όπως έγραφε ο Τόρα «η Ακρόπολη, το κάστρο των Αθηνών, καταλανικό για 80 χρόνια», καθώς η Αθήνα βρισκόταν στην επικυριαρχία του βασιλείου της Αραγώνας (στο οποίο υπαγόταν τότε η κομητεία της Καταλονίας) που διήρκεσε έναν αιώνα.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Τόρα επισημαίνει πως οι Καταλανοί «είμαστε τόσο εθισμένοι στις ήττες και στις αποτυχίες, που για μία φορά επιτέλους έχουμε να προσφέρουμε (στα παιδιά μας) δόξα και θριάμβους, και να τα μάθουμε πως ονόματα όπως Λιούρια (του Ρότζερ ντε Λάουρια, καταλανιστί), Ροκαφόρτ, ή Εστένσα, είναι κάτι παραπάνω από απλές ονομασίες δρόμων –και να προσπαθήσουμε να τους διδάξουμε πως τούτες οι τέσσερις επαρχίες ήταν κάποτε αυτοκρατορία. Και ας βγούνε να μας ψέξουνε ορισμένοι καλοθελητές προοδευτικοί πως αυτή η κατάκτηση δεν ήταν παρά καρπός μίας κατακτητικής πράξης και μίας εκδίκησης.

Καταλανικη εταιρεια Δουκατο των Αθηνων 1311-1388

Φράγκο, Βαράγγο, Πίτσι, Καταλάγκο

νίβεσαι, χτενίζεσαι

με σκατά αλείβεσαι

Ο Φραγκος (Γαλλος) Δούκας των Αθηνών, Γκωτιέ Ε΄ ντε Μπριέν, απέστειλε τον Ροζέ Ντελόρ, Καταλανό ιππότη στην υπηρεσία του, ζητώντας να τους προσλάβει στην υπηρεσία του με σκοπό την καθυπόταξη της Θεσσαλίας. Πράγματι, οι Καταλανοί μπήκαν στην υπηρεσία του και κατέλαβαν ορισμένα φρούρια αλλά ανέκυψαν χρηματικές διαφορές που κατέληξαν σε σύγκρουση, στη Μάχη του Αλμυρού το 1311, κατά την οποία εξολοθρεύτηκε ο στρατός του Δούκα.

Η Μάχη του (Βοιωτικού) Κηφισού ή Μάχη του Αλμυρού^[1] ή Μάχη της Κωπαΐδας^[2][3]) έλαβε χώρα στις 15 Μαρτίου 1311. Αντίπαλοι ήταν, από τη μια πλευρά το φραγκικό Δουκάτο των Αθηνών με επικεφαλής τον «Μέγα Κύρη» Δούκα Γκωτιέ Ε΄ ντε Μπριέν και από την άλλη, η Καταλανική Εταιρεία (Κομπανία) των Καταλανών και Αραγωνέζων μισθοφόρων, γνωστών και με την ονομασία Αλμογάβαροι, οι οποίοι κατευθύνονταν προς τη Νότια Ελλάδα.

Ο Πάπας τους ζήτησε να επιστρέψουν τα εδάφη που κατέλαβαν αλλά αυτοί αρνήθηκαν και έτσι το 1318 τους αφόρισε. Κατά την περίοδο που ακολούθησε, οι Καταλανοί κατέλαβαν και το Δουκάτο Νέων Πατρών (Neopatria, δηλαδή τα θεσσαλικά εδάφη που άφησε πεθαίνοντας ο Δούκας της Θεσσαλίας, δίχως να αφήσει απογόνους). Η Εταιρεία ζήτησε τελικά να υπαχθεί στην επικυριαρχία του Βασιλείου της Αραγωνίας. Μέχρι και σήμερα, ο βασιλιάς της Ισπανίας έχει τον εθιμικό τίτλο «Δούκας της Αθήνας και Νέων Πατρών».

Το Δουκάτο των Αθηνών είχε πρωτεύουσα τη Θήβα ενώ το βόρειο δουκάτο (Δουκάτο των Νεοπατρών) είχε πρωτεύουσα την ομώνυμη πόλη (σημ. Υπάτη). Η Καταλανική καθιερώθηκε ως επίσημη γλώσσα του κράτους, αν και τα Λατινικά δεν έπαψαν να χρησιμοποιούνται, ενώ η νομοθεσία που καθόρισε τις σχέσεις ανάμεσα στους κατακτητές και τον γηγενή πληθυσμό στηρίχθηκε στις «συνήθειες» (εθιμικό δίκαιο) της Βαρκελώνης.^[6] Το μόνο δημόσιο αξίωμα που μπορούσαν να ασκήσουν αυτόχθονες ήταν εκείνο του νοταρίου (συμβολαιογράφου), όπως και επί Φράγκων,^[7] ενώ τους απαγορευόταν να αγοράζουν, πουλούν ή διαθέτουν την περιουσία τους όπως ήθελαν ή να συνάπτουν μικτούς γάμους.^[8]

Η αρχή του τέλους για το καταλανικό δουκάτο ήρθε το 1379-1380, όταν η Εταιρεία των Ναβαρέζων μισθοφόρων κατέλαβε τη Θήβα και τη Λιβαδειά. Το δουκάτο καταλύθηκε οριστικά το 1388, όταν πέρασε στα χέρια του Ιταλού Νέριο Ατσαγιόλι.Την ιδια χρονια περασε και το καστρο της Θερμησιας απο τους Γαλλους στους Βενετους μετα απο σχετικη αγοροπωλησια της Γαλλιδας Δουκισης Μαριας  ντ Αγγιεν μεχρι τοτε ιδιοκτητριας εκ κληρονομιας.

Η επικυριαρχία του Στέμματος της Αραγωνίας πάνω στα εδάφη αυτά κράτησε μέχρι το 1391

Κατάλογος των Δουκών των Αθηνών

Φράγκοι Δούκες, Οίκος ντε Λα Ρος ^[1]

Ο θυρεός των Ντε Λα Ρος.

• 1205–1225 : Όθων ντε Λα Ρος
• 1225–1263 : Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος
• 1263–1280 : Ιωάννης ντε Λα Ρος
• 1280–1287 : Γουλιέλμος ντε Λα Ρος
  • 1287– ;;;; : Ελένη ντε Λα Ρος Δούκαινα Κομνηνή
• 1287–1308 : Γκυ Β΄ ντε Λα Ρος
• 1308–1311 : Γκωτιέ Ε΄ ντε Μπριέν

Καταλανοί Δούκες

• 1311–1312 : Ροζέ Ντελόρ (Ruggero Deslaur) (τον όρισαν οι Καταλανοί νικητές της Μάχης του Κηφισού)
• 1312–1317 : Μανφρέδος της Αραγωνίας (Manfredi d’Aragona) (παιδί του βασιλιά της Σικελίας Φρειδερίκου Γ΄ της Αραγωνίας, το οποίο ονομάστηκε σε ηλικία έξη ετών Δούκας των Αθηνών. Πέθανε σε ηλικία 11 ετών όταν έπεσε από το άλογό του, χωρίς να έχει επισκεφθεί την Αθήνα)
• 1317–1338 : Γουλιέλμος της Αραγωνίας (Guglielmo II d’Aragona)
• 1338–1348 : Ιωάννης της Αραγωνίας (Giovanni II d’Aragona)
• 1348–1355 : Φρειδερίκος Α΄ των Αθηνών (Federico I di Atene)
• 1355–1377 : Φρειδερίκος Γ΄ ο απλός
• 1377–1388 : Μαρία της Σικελίας (Maria di Sicilia)
  • 1381–1388 : Πέτρος Δ΄ της Αραγωνίας

Καθημερινη

Αλλωστε, στην Ελλάδα οι σημερινοί Καταλανοί εντοπίζουν τις δικές τους ρίζες, που τους διαφοροποιούν από τις υπόλοιπες ιβηρικές εθνότητες, θεωρώντας ότι η ίδρυση, περί το 600 π.Χ., του Εμπορίου (Empurias), αποικίας των μασσαλιωτών Φωκαέων βορειοανατολικά της Βαρκελώνης, μπόλιασε τον ντόπιο πληθυσμό με ελληνικό πνεύμα και αίμα.

Καστρο Ωριας Θερμησιας

Υπαρχουν πεντε  εγγραφα πηγες καταγεγραμενα απο τον κ Μπενακη  για το Καστρο της Θερμησιας

Η πρωτη που καταγραφει  ειναι του 1356 και ειναι η Διαθηκη του Βαλτερ Ντε Μπριεν του δευτερου απογονου του τελευταιου Δουκα των Αθηνων.Αφου οι Καταλανοι κατελαβαν την Αθηνα το 1311 και πολλα χρονια μετα, με βαση αυτη τη διαθηκη,  οι κτησεις των Φραγκων (Γαλλων)στην Αργολιδα ηρθαν στα χερια της ανηψιας του ντε Μπριεν ( κορης της αδερφης του) της Μαριας ντ  Αγγιεν που εγινε δουκισα του Αργους και εγκατασταθηκε εκει.

Αναμεσα λοιπον στις κτησεις της Δουκισης ηταν (με βαση το εγγραφο της διαθηκη του 1356 ) και το Καστρο Λα Τρεμις που αναγνωριστηκε σαν το Καστρο της Θερμησιας.Δεν εμεινε πολυ στα χερια των Γαλλων και της Δουκισης Μαριας  ντ Αγγιεν  η Θερμησια . Η δουκισα παντρευτηκε εναν Βενετο τον Πετρο Κορναρο που σκοτωθηκε προωρα.Μετα τον θανατο του αντρα της ειδε πως οι Βενετοι ετοιμαζονταν να επιτεθουν και να της παρουν τις κτησεις, προτιμησε να τις πουλησει για 500 χρυσα δουκατα τον χρονο εφ ορου ζωης.Ετσι το 1388 οι Βενετοι αποκτουν την κυριαρχια σε ολες τις κτησεις των Γαλλων στην Αργολιδα (μαζι φυσικα και το καστρο).

Συνταξεις Πινοτσετ.Σαν σημερα η χουντα στη Χιλη.

 

Η μεν ΝΔ θελει συνταξιοδοτικο Πινοτσετ

Η μέση σύνταξη το 2006 βρισκόταν κοντά στα 300 δολάρια, λιγότερα δηλαδή από τον κατώτατο μισθό στη χώρα. Το μεγαλύτερα των προβλημάτων είναι ότι πολλοί ήταν εκείνοι που δεν έκαναν σταθερά πληρωμές αλλά και η μαύρη εργασία.

Κατά μέσο όρο, οι άνδρες παίρνουν περίπου το 38% των ασφαλιστικών τους εισφορών που παρακρατήθηκαν και οι γυναίκες το 33%, εξαιτίας και του μεγαλύτερου μέσου όρου ζωής τους. Η μέση σύνταξη στη χώρα, μετά από 35 ή 40 χρόνια δουλειά, δεν ξεπερνά τα 450 δολάρια, ποσό που εξασφαλίζει τα απολύτως απαραίτητα.

ο δε Τσιπρας αποκαλει τους συνταξιουχους πανω απο 70 (συνταξη στα 67)μελλοθανατους και αρα μια συγκεκριμενη αμελητεα ομαδα   πληθυσμου.Αντε παλι να παει να εξηγησει στους βλακες της Κομισιον πως εκαναν λαθος στα αναπτυξιακα τους διαρθρωτικα μετρα.Αυτος ξερει.

Ομως η σχολη Φρηντμαν και ο Αμερικανικος Ιμπεριαλισμος που ηγηθηκαν του Χιλιανου πραξικοπηματος (και οχι μονο οπως καλα ξερουμε εμεις οι Ελληνες )δεν ασχολουνται μονο με «οικονομικες λυσεις»ταξικου πολεμου  ειρηνικου τυπου  στα πλαισια του συτηματος τους. Εχουν και βομβες φωσφορου αν χρειαστει να βγαλει λεφτα η πολεμικη τους βιομηχανια απο πολεμους που φτιαχνωνται ακριβως γι αυτο το λογο.

Ο ρωσικός στρατός ανακοίνωσε ότι δύο αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη F-15έριξαν βόμβες φωσφόρου πάνω από τη συριακή επαρχία Ντέιρ ελ-Ζορ το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, μετέδωσαν τα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία TASS και RIA.Στόχος των αεροπορικών επιδρομών ήταν το χωριό Χαντζίν, στο οποίο προκλήθηκαν πυρκαγιές από τη ρίψη των βομβών. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για θύματα, σύμφωνα με τον ρωσικό στρατό.

Ναι ηταν οι ιδιοι που υποδεχτηκαν οι ρεαλιστες αριστεροι κυβερνωντες (τρομαρα τους) μετά βαΐων και κλάδων στην Θεσσαλονικη την ιδια μερα.

Μιας και ολα θυμιζουν Χιλη και μιας και οι νεωτεροι δεν γνωριζουν και πολλα για το θεμα να μια ενδιαφερουσα αναρτηση που βρηκα στο διαδικτυο για οσα προηγηθηκαν της Χιλιανης χουντας.Και αλλη μια

Από τότε μέχρι και σήμερα κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ (του Ομπάμα συμπεριλαμβανομένου ) δεν μπήκε στον κόπο να ψελλίσει μια συγγνώμη για τη φρίκη που εξαπολύθηκε ενάντια στους εργαζόμενους, τους φοιτητές και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στη Χιλή, παρά το γεγονός ότι οι συνέπειες της δικτατορίας σημαδεύουν τη ζωή τους ακόμη και σήμερα.

Μέσα στη μέγγενη της στρατιωτικής δικτατορίας, διεξάχθηκε εκτός των άλλων ένα οικονομικό πείραμα. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι ιδιωτικοποιήσεις, η κατάργηση κάθε ελέγχου στη λειτουργία της αγοράς, η εισαγωγή της ιδιωτικής ασφάλισης, δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά στη Χιλή αμέσως μετά τη δικτατορία, για να εφαρμοστούν σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 και βέβαια για να κάνουν την εμφάνισή τους διεθνώς στη συνέχεια.

Τα «παιδιά του Σικάγο», φοιτητές οικονομικών του Μίλτον Φρίντμαν, κατέφθασαν στη χώρα αμέσως μετά το πραξικόπημα, για να εφαρμόσουν με τη σύμφωνη γνώμη του καθεστώτος τις οικονομικές τους θεωρίες, πάνω στις οποίες βασίστηκαν αργότερα οι πολιτικές της Θάτσερ, του Ρήγκαν και άλλων καπιταλιστών ηγετών.

Σαν σήμερα, στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, ο πρόεδρος της Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε, πέφτει νεκρός καθώς οι δυνάμεις του δικτάτορα Πινοσέτ, πολιορκούσαν το προεδρικό μέγαρο με άρματα και πολεμικά αεροσκάφη.

Ιστορία

Χιλή 1970-73: Η “Λαϊκή Ενότητα” και τα τραγικά αδιέξοδα του ρεφορμισμού

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ 01/09/2015, No 1188

Προεκλογική συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας

Στις 4 Σεπτέμβρη του 1970, ο Σαλβαντόρ Αλιέντε, υποψήφιος της Λαϊκής Ενότητας, ήρθε πρώτος στις προεδρικές εκλογές στην Χιλή, με μικρή διαφορά από τον Αλεσάντρι τον υποψήφιο της Δεξιάς (υπήρχε κι ένας τρίτος δεξιός υποψήφιος, του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος). Ήταν η πρώτη αριστερή κυβέρνηση που εκλεγόταν στην Λατινική Αμερική. 

Ούτε ο Αλιέντε ούτε η Λαϊκή Ενότητα ήταν «καινούργιοι» στην πολιτική σκηνή. Επίσημα η Λαϊκή Ενότητα είχε συγκροτηθεί το 1969 σαν συμμαχία βασικά ανάμεσα στο Κομμουνιστικό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (μαζί με μικρότερες αριστερές οργανώσεις) με στόχο τη συμμετοχή στις προεδρικές εκλογές. Η ίδια κατά βάση συμμαχία με διαφορετική ονομασία είχε κατεβάσει τον Αλιέντε υποψήφιο στις εκλογές του 1958 και του 1964. 

Στην προεκλογική εκστρατεία του 1970 ο Αλιέντε δεν είπε κάτι τρομερά διαφορετικό από τις προηγούμενες. Αυτό που είχε αλλάξει ήταν η κλιμάκωση των αγώνων και η στροφή προς τα αριστερά πλατιών στρωμάτων της εργατικής τάξης και των φτωχών στις πόλεις και την ύπαιθρο. 

Το 1968-69 είχε ξεσπάσει ένα γενικευμένο κίνημα υπέρ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, το οποίο κορυφώθηκε με μια πανεθνική πορεία στην πρωτεύουσα Σαντιάγο, από όλες τις πόλεις. Το 1969 έγιναν 1.939 απεργίες με 230.725 απεργούς και το 1970 οι αντίστοιχοι αριθμοί εκτινάχθηκαν σε 5.295 και 316.280. Αυτοί οι αγώνες έδωσαν αέρα στα πανιά της Λαϊκής Ενότητας. 

Τα διεθνή ΜΜΕ υποδέχτηκαν τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας με αφιερώματα στον «πρώτο μαρξιστή πρόεδρο» στη Χιλή. Ωστόσο το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας ήταν από κάθε άποψη μετριοπαθές. Ήταν ένα κεϋνσιανό πρόγραμμα «αναθέρμανσης» της οικονομίας μέσω κρατικών παρεμβάσεων. Περιλάμβανε εθνικοποιήσεις, όπως 150 μεγάλων επιχειρήσεων που πραγματοποιούσαν ένα μεγάλο τμήμα της εθνικής παραγωγής. 

Το πιο  σημαντικό βήμα στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος ήταν η εθνικοποίηση των εταιρειών εξόρυξης χαλκού –το βασικό εξαγωγικό προϊόν της χώρας- που έλεγχαν σε μεγάλο μέρος αμερικάνικες πολυεθνικές. Και στους πρώτους μήνες της νέας κυβέρνησης οι μισθοί αυξήθηκαν αισθητά και η ανεργία μειώθηκε. 

«Συνέχεια του κράτους»

Η πιο σοβαρή απόδειξη για τη μετριοπάθεια και τον «ρεαλισμό» της Λαϊκής Ενότητας ήταν η πίστη της στη «συνέχεια του κράτους» και οι εγγυήσεις που έδωσε σε αυτή την κατεύθυνση από πολύ νωρίς. Η εκλογή του Αλιέντε έπρεπε να εγκριθεί από το Κογκρέσο πριν αναλάβει τα προεδρικά του καθήκοντα. Κι επειδή εκεί ακόμα την πλειοψηφία την είχαν αστικά κόμματα, τον Νοέμβρη του 1970 ο Αλιέντε έσπευσε να υπογράψει μαζί τους ένα Σύμφωνο Εγγυήσεων που μάλιστα έμεινε κρυφό μέχρι το 1972. 

Με αυτό το Σύμφωνο η Λαϊκή Ενότητα υποσχόταν ότι θα σεβόταν το κράτος και τις δομές του κι ότι θα άφηνε άθικτους όλους τους μηχανισμούς που είχε δημιουργήσει η αστική τάξη για να υπερασπίζει τα ταξικά συμφέροντά της. Συγκεκριμένα δεν θα άγγιζε το εκπαιδευτικό σύστημα, την Εκκλησία, τα ΜΜΕ –στο όνομα της ελευθερίας του τύπου– και τις ένοπλες δυνάμεις –μιας κι αυτές ήταν «όλου του έθνους» και «υπεράνω της πολιτικής». 

Ο Αλιέντε στις ομιλίες και τα άρθρα του μιλούσε για «λαϊκή εξουσία». Διανοούμενοι και στελέχη της Λαϊκής Ενότητας υποστήριζαν ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης είναι το πρώτο βήμα στο πέρασμα όλης της εξουσίας στους εργαζόμενους. Είναι σαν να παίρνουμε ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι ο ιδιοκτήτης του οποίου μας μισεί. Σιγά-σιγά θα πάρουμε και τα υπόλοιπα και θα χτίσουμε καινούργια δίπλα στα παλιά, λέγανε. Στην πραγματικότητα ήταν η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας που έγινε αιχμάλωτη του αστικού κράτους. 

Το άλλο επιχείρημα που πρόβαλε η ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας για τη μετριοπάθειά της ήταν η ανάγκη να κερδηθεί ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος». Οι συμβιβασμοί θα εξουδετέρωναν πολιτικά τη δεξιά και η δημαγωγία της δεν θα είχε απήχηση στα μεσαία στρώματα και τους «συντηρητικούς πολίτες». Αυτή η λογική έμπαζε από όλες τις πλευρές. 

Τα κόμματα της δεξιάς είχαν ήδη μπει σε τροχιά πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης πριν την εκλογική νίκη της Αριστεράς. Οι συμβιβασμοί, όπως το Σύμφωνο Εγγυήσεων, ή οι συστηματικές επιθέσεις της Λαϊκής Ενότητας στους «τυχοδιώκτες αριστεριστές προβοκάτορες» τους έδιναν χώρο να ανασυνταχτούν. 

Οι πρώτες απόπειρες σε αυτή την κατεύθυνση δεν ήταν πετυχημένες. Η έκφραση «διαδηλώσεις της κατσαρόλας» προέρχεται από τη Χιλή εκείνης της εποχής. Τον Νοέμβρη του 1971 ο Φιντέλ Κάστρο επισκέφτηκε την Χιλή. Η δεξιά οργάνωσε διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια που υποτίθεται έφερνε η «μαρξιστική κυβέρνηση» με τις κοινωνικές παροχές της. Οι κυρίες της «καλής κοινωνίας» βγήκαν στο δρόμο χτυπώντας τηγάνια και κατσαρόλες. Για την ακρίβεια, βάζανε τις «υπηρέτριές» τους να το κάνουν. Τα ΜΜΕ έδωσαν μεγάλη κάλυψη, αλλά επί της ουσίας η κινητοποίηση ήταν αποτυχία. 

Όξυνση

Οι βιομήχανοι δεν έμειναν άπραγοι το 1971. Φυγάδευσαν όσα περισσότερα κεφάλαια μπορούσαν στο εξωτερικό και σταμάτησαν τις επενδύσεις –σε πολλές περιπτώσεις το μόνο που κρατούσε ανοιχτά τα εργοστάσια ήταν οι κρατικές ενισχύσεις.

Ανάμεσα στο Γενάρη και το Δεκέμβρη του 1971 ο αριθμός των απεργιών έφτασε τις 1.758, ενώ επίσης είχαν πραγματοποιηθεί και 1.278 καταλήψεις γης. Οι εργάτες έπαιρναν φόρα για να πάνε πολύ μακρύτερα από κει που έβαζε το όριο η κυβέρνησή τους. 

Ένα πρώτο σημάδι για αυτό ήταν το συνέδριο του συνδικάτου κλωστοϋφαντουργίας. Απέρριψε την πρόταση της κυβέρνησης για καθιέρωση της «συμμετοχής στη διοίκηση των επιχειρήσεων» και υιοθέτησε το αίτημα της επιβολής του εργατικού ελέγχου.

Οι αποφάσεις των συνδικαλιστικών συνεδρίων εύκολα μένουν στα χαρτιά. Όμως, οι εργάτες δεν σταματούσαν στα λόγια. Στις αρχές του 1972 άρχισαν να οργανώνουν δικά τους όργανα αγώνα, που είχαν την προοπτική να γίνουν μια δεύτερη εξουσία απέναντι στον παλιό κρατικό μηχανισμό και τα αφεντικά. Αυτή η νέα μορφή οργάνωσης ονομάστηκε «βιομηχανική ζώνη» –cordon industrial.

Το πρώτο «κορντόν» εμφανίστηκε στην βιομηχανική ζώνη του Σερίγιος κοντά στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο. Το οργάνωσαν αντιπρόσωποι από εργοστάσια που απεργούσαν. Συντονίστηκαν με τις επιτροπές των ακτημόνων εργατών γης που αγωνίζονταν για να δημευτούν οι εκτάσεις των μεγάλων γαιοκτημόνων. Οι θέσεις του για εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και για αντικατάσταση του κοινοβουλίου από μια συνέλευση εργατών αντιπροσώπων, πήγαιναν πολύ πιο μακριά απ’ ό,τι είχαν συζητήσει μέχρι τότε τα πολιτικά κόμματα της αριστεράς.

Κι οι εργάτες που έκαναν αυτά τα βήματα, κατά κανόνα δεν ανήκαν στις οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς. Ήταν είτε ανένταχτοι είτε μέλη της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δηλαδή του κόμματος του Αλιέντε. 

Το λοκ-αουτ των αφεντικών

Τον Οκτώβρη του 1972 η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε την οικονομική της ισχύ για να τσακίσει το κίνημα και να ρίξει την κυβέρνηση. Οι ιδιοκτήτες φορτηγών κατέβηκαν σε απεργία με σκοπό να παραλύσουν τις μεταφορές. Τους ακολούθησαν οι επαγγελματικές ενώσεις γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, και στη συνέχεια οι βιομήχανοι και οι έμποροι που άρχισαν να κλείνουν εργοστάσια, μαγαζιά, σούπερ μάρκετ. 

Την απάντηση την έδωσαν τα cordones industriales. Οι εργάτες κατέλαβαν τα εργοστάσια, επιτάξανε φορτηγά και αυτοκίνητα, άνοιξαν μαγαζιά και σούπερ-μάρκετ. Δίπλα στα cordones αναπτύχθηκε μια πληθώρα επιτροπών στις φτωχογειτονιές, που πολλές φορές συντονίζονταν στα comandos communales.

Οι ιατρικοί σύλλογοι συμμετείχαν στην απεργία των αφεντικών. Όμως, τα νοσοκομεία έμειναν ανοιχτά από κοινές επιτροπές νοσοκομειακών γιατρών, νοσηλευτών και διοικητικού προσωπικού. Τα περισσότερα ΜΜΕ ήταν φερέφωνα των αφεντικών και διέδιδαν τα ψέματά τους. Πολλά, ραδιόφωνα και εφημερίδες, καταλήφτηκαν από δημοσιογράφους και άλλους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση σεβόταν την ελευθερία των βαρόνων των ΜΜΕ, οι εργάτες επέβαλαν την πραγματική δημοκρατία και ελεύθερη ενημέρωση. 

Η αντίδραση της κυβέρνησης αρχικά ήταν η παράλυση. Μετά οι προσπάθειες για μια «κοινά αποδεκτή λύση». Κατόπιν οι εκκλήσεις για πειθαρχία στις εντολές των ηγεσιών. Και τέλος, στα μέσα Νοέμβρη, το μπάσιμο τριών στρατηγών στην κυβέρνηση. Υποτίθεται ότι ο στρατός θα αποκαθιστούσε το «κράτος του νόμου» που απειλούσαν οι ακροδεξιές συμμορίες. Αυτό που έγινε ήταν ότι ο στρατός στράφηκε ενάντια στις μαζικές οργανώσεις του κινήματος.

Κατευνασμός

Μετά από κάθε πολιτική κρίση που προκαλούσαν οι μηχανορραφίες της άρχουσας τάξης η απάντηση της Λαϊκής Ενότητας ήταν κινήσεις «κατευνασμού». Τον Γενάρη του 1973 ο Ορλάντο Μίλας, στέλεχος του ΚΚ και υπουργός Προϋπολογισμού δημοσίευσε σχέδιο που περιλάμβανε την επιστροφή 123 επιχειρήσεων που είχαν καταλάβει οι εργάτες στη διάρκεια του λοκ-αουτ στους παλιούς ιδιοκτήτες τους. Η οργισμένη κινητοποίηση των εργατών απέτρεψε αυτό το συγκεκριμένο βήμα. Όμως, ακολούθησαν κι άλλα, παρόλο που στις βουλευτικές εκλογές του Μάρτη τα κόμματα της δεξιάς ηττήθηκαν. 

Τον Ιούνη του 1973 έγινε απόπειρα πραξικοπήματος, από έναν αξιωματικό των τανκς στο Σαντιάγκο. Τα κορντόνες έκαναν μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης, οι αριστερές οργανώσεις κάλεσαν τα μέλη τους να οργανώσουν την αυτοάμυνα, και ο Αλιέντε φωτογραφήθηκε να κάνει σκοποβολή με ένα πιστόλι. 

Όμως, την ίδια στιγμή ξεκίνησε συνομιλίες με το Γενικό Επιτελείο, και στις 4 Ιούλη κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τον στρατό να αναλαμβάνει εξουσίες, όπως την εφαρμογή του «νόμου περί όπλων». Κι έτσι ο στρατός και η αστυνομία άρχισαν να οργανώνουν ολόκληρες επιχειρήσεις ενάντια στα cordones και στις άλλες μαζικές οργανώσεις για να κατασχέσουν όπλα στα εργοστάσια και στις φτωχογειτονιές. Κάθε φορά που ο στρατιωτικός νόμος κηρύσσονταν σε μια περιφέρεια το διάταγμα είχε την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή του Αλιέντε. 

Το πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας στις 11 Σεπτέμβρη του 1973 προετοιμάστηκε μεθοδικά, με την ενθάρρυνση και την στήριξη της CIA, την πολιτική και οικονομική στήριξη όλης της άρχουσας τάξης. Όμως, η πολιτική της Λαϊκής Ενότητας και του Αλιέντε είχε αφοπλίσει πολιτικά και οργανωτικά το κίνημα, πριν το πνίξουν στο αίμα οι χασάπηδες της χούντας. 

Τόσο στο εσωτερικό της Λαϊκής Ενότητας όσο κι έξω από αυτήν υπήρχαν ισχυρά αριστερά ρεύματα που δήλωναν ότι ο αγώνας έπρεπε να πάει πολύ πιο πέρα από κει που ήθελαν οι «επίσημες» ηγεσίες της Αριστεράς. Η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος είχε ισχυρή παρουσία στην ηγεσία των cordones. Το MIR, το Κίνημα Επαναστατικής Αριστεράς, που ήταν έξω από την Λαϊκή Ενότητα, είχε πολλές φορές την ηγεσία στους αγώνες στις παραγκουπόλεις και στα πανεπιστήμια. 

Όμως, δεν κατάφεραν να διατυπώσουν μια εναλλακτική στρατηγική απέναντι σε εκείνη της Λαϊκής Ενότητας. Έκαναν κριτική στους συμβιβασμούς της κυβέρνησης με την ελπίδα ότι η πίεση του κινήματος θα την έσπρωχνε να γίνει επαναστατική. 

Η αστική τάξη ξεπλήρωσε με αίμα και τρόμο την τρομάρα που της είχε δώσει ένα ριζοσπαστικό, μαχητικό εργατικό κίνημα. Είχε στη διάθεσή της το κράτος της, την οικονομική ισχύ και τις διεθνείς διασυνδέσεις της. Η Αριστερά είχε τις αυταπάτες ότι αυτό το κράτος μπορεί να γίνει δικό μας κομμάτι-κομμάτι. Η τραγωδία της Λαϊκής Ενότητας ήταν η τραγωδία του κοινοβουλευτικού δρόμου για το σοσιαλισμό.

 

Μια φωτογραφια απο το παρελθον

Τη βρηκα στα σκουπιδια χωρις ημερομηνια.Κρανιδι μιας αλλης εποχης.Οδος Φωστινη.Περιπου απεναντι απο το σημερινο κτηριο ΟΤΕ.Βαδιζοντας προς τον Χριστο;Κυριακη πρωι ; χειμωνας;Δεκαετια 60; Αργοτερα;Αποπνεει μια αισθηση χαρας και ευτυχιας.Το χαμογελο της κυριας που κοιτα τον φακο αγκαζε με τον συζυγο η τσαντα περασμενη στο αλλο χερι ,προσεξτε τα παλτα των γυναικων το κοψιμο τα μεγαλα κουμπια το ζιβαγκο ,ο αντρας κομψος,προσεγμενο ντυσιμο  κουστουμι μαντηλακι στο τσεπακι   το αλλο χερι στη  τσεπη γραβατα καλογυαλισμενο παπουτσι κοιτα κατω χαμογελωντας σαν κατι να λεει

Δεξια διακρινονται οι καμαρες απο το καμενο σημερα σπιτι της Κατιας.

Περιπου στο ιδιο σημειο φωτογραφια απο την επισκεψη του Γριβα στο Κρανιδι (φωτ Στεφος)

Ιουλιο του 1959 λιγο μετα τις συμφωνιες Ζυριχης Λονδινου (αρχηγου της ταγματασφαλιτικης αντικομμουνιστικης οργανωσης Χ )και υπευθυνου  στα επεισοδια με νεκρους Ελληνοκυπριους κομμουνιστες το 1958 αλλα και στις συγκρουσεις με Μακαριακους που προηγηθηκαν του πραξικοπηματος (12 νεκροι). Ενα χρονο μετα Αυγουστο του 1960 γινεται η επισημη ανακηρυξη της Κυπριακης Δημοκρατιας και 14 χρονια μετα το ΕΟΚΑβιτικο πραξικοπημα και η Τουρκικη εισβολη Αττιλας που την κατελυσε  και διαιρεσε το νησι με κατοχικα Τουρκικα στρατευματα μεχρι σημερα.Ο ΕΟΚΑ βιτης πραξικοπηματιας Σαμψων ηταν πρακτορας μυστικων υπηρεσιων της Ελλαδας και της Αμερικης και εφαρμοσε το Ιωαννιδικο σχεδιο «Αφροδιτη 3».Η ΕΟΚΑ β ευθυνεται για πολλα εγκληματα σε Ελληνοκυπριους και Τουρκοκυπριους με εκεινα της σφαγης της Τοχνης αλλα και της Μαραθας να ξεχωριζουν μιας και καταδικαστηκαν απο τον ΟΗΕ σαν εγκληματα κατα της ανθρωποτητας.Οι αντιστοιχες τουρκικες εθνικιστικες τρομοκρατικες οργανωσεις αλλα και οι εισβολεις εκαναν τα δικα τους εγκληματα.

Η κατοχη της Κυπρου ειναι μια ακομα πληγη στο σωμα της Ελλαδας αντιστοιχη με εκεινη της Μικρασιατικης καταστροφης και του διωγμου των Ελληνων της Πολης.

Αναμεσα στους Ελλαδιτες στρατιωτες που επεσαν υπερασπιζομενοι την Κυπριακη δημοκρατια απεναντι στους Τουρκους εισβολεις και ο Διδυμιωτης Κωστας Μπροδημας   αγνοουμενος για 40 χρονια εξαφανιστηκε στο υψωμα Α του στρατοπεδου της ΕΛΔΥΚ , τα οστα του βρεθηκαν σε ομαδικο ταφο στο Κιονελι τα αποκαλυπτηρια της προτομης του εγιναν χθες στα Διδυμα

https://stratistoria.wordpress.com/2015/06/06/1974-eldyk-dead/

 

http://www.ekriti.gr/ellada-kriti/i-epistrofi-ton-iroon-toy-1974-sygkinisi-gia-ton-kritiko-manoyso-triantafyllidi

Ο τάφος εντοπίσθηκε από πληροφορία, την οποία έδωσε στην τουρκοκυπριακή πλευρά τουρκοκύπριος βοσκός (σ.σ: δια της δημοσιογράφου Σεφγκιούλ Ουλουτάκ, η οποία χρόνια τώρα καταβάλλει προσπάθειες για συλλογή στοιχείων και πληροφοριών προς διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων).

Ιουλιος 1965 Οταν η Ελλαδα ειχε στεμα

Για να μην ξεχναμε τι σημαινει «μεγαλειοτατος». Γιατι οι νεες γενιες καποτε ξεχνουν η δεν γνωριζουν .

Και ο σημερινος γειτονας μας προσκληθηκε προσφατα και προσφωνηθηκε  «μεγαλειοτατος» απο τις τοπικες αρχες σε κοινωνικη εκδηλωση προκαλωντας θορυβο και αναταραχη. Γιατι ο συντηρητικος χωρος εχει μεσα του παντα ενα κομματι οπαδων της βασιλειας.Οι οποιοι ψηφισαν στο δημοψηφισμα του 1974 πριν απο κοντα μισο αιωνα υπερ της διατηρησης του θεσμου σε ποσοστο 30,82% η περιπου 1,5 εκατομμυριο ψηφους.

Ενος θεσμου που διχασε τους Ελληνες για δεκαδες χρονια η για να το πω ορθοτερα απο την πρωτη στιγμη που επεβληθει απο τους ξενους σαν τοποτηρητης των συμφεροντων τους στην εξεγερμενη κατα των Τουρκων  Ελλαδα. Που εγινε αφορμη για δυο εμφυλιους τον 20 αιωνα που στηριξε εκτροπες απο το Δημοκρατικο πολιτευμα που χρυσοπληρωθηκε απο τον λαο που ανετρεψε ακομα και πολιτικους του συντηρητικου χωρου που προετοιμασε χουντα που απεκτησε πλουτο απο το υστερημα μας.

Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, το Ιουλιανό Πραξικόπημα, ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που το επέβαλαν, άνοιξε τον δρόμο στη χούντα. Την προετοίμασε απ’ όλες τις απόψεις.

Το «Παλατι»  η Φρικη (με τον αγκυλωτο σταυρο στο μανικι)  ο «μασκαρας» Τσιριμωκος (αυτος με τον σκοτεινο ρολο στη συμφωνια της Βαρκιζας μολις 20 χρονια πριν) ο Μαρκεζινης της φιλελε προσπαθειας της Χουντας το 1973 και ο Πετρος Γαρουφαλιας (για τον οποιο εγινε ολη η φασαρια σε σχεση με το υπουργει Αμυνας)που ηγηθηκε μεταπολιτευτικα του φιλοχουντικου κομματος ΕΔΕ που πηρε 1% . Και φυσικα ο αρχηγος των αποστατων ο Μητσοτακης που διαχρονικα συνεργαστηκε με το Παλατι (μην ξεχναμε τα κοντεινερ) και που οι απογονοι του (πολιτικοι και οικογενειακοι )ακομα δρουν μεσα στον συντηρητικο χωρο και το κομμα της ΝΔ σαν διακριτη ταση. Μαλιστα μετα την αποτυχια της Ντορας να παρει την ηγεσια του κομματος εχουμε τον αδερφο της παρεα με τον πρων ακροδεξιο Αδωνη να κουνανε την μπαγκετα και να ετοιμαζονται για την διακυβερνηση.

Στην ιστορια του ’65 λοιπον

16.07.2018, 15:10 | Ετικέτες:  πραξικόπημα, χούντα, Γιώργος Παπανδρέου, βασιλιάς

Συντάκτης:

Γιώργος Πετρόπουλος

Η κρίση του Ιουλίου του 1965 έχει καταγραφεί ως η σημαντικότερη πολιτική κρίση σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Και αυτό όχι μόνον επειδή ανατράπηκε η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου με παρέμβαση του Παλατιού και με σωρεία αποσκιρτήσεων βουλευτών της.

Η κρίση εκείνη δεν εξαντλήθηκε στο καλοκαίρι του ’65, καθώς ποτέ, στη συνέχεια, το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν επανήλθε στην κοινοβουλευτική κανονικότητα παρά μόνο στη μεταπολίτευση και αφού πρώτα μεσολάβησε η επτάχρονη τυραννία των συνταγματαρχών. Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, το Ιουλιανό Πραξικόπημα, ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που το επέβαλαν, άνοιξε τον δρόμο στη χούντα. Την προετοίμασε απ’ όλες τις απόψεις.

Τα γεγονότα

Εν συντομία τα κυριότερα γεγονότα του Ιουλιανού Πραξικοπήματος έχουν ως εξής: Ημέρα Πέμπτη 15 Ιουλίου 1965 και ώρα 7 το απόγευμα ο πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Παπανδρέου έφτασε στα ανάκτορα της οδού Ηρώδου του Αττικού για να συναντηθεί με τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο Γλίξμπουργκ. Η συνάντηση υπήρξε ολιγόλεπτη. Γύρω στις 7.15 ο πρωθυπουργός αναχωρούσε σκεπτικός για την κατοικία του στο Καστρί, αρνούμενος να κάνει την παραμικρή δήλωση στους δημοσιογράφους.

Μία ώρα αργότερα, όμως, γύρω στις 8.15, κάλεσε τους πολιτικούς συντάκτες και τους ανακοίνωσε: «Επήλθε διαφωνία Στέμματος και κυβερνήσεως. Αύριον θα υποβάλω την παραίτησιν της κυβερνήσεως και θα προβώ εις ανακοινώσεις». Η εμφανής αιτία της ρήξης ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και το Παλάτι αφορά το γεγονός ότι ο βασιλιάς δεν αποδέχτηκε να αντικατασταθεί στο υπουργείο Αμυνας ο Πέτρος Γαρουφαλιάς από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Οι πραγματικές αιτίες ήταν περισσότερες και βαθύτερες.

Οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο στην Αθήνα για περισσότερο από 100 ημέρες |

Λίγα λεπτά μετά την αναχώρηση του Γ. Παπανδρέου από τα ανάκτορα τον βασιλιά επισκεπτόταν ο έως εκείνη τη στιγμή πρόεδρος της Βουλής Γ. Αθανασιάδης-Νόβας για να λάβει εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης. Στις 8.22 μ.μ. ορκίστηκε το πρώτο κλιμάκιο της κυβέρνησης Νόβα αποτελούμενο από τον ίδιο, τον ναύαρχο Ι. Τούμπα και τον Στ. Κωστόπουλο. Η χώρα είχε μπει πλέον σε βαθύτατη πολιτική κρίση.

Το Κέντρο και η Αριστερά αντέδρασαν αμέσως χαρακτηρίζοντας αυτό που είχε γίνει «Βασιλικό Πραξικόπημα» και ζήτησαν άμεση προσφυγής στις κάλπες. Αλλά τα ανάκτορα, η πολιτικοοικονομική αντίδραση και ο ξένος παράγοντας μετά την παλατιανή εκτροπή δεν επιθυμούσαν και δεν ήταν διατεθειμένοι να επιτρέψουν να γίνουν εκλογές.

Κόσμος συγκεντρωμένος έξω από τα ανάκτορα της Ηρώδου Αττικού (15 Ιουλίου 1965) |

Το παλατιανό πραξικόπημα, εκτός από τις αντιδράσεις του Κέντρου και της Αριστεράς, πυροδότησε ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα. Οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο στην Αθήνα για πάνω από 100 ημέρες. Οι συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία καθημερινές. Ο ρόλος της ΕΔΑ στις λαϊκές κινητοποιήσεις ήταν πρωταγωνιστικός και η Νεολαία Λαμπράκη, στις 21/7/1965, πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος γι’ αυτόν τον αγώνα με τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα.

Το πρώτο κυβερνητικό σχήμα υπό τον Γ. Νόβα δεν θα καταφέρει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Συγκέντρωσε όμως εκτός από τις ψήφους της ΕΡΕ και του κόμματος του Μαρκεζίνη, 25 αποσκιρτήσαντες βουλευτές της Ενωσης Κέντρου. Οι οικονομικοί παράγοντες του τόπου με πρωταγωνιστές τους μεγιστάνες του Τύπου, τον Χρ. Λαμπράκη εκδότη του «Βήματος» και των «Νέων», τον Ι. Παπαγεωργίου εκδότη της «Αθηναϊκής» και τον Ι. Βελίδη της «Μακεδονίας» –πριν ακόμη αποτύχει η προσπάθεια του Νόβα– ετοίμαζαν τη λύση Στ. Στεφανόπουλου.

Ομως δεν επιχειρήθηκε απότομα η προώθησή της και ούτε επιδιώχθηκε ευθύς εξαρχής για την πραγματοποίησή της η επέκταση της διάσπασης του Κέντρου. Τελικά, η λύση αυτή θα επιβληθεί στην κατάλληλη στιγμή, αφού προηγηθεί όμως η επίσης αποτυχημένη προσπάθεια για σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης από τον Η. Τσιριμώκο. Η Βουλή θα καταψηφίσει κι αυτό το κυβερνητικό σχήμα του Τσιριμώκου, το οποίο όμως θα υποστηρίξουν 37 πρώην βουλευτές του Κέντρου.

Τραυματίας από τις συγκρούσεις στη διαδήλωση με την αστυνομία |

Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης στις 24/9/1964. Θα την υποστηρίξουν 152 βουλευτές (99 της ΕΡΕ, 8 του Μαρκεζίνη, ο Γαρουφαλιάς και 44 αποσκιρτήσαντες του Κέντρου). Ο Στεφανόπουλος και η κυβέρνησή του θα μείνουν στα πράγματα πάνω από έναν χρόνο, ώς τις 21/12/ 1966.

Πριν από την πτώση αυτής της κυβέρνησης ο Γ. Παπανδρέου, ο Π. Κανελλόπουλος και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θα έρθουν σε μυστική συμφωνία, θα διευθετήσουν όλες τις μεταξύ τους εκκρεμότητες, θα ορίσουν εκλογές για τον Μάη του 1967 και στη θέση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου θα συμφωνήσουν να βάλουν μια άλλη, παλατιανή απ’ άκρη σ’ άκρη, υπό τον Ι. Παρασκευόπουλο (Βλέπε: ολόκληρο το κείμενο της συμφωνίας στο Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον εμφύλιο στη χούντα» τόμος Ε’ σελ. 378-380).

Η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου –που θα υπερψηφιστεί από ολόκληρη την Ενωση Κέντρου παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς του Α. Παπανδρέου– θα μείνει στα πράγματα ώς τις 29 Μαρτίου του 1967. Την επομένη θα παραιτηθεί ύστερα από σύγκρουση της ΕΡΕ με την Ενωση Κέντρου με φανερή αφορμή την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, που παραμένει ανοιχτή. Την κυβέρνηση Παρασκευόπουλου θα αντικαταστήσει κυβέρνηση υπό τον Π. Κανελλόπουλο που ορκίζεται στις 3/4/1967. Σε λίγες μέρες, στις 21/4, η χώρα θα βρεθεί κάτω από την μπότα των συνταγματαρχών.

 

Ο μελαχρινος Rhys Gethin .H μαχη του Πηλιθ. 22 Ιουνιου 1402

Τωρα θα μου πειτε τι νοιαζει τον κατοικο  της Ερμιονιδας τον πολιτη της Ελλαδας τι εγινε 616 χρονια πριν στην μακρινη Ουαλια. Εδω καλα καλα δεν ξερουμε τι εγινε στην Ελλαδα το 1402.Πολυ περισσοτερο στην Ερμιονιδα κατοικοι της οποιας ειμαστε. Αληθεια ποιοι ζουσαν στην Ερμιονιδα το 1400; Υπηρχαν αφεντες και δουλοι ζωγραφοι και αγροτες ναυτικοι και πειρατες; Υπηρχαν πολεις χωρια τι γλωσσες μιλουσαν οι κατοικοι; Σαν μια εισαγωγη προβληματισμου ενα μικρο αποσπασμα που εχει μεσα για αιωνες κατακτητες Καταλανους Φραγκους Βυζαντινους (Ελληνοφωνους χριστιανους ορθοδοξους) και Βενετους.Παντως Τουρκοι δεν υπαρχουν .Και το ποπολο, οι κυριαρχουμενοι οι υπηκοοι ,οι εργαζομενοι οι εμποροι, οι ναυτικοι οι μικροι και μεγαλοι αγροτες κτηνοτροφοι; Σιγουρα υπηρχαν Ελληνοφωνοι Χριστιανοι ορθοδοξοι (Ρομιοι υπηκοοι της Ανατολικης Ρωμαικης Αυτοκρατοριας) αλλα αλλες εθνοτητες γλωσσες θρησκειες υπηρχαν;Λατινοι, Βλαχοι, Αρβανιτες ,Σλαβοι, Εβραιοι; Παντως Ελληνες με την σημερινη ταυτοτητα/εννοια η και την αρχαιοελληνικη των πολεων- κρατος που πιστευαν στο δωδεκαθεο , δεν υπηρχαν πουθενα.

Αφου οι Καταλανοι κατελαβαν την Αθηνα το 1311 και πολλα χρονια μετα, με βαση αυτη τη διαθηκη,  οι κτησεις των Φραγκων στην Αργολιδα ηρθαν στα χερια της ανηψιας του ντε Μπριεν ( κορης της αδερφης του) της Μαριας ντ  Αγγιεν που εγινε δουκισα του Αργους και εγκατασταθηκε εκει. Αναμεσα λοιπον στις κτησεις της Δουκισης ηταν (με βαση το εγγραφο της διαθηκη του 1356 ) και το Καστρο Λα Τρεμις που αναγνωριστηκε σαν το Καστρο της Θερμησιας.Δεν εμεινε πολυ στα χερια των Γαλλων και της Δουκισης Μαριας  ντ Αγγιεν  η Θερμησια . Η δουκισα παντρευτηκε εναν Βενετο τον Πετρο Κορναρο που σκοτωθηκε προωρα.Μετα τον θανατο του αντρα της ειδε πως οι Βενετοι ετοιμαζονταν να επιτεθουν και να της παρουν τις κτησεις, προτιμησε να τις πουλησει για 500 χρυσα δουκατα τον χρονο εφ ορου ζωης.

Ετσι το 1388 οι Βενετοι αποκτουν την κυριαρχια σε ολες τις κτησεις των Γαλλων στην Αργολιδα (μαζι φυσικα και το καστρο).Τα πραγματα δεν ηταν ευκολα για τους Βενετους.Ο Θεοδωρος Α Παλαιολογος κατελαβε το Αργος (1390),και αργοτερα προσπαθησε να παρει και το Ναυπλιο απο τους Βενετους που ειχαν ηδη εγκατασταθει εκει απο το 1389.Οι Βενετοι αντισταθηκαν και τελικα εγινε η ανταλλαγη που καταγραφει το “Χρονικον Συντομον ” στο οποιο αναφερεται ο κ Μπενακης.Το δευτερο εγγραφο που καταγραφει ο κ Μπενακης ειναι το “Χρονικον Συντομον” Το 1394 λιγα χρονια αργοτερα δηλαδη ο Δεσποτης του Μυστρα συμφωνει με τους Βενετους να παρουν οριστικα το καστρο της Θερμισιας και το Αργος και σε ανταλλαγμα να παρει αυτος τα Μεγαρα και τον Πυργο του Μυλοποταμου.Το τριτο εγγραφο στο οποιο αναφερεται ο κ Μπενακης ειναι του Δογη της Βενετιας με ημερομηνια 24 Δεκεμβριου 1437Στο εγγραφο αυτο λοιπον διευκρινιζεται πως ο Δεσποτης του Μυστρα εχει παραχωρησει το δικαιωμα να διοριζεται ο φρουραχος του Καστρου Castrum de Tirmisse απο την Βενετια για να προστατευει τα συμφεροντα της.Καλες οι συμφωνιες αλλα δεν τηρουνται απο τον Δεσποτη του Μυστρα.Τεσσερα χρονια αργοτερα λοιπον η συγκλητος της Βενετιας διαταζει τον καπιτανο του Ναυπλιου να ανακτησει το καστρο της Θερμησιας το οποιο κατεχει ακομα ο Παλαιολογος. Μαλλον τα καταφεραν να πραγματοποιηθουν οσα συμφωνηθηκαν γιατι η Θερμησια μαζι με τις αλλες πολεις και καστρα της Αργολιδας εμειναν στα χερια των Βενετων και μετα την συμφωνια με τον Σουλτανο με τους ορους της ειρηνης μετα απο 16 χρονια πολεμου αναμεσα σε Βενετους και Τουρκους το 1479..

Παμε τωρα στη μακρινη Ουαλια στον Πρασινο λοφο που βλεπετε στη φωτογραφια , να βρουμε κομματια αυτου που σημερα λεμε εθνος/ πατριδα/ ιστορια /ταυτοτητα. Για την οποια Ουαλια στοιχηματιζω δεν γνωριζετε πολλα οπως δεν γνωριζα και εγω μεχρι προσφατα. Πριν λιγες μερες μαλιστα στην παλια εκκλησια της Παναγιας του Πηλιθ

ακουσα για πρωτη φορα τον Ουαλικο εθνικο υμνο (γραφτηκε το 1856 στην Ουαλικη γλωσσα φυσικα ,θα το δειτε στο τελος της αναρτησης ) που με σεντορια φωνη εψαλαν ολοι οι παρισταμενοι (για να ακολουθησει μετα βιαστικα και τυπικα θαλεγα και το ο «Θεος σωζει την βασιλισα» των Αγγλων)

«Hen Wlad Fy Nhadau», usually translated as «Land of My Fathers», is, by tradition, the national anthem of Wales. The words were written by Evan James and the tune composed by his son, James James, both residents of Pontypridd, Glamorgan, in January 1856. The earliest written copy survives and is part of the collections of the National Library of Wales.

Lyrics:

Mae hen wlad fy nhadau yn annwyl i mi,

Gwlad beirdd a chantorion, enwogion o fri;

Ei gwrol ryfelwyr, gwladgarwyr tra mâd,

Dros ryddid collasant eu gwaed.

Gwlad, gwlad, pleidiol wyf i’m gwlad.

Tra môr yn fur i’r bur hoff bau,

O bydded i’r hen iaith barhau.

English Translation – Land of My Fathers

This land of my fathers is dear to me
Land of poets and singers, and people of stature
Her brave warriors, fine patriots
Shed their blood for freedom

Chorus:
Land! Land! I am true to my land!
As long as the sea serves as a wall for this pure, dear land
May the language endure for ever.

Old land of the mountains, paradise of the poets,
Every valley, every cliff a beauty guards;
Through love of my country, enchanting voices will be
Her streams and rivers to me.

Chorus

Though the enemy have trampled my country underfoot,
The old language of the Welsh knows no retreat,
The spirit is not hindered by the treacherous hand
Nor silenced the sweet harp of my land.

 

Κατω απο αυτη την εκκλησια της Παναγιας , πριν απο 616  χρονια εγινε μια μεγαλη μαχη αναμεσα στον πολεμαρχο Ουαλο Rhys Gethin πολεμιστη στο στρατο του Γκλυντουρ και τον Αγγλοσαξωνα ευγενη Μορτιμερ.

Οι στρατιωτες με τον κοκκινο δρακο σε κιτρινο φοντο ειναι οι Ουαλοι.Το κτηριο στο βαθος ειναι η εκκλησια. Στην μαχη αυτη αναφερεται ο Σαιξπηρ 200  χρονια μετα, στο εργο του «Ερρικος 4ος»(μερος 1ο) γραφοντας πως ο Μορτιμερ ηττηθηκε απο τον αγριο και ανυποτακτο Γκλυντουρ.

the noble Mortimer,

Leading the men of Herefordshire to fight,
Against the wild and irregular Glendower,
Was by the rude hand of that Welshman taken,
A thousand of his people butchered

(Το ονομα του Ερρικου 4ου  ηταν Henry Bolingbroke)

Μαχη που κατεληξε στην ηττα του Μορτιμερ και σε εκατομβη νεκρων.Παντως στη συνεχεια ο Γκλυντουρ ικανος διπλωματης οσο και μαχητης υποχρεωσε τον Μορτιμερ να παντρευτει την κορη του και ετσι να παντρεψουν τις ιδιοκτησιες και την εξουσια τους με οικογενειακους δεσμους.

Μην σκεφτειτε πως απο την μια ηταν οι Ουαλοι και απο την αλλη οι Αγγλοι. Ο Μορτιμερ επεστρατευσε τους Ουαλους υπηκοους του (και εκανε ενα σωμα τοξοτων χωρια απο τους υπολοιπους στρατιωτες-μεγαλο λαθος ) για να πολεμισουν εναντια στους Ουαλους και αυτοι στην κρισιμη στιγμη περασαν στο στρατοπεδο των ομοεθνων τους  και εκριναν την εκβαση της μαχης. Τετοιες αλλαγες στρατοπεδου συνανταμε και στην Οθωμανικη αυτοκρατορια αργοτερα με τους Αρβανητες αρματωλους και κλεφτες. Ουτε ολοι οι Ουαλοι ειχαν κοινη συνειδηση. Οπως και οι Αρβανητες η οι Αρχαιοι Ελληνες χωριζονταν σε φυλες που μαχονταν  η μια την αλλη και πολλες φορες συμμαχουσαν καποιοι απο αυτους με τους Αγγλους για να πετυχουν τους στοχους τους εναντια στους αντιπαλους τους.

Εξ αλλου ολα ξεκινησαν «δι ασημαντον αφορμη»δυο χρονια νωριτερα  απο μια κτηματικη διαφορα αναμεσα στον σαρανταχρονο Γκλυντουρ και τον Αγγλο Λορδο της περιοχης Γκραιυ που προσπαθησε να  αρπαξει γη που ανοικε στον Ουαλο .Ο Γκλυντουρ διαμαρτυρηθηκε στο Λονδινο αλλα χωρις αποτελεσμα .

Ετσι θυμωμενος ο Γκλυντουρ ανακυρηχθηκε πριγκιπας της Ουαλιας στις 16 Σεπτεμβριου 1400 και ξεκινησε το ανταρτικο που κρατησε εφτα χρονια.Ο Γκλυντουρ ευπορος κτηματιας  αγωνισθηκε για την ανεξαρτησια της περιοχης απο την Αγγλικη κατοχη που κρατουσε ηδη εκατο χρονια. Μαλιστα οταν το 1402 εμφανισθηκε ενας πελωριος κομιτης στον ουρανο της Ουαλιας (Καμρυ στα Ουαλικα) ο λαος πιστεψε πως ο ηγετης του ειχε υπερφυσικες δυναμεις και μπορουσε να ελεγξει ακομα και τον καιρο.Δυστυχως πεθανε χρονια μετα ανταρτης κυνηγημενος απο τους Αγγλους και ειναι αγνωστο που ταφηκε.

Για να δουμε απο κοντα το θεατρο της μαχης.Η τοποθεσια Πηλιθ ειναι στην βαση ενος λοφου που ονομαζεται Πρασινος Λοφος (Bryn Glas στα Ουαλικα).Η φωτογραφια ειναι απο την κορφη του λοφου.

Εκει που βλεπετε τα κτηρια στο βαθος εγινε η μαχη και βρεθηκαν τα οστα των νεκρων (πολλοι νεκροι βρεθηκαν και γυρω απο την εκκλησια )που μεταφερθηκαν και εταφησαν στο κεντρο της φωτογραφιας οπου και τα ψηλα δεντρα.

Οι Αγγλοι εφτιαξαν πολλους μυθους για τις βαρβαρες Κελτισες που βεβηλωσαν τα κορμια των νεκρων στρατιωτων τους  αλλα οι Αγγλοι ετσι κι αλλιως θεωρουσαν τους Κελτες βαρβαρους και ειχαν διαφορους μυθους γι αυτους.

Ο Μορτιμερ (ξαδερφος του βασιλια της Αγγλιας Ερρικου του τεταρτου )διεσχιζε την ευφορη κοιλαδα του ποταμου Λαγκ  με τους Αγγλους ευγενεις Kinard de la Bare, Thomas Clanvow, Waiter Devereux and Robert Whitney (σκοτωθηκαν ολοι στη μαχη εκτος του Clanvow πρωην σεριφη της περιοχης που συνεληφθει με τον Μορτιμερ) και του υπηκοους τους που συγκροτουσαν στρατο  απο δυο εως τρεις χιλιαδες  ερχομενος απο το Πρεστιν

στον δρομο που βλεπετε στο κεντρο της φωτογραφιας και πηγαινε στο Ναιτον για να καταστειλει μια ακομα Ουαλικη εξεγερση απο αυτες που οι Ουαλοι εκαιγαν καθε συμβολο Αγγλικης εξουσιας ακομα και εκκλησιες.

Φτανουν λοιπον οι Ουαλοι  νωρις το πρωι της 22 Ιουνιου στην μαχη με τις δυναμεις  (800-1100 πολεμιστες)και τον αξιο πολεμαρχο «μελαχρινο»(«swarthy Rhys».) Rhys Gethin (σκοτωθηκε τρια χρονια αργοτερα το 1405 στην επιθεση στο καστρο του Γκροσμοντ) και τοποθετουν τους τοξοτες τους στο λοφο δεξια του δρομου.Πιθανοτατα ο ιδιος ο Γκλυντουρ δεν ηταν σε αυτη τη μαχη.

Ο Gethin αφηνει λιγους τοξοτες για να απασχολησουν του Αγγλους και διατασει τον κυριο ογκο του στρατου του στους γυρω λοφους.Οι τοξοτες του μετα την πρωτη επαφη με τους Αγγλους υποχωρουν προς τους λοφους βαλλοντας παντα με τα τοξα παρασυροντας τους Αγγλους να του κυνηγησουν στην αποτομη ανηφορα.

Σας διαβεβαιω εχοντας ανεβει τον λοφο δυο φορες ενιωσα τι τραβηξαν οι Αγγλοι με τον οπλισμο τους σε μια ζεστη καλοκαιριατικη μερα προσπαθωντας να ανηφορισουν πολεμωντας επιτιθεμενοι και ταυτοχρονα αμυνομενοι στα βελη που ερχονταν απο ψηλα .

Οταν το σχεδιο ειχε ολοκληρωθει οι υπολοιποι Ουαλοι επιτεθηκαν.Κατηφοριζοντας και ξεκουραστοι .Ηταν η στιγμη που ο Μορτιμερ διεταξε τους δικους του τοξοτες (Ουαλους υπηκοους μην το ξεχνατε) να υπερασπισουν τον στρατο του. Και αυτοι οχι μονο δεν υπακουσαν αλλα αρχισαν να βαλουν κατα του Μορτιμερ και των ανδρων του.

Η σφαγη ηταν ολοκληρωτικη και η εκκλησια καηκε.

Μετα την νικη των Ουαλων ο Αγγλικος στρατος αναδιπλωθηκε μεσα στα τειχη των κεντρικων πολεων Τσεστερ Χερεφορντ και Σρουσμπερυ και οπως εγραψα πιο πανω ο Γκλυντουρ παντρεψε την κορη του με τον Μορτιμερ.

Πριν απο καμμια τριανταρια χρονια εδρασε μια ενοπλη εθνικιστικη οργανωση «τα παιδια του Γκλυντουρ » που εκαιγε εξοχικες κατοικιες Αγγλων στην Ουαλια .Αν σας ενδιαφερει διαβαστε για το ενοπλο στην Ουαλια (παντως καποιοι απο την ηγεσια του εθνικιστικου Ουαλικου κομματος  ισχυριστηκαν πως η οργανωση ηταν «φτιαγμενη απο τις μυστικες υπηρεσιες της Αγγλιας για προβοκατσια)

The group first came to prominence in 1979. In the first wave of attacks, eight English-owned holiday homes were destroyed within the space of a month. In 1980 Welsh Police carried out a series of raids in Operation Tân in an effort to find the culprits. Within the next ten years around 220 properties were damaged by the campaign.^[1] It peaked in the late 1980s with the targeting of Conservative MPs’ homes and David Hunt, the then Welsh secretary, was a target in 1990.

Responsibility for the bombings had been taken by four separate movements: Mudiad Amddiffyn Cymru («the movement to defend Wales»), Cadwyr Cymru («the keepers of Wales»), Meibion Glyndŵr, and The Welsh Army for the Workers Republic (WAWR) whose attacks were on political targets in the early 1980s. However, Meibion Glyndŵr has been the only group to have had any claim to long-term success, although since the mid-1990s the group has been inactive and Welsh nationalist violence has ceased, at least on an organisational level. Letters claiming responsibility for attacks were signed «Rhys Gethin«, in homage to one of Owain Glyndŵr’s most prominent followers.

A reinvestigation into postal bombings led to the conviction of Sion Aubrey Roberts in 1993. A Plaid Cymru member of parliament, Elfyn Llwyd, speculated that the group was an MI5 front.^[1]

 

Bibliography

Breverton, T (2013). Owain Glyndwr: The Story of the Last Prince of Wales. Amberley Publishing.

Davies, R.R (2011). Owain Glyn Dŵr Prince of Wales. Y Lolfa.

Davis, P.R (2007). Castles of the Welsh Princes. Y Lolfa Cyf, Talybont.

Davis, P.R (2011). The Forgotten Castles of Wales. Logaston Press, Almeley.

Douglas, D.C and Myers, A.R (ed) (1975). English Historical Documents Vol 5 (1327-1485). Routledge, London.

Falkus, M and Gillingham, J (1981). Historical Atlas of Great Britain. Grisewood and Dempsey, London.

Gater, D (2008). The Battles of Wales. Gwasg Carreg Gwalch, Llanrwst.

Given-Wilson, C (1997). The Chronicle of Adam Usk 1377-1421. Oxford Medieval Texts, Oxford.

Griffiths, R.A (1972). The Principality of Wales in the Later Middle Ages. London.

Kenyon, J (2010). The Medieval Castles of Wales. CPI Rowe, Chippenham.

Knight, J.K (1977). Ancient Monuments and Their Interpretation. London.

Lancaster, J.H.D (2016). Bryn Glas: Battlefield visit notes and observations. CastlesFortsBattles.co.uk.

Lloyd, J.E (1912). A History of Wales. Cardiff.

Mortimer, I (2007). The Fears of Henry IV. Vintage, London.

Turvey, R.K (2014). The Marcher Lords.  Gwasg Carreg Gwalch.

Βαγγελης Κλωνης. Ο Κεφαλονιτης

Αφιερωμενο στην γενια του πατερα μου.Που κι αυτος γεννηθηκε το 1916 στο Αργοστολι. Eδω ο πατερας μου 17/03/ 1942 (πριν γινει ο ιερος Λοχος οπου κατεταγει μετα )φυγας απο τον συνθηκολογημενο στρατο των Τσολακογλου πολεμα τους Ναζι στον Αγγλικο στρατο στο 68 Medium Regiment LAD στην Marcha Matrouh.Καθιστος δευτερος απο αριστερα .

Ο Κλωνης εγινε το 1932 αυτο που σημερα λενε λαθρομεταναστης στην Αμερικη.Για διαβαστε την ιστορια του.

Βαγγελης Κλωνης

• Κατηγορία Παλιά Κεφαλονιά

Είναι ίσως η διασημότερη φωτογραφία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τραβηγμένη από τον σπουδαίο Γιουτζίν Σμιθ. Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλη τη γενναιότητα και το θάρρος του ανώνυμου Αμερικάνου φαντάρου που πολέμησε για την ελευθερία.

Με το τσιγάρο να κρέμεται μάγκικα στα χείλη, και με ένα βλέμμα που τσακίζει κόκαλα, αυτός ο στρατιώτης έγινε το σύμβολο της Μεγαλύτερης Γενιάς των Αμερικάνων. Αυτός ο στρατιώτης, όμως, δεν είναι Αμερικανός, είναι ο Έλληνας Ευάγγελος Κλωνής!Ο Ευάγγελος Κλωνής γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο της κοινότητας Πάστρας (της Κεφαλονιάς) το 1916. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας φτωχής οικογένειας που συνολικά θα αποκτούσε οκτώ. Παράτησε το σχολείο στην Τρίτη Δημοτικού. Στα 14 του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου δούλευε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Εκεί δούλεψε σαν εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός άλλου Κεφαλλονίτη, του Γεράσιμου Αρσένη: Φορούσε την άσπρη του στολή και έκοβε τα εισιτήρια.

Ότι έβγαζε το έστελνε στη μητέρα του, αλλά τα λεφτά ήταν λίγα. Μια μέρα, όταν ήταν 16 χρονών, το λεωφορείο είχε σταματήσει στον Πειραιά, και ο Βαγγέλης είδε κάτι ναύτες να μεταφέρουν ψώνια σ’ ένα καράβι. Ο Βαγγέλης πήγε αμέσως στον Αρσένη, του έδωσε τις εισπράξεις της ημέρας και του είπε: «Εγώ φεύγω. Πες στη μάνα μου ότι θα της στείλω λεφτά από την Αμερική». Και πήγε στο κρεοπωλείο, και φορτώθηκε ένα κομμάτι κρέας, και μπήκε σκυφτός στο καράβι, και κρύφτηκε στα αμπάρια.

Μετά από αρκετές περιπέτειες και με τη βοήθεια του καπετάνιου (ήταν κι αυτός κεφαλλονίτης) ο Βαγγέλης κατέληξε στο Λος Άντζελες.

Στο Λος Άντζελες έπιασε δουλειά στο ανθοπωλείο ενός άλλου κεφαλονίτη, του Σπύρου Στεφανάτου (ο οποίος σήμερα ζει στην Κεφαλονιά –είναι 94 χρονών). Η πόλη όμως δεν του άρεσε –είχε πολύ κόσμο, και δεν είχε συνηθίσει. Μετακόμισε στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου δούλευε σαν πιατάς σε ένα εστιατόριο, και κάποια στιγμή πήρε και μια δικιά του καντίνα με χοτ-ντογκ και τα πούλαγε στο δρόμο.
Μια ελληνοπούλα τον ερωτεύτηκε, και ήθελε να τον παντρευτεί.

Αυτός όμως αρνήθηκε –υποστήριξε ότι ήταν μικρός ακόμα, και έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του στην Ελλάδα. Οπότε αυτή τον απείλησε ότι θα τον καταδώσει στις Αρχές, καθώς εξακολουθούσε να ζει και να δουλεύει στη χώρα παράνομα.

Ετσι ο Βαγγέλης έφυγε μετά από μια Οδύσεια στην Αμερική επέστρεψε και πάλι στο Ντένβερ, όπου το κλίμα του άρεσε, ελπίζοντας ότι η κοπελιά θα είχε βρει κάποιον άλλο, και θα τον άφηνε ήσυχο. Έτσι έγινε, αλλά δεν έμελλε να μείνει ούτε εκεί για πολύ. Ένας κεφαλλονίτης φίλος του πρότεινε να πάνε στη Σάντα Φε του Νιου Μέξικο για να βρούνε κάποιους φίλους (κεφαλλονίτες φυσικά), και τον ακολούθησε.

O Κλωνής στο jaz-bar που διατηρούσε στη Ν. Ορλεάνη

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: Εξακολουθούσε να είναι παράνομος. Όταν άρχισε ο Πόλεμος, βγήκε ένα νέο διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν, με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα. Έτσι ο Βαγγέλης Κλωνής αποφάσισε να πάει στον πόλεμο.

Η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Ο Βαγγέλης Κλωνής, μετά την κατάταξή του, ταξίδεψε στο Fort Bliss στο Τέξας όπου εκπαιδεύτηκε με το στρατό ξηράς. Χάρη στις εντυπωσιακές του επιδόσεις (ήταν άριστος σκοπευτής) τον έστειλαν στην Βιρτζίνια, στη Βάση των Πεζοναυτών.

Στη συνέχεια πήγε στη Γιούμα της Αριζόνα, όπου εκπαιδεύτηκε στην έρημο, και μετά επέστρεψε στη Βάση της Βιρτζίνια με το Στρατό. Η εκπαίδευσή του είχε πια τελειώσει, και περίμενε να ακούσει που θα τον στείλουν, πιθανότατα στον Ειρηνικό, όταν ένας βαθμοφόρος ήρθε και τον βρήκε και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως. «Σου έχω άσχημα νέα», του είπε. «Οι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένειά σου στην Ελλάδα. Δεν έζησε κανείς. Μπορείς, αν θέλεις, να πάρεις μια άδεια και να επιστρέψεις στο σπίτι σου στην Σαντα Φε». Ο Βαγγέλης δεν ήθελε να πάει στην Σάντα Φε, μπορούσε να κλάψει κι εκεί που ήταν. Ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς».

Στη συνέχεια πήγε στη Γιούμα της Αριζόνα, όπου εκπαιδεύτηκε στην έρημο, και μετά επέστρεψε στη Βάση της Βιρτζίνια με το Στρατό. Η εκπαίδευσή του είχε πια τελειώσει, και περίμενε να ακούσει που θα τον στείλουν, πιθανότατα στον Ειρηνικό, όταν ένας βαθμοφόρος ήρθε και τον βρήκε και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως. «Σου έχω άσχημα νέα», του είπε. «Οι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένειά σου στην Ελλάδα. Δεν έζησε κανείς. Μπορείς, αν θέλεις, να πάρεις μια άδεια και να επιστρέψεις στο σπίτι σου στην Σαντα Φε». Ο Βαγγέλης δεν ήθελε να πάει στην Σάντα Φε, μπορούσε να κλάψει κι εκεί που ήταν. Ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς».

Ο Κλωνής πολέμησε στην Αυστρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, μπήκε στο Βερολίνο και το Παρίσι, ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι πήγε και στον Ειρηνικό. Για τίποτα από όλα αυτά δεν μιλούσε, όμως, δεμένος από όρκους και διαταγές. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν ότι δεν ήταν ένας απλός φαντάρος. Πήρε ασυνήθιστα πολλά μετάλλια (η οικογένειά του αυτό τον καιρό προσπαθεί να εντοπίσει ακριβώς πόσα και ποια), και δέχτηκε και μια θερμότατη ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν με ιδιόχειρη υπογραφή. Ο Νίκος Κλωνής έχει ρωτήσει δεκάδες βετεράνους, αλλά ακόμα δεν έχει βρει κανένα που έλαβε τέτοια επιστολή μετά τον πόλεμο.

Ο Βαγγέλης Κλωνής πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1989. Κηδεύτηκε στα Κοριάνα, και όλοι όσοι τον ήξεραν κράτησαν μαζί τους ο καθένας τη δική του, προσωπική εικόνα γι’ αυτόν. Υπήρχε όμως μια άλλη εικόνα, πολύ διάσημη, που κυκλοφορούσε εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν την είχε συνδέσει με τον Βαγγέλη. Μέχρι το 1991.

«Μια μέρα», θυμάται η Κική Κλωνή, «είχα πάει με το Νίκο και τα εγγόνια μου στο εμπορικό κέντρο. Ο Νίκος είχε πάει να πάρει περιοδικά, κι εγώ πήγα με τα εγγόνια για να τους πάρω παιχνίδια. Κάποια στιγμή βλέπω το Νίκο να έρχεται τρέχοντας. «Μάνα τρέχα!» φώναζε. «Ο πατέρας!» Και εκεί, στο εξώφυλλο του περιοδικού Life, ήταν ο άντρας μου, με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα, και κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω».

Ο αμερικανός φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ πήρε διάσημες φωτογραφίες από τον πόλεμο, ανάμεσα στις οποίες και δύο λήψεις του Βαγγέλη Κλωνή: Η φωτογραφία με το τσιγάρο, και η εικόνα με το παγούρι, η οποία πριν από λίγα χρόνια έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ.

Πηγή: http://usa.greekreporter.gr

Ο τραγικος Ιουνης του 1944.Ποτε ξανα φασισμος

Ληξουρι Παλικης Κεφαλονια . Ιουνιος 1944

Λιγο πριν την κρεμαλα.

Ακούγεται η φωνή του Σπύρου Αναλυτή 22 χρόνων παλικάρι να φωνάζει περήφανα.   

«Εσύ θα μας εκδικηθείς ελληνική τυραννομάχα νιότη. Ζήτω η Νιότη,  ΖΗΤΩ  η ΕΠΟΝ,  ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ …»

Ο ίδιος είχε γράψει πρωτύτερα ένα μήνυμα στο χώρο της φυλακής που τον έκλεισαν  μετά τη σύλληψή του.

«Εγώ το σπόρο έσπειρα κατά της τυραννίας, εξού και θέλει θεριστεί καρπός ελευθερίας».

Αναδημοσιευω το ιστορικο αρθρο του αγαπητου φιλου και δραστηριου ενεργου πολιτη Ληξουριωτη Μακη Γαλανου. Αναφερεται στην γενετειρα της οικογενειας μου απο την πλευρα του πατερα μου την Παλικη Κεφαλονιας.

Φευγοντας οι Γερμανοι παρεα με τους ταγματαλητες σκορπισαν τον θανατο σε ολη τη χωρα μας. Στοχος να σκοτωσουν τον ανθο του λαου μας (τους αγωνιστες ΕΑΜιτες ΕΠΟΝιτες και κομμουνιστες )πριν καρπισει, να στειλουν μηνυμα βιας και τρομοκρατιας εκτελωντας ανυπερασπιστους πολιτες για αντιποινα , να στρωσουν το εδαφος για οσα τραγικα ακολουθησαν με τους διαδοχους τους κατακτητες Αγγλους και Αμερικανους και τους ιδιους παντα συνεργατες που ντυθηκαν τις νεες στολες εξουσιας και συνεχισαν το εργο τους. Αυτοι ηταν η ναζιστικη σπορα των ηττημενων του 1945  οπως λεει ο αρχηγος της ΧΑ.

Μια σπορα που ποτιστηκε με αιμα Ελληνικο απο του Ναζι και τους ντοπιους συνεργατες τους.

Θυμιζω πως τις ιδιες μερες εγινε η εκτελεση πατριωτων στην Τραχεια

Βασιλης Λαδας

Ακολουθει η ιστορική πορεία με τρείς φωτογραφίες

Αναφορα στο πρωτο μου βιβλιο οι Ανταρτες της θάλασσας.

Στην πρώτη φωτογραφία ειναι ο μπαρμπα Γιώργης  ο Μπακας που μαζι με αλλους τρεις πηδησαν στον ξεροπόταμο και σωθηκαν ενω στο ιδιο σημειο μετα απο λιγο εκτελεστηκαν 17 πατριώτες.

Στεκεται μπροστα στο μνημειο στο τοπο της εκτελεσης.

Ενας προδότης απο τον Καρατζά κατέδωσε 60 ανθρωπους που τους πηγαν σε μιά αποθήκη 5 χιλιόμετρα απο το χωριο. Ξεχώρισαν 30 απο αυτους και τους οδηγουσαν πεζή προς τον τοπο της εκτελεσης.Κατα την πορεια ειδαν κρεμασμενο τον δεκαοχταχρονο γραμματεα της ΕΠΟΝ Τραχειας απο μια γκοριτσα. Τοτε ολοι καταλαβαν πως τους πηγαιναν για εκτελεση και τρομαξαν απο το θεαμα.Μαζι με τους Γερμανους ηταν και δυο Ελληνες απο τη Ασσινη.Αυτους παρακαλεσαν να μην τους κρεμασουν αλλα να τους σκοτωσουν με πυροβολισμο.

Τους οδηγησαν στον τοπο της εκτελεσης και στην ακρη του ξεροποταμου εστησαν οι Γερμανοι ενα πολυβολο με σκοπο να τους σκοτωνουν κα τα πτωματα να πεσουν στο ποταμι.

Ο μπαρμπα Γιωργης ο Μπακας που κατάλαβε τι τους περίμενε ειπε στα Αρβανιτικα να φυγουμε γιατι θα μας σκοτωσουν.(Βεμι ικεμ ντοναβρασν).Πηδηξε πρωτος με αλλους  τρεις μεσα στο ποταμι.Ακολουθωντας το ποταμι σωθηκαν .Με αυτο τον τροπο οι Γερμανοι εκτελεσαν 17 πατριωτες αλλα με δεμενα τα χερια πια.

Ο μπαρμπα Γιωργης πεθανε πανω απο 80 χρονων πριν απο δεκα χρονια.

Στη δευτερη φωτογραφια μια κυρια και αλλοι συγγενεις απο τις οικογενειες των θυμάτων σε τελετη στον χωρο της εκτελεσης

Σε αυτο τον ιερο χωρο της εκτέλεσης βεβηλοι ανθελληνες εγραψαν με σπρευ  πανω στα ονοματα των εκτελεσθεντων τον αγκυλωτο σταυρο και το σημα των SS .

Των φονιαδων που τους σκοτωσαν και δυστυχως υπαρχει σημερα κομμα στην Ελληνικη βουλη η Χρυση Αυγη που ακολουθει την ιδια εγκληματικη πολιτικη και ιδεολογια σαν εθνοσωτηρες,το γνωστο φασιστικο κολπο.

Στην τελευταια φωτογραφια  καταθεση στεφανου στο μνημειο στον Καρατζα σε εκδηλωση του Δημου Τροιζινας προς τιμη των εκτελεσθεντων.Η καταθεση στεφανου γινεται απο τον εκπροσωπου του παραρτηματος ΠΕΑΕΑ με τιμητικη παρουσια αποσπασματος ναυτοπροσκοπων.

Αλλα και στο Κρανιδι το μνημειο της Εθνικης αντιστασης και η διηγηση απο το ιστολογιο του Βασιλη Λαδα

Και στα Διδυμα.

Τελος καποιοι κομμουνιστες πατριωτες εκτελεστηκαν λιγο μετα στην Κορινθο στο στρατοπεδο του Νεγρη.Οπως ο Αδριανος  Δριβαλας

 

 

Ληξουρι

-Το μνημόσυνο των πέντε-   στις  3-6-2018  Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Ήταν Ιούνιος  του 1944, ημέρα του Αγίου Πνεύματος και οι εκκλησίες του Ληξουρίου  ότι είχαν απολύσει, που έφτασε από το Αργοστόλι μια χιτλερική κουστωδία με επικεφαλής το μονόφθαλμο εγκληματία φρούραρχο της Κεφαλονιάς, Σπιτέλερ.  Τους Γερμανούς καλωσόρισε με ένα χαμόγελο προδοτικό στην παραλία του Ληξουρίου ο προδότης  Φλωριάς , που είχε ξεχάσει ποιοι είναι οι συμπατριώτες του.

Η Γερμανική κουστωδία κουβαλούσε  μαζί της τους πέντε  αγωνιστές  από την Αγία Θέκλη,  που τους είχαν φυλακισμένους  πριν ένα μήνα  στις φυλακές Αργοστολίου.

Οι πέντε αγωνιστές πιάστηκαν από τους Γερμανούς σ’ ένα μπλόκο που έκανα στις αρχές Μαΐου του 1944 στο χωριό της Αγίας Θέκλης. Σ σύμφωνα με τις μαρτυρίες, τους Γερμανούς έφερε στο χωριό  μια Αγιαθεκλησιάνα,   επειδή κάποιοι σκότωσαν τον άνδρα της…  Οι Αγιαθεκλησιάνοι  ξέροντας πως κάτι τέτοιο θα γίνει, είχαν καταφύγει   οι περισσότεροι στα γύρω υψώματα του χωριού …

Οι πέντε που πιάστηκαν  σε αυτό το μπλόκο ήταν ο Νιόνιος  Ρατσιάτος, καθηγητής φιλολογίας στο Γυμνάσιο Ληξουρίου 43 ετών, ο Σπύρος Αναλυτής με το ψευδώνυμο Κανάρης  22 ετών, ο Αντώνης Ληξουριωτάτος ή Καστρινός 35 ετών, ο Γαβρίλης Ραλλάτος επιστάτης του Λιβιεράτειου Γυμνασίου,  60 ετών και ο γιος του Βασίλης 25ετών.

Οι Γερμανοί μετέφεραν τους κρατούμενους  στο κτήριο του Μαρκάτου και ταυτόχρονα  μερικοί Γερμανοί απ’ την κουστωδία  εξόρμησαν στα γύρω μαγαζιά για να βρουν καρέκλες και σκοινιά.

Οι Ληξουριώτες είχαν εξαφανίσει σχοινιά και καρέκλες, ξέροντας τι θέλουν να κάνουν οι Γερμανοί, αλλά οι σκληροί κατακτητές αναζήτησαν το υλικό που ήθελαν από τις αποθήκες των μαγαζιών.

Κάτω από την πίεση των Γερμανών, είχε κατέβει στην πλατεία  κόσμος αρκετός για να του δείξουν οι κατακτητές την κρεμάλα των πέντε αγωνιστών.

Με τον κόσμο που είχαν συγκεντρώσει ζωσμένο ολόγυρα  με τα πυροβόλα, οι Γερμανοί σκαρφάλωσαν στα δύο πλατάνια προς την πλευρά που είναι σήμερα η «Άλφα Τράπεζα», έδεσαν τα καλώδια στα κλαριά, ετοίμασαν τις θηλιές και κάτω από κάθε μια έβαλαν ένα κασόνι.

Όταν όλα ήταν έτοιμα, έφεραν του αγωνιστές από το Μαρκάτο έχοντας στο πλάι τους το προδότη. Σε κάποια στιγμή ένας  Γερμανός διερμηνέας προχώρησε μερικά βήματα μπροστά και διάβασε την απόφαση «Εις θάνατο απαγχονισμού… σαν υπεύθυνους για αναρχοκομμουνιστικές οργανώσεις.»

Διατάζουν του πέντε  αγωνιστές να κάμουν πέντε βήματα μπροστά και να σταθούν κάτω από τις θηλιές . Με το σύνθημα του Σπιτέλερ, οι Γερμανοί σήκωσαν στα χέρια τους τρεις, τον Νιόνιο τον Ρατσιάτο, τον Αντώνη Ληξουριωτάτο και τον Σπύρο τον Αναλυτή και προσπάθησαν  να τους περάσουν στο λαιμό τις θηλιές.  Ο Σπύρος Αναλυτής πρόλαβε  το δήμιο και πέρασε μόνος του τη θηλιά. Μέσα στη ματωμένη σιωπή που κυριαρχούσε στον κόσμο, ακούγεται η φωνή του Σπύρου Αναλυτή 22 χρόνων παλικάρι να φωνάζει περήφανα.   «Εσύ θα μας εκδικηθείς ελληνική τυραννομάχα νιότη. Ζήτω η Νιότη,  ΖΗΤΩ  η ΕΠΟΝ,  ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ …»

Ο ίδιος είχε γράψει πρωτύτερα ένα μήνυμα στο χώρο της φυλακής που τον έκλεισαν  μετά τη σύλληψή του. «Εγώ το σπόρο έσπειρα κατά της τυραννίας, εξού και θέλει θεριστεί καρπός ελευθερίας».

Οι Γερμανοί τραβήξανε τα κασόνια και η ζωή για τους τρεις τελείωσε.  Οι δήμιοι φρόντισαν να δει ο γέρος Γαβρίλης  Ραλλάτος το παιδί του να πεθαίνει πρώτα. Το έβλεπε ο άμοιρος αρκετή ώρα, γιατί το σκοινί (καλώδιο) της κρεμάλας του Βασίλη Ραλλάτου είχε χαλαρώσει και η ζωή έδειχνε ότι γυρεύει πάλι να φτερουγίσει.  Μα η διαταγή του δήμιου Σπιτέλερ, ανάγκασε ένα Γερμανό να πιάσει  το καλώδιο με τον κρεμασμένο για να το τραβήξει προς τα πάνω. Ακολούθησε και δεύτερο κρέμασμα, όπως και έπειτα του γέρου πατέρα Γαβρίλη.

Η ταφή τους έγινε  σε λίγα μέτρα έξω από το τότε Ληξούρι, στην Αμμούσα, όπου και σήμερα βρίσκονται τα οστά τους σε ομαδικό τάφο.

Είναι συγκινητικό ότι στο ίδιο μέρος που απαγχονίστηκαν οι πέντε αγωνιστές, συνέβη το ίδιο το 1849 με το θρυλικό παπα-Ληστή Γρηγόρη Ζαπάντη Νοδάρο με την παρέα του.

Σήμερα την πλατεία Ληξουρίου  κοσμεί καλαίσθητο μνημείο το οποίο ανήγειρε η ΠΕΑΕΑ  ΠΑΛΛΗΣ ως αιώνιο μνημόσυνο για τους κρεμασμένους και ως φωτεινό φάρος που θα καθοδηγήσει τις επερχόμενες γενιές.