Ζωοκλοπες

Διαβαζοντας για ενα προβατο και κτηνοτροφους εδω στην Ερμιονιδα θυμηθηκα και αυτη την ιστορια για  την ζωοκλοπη που ηταν παραδοση σε ολη την χωρα απο τα χρονια της Τουρκοκρατιας .

Τσεκουραιοι

Άνοιξη, 1895.

Στη φωτογραφία εικονίζονται οι φοβεροί λήσταρχοι Τσεκουραίοι, μετά τη σύλληψή τους.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στην πόλη της Αμφιλοχίας, που τότε ήταν γνωστή ως Καρβασαράς. Από αριστερά προς τα δεξιά εικονίζεται ο Αθανάσιος Σμεράιδος, ο 28χρονος Ν. Κολομπάτσος, ο Θύμιος και ο 30χρονος Νίκος Τσεκούρας, ο οποίος ήταν γνωστός ως Μιτάκιας και ο 25χρονος Θανάσης Τσεκούρας.

Πίσω τους διακρίνεται το απόσπασμα των χωροφυλάκων που τους συνέλαβε. Αρχηγός της συμμορίας ήταν ο Θύμιος, ο οποίος είχε γεννηθεί το 1850 και εργαζόταν ως κτηνοτρόφος. Τα μέλη της οικογένειας των Τσεκουραίων βγήκαν στο κλαρί όταν ήρθαν σε ρήξη με την οικογένεια των Φαλαγκραίων, εξαιτίας ζωοκλοπής.

Κάποιος από τους Τσεκουραίους σκότωσε τον αρχιτσέλιγκα της οικογένειας και τότε αναγκάστηκαν να πάρουν τα βουνά. 1895, Οι λήσταρχοι σιδεροδέσμιοι στην Αμφιλοχία. Πηγή φωτογραφίας: Βιβλίο, «Ταξίδι σε χρόνια λησμονημένα», Νικόλαος Χαρ. Τέλωνας Τον χειμώνα πήγαιναν στην Αμφιλοχία και στο Ξηρόμερο και το καλοκαίρι στα βουνά της Γκαβαλιώρας γνωστή ως Γλύστρα. Σύμφωνα με τις παλιές διηγήσεις, είχαν σκοτώσει Αρβανιτοβλάχους τσέλιγκες και έκαναν ληστείες.

Μέρος των χρημάτων που έκλεβαν, το χρησιμοποιούσαν για να εξαγοράσουν αιχμαλώτους αλλά και για να κάνουν δωρεές στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Επίσης, πάντρευαν φτωχά κορίτσια και απένειμαν δικαιοσύνη όπως αυτοί την εννοούσαν. Οι Τσεκουραίοι αναμείχθηκαν και στην πολιτική και είχαν στενή σχέση με τον δήμαρχο της Αμφιλοχίας, Γάκη Καραπάνο. Η φήμη τους ήταν τόσο μεγάλη που λέγεται πως όταν οι κάτοικοι πληροφορήθηκαν την παρουσία τους στην πόλη, κατά την προεκλογική περίοδο, οδηγήθηκαν τρομαγμένοι στην κάλπη του Καραπάνου.

Η σύλληψη

Την άνοιξη του 1895, η ληστροσυμμορία κατέβηκε στον Βάλτο. Στη συντροφιά τους είχε προστεθεί και ο Καρβασαριώτης Σπύρος Σμεράϊδος, τον οποίο είχαν «για το ασκί». Η φράση χαρακτήριζε το μέλος της συμμορίας που αναλάμβανε τις βοηθητικές εργασίες. Κάποια στιγμή ξέμειναν από νερό και τον έστειλαν σε κοντινό πηγάδι. Απόσπασμα με επικεφαλής τον Τρυπογιώργο, πληροφορήθηκε την παρουσία τους στην περιοχή και κατευθύνθηκε προς την Αμφιλοχία. Το κίνητρο ήταν μεγάλο, καθώς οι χωροφύλακες που έπιαναν ληστές έπαιρναν προαγωγή. Οι χωροφύλακες είδαν τον Σμεράιδο που κουβαλούσε νερό και κρύφτηκαν για να μην τους αντιληφθεί. Στη συνέχεια τον παρακολούθησαν και οδηγήθηκαν στην κρυψώνα της συμμορίας. Σε λίγη ώρα, περικύκλωσαν την περιοχή και τους επιτέθηκαν.

Ο αρχηγός της συμμορίας, Θύμιος διέταξε τους ληστές να περάσουν στην απέναντι πλαγιά του βουνού, που ήταν αφύλαχτη. Από τη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους δύο υπαξιωματικοί. Τελικά όπως είπαν μετά, παραδόθηκαν και ο λόγος ήταν ότι από μακριά έβλεπαν τα ζώα και νόμιζαν ότι ταν χωροφύλακες, άρα το αριθμητικό πλεονέκτημα ήταν τεράστιο για τον αντίπαλό τους και η αντίσταση μάταιη. Οι χωροφύλακες τους πέρασαν σιδερένιες κλάπες, που ενώνονταν μεταξύ τους με χοντρή αλυσίδα και τους οδήγησαν σιδεροδέσμιους στην Αμφιλοχία, όπου τους φωτογράφισαν. Όλοι τους ήταν τραυματισμένοι εκτός από τον αρχηγό τους, τον Θύμιο.

Κατόπιν, τους επιβίβασαν σε άμαξες και τους έστειλαν με ισχυρή συνοδεία στο Μεσολόγγι. Εκεί, πρότειναν στον Θύμιο να του χορηγήσουν χάρη, επειδή στο παρελθόν είχε πολεμήσει με γενναιότητα σε συμπλοκές τους Τούρκους και είχε αρπάξει από τα χέρια τους τη σημαία. Ωστόσο, εκείνος απάντησε: «Η όλοι λεύτεροι ή κανένας» και η πολιτεία τους οδήγησε στις φυλακές του Ναυπλίου.

Τον Νοέμβριο του 1895, ο δημοσιογράφος Τάσος, της εφημερίδας «Σκριπ» τους επισκέφτηκε στις φυλακές στο Παλαμήδι.

Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας τους χαρακτήριζε «λεβέντηδες». Όπως ανέφερε, λησμονούσαν το αγέρι του βουνού και ήλπιζαν να μην τους «κόψουν» στη λαιμητόμο. Ο ωραιότερος όλων ήταν ο Αθανάσιος, ο οποίος ήταν μετρίου αναστήματος και είχε κοντά γένια. Ο Αθανάσιος ρώτησε τον δημοσιογράφο: «Τόσο μεγάλους μας πήρατε, που’ ρχόσαστε να μας δήτε;. Εμείς κύριε μου είμαστε μικροί φυγόδικοι και τίποτε παρά πάνω. Εμείς ό,τι και να κάναμε κακό το κάναμε στην Τουρκία, με τους Ρωμιούς είμαστε φίλοι». Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, κατέβηκαν στην Αμφιλοχία για μια δουλειά, την οποία όμως δεν του αποκάλυψαν. Σκοπός τους ήταν να φύγουν στο εξωτερικό για να αποφύγουν την επικείμενη σύλληψη. Ωστόσο, κάποιος από τους ντόπιους τους πρόδωσε και συνελήφθησαν. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο άνθρωπος που τους πρόδωσε ήταν ο κουμπάρος του Θύμιου.

Παρόμοιοι υπαινιγμοί για την προδοσία εμπεριέχονται και σε δημοτικό τραγούδι που αναφέρει:

«Καλά ήσουν Θύμιο μ΄ στ’ Άγραφα καλά και στα Τζουμέρκα Τι χάλευες, τι γύρευες Καρβασαρά και Βάλτο;

-Ήρθα να δω τους φίλους μου και τους παλιούς κουμπάρους Κι ένας κουμπάρος μου καλός, φίλος μου μπιστεμένος που’χε στα χείλη ζάχαρη και στη καρδιά φαρμάκι επήγε και με πρόδωσε στων σταυρωτών τα χέρια

Τέτοιους φίλους άμα έχεις τους εχθρούς σου τι τους θέλεις;»

Οι λήσταρχοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν από το κελί των φυλακών αλλά δεν τα κατάφεραν. Καταδικάστηκαν σε θάνατο και οδηγήθηκαν στη λαιμητόμο, εκτός από τον Σμεράιδο, στον οποίο επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 10 χρόνια. Το κείμενο βασίστηκε στο βιβλίο του Νικόλαου Χ. Τέλωνα, «Ταξίδι σε χρόνια λησμονημένα» Αμφιλοχία (Καρβασαράς)1829-1944, Τομος Β’, Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμφιλοχίας «Π. Κόκκαλης». …

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-chorofilakes-fotografizonte-me-tous-listarchous-tsekoureous-pou-pane-gia-kremala-h-teleftea-fotografia-prin-tin-ektelesi-tous-prodose-o-koumparos-tous/?fbclid=IwAR1WKyQfFkd8gui4JD65rxo05W0ApS3VabK9DEK466S_FQO9_71WpJLXt4E

Κεφαλονιτες στην Αιθιοπια . Αιθιοπες στην Αθηνα.

Αιθιοπικη Κοινοτητα Ελλαδας

Φεστιβαλ Δεκεμβρης 2019

Για δεύτερη χρονιά πραγματοποιείται το Φεστιβάλ Αιθιοπικής Κουλτούρας, αυτό το Σαββατοκύριακο 7 και 8 Δεκεμβρίου. Διοργανώνεται στην καρδιά της Αθήνας, στην τόσο αγαπητή στους Αθηναίους Δημοτική Αγορά Κυψέλης και είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε την ξεχωριστή κουλτούρα αυτής της πανάρχαιας χώρας, αλλά και την αθόρυβη αιθιοπική κοινότητα της Αθήνας, μια από τις παλαιότερες κοινότητες μεταναστών στο ελληνικό έδαφος.
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιλαμβάνει: μουσική, χορό, σεμινάριο αιθιοπικής κουζίνας, προβολή του ντοκιμαντέρ «Three Days Of Freedom», θεματικά σετ από 4 dj.

Επίσης θα γίνει συζήτηση open-mike με θέμα: «Η Ιδιαιτερότητα Και Η Περηφάνεια Των Ελληνοαφρικανών Της Αθήνας», ενώ θα πραγματοποιηθούν live συνδέσεις με ραδιοφωνικό σταθμό στην Αντίς Αμπέμπα και ένα fashion show.

Συλλογος Ελληνων Αιθιοπιας

Η σελιδα στο ΦΒ

Το Εθνικό Θέατρο της Αιθιοπίας στο Ηρώδειο.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ 

• Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2018 στις 8 μ.μ. – 11 μ.μ. UTC+03

Αιθιοπική κοινότητα στην Αθήνα

Η Ελληνίδα πρόξενος της αφρικανικής χώρας στην Αθήνα Κατερίνα Αρμενάκη, εξήγησε το τραγούδι για την κοινή ανάγκη ανάπτυξης: «Χιλιάδες Αιθίοπες στην Ελλάδα και λίγες πλέον εκατοντάδες Έλληνες στην Αιθιοπία, όσοι ζουν μόνιμα στις δυο χώρες, νιώθουν αρμονικά, αγαπούν την γη που τους φιλοξενεί! Η Μαρία Κουκούτση, κόρη Αιθίοπα πατέρα και Ελληνίδας μητέρας, ζει εδώ 25 χρόνια και μας έδωσε πληροφορία-απόδειξη ότι η προσπάθεια του λαού τους αγγίζει τα όρια της απόγνωσης: «Τις τελευταίες μέρες, πολλοί Αιθίοπες συνεχίζουν να έρχονται ώστε να μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα… Καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει διέξοδος, εδώ και ενώνονται με τις μάζες των Σύριων προσφύγων ώστε να φθάσουν κι αυτοί στη Γερμανία!».

Αιθιοπικη εκκλησια στην Αθηνα (πρόκειται για την παλαιά εκκλησία της Κοιμήσεως Θεοτόκου Μούγλων που παραχωρήθηκε στην αιθιοπική κοινότητα το 1989 Πηγή: Protagon.gr) Οι Αιθίοπες χριστιανοί είναι Κόπτες. Οι περισσότεροι Κόπτες  (20-25 εκατομμυρια παγκοσμια ημ μεγαλη πλειοψηφια στην Αιγυπτο ) υπάγονται πνευματικά στην Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία Αλεξανδρείας Ιστορικά, ομιλούν την Κοπτική γλώσσα, η οποία αποτελεί άμεσο απόγονο της Δημοτικής αιγυπτιακής η οποία ομιλούνταν κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής περιόδου.Το 1959 χορηγήθηκε αυτοκεφαλία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αιθιοπίας. Αυτή επεκτάθηκε και στην Ορθόδοξη Εκκλησίας της Ερυθραίας το 1998 μετά τον επιτυχημένο πόλεμο της Ανεξαρτησίας της από την Αιθιοπία.

Κοπτες

Σύμφωνα με τον Νίκο Κουρεμένο, Δρ. Κοπτικών Σπουδών στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ «Κόπτες ονομάζονται οι αυτόχθονες Χριστιανοί της Αιγύπτου που ανάγουν τις ρίζες από την αποστολική εποχή. Ανήκουν δογματικά στη λεγόμενη οικογένεια των προ-Χαλκηδονίων Εκκλησίων (μαζί με τους Αρμένιους και τους Συρο- ιακωβίτες) και αποκόπηκαν από την αρχαία αδιαίρετη Εκκλησία μετά τη Δ’ Οικουμενική Σύνοδο του 451 στη Χαλκηδόνα, επειδή δεν αποδέχτηκαν τις αποφάσεις της για τη χριστολογική διδασκαλία των δυο φύσεων των Χριστού. Για το λόγο αυτό για πολλούς αιώνες αποκαλούνταν «Μονοφυσίτες», όρος, ωστόσο, ο οποίος έχει απορριφθεί από το σύγχρονο οικουμενικό διάλογο. Πρόκειται, λοιπόν, για μια χριστιανική κοινότητα με αρχαία παράδοση με έντονη την επίδραση της μοναστική πνευματικότητας, αφού ο Κοπτικός Μοναχισμός αποτελεί τη ζωντανή συνέχεια της ασκητικής παράδοσης που άνθισε στις ερήμους της Αιγύπτου μόλις από τον 4ο αιώνα.

Αιθιοπικη θρησκευτικη κοινοτητα

«Η χριστιανική αιθιοπική κοινότητα εμφανίζεται στην Ελλάδα μετά την πτώση του Χριστιανού αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ», σημειώνει ο γραμματέας της Ορθόδοξης Αιθιοπικής Εκκλησίας στην Αθήνα κ. Μαράουϊ Μελέσε. «Τότε, όσοι σπουδάζαμε στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ανάγκη για εκκλησία και απευθυνθήκαμε στο υπ. Παιδείας και την Αρχιεπισκοπή».

Στη λειτουργία όλοι προσέρχονται ανυπόδητοι, τυλιγμένοι σε λευκό λεπτό ύφασμα – οι γυναίκες το φοράνε από το κεφάλι, ως ένδειξη σεβασμού στην επικοινωνία με το Θείο και για να μην προκαλούν την προσοχή των ανδρών. Οι λευκοντυμένες φιγούρες μοιάζουν με αγγέλους επί γης.

Η κραυγή «λι, λι, λι» από τη λέξη «αλληλούια» είναι ο τρόπος για να εκφράσουν τη χαρά τους. Η αιθιοπική λίρα «κραρ» και τα τύμπανα «καμπερό» συνθέτουν το μουσικό μέρος της λειτουργίας. Οι ψαλμοί είναι στην αιθιοπική διάλεκτο «γκιζ» και ψάλλονται (τι ευχάριστη έκπληξη για τη θέση της γυναίκας στη συγκεκριμένη κοινωνία) από γυναίκες. «Οι ψάλτριες είναι 12», εξηγεί ο ευσεβής Αιθίοπας, «αλλά δεν μπόρεσαν να έρθουν όλες διότι δουλεύουν στα σπίτια. Το Πάσχα, όμως, θα καταφέρουν να έρθουν».

Οι χριστιανοί Αιθίοπες δεν βάφουν αυγά, δεν τρώνε μαγειρίτσα, ούτε έχουν εντυπωσιακές λαμπάδες. Απλά κεριά έχουν στην Ανάσταση και το αναστάσιμο φαγητό είναι ένα ιδιαίτερα μαγειρεμένο κοτόπουλο που χρειάζεται τουλάχιστον τρεις ώρες για να ετοιμασθεί.

Το μεσημέρι του Πάσχα τα παιδιά επισκέπτονται τους γονείς και για να τους τιμήσουν, τους προσφέρουν πολύτιμα αγαθά – αρνιά και άλλα ζωντανά στα χωριά. Εάν δεν υπάρχουν γονείς, ανταλλάσσονται επισκέψεις στα σπίτια. Σερβίρεται ειδικός καφές -εξάλλου στην επαρχία Καφάρ της Αιθιοπίας «γεννήθηκε»- και γίνονται σημαντικές, εκ καρδίας συζητήσεις.

Διονύσης Φωκάς   Διαχειριστής · 2 ώρες

Η εξαγωγή καφέ από την Αιθιοπία τον 19ο και τον 20ο αιώνα, ήταν Κεφαλονίτικη υπόθεση

Η ιστορία του καφέ ξεκίνησε στην Αιθιοπία, στο παρελθόν η χώρα ονομαζόταν Αβησσυνία ενώ η τωρινή ονομασία της προέρχεται από τους αρχαίους Έλληνες που την ονόμαζαν έτσι.Η παλαιότερη αξιόπιστη αναφορά στην κατανάλωση καφέ ή στην γνώση καφεόδεντρων εμφανίζεται στα μέσα του 15ου αιώνα, στα μοναστήρια των Σούφι της Υεμένης. Όταν ο καφές πρωτοήρθε στην Ευρώπη ήταν γνωστός ως «αραβικό κρασί». Η πρώτη αναφορά γίνεται περίπου το 900 μ.χ. στα γραπτά ενός γιατρού από την Περσία και υπολογίζεται ότι η παρασκευή του καφέ όπως τη γνωρίζουμε σήμερα (με καβούρδισμα των σπόρων δηλαδή και βράσιμό τους) άρχισε περί τον 14ο αιώνα. Ο καφές (ως έτοιμο προϊόν, καθώς οι Άραβες απαγόρευαν αυστηρά την εξαγωγή σπόρων) πέρασε από τη Βενετία στην Ευρώπη που διατηρούσε ισχυρές εμπορικές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, στα τέλη του 16ου αιώνα. Διατέθηκε αρχικά από τους Βενετούς εμπόρους στους πλούσιους, σαν εξωτικό είδος.

Οι αδελφοί Λιβιεράτου από την Αγία Θέκλη

Η περιοχή γύρω από το Harrar στην Αιθιοπία είναι γνωστή για την παραγωγή του καφέ και οι Έλληνες ανέλαβαν την εξαγωγή του. Μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες, ήταν οι Αδελφοί Λιβιεράτοι, από την Αγία Θέκλη στην Κεφαλονιά. Ο Γρηγόριος γεννήθηκε το 1837, ο Αναστάσιος το 1842 και ο Νικόλαος το 1847.

Ξεκίνησαν ως έμποροι σιταριού στη Ρουμανία, στα μέσα του 18ου αιώνα και αργότερα μετακόμισαν στην Αίγυπτο. Ένας από τους αδελφούς, ο Αναστάσιος μετακόμισε στη Υεμένη και έγινε ο πρώτος εξαγωγέας καφέ, με το όνομα Moka Coffee. Άνοιξε το πρώτο γραφείο του, στη Hodeidah της Υεμένης και το χρησιμοποιούσε και ως προξενείο της Γαλλίας. Η εταιρεία Livieratos επεκτάθηκε στην πόλη Harrar της Αιθιοπίας, η οποία ήταν το σημαντικότερο κέντρο καφέ ολόκληρης της βορειοανατολικής Αφρικής.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, άνοιξε υποκαταστήματα σε όλα τα λιμένια της Ερυθράς Θάλασσας. Τα δύο αδέλφια του, ο Νικόλαος και ο Γρηγόριος, μετακόμισαν στη Μασσαλία και τη Νέα Υόρκη αντίστοιχα, για να διευθύνουν τα εκεί γραφεία τους.

Ο Γιάννης Γερολυμάτος, υπάλληλος των Λιβιεράτων και πρόξενος των Βρετανών

Οι αδελφοί Λιβιεράτοι έδωσαν τη διοίκηση των γραφείων τους, στην Ερυθρά Θάλασσα και στην Αιθιοπία, σε συγγενείς και συμπατριώτες τους, από την Κεφαλονιά. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης Γερολυμάτος. Ξεκίνησε ως υπάλληλος των Livieratos Bros, σύντομα έγινε ένας από τους πλουσιότερους εμπόρους, στην Αιθιοπία και οι Βρετανοί τον έκαναν πρόξενό τους στο Χάραρ, το 1905. Το νόμισμα που χρησιμοποιούσαν στην περιοχή, ήταν το Αυστριακό τάλληρο (Thaller) της Βασίλισσας Μαρίας-Θηρεσίας. Λόγω έλλειψης νομισμάτων χαμηλότερης αξίας, χρησιμοποιούσαν σφαίρες, χάντρες και ράβδους αλατιού για ρέστα.

Το 1904, η βρετανική κυβέρνηση υπέγραψε μιά συμφωνία με τον Αυτοκράτορα Menelik, σύμφωνα με την οποία, η Gambela έγινε ελεύθερο λιμάνι για τη διακίνηση αγαθών μεταξύ των δύο χωρών (Αιθιοπίας και Αγγλο-Αιγυπτιακού Σουδάν). Γίνονταν εξαγωγές καφέ, κεριού, ελεφαντόδοντου και εισαγωγές οινοπνευμάτων, ύφασμάτων, σαπουνιού, αλατιού και χάντρων.

Ο Γιάννης Γερολυμάτος πήρε άδεια για να εισαγάγει αλκοολούχα ποτά και έστειλε τον Έλληνα, Τιμολέοντα, ως πράκτορά του στη Γκαμπέλα. Ο Γερόλυμάτος επέστρεψε στην Αίγυπτο το 1912 και πέθανε το 1919.

Η προσφορά των Λιβιεράτων στην πατρίδα τους

Οι αδελφοί Λιβιεράτοι ανήγειραν το 1891 την Λιβιεράτειο σχολή η οποία ξεκίνησε την λειτουργία της την 1η Σεπτεμβρίου του 1892, τα παιδιά από την Αγία Θέκλη και την Ανωγή μπορούσαν να πάνε εκεί Δημοτικό και Σχολαρχείο, τους δίνονταν όλα τα μέσα να σπουδάσουν σε ανώτερες σχολές και πολλοί απόφοιτοι κατέληξαν να είναι διευθυντές, πράκτορες και υπάλληλοι των γραφείων τους. Με αυτό τον τρόπο συντέλεσαν στην οικονομική ευεξία πολλών οικογενειών της περιοχής. Ανοικοδόμησαν τον ενοριακό ναό της Αγίας Θέκλης τον οποίο αγιογράφησε ο τότε γνωστός κοσμηματογράφος και αγιογράφος Κ. Λιόκης , διάνοιξαν και επέστρωσαν δρόμους στο χωριό τους, βοήθησαν χρηματικά τους ντόπιους αγρότες όταν ο περονόσπορος έπληξε την παραγωγή τους, προίκησαν πολλά κορίτσια και συνέβαλαν σε πολλά κοινωφελή έργα. Οι αδελφοί Λιβεράτοι εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα όπου έφτιαξαν το μέγαρο “Ερμής” επί της λεωφόρου Πανεπιστημίου,ήταν το πρώτο κτίριο που είχε δύο κλιμακοστάσια στην Αθήνα, ήταν τέραστιο για την εποχή του με πολύ μεγάλο βάθος, μεγάλη ταράτσα και συναρπαστική θέα.

Οι αδελφοί Φιλιππάτου από τα Πουλάτα

Ο Παναγής Φιλιππάτος, με ρίζες από την Κεφαλονιά, ήρθε στην Αιθιοπία, την δεκαετία του 1920. Καταγόταν από το χωριό Πουλάτα της επαρχίας Σάμης, του νομού Κεφαλλήνιας. Σε ηλικία 21 χρονών και μετά την ολοκληρώσει των στρατιωτικών υποχρεώσεων, έφυγε από το νησί που γεννήθηκε και πήρε τον δρόμο για την Αιθιοπία.

Άνθρωπος με μεγάλη οξυδέρκεια, ο οποίος με επιτυχημένες επαγγελματικές δραστηριότητες, είχε αποκτήσει μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή του Ντέντερ, της επαρχίας Χάραρ, όπου μαζί με τα αδέλφια του, Θεόδωρο και Βασίλη, ασχολήθηκαν με την εξαγωγή του καφέ και δημιούργησαν εμπορικό οίκο, με την επωνυμία Filippatos Bros.

Δυστυχώς, η οικονομική ισχύς του Παναγή Φιλιππάτου, κράτησε μόνο μέχρι το 1950. Οι ‘’τυχοδιωκτες’’ που ήταν μάστιγα την εποχή εκείνη, τον παρέσυραν, με αποτέλεσμα την χρεοκοπία του. Μετά από αυτήν, έφυγε, για το Τζιμπουτί. Πέθανε εκεί, από τον καημό του. Ήταν μόλις 52 χρονών.

Ασχολήθηκε και με τα κοινά, διατέλεσε επί σειρά ετών μέλος του Δ.Σ της Ελληνικής Κοινότητας της Ντίρε Ντάουας.

Πηγές

1. Σύμμικτα Τσιτσέλης (Τόμος Α)

2. Greeks of Africa – Grecs de l’ Afrique

3. Πολύβιος Βαλεντής στην σελίδα facebook ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ (η φωτογραφία προέρχεται επίσης από εκεί)

85

9 Μαιου 1944 Κλειτω Παπαδογιαννη Χρηστος Χωμενιδης

https://sikam.wordpress.com/2015/12/14/k%CE%BB%CF%85%CF%84%CF%8E-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7/

75 χρονια απο την συντριβη του Ναζισμου.Συμπερασματα για το σημερα.

 

Χουντα

Απο χθεσινο σχολιο στο ΦΒ σε σχεση με τον κοροναιο και τους προσφυγες στον Γαλαξια.

πες της με Παπαδόπουλο ο κορονοιος θα ήταν στην Μακρόνησο

Δυστυχως και στην Ερμιονιδα οι θαυμαστες της Χουντας οι φιλοβασιλικοι και οπαδοι της αντικομμουνιστικης ακρας δεξιας σε ολο της το φασμα δεν ειναι λιγοι. Κρυφτηκαν για λιγα χρονια μετα την μεταπολιτευση σε διαφορα κομματα και μετα ξαναβγηκαν στην επιφανεια σαν συγκροτημενος πολιτικος χωρος και λογος .

Η Ερμιονιδα εχει απο τα χρονια του εμφυλιου 1823-1825 μια παραδοση σε συντηρητικες αναφορες και πρακτικες. Παραδοση που εμεινε ζωντανη διαχρονικα και μεχρι σημερα οταν η ΧΑ εφτασε να εχει στην επαρχια μας απο τα υψηλοτερα πανελλαδικα ποσοστα (13,15% -1097 ψηφοι το 2012 οι 741 στο Κρανιδι). Εξ αλλου σχεδον ολα τα τοπικα ιστολογια αναρτουσαν τις ανακοινωσεις αυτου του νεοναζιστικου μορφωματος για χρονια, το κομμα εκανε συγκεντρωση στην κατω πλατεια και πορεια στο Κρανιδι , ο βουλευτης Αργολιδας Γαλεος  πηγαινε ανενοχλητος σε πανηγυρια, συναντουσε  φορεις, φωτογραφιζοταν με πολιτες, καθοταν στο τραπεζι του Δημαρχειου συνομιλητης διπλα σε αλλους εκπροσωπους.Πιστευετε πως αυτα τα νουμερα αφησαν αδιαφορους τους εκπροσωπους των δημοτικων παραταξεων οταν η εκλογη παιζοταν σε λιγες δεκαδες ψηφους στον δευτερο γυρο;

Χωρις αυτο να σημαινει φυσικα πως η επαρχια μας δεν εχει και καταβολες βαθιας δημοκρατικης παραδοσης αγωνων και κατακτησεων και ιστορια εθνικης αντιστασης στους κατακτητες με νεκρους και ηρωες κομμουνιστες σοσιαλιστες και δημοκρατες. Και ειναι μαλιστα ειρωνια και αντιφαση πως αυτοι που αμφισβητουν θεμελιακα το αστικο καθεστως ειναι αυτοι που και σημερα υπερασπιζονται την δημοκρατια και την Ελληνικη και διεθνη νομιμοτητα που με λογια και πραξεις οι φανατικοι ακροδεξιοι θελουν να ανατρεψουν. Και οι προσφυγες πολεμου ειναι ενα μονο παραδειγμα.

Απεναντι στη λεκτικη βια της ακρας δεξιας, τον θυμο, τα βιαια ενστικτα, τις βρισιες, τις απειλες, τον τσαμπουκα στο διαδικτυο (για την ωρα) οι αριστεροι (αλλα και οι κεντρωοι και δεξιοι δημοκρατες) εχουν μονο ενα οπλο. Την τεκμηριωμενη παραθεση επιχειρηματων, την προασπιση της νομιμοτητας σε οφελος της πλειοψηφιας την υπερασπιση της κοινωνικης δικαιοσυνης και του δημοσιου τομεα το πλατεμα και βαθεμα της δημοκρατιας

Ο αγωνας εναντια στην Χουντα, τον αυταρχισμο, τις μιζες και κομπινες της ολιγαρχιας και του πολιτικου κατεστημενου δεν τελειωσε το 73 που λεει και το συνθημα. Ο αγωνας για περισσοτερη δημοκρατια συνεχιζεται.

Οι υποστηριζομενες απο τους Αμερικανους χουντες κυριαρχουσαν στην Νοτια Ευρωπη (και οχι μονο) την δεκαετια του 1970. Πορτογαλια Ισπανια Ελλαδα και μια προσπαθεια να γινει και στην Ιταλια («επιχείρηση Gladio»)που δεν πετυχε. Εξαιρετικο το βιβλιο του Πουλαντζα Η κριση των δικτατοριων (Πουλαντζάς Νίκος Α. (2006), Η κρίση των δικτατοριών : Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Θεμέλιο, Αθήνα). Το γιατι κατερευσαν (η αφεθηκαν να καταρευσουν) και επιλεχθηκε το μοντελλο της συγχρονης δημοκρατιας ετσι οπως την ζησαμε στην εξελιξη της τα επομενα χρονια ειναι μια πελωρια συζητηση.

Γεγονος ειναι παντως πως αυτες οι μεταχουντικες δημοκρατιες που χτιστηκαν μεσα ΚΑΙ απο τους αγωνες των λαων εχουν πεθανει και στην θεση τους ζουμε καθεστωτα που ασκουν εξουσια αυταρχικων πρακτικων μεσα απο ενα δημοκρατικο κελυφος . Εχει ερθει η ωρα τα σκυλια του φασισμου που τα κρατουσε δεμενα για καποια χρονια η εξουσια να ξαναβγουν στους δρομους να κατακτησουν θεσεις στα κοινοβουλια να ελεγξουν ακομα και Ευρωπαικες κυβερνησεις. Οπως παντα οταν το κεφαλαιο περνα κριση η δημοκρατια στεκεται μπροστα στο αποσπασμα. Και αυτο δεν ειναι εθνικες εξαιρεσεις που θα μπορουσαν να ερμηνευτουν ιστορικα ειναι η ιδια η μετεξελιξη της ΕΕ σε μια νεου τυπου Γερμανικη αυτοκρατορια με την ιερα συμμαχια της και τους κατα τοπο υπαλληλους της.

Όσοι άνοιξαν τα ραδιόφωνά τους στις 06:30 το πρωί της Παρασκευής 21 Απριλίου 1967 πάγωσαν στο άκουσμα της είδησης. «Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβεν την διακυβέρνησιν της χώρας»! Μέσα σε μία και μόνο πρόταση, η αυστηρή ανδρική φωνή είχε συμπυκνώσει όλα όσα θα ακολουθούσαν τις επόμενες 2.650 ημέρες.
Η πολύπαθη χώρα μόλις είχε μπει σε νέες περιπέτειες.

Όποιος κυκλοφορεί, πυροβολείται
Ένα δεύτερο διάγγελμα από τη συχνότητα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας ενημερώνει λίγες ώρες αργότερα τον ελληνικό λαό πως το δικτατορικό καθεστώς, «λόγω της εκδήλου απειλής κατά της δημοσίας τάξεως και ασφάλειας της χώρας εξ εσωτερικών κινδύνων», αναστέλλει μια σειρά άρθρων του Συντάγματος. Παράλληλα, επιβάλλει στρατιωτικό νόμο.

https://www.facebook.com/groups/307884759391188/permalink/1412052152307771/

Σαν σήμερα, πριν 53 χρόνια, τα πρώτα θύματα της χούντας στην ευρύτερη περιοχή μας:

H24χρονη φοιτήτρια Μαρία Καλαβρού δολοφονήθηκε στην οδό Πατησίων στο ύψος της οδού Ανάφης από τον ανθυπίλαρχο Ιωάννη Αλμπάνη.

Ο 14χρονος Βασίλης Πεσλής δολοφονήθηκε στη διασταύρωση των οδών Σεπολίων και Χειμάρρας, κάτω από την πλατεία Αττικής από τον λοχία Λυμπέρη Ανδρικόπουλο.

Το απόσπασμα είναι από το ντοκιμαντέρ «Από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία» του Νίκου Παπαθανασίου, παραγωγής ΕΤ1 1984 λεπτο 25

«Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβεν την διακυβέρνησιν της χώρας»
Μετά τη δύση του ηλίου οποιοσδήποτε κυκλοφορεί στον δρόμο «θα πυροβολείται άνευ προειδοποιήσεως»! Απαγορεύεται επίσης πάσα συνάθροιση ή συγκέντρωση σε κλειστό χώρο ή την ύπαιθρο. «Πάσα τοιαύτη θα διαλύεται διά των όπλων» αναφέρει ο εκφωνητής εν μέσω εθνικών εμβατηρίων.

Νικηφορος Μανδηλαρας

Λόγω της ανάμειξής του στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ως συνηγόρου υπεράσπισης και της πολιτικής του δράσης, ο Νικηφόρος Μανδηλαράς κινδύνευε μετά την επιβολή της δικτατορίας. Έτσι στις 17 Μαΐου του 1967 επιβιβάστηκε κρυφά στο πλοίο RITA-V με σκοπό να διαφύγει στην Κύπρο. Πέντε ημέρες αργότερα όμως λιμενικοί βρήκαν το πτώμα του στην παραλία Γενναδίου της Ρόδου.

Κατά την εκδοχή των αρχών, ο καπετάνιος του πλοίου Πέτρος Πόταγας έριξε τον Μανδηλαρά στη θάλασσα με ένα σωσίβιο, προκειμένου ο τελευταίος να κολυμπήσει ως την ακτή και να αποφύγει τη σύλληψη. Όμως ο δικηγόρος πηδώντας από το πλοίο, τραυματίστηκε στο κεφάλι και στη συνέχεια πνίγηκε και το πτώμα του ξεβράστηκε στην ακτή.

Υποστηρίζεται ωστόσο με βάση στοιχεία που υπάρχουν, ότι ο Νικηφόρος Μανδηλαράς πρέπει να βγήκε στην ακτή, όπου συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Πρώτον ο Μανδήλαρας με τη σωματική διάπλαση που είχε ήταν απίθανο να τραυματιστεί πηδώντας από το πλοίο και να μην καταφέρει να κολυμπήσει μέχρι τη στεριά. Επίσης από φωτογραφίες του νεκρού Μανδηλαρά φαίνεται πως είχε δεχτεί χτυπήματα στο κεφάλι και είχε μια τρύπα στο θώρακα. Ακόμα όταν βρέθηκε το πτώμα του έτρεχε αίμα από το αυτί του, κάτι που δε θα μπορούσε να συμβεί αν είχε πνιγεί. Η δε έκθεση των γιατρών που εξέτασαν τη σορό του δεν υπεβλήθη άμεσα, αλλά αφού έφτασε από το εξωτερικό, λίγες μέρες αργότερα, ο ιατροδικαστής Καψάσκης.

Επιπλέον υπάρχει η μαρτυρία του Ροδίτη δικηγόρου Γιώργου Χιωτάκη, φίλου του Μανδηλαρά, δημάρχου Ρόδου το 1964 και πολιτευτή της Ένωσης Κέντρου, σύμφωνα με την οποία στις 18 Μαΐου τον πλησίασε μέσα στο δικαστικό μέγαρο ένας χωρικός και του είπε πως μεταφέρει μήνυμα του Μανδηλαρά που κρύβεται στην παραλία της Λάρδου. Ο Χιωτάκης με τον ίδιο χωρικό έστειλε μήνυμα στον Μανδηλαρά ζητώντας του να ορίσει τόπο συνάντησης, καθώς όμως δεν έλαβε απάντηση αποφάσισε την επομένη να ψάξει να τον βρει μόνος του. Στη διαδρομή με το αυτοκίνητο τον παρακολουθούσαν άνδρες της ασφάλειας και έμαθε ότι οι αρχές αναζητούσαν έναν δραπέτη. Δύο μέρες αργότερα ο Χιωτάκης έμαθε από τις εφημερίδες ότι ξεβράστηκε το πτώμα ενός αγνώστου άνδρα στην παραλία Γενναδίου.

Στη δίκη που ακολούθησε ο καπετάνιος Πέτρος Πόταγας καταδικάστηκε σε δώδεκα μήνες φυλάκιση για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Αργότερα ο Πόταγας έφυγε οικογενειακώς για την Νότια Αφρική, όπου πολύ σύντομα απεβίωσε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν μετά την πτώση τις δικτατορίας για να γίνει αναψηλάφηση της υπόθεσης, δεν κατέστη δυνατή η επανάληψη της δίκης. Στις 7 Δεκεμβρίου 1984 η υπόθεση ανασύρθηκε από το αρχείο και η Ολομέλεια Εφετών Αθηνών αποφάσισε την άσκηση νέας ποινικής δίωξης, χαρακτηρίζοντας τον θάνατο του Μανδηλαρά ανθρωποκτονία από πρόθεση. Η ποινική δίωξη στράφηκε κυρίως κατά των Κ. Παπαδόπουλου, αδελφού του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, και Ι. Λαδά, ενώ ανακριτής ορίστηκε ο Εφέτης Αθηνών Α. Φλούδας. Σύμφωνα με βούλευμα που εκδόθηκε δύο χρόνια αργότερα, για τους παραπάνω προέκυψαν στοιχεία για ηθική αυτουργία. Εν τέλει η διερεύνηση δεν τελεσφόρησε και η υπόθεση ξαναμπήκε στο αρχείο

 

Παναγιωτης Ελης

Γεννήθηκε στο Κόσμιο Ροδόπης. Υπήρξε κομμουνιστής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής υπήρξε στέλεχος της Αντίστασης, συνελλήφθη, όμως, και στάλθηκε στη Βουλγαρία και εν συνεχεία στο Κουμάνοβο της Σερβίας.^[1] Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση και κατατατάχθηκε στο στρατό ως κληρωτός. Λόγω πολιτικών φρονημάτων στάλθηκε στο ΒΕΤΟ (Δεύτερο Ειδικό Τάγμα Οπλιτών) στη Μακρόνησο, όπου και υποβλήθηκε σε φριχτά βασανιστήρια αρνούμενος να υπογράψει δήλωση μετανοίας.^[1] Αργότερα εξορίστηκε στον Αή Στράτη.^[2]

Την νύχτα του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 συνελλήφθη και οδηγήθηκε με εκατοντάδες άλλους στον Ιππόδρομο Φαλήρου, όπου και κρατήθηκε. Στις 25 Απριλίου 1967 δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ανθυιπίλαρχο Κωνσταντίνο Κώτσαρη καθώς κατευθυνόταν προς τον θάλαμο.^[3] Αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας υπήρξε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος.^[2] Μετά την πτώση του Χούντας, τον Φεβρουάριο του 1975, ο Κωνσταντίνος Κώτσαρης, εν ενεργεία αξιωματικός με τον βαθμό του Ίλαρχου, συνελλήφθη μαζί με άλλους αξιωματικούς για την συμμετοχή του στο λεγόμενο πραξικόπημα της πυτζάμας (για την οποία αθωώθηκε) ενώ λίγο αργότερα αποστρατεύθηκε.^[4] Για την δολοφονία του Έλη ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη που είχε ως αποτέλεσμα την αρχική καταδίκη του Κώτσαρη σε οκτώ χρόνια κάθειρξη και τον υποβιβασμό του στον βαθμό του στρατιώτη.^[4] Εν συνεχεία, όμως, το Αναθεωρητικό δικαστήριο μείωσε την ποινή του κατά δύο χρόνια.

Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις ασφαλείας θα έχουν το δικαίωμα συλλήψεως και φυλακίσεως παντός προσώπου «άνευ τηρήσεως οιασδήποτε διατυπώσεως, ήτοι άνευ εντάλματος της αρμοδίας αρχής και χωρίς να συντρέχει αυτόφωρος κατάληψις», ενώ δεν ισχύουν πλέον το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, το απαραβίαστο της αλληλογραφίας και η ίδρυση ή συμμετοχή σε σωματεία.

Προτομη του δεξιου βασιανισθεντος στρατιωτικου  Μουστακλη στο σημερινο Μουσειο ΕΑΤ/ΕΣΑ

Βασανίστηκε με φάλαγγα, του ξερίζωσαν τα νύχια με τανάλια, του έκαναν ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα, τον έθαψαν ζωντανό μέσα σε ένα κασόνι.

Ο λόγος γίνεται για τον Χρήστος Ρεκλείτη, ο οποίος μετά το πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 πέρασε στην παρανομία, καθοδηγώντας τις πρώτες αντιστασιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων και των μαθητών.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ανέλαβε επικεφαλής της Οργάνωσης Αθήνας Νέων του Πατριωτικού Μετώπου, μέχρι της σύλληψή του στις 12 Απριλίου 1968 και τη μεταφορά του στο 505 Τάγμα πεζοναυτών στο Διόνυσο Αττικής, όπου βασανίστηκε άγρια επί 25 ημέρες.

Τον μετέφεραν ημιθανή στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε για ένα μήνα. Τον πήραν ξανά στο Διόνυσο για να συνεχιστούν τα βασανιστήρια εκεί, αλλά και στη Γενική Ασφάλεια, από όπου μεταφέρθηκε ξανά στο 401.

Οι τρεις πρωταίτιοι
Ερπυστριοφόρα τεθωρακισμένα άρματα μάχης έχουν καταλάβει καίρια σημεία της πρωτεύουσας κάνοντας επίδειξη δύναμης. Οι φωτογραφίες των τανκς που έχουν στραμμένες τις κάνες τους προς το ελληνικό Κοινοβούλιο σοκάρουν. Όσο περνά η μέρα γίνονται γνωστές όλο και περισσότερες λεπτομέρειες για την ταυτότητα των χουντικών. Επικεφαλής έχουν τεθεί τρεις επίορκοι αξιωματικοί του Στρατού Ξηράς: ο 55χρονος ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός και οι 48χρονοι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικόλαος Μακαρέζος, που είχαν φροντίσει να τοποθετήσουν εγκαίρως μυημένους συνεργάτες τους σε νευραλγικές θέσεις των Ενόπλων Δυνάμεων.

Το σχέδιο κατάλυσης της Δημοκρατίας άρχισε να υλοποιείται λίγο μετά τη μία τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου. Επί της ουσίας, εφαρμόστηκε μια παραλλαγή του σχεδίου «Περικλής», που είχε εκπονηθεί από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών στα μέσα της δεκαετίας του ’50 για την αντιμετώπιση τυχόν εξωτερικού ή εσωτερικού κομμουνιστικού κινδύνου, σε συνάρτηση με το σχέδιο «Προμηθεύς», που βρισκόταν για καιρό κλειδωμένο στα συρτάρια του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης και είχε καταρτιστεί από το ΝΑΤΟ, επίσης για να εξουδετερωθεί τυχόν κομμουνιστική απειλή κατά της χώρας, το οποίο προέβλεπε την κατάληψη νευραλγικών κτηρίων και τη σύλληψη στελεχών της Αριστεράς. Έτσι λοιπόν, η διατα- γή που δόθηκε σε όσες στρατιωτικές μονάδες δεν είχαν μυηθεί ήταν «Εφαρμόσατε Σχέδιο Προμηθεύς».

Συλλήψεις με τα εσώρουχα
Οι πραξικοπηματίες επί της ουσίας κίνησαν μέσα στη νύχτα μονάχα τις στρατιωτικές μονάδες της Αττικής, ωστόσο αιφνιδίασαν τους πάντες. Η πρώτη αποστολή ανατέθηκε σε ολιγομελή τμήματα καταδρομέων (ΛΟΚ), τα οποία κατέλαβαν τα επικοινωνιακά κέντρα ώστε να μην δοθεί σήμα συναγερμού. Από το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, που έδρευε στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, βγήκαν τα πρώτα τανκς με κατεύθυνση προς τη Βουλή, τα Υπουργεία, το Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, τον ΟΤΕ και τα Ανάκτορα.

Την ίδια ώρα, ο 47χρονος συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς έδινε εντολές σε πιστούς κινηματίες στρατιωτικούς να προβούν σε συλλήψεις σημαινόντων πολιτικών όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων. Άπαντες πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα δεν πρόλαβαν καν να ντυθούν και οδηγήθηκαν στα κρατητήρια με τα εσώρουχα ή τις πιτζάμες που φορούσαν. Ανάμεσα στους κρατούντες ήταν, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο γιος του Ανδρέας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Γεώργιος Ράλλης, ο Παναγιώτης Παπαληγούρας, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μανώλης Γλέζος και ο Γιάννης Αλευράς.

Εξορισθεντες στην Γυαρο απο την Αργολιδα και την Ερμιονιδα

Τότε ο Παττακός του ξεκαθαρίζει πως: «Οι Επαναστάτες δεν συζητούν, απαιτούν»
Με την ανατολή του ηλίου οι πρωταίτιοι επισκέπτονται τον μόλις 27 ετών βασιλιά Κωνσταντίνο στα περικυκλωμένα από τον στρατό ανάκτορα του Τατοΐου και του ζητούν να ορκίσει την κυβέρνησή τους. Εκείνος αρχικά αρνείται και επιχειρεί να ανοίξει διάλογο μαζί τους. Τότε ο Παττακός του ξεκαθαρίζει πως: «Οι Επαναστάτες δεν συζητούν, απαιτούν». Ο άνακτας θέλει να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ποια είναι η επιχειρησιακή κατάσταση στη χώρα. Μεταβαίνει στο Πεντάγωνο και αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση είναι όντως χαώδης.

Καταφέρνει να συναντήσει εκεί για λίγα λεπτά τον συλληφθέντα πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που εισηγείται στον βασιλιά να διατάξει τους αξιωματικούς να καταθέσουν τα όπλα. Εκείνος όμως του ξεκαθαρίζει ότι δεν ελέγχει κανέναν από αυτούς που οπλοφορούσαν. Αργά το απόγευμα ο βασιλέας δείχνει να συμβιβάζεται, αποδεχόμενος τη νέα κυβέρνηση των πραξικοπηματιών. «Το έκανα για να μην χυθεί αίμα ελληνικό», θα πει αργότερα.

Πηγή: ethnos.gr

Γιωργος Αγγελακης

4 ώρες

Απο χτές σκέφτομαι τί θά μπορούσα νά γράψω γι αυτή τή μαύρη επέτειο.
Αποφάσισα ν αναφερθώ σ έναν κομμουνιστή κ την δική του εμπειρία όταν αντιμετώπισε τό κτήνος.

Ο Κώστας Κάππος*, ήταν 37 ετών πατέρας ενός ανήλικου αγοριού.
Στις 25 Απριλίου 1968 το απόγευμα συνελήφθη. Κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια ένα μήνα και μετά οδηγήθηκε στο Διόνυσο.
Βασανίστηκε ένα μήνα εκεί και τον ξανάφεραν στην Ασφάλεια Αθηνών, από όπου οδηγήθηκε στη Λέρο. Καμία κατηγορία δεν απαγγέλθηκε εις βάρος του.
Κανένας μάρτυρας δεν τον κατάγγειλε για τίποτα. Η δουλειά του ήταν λογιστής. Αρτιμελής, καλοφτιαγμένος, από τη φύση του…
Το μόνο που δεν ήξερε ήταν η αντοχή του… Αυτή την δοκίμασε στον Διόνυσο και αργότερα στο Μπογιάτι. Όσοι τον ήξεραν πριν, είδαν ότι τόσο η φυσιογνωμία του, όσο και η διάπλαση του είχαν αλλοιωθεί. Τα βασανιστήρια είχαν αλλοιώσει τη διάπλαση και τη μορφή του.
Δεκαέξη βασανιστές, εκτός από εκείνους που έδιναν μόνο ξύλο, όργωσαν κυριολεκτικά το κορμί του. Νοσηρές διάνοιες, σατανικοί εφευρέτες.
Τέσσερεις στο Διόνυσο, 12 στο Μπογιάτι. Μετά από 500 περίπου ώρες βασανιστηρίων, που συνολικά πέρασε σε μπουντρούμια, φυλακές, στα κρατητήρια και στις απομονώσεις είναι σε θέση να εξηγήσει ένα λεξικό.
Το λεξικό των μαρτυρίων του
«ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ»: Έτσι έλεγαν οι δεσμοφύλακες κάτι λαμαρίνες που χτυπούσαν επί 12 ώρες συνέχεια πάνω στο κελί του στο Διόνυσο. Άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν στις 7 το πρωί. Ο Κάπος λέει ότι γι΄ αυτή τη δουλειά σχηματίζονταν τέσσερεις βάρδιες «χειριστών».
«ΠΑΥΛΟΣ»: Φανατικός βασανιστής. Πιθανόν να πρόκειται για ψευδώνυμο.
Ο Κάππος τον συνάντησε μόνο για μια βραδυά όταν τον υπέβαλε σε «ειδικά βασανιστήρια».
Από τότε, η αναφορά και μόνο στο όνομα αυτό σήμαινε τρόμο. Του έλεγαν «θα φωνάξουμε τον Παύλο». Κατά την άποψη του Κάπου, ο βασανιστής αυτός ήταν «περιοδεύων».
Πρέπει να επισκέφτοταν πολλούς κρατουμένους. Ήταν ένα είδος «δασκάλου» για τους «άτσαλους» βασανιστές. Μεθοδικός και προσεχτικός.
«ΚΑΡΦΙ»: Ήταν μια από τις μεθόδους του «Παύλου». Του έδεναν με χειροπέδες τα χέρια και τον κρεμούσαν και τον κρεμούσαν για μισή ώρα με ένα καρφί στον τοίχο.
Συνέπειες: Αφυδάτωση και συρροή αίματος στα χέρια, αφού το βάρος του σώματος έπεφτε σ΄αυτά.
«ΛΑΚΚΟΣ»: ‘Ενας λάκκος στο χώμα όσο το μπόι ενός ανθρώπου.
Αυτό έγινε στο Διόνυσο. Τον έκλεισαν μέσα και τον σκέπασαν με λαμαρίνες και χώμα. Έξη ώρες έμεινε εκεί και όταν διαπίστωσαν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, τον έδεσαν, έβαλαν μέσα ένα φαντάρο, που άρχισε να τον χτυπά μέχρι λιποθυμίας.
«ΑΚΙΝΗΣΙΑ»:Με ένα σπάγγο έδεσαν τα λαιμό με τα γεννητικά του όργανα. Σκυμμένος καθώς ήταν δεν μπορούσε να κάνει καμία κίνηση ούτε μπρός,
ούτε πίσω, ούτε στο πλάι.
To βασανιστήριο αυτό το εφάρμοζαν στο Μπογιάτι και το έλεγαν
«Διαρκή επίκυψη».
«ΤΣΙΜΕΝΤΟ»:Από τις 10 το βράδυ του έδεσαν τα χέρια σε μια ζώνη που του φόρεσαν στη μέση. Του έδεσαν τα πόδια και καθώς ήταν μπρούμυτα δεμένος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι, έβαλαν στη ράχη του ένα σάκο με τσιμέντο.
Κατά τις πρωινές ώρες, είπε ο Κάπος, κόπηκε η αναπνοή του και θα πέθαινε από ασφυξία, αν δεν κατέβαλε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φέρει το νύχι του μικρού του δακτύλου στο τσουβάλι και μετά από μια ώρα να αδειάσει το τσιμέντο από το τσουβάλι.
Ανάπνευσε, αλλά σε λίγο τον πήραν είδηση οι φρουροί τον έλυσαν και τον χτύπησαν.
«ΑΣΒΕΣΤΗΣ»:Toν έσκισαν με ξιφολόγχη στην κοιλιά, τον έδεσαν ανάσκελα
στο κρεβάτι, έβαλαν επάνω ένα κομμάτι ασβέστη ξερό.
Το έγκαυμα δεν έιχε φύγει γιά χρόνια μετά.
«ΠΕΙΝΑ»: Παροχή νερού
«ΔΙΨΑ»: Παροχή φαγητού
Μεθοδευμένες «δουλειές» και λεξικό άψογο. Στην επταετία μπορούσε ο καθένας να το «σπουδάσει», αδιάφορο αν ήταν γυναίκα ή άντρας, παιδί ή μεγάλος, εργάτης ή διανοούμενος, δυνατός ή αδύνατος.

Αυτή είναι η μόνη «εκπαιδευτική» κληρονομιά πού άφησαν πίσω τους οι φασίστες.
Ενα λεξικό βασανιστηρίων.

*(ο Κώστας Κάππος αποχώρησε απ τό ΚΚΕ λόγω τής απόφασης γιά συγκυβέρνηση το 89′)

Συνεπειες

Οι επιπτώσεις της επταετίας

Μια αρκετά διαδεδομένη άποψη για την περίοδο της δικτατορίας είναι πως ναι μεν επρόκειτο για ένα ανελεύθερο καθεστώς, με φυλακίσεις, βασανισμούς και εξορίες όσων –πραγματικά ή φανταστικά– αποτελούσαν κίνδυνο για τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, αλλά στον τομέα της ευημερίας και της οικονομικής ανάπτυξης τα πράγματα πήγαιναν απ’ το καλό στο καλύτερο. Αυτό είναι ένα χονδροειδές ψέμα. Η δικτατορία ευτύχησε να πετύχει μια εξαιρετικά ευνοϊκή οικονομική συγκυρία, αφού τα χρόνια μέχρι το 1973 ήταν χρόνια μεγάλης ανάπτυξης διεθνώς. Αλλά η ανάπτυξη αυτή για την Ελλάδα σήμαινε κυρίως μια άνευ προηγουμένου μεταφορά πλούτου προς τις μεγάλες επιχειρήσεις κι ένα εντελώς σαθρό μοντέλο ανάπτυξης.

Δεκάδες εργοστάσια φτιάχτηκαν χωρίς κανένα περιβαλλοντολογικό περιορισμό κι ολόκληρες περιοχές (Δ. Αττική, Δ. Μακεδονία, Καβάλα κλπ) καταδικάστηκαν στην υποβάθμιση και στον αργό θάνατο των κατοίκων τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι «επενδύσεις» αυτές έγιναν κυρίως με χρηματοδότηση του κράτους με δανεικά κι αγύριστα (τότε ξεκίνησε ουσιαστικά η φάμπρικα της μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό), και μάλιστα με ποσά που έφταναν μέχρι και το 90% της συνολικής επένδυσης! Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι αμέσως μετά τη μεταπολίτευση τα κανόνια άρχισαν να σκάνε το ένα μετά το άλλο, οδηγώντας σε μια ολόκληρη γενιά των περιβόητων «προβληματικών επιχειρήσεων», που φορτώθηκαν στις πλάτες της εθνικής οικονομίας. Σε αντιδιαστολή βεβαίως με τους ιδιοκτήτες τους, που συνέχισαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια…

Ο άλλος πυλώνας της χουντικής οικονομίας ήταν φυσικά η οικοδομή, όπου συντελέστηκαν παρόμοια εγκλήματα, άσχετα αν αυτά είχαν ξεκινήσει ήδη από την δεκαετία του ’50. Προσφέροντας τεράστιες φοροαπαλλαγές στους εργολάβους και σχεδόν διπλασιάζοντας τους οικοδομικούς συντελεστές σ’ όλες τις πόλεις με πληθυσμό πάνω από 5000 κατοίκους, η δικτατορία είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για το χάλι που παρουσιάζουν οι πόλεις σήμερα.

Εκτός από τις πιο πάνω φανερές και μετρήσιμες επιπτώσεις, τεράστια ήταν η καταστροφή και σ’ ένα πιο αφηρημένο αλλά εξίσου σπουδαίο επίπεδο. Στον τομέα των επιστημών και της τεχνολογίας, η Ελλάδα έχασε οριστικά το τραίνο, αφού την ίδια στιγμή που ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος προχωρούσε με άλματα, εδώ είχε αναγορευτεί υπέρτατος άρχων ο δεσπότης κι ο χωροφύλακας.

Εκλογες 1974-2019

 

21η Απριλίου: Χούντα καθαρμάτων, ηλιθίων και λαμογιών

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται  οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

Η μαύρη επέτειος αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να θυμηθούμε την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

Οσον αφορά στο ζήτημα της διαφθοράς (*), της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους

Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…

***

Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.

1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

(Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com»).

(*) Το βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου “Λαμόγια στο χακί”, εκδόσεις Τόπος, αποτελεί μια εξαιρετικά εμπεριστατωμένη έρευνα γύρω από την διαφθορά της απριλιανής χούντας

Η Γιορτη

Οι επώνυμοι
Η πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος γιορτάστηκε «δόξη και τιμή» με ειδική φιέστα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν εκεί όλοι οι προσκυνημένοι καλλιτέχνες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γραμμής που (όσοι θυμούνται) προκαλούσαν θλίψη στην κοινή, αντιδικτατορική, γνώμη. Δεν βλάπτει να θυμόμαστε (αντιθέτως, βλάπτει να ξεχνάμε) και να σημειώσουμε πως τίποτα δεν τους δικαιολογεί, ούτε αν φοβήθηκαν, ούτε αν εκβιάστηκαν, ούτε φυσικά αν τους άρεσε να γλείφουν τους ισχυρούς:
Παρουσιαστής του προγράμματος ο πολύς Γιώργος Οικονομίδης.Διευθυντές της ορχήστρας του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας οι κ.κ. Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Κλάβας, Τάκης Αθηναίος, Τάκης Μωράκης και Ανδρέας Χατζηαποστόλου.
Τραγουδιστές και ηθοποιοί που έπαιξαν σε εθνικοχουντικά σκετς: Ρένα Βλαχοπούλου, Φώτης Δήμας, Μαρινέλλα, Γιάννης Βογιατζής, Κώστα Βουτσάς, Γιάννης Πουλόπουλος, Νινή Τζάνετ, Νίκος Σταυρίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Σώτος Παναγόπουλος, Τρίο Γκρέκο, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Ρένα Ντορ, Τζένη Βάνου, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού, Τώνης Μαρούδας, Γιώργος Ζαμπέτας και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με το γνωστό… Βατερλό του.
Για το τελευταίο, όσοι δεν γνωρίζουν, ας πληροφορηθούν: Σε επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς τον Μπιθικώτση, η οποία δημοσιεύτηκε στο όργανο της χούντας «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου στις 16 Νοεμβρίου 1967, ο συνθέτης γράφει:
«Γρηγόρη.
Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα “Δειλινά” τον “Υμνο της Επαναστάσεως”. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν’ αρχίσεις μια καινούργια καριέρα.
Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά.
(Υπογραφή: Μίκης Θεοδωράκης)
Αθήναι, Ιούλιος 1967».
Ο τραγουδιστής της «Ρωμιοσύνης» και του «Αξιον Εστί», εκτός από Ρίτσο και Ελύτη, αξιώθηκε τελικά να τραγουδήσει και… Ηλία Καραμανέα, κονφερασιέ και στιχουργό του «Υμνου» της δικτατορίας, σε μουσική του αρχιμουσικού Α. Ρεμούνδου. Την Πέμπτη 13 Ιουλίου 1967 σε μια καλλιτεχνική βραδιά υπό την αιγίδα του Κεντρικού Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων, στο κέντρο «Δειλινά» της Γλυφάδας, η Βίκυ Μοσχολιού και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησαν, σε πρώτη εκτέλεση, τον Υμνο της δικτατορίας:
Διαβάστε εδώ…
https://afmarx.wordpress.com/2007/04/21/pontiki/…

Σεικιλος και Ευτερπη.“Όσο ζεις, να λάμπεις. Μη λυπάσαι καθόλου. Η ζωή είναι σύντομη. Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος”.

Υμνος

Πραγματικά συγκινήθηκα όταν πρωτοέμαθα ότι αυτοί δεν είναι οι στίχοι ενός σύγχρονου τραγουδιού αλλά του αρχαιότερου δείγματος μουσικής σύνθεσης (με μουσική σημειογραφία) στον κόσμο, που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. Ακόμα περισσότερο με γοήτευσε η μελωδία που σε συνδυασμό με το στίχο αποτελούν ένα πολύ όμορφο, απλό και ταυτόχρονα καθηλωτικό τραγούδι. Πρόκειται για επιτάφια επιγραφή που ένας άντρας, ο Σείκιλος, αφιέρωσε στη γυναίκα του, Ευτέρπη, πάνω σε μια μικρή στρογγυλή μαρμάρινη στήλη, χρονολογούμενη από τον 2ο αι. π.Χ. ως τον 1ο μ.Χ.·

Ανακαλύφθηκε από το W. Μ. Ramsay το 1883, κοντά στις αρχαίες Τράλλεις της Μ. Ασίας. Η στήλη χάθηκε κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος της Μικράς Ασία (1922) αλλά αργότερα βρέθηκε πάλι, σπασμένη στη βάση της: μια γυναίκα τη χρησιμοποιούσε ως γλάστρα στον κήπο της, και η βάση ήταν κομμένη οριζόντια. Σήμερα εκτίθεται στο εθνικό μουσείο της Δανίας.

Το ποιητικό κείμενο της επιγραφής αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο, χωρίς μελωδία, είναι η αφιέρωση: “Εικών η λίθος ειμί, τίθησί με Σείκιλος ένθα μνήμης αθανάτου, σήμα πολυχρόνιον” (Εικόνα είμαι, αυτή η πέτρα· ο Σείκιλος με αφιερώνει σε αθάνατη μνήμη, ένα μνημείο για πολλά χρόνια). Το δεύτερο μέρος, το κύριο επιτάφιο, με μουσική, είναι οι στίχοι την μετάφραση των οποίων είδαμε στην αρχή: “Οσον ζής φαίνου, Μηδέν όλως σύ λυπού Προς ολίγον εστί το ζήν Το τέλος ο χρόνος απαιτεί”. Το επιτάφιο τελειώνει με τις λέξεις Σείκιλος-Ευτέρ[πη] (ο Σείκιλος στην Ευτέρπη).

Πιθανό να αναρρωτιέστε: δεν υπάρχουν παλαιότερα δείγματα μουσικής σημειογραφίας ; Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν μεν (για παράδειγμα οι Δελφικοί Ύμνοι), αλλά η μοναδικότητα της επιγραφής του Σείκιλου έγκειται ακριβώς στο ότι αποτελεί μια ολοκληρωμένη, παρότι σύντομη, σύνθεση. Όπως λέει ο Reinach, “είναι το πιο πλήρες και πιο ευανάγνωστο δείγμα της αρχαίας γραφής που έφτασε σε μας”. Μη φανταστείτε βέβαια πεντάγραμμο και κλειδί του σολ. Οι νότες της αρχαιοελληνικής σημειογραφίας δεν ήταν παρά γράμματα (κατί αντίστοιχο με το A,B,C,D,E,F,G της αγγλικής σημειογραφίας) που γράφονταν πάνω από τις συλλαβές των στίχων ενώ οι χρονικές αξίες συμβολίζονταν με κάποιες γραμμές που γράφονταν πάνω από τα γράμματα (π.χ. ένας χρόνος = καμία γραμμή πάνω από το γράμμα, δύο χρόνοι = μία παύλα πάνω από το γράμμα, τρεις χρόνοι = μια γωνία και ένας κύκλος κτλ.). Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνονται καθαρά τα μουσικά σύμβολά πάνω από τις συλλαβές:

Έτσι, η μελωδία “μεταφρασμένη” στη σημερινή δυτική σημειογραφία έχει ώς εξής:

Άραγε τί είναι πιο διαχρονικό; η μαρμάρινη στήλη που μας άφησε ο Σείκιλος ή το ίδιο το τραγούδι του, που θα μπορούσε να απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως εποχής; Το δέος των ανθρώπων απέναντι στο παρελθόν τους ή η νοσταλγία της απλότητας από την οποία φαίνεται πως διαρκώς απομακρυνεται η ανθρωπότητα;

Ας μη βαρύνουμε με άλλα βαθυστόχαστα ερωτήματα αυτή τη στήλη! 🙂 Πάντως, αν γράψετε τη λέξη “Seikilos” στο πεδίο αναζήτησης του youtube.com, θα δείτε αρκετούς ανθρώπους από διάφορες εθνικότητες που επιχειρούν να παίξουν ή να τραγουδήσουν στα αρχαία ελληνικά το τραγούδι του Σεικίλου.
Εσάς πώς σας φάνηκε αυτό το τραγούδι;

Αι γενεαί πάσαι,
ύμνον τη Ταφή Σου,
προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας,
εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον,
μύρα σοι, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις,
ύμνους εξοδίους,
προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα,
εκίνησαν την πτέρναν,
κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω,
νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ,
Θεέ μου πλαστουργέ μου,
πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον
αι Μυροφόροι μύρα,
λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου,
Πατήρ Υιός και Πνεύμα,
ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου,
Ανάστασιν, Παρθένε,
αξίωσον σους δούλους.

Τα Εγκώμια στη βυζαντινή υμνολογία είνα ειδικά τροπάρια που ψάλλονται κατά τον όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου. Κατά την τελετουργία ψάλλονται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, εντός των ναών, λίγο πριν την εκφορά του Επιταφίου, όπου μερικά εξ αυτών και επαναλαμβάνονται κατά την εκφορά.Πρόκειται για 185 σύντομα τροπάρια που παρεμβάλλονται μετά τον 118ο ψαλμό, (ψαλμό του Αμώμου) ακολουθώντας σε τρεις στάσεις.

Η πρώτη στάση σε ήχο πλάγιο α΄ αρχίζει με το εγκώμιο «Η ζωή εν τάφω, κατετέθης, Χριστέ…».

Η δεύτερη στάση σε ήχο πλάγιο α΄ αρχίζει με το εγκώμιο «Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην…» και

Η τρίτη στάση σε ήχο γ΄ αρχίζει με το εγκώμιο «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι, Χριστέ μου».

Και οι τρεις παραπάνω στάσεις καταλήγουν με το ίδιο εγκώμιο με το οποίο ξεκινούν ενώ ο ιερέας ή αρχιερέας που λειτουργεί θυμιατίζει τον επιτάφιο και από τις τέσσερις πλευρές του. Στη συνέχεια ακολουθούν ευλογητάρια και στιχηρά ιδιόμελα.Τα εγκώμια αυτά είναι από «τα πιο αγαπητά ψάλματα των ορθοδόξων», γεμάτα από έντονα συγκινησιακά αισθήματα.^[1]

Ιστορικά αποδίδονται κυρίως ως λαϊκής έμπνευσης δημιουργήματα που φέρονται σε κώδικες με διάφορες παραλλαγές.

 

Μεγαλη βδομαδα

Αναδημοσιευει ο κ Δημαρχος στη σελιδα του στο ΦΒ ενα δημοσιευμα επαινετικο γι αυτον .Αναμεσα στα αλλα θετικα για τον κ Γεωργοπουλο καταγραφεται και το παρακατω

Η μέχρι τώρα Δημαρχιακή πορεία του Γιάννη Γεωργόπουλου, δείχνει ότι δεν διστάζει να βγει μπροστά για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα όλων των Δημοτών.Απο το αίσθημα της ασφάλειας, μέχρι και την ανάγκη οι Πιστοί, (που φέτος δεν μπορούν να προσέλθουν στην εκκλησία καθ’ολη την Μεγάλη Εβδομάδα), να είναι έστω και έμμεσα, μέσα στο πνεύμα των ημερών,έτσι όπως το επιτάσσει η Ορθόδοξη συνείδηση τους.

.Ομως υπαρχουν και δημοτες με διαφορετικα θρησκευτικα πιστευω η και αλλοι οπως εγω που δεν εχουν καποια θρησκευτικα πιστευω. Και ο κ Γεωργοπουλος ειναι και δικος μας Δημαρχος. Μην προχωρησετε αμεσως σε χαρακτηρισμους περι αθεων. Η ζωη ειναι πιο συνθετη. Και καποτε οι αθεοι μπορει να λειτουργουν με  εναν σεβασμο προς την πιστη προς τις αξιες που ειναι ο πυρηνας ολων των θρησκευτικων δογματων πολυ βαθυτερο και αληθινο απο καποιους που δηλωνουν πιστοι και στην ψυχη τους εχουν βια και μισος για τους συνανθρωπους και τον εαυτο τους. Το σημαντικο τελικα ειναι παντα οχι τι δηλωνεις πως εισαι αλλα τι κανεις στην ζωη σου.Εκει κρινομαστε ολοι στην ζωη μας .Εκει θα κριθουν και αυτοι που πιστευουν πως υπαρχει μετα θανατον ζωη. Στο τι εκαναν οσο ζουσαν οχι στο τι δηλωναν.

Τελος δυο χιλιαδες χρονια Χριστιανισμου εχουν αφησει ενα ισχυρο αποτυπωμα στην συγχρονη ταυτοτητα μας στις ηθικες αξιες, την τεχνη, την καθημερινοτητα, τις γιορτες, τις ευχες. Ο Χριστιανισμος της Ανατολης η Ορθοδοξια εχει στοιχεια που τον διαφοροποιουν απο τον   Χριστιανισμο της Δυσης σε ολες τις εκφανσεις του. Κι αυτο γιατι υπαρχει μια πολιτισμικη συνεχεια απο τον πολιτισμο της αρχαιοτητας που μην το ξεχναμε σε αυτη τη γωνια του πλανητη γεννηθηκε και μεγαλωσε, σε αυτα τα χωματα .Το να  εισαι αθεος δεν σημαινει πως εισαι κατα των Χριστιανων η κατα οποιασδηποτε θρησκειας. Το αντιθετο. Σημαινει χωρις φανατισμο να δεχεσαι να σεβεσαι τα θρησκευτικα πιστευω τις φιλοσοφικες αντιληψεις ολων των ανθρωπων. Να τα προσεγγιζεις με αγαπη ακομη κι αν δεν ειναι δικα σου.

Στα πλαισια αυτα και με αφορμη την μεγαλη βδομαδα μια αναρτηση με πολλες αναγνωσεις περι Κασσιανης.

Για σκεφτειτε λιγο τι συμβολιζει αυτη η γυναικεια μορφη σημερα. Σκεφτειτε ακομα ποσο ο μυθος του Παρι και της προσφορας του μηλου στην ομορφοτερη  θεα βρηκε την συνεχεια του στον μυθο της Κασσιανης (οι διηγήσεις του επεισοδίου εμφανίζονται 100 περίπου χρόνια αφού έζησε ο Θεόφιλος,) και του εικονομαχου Θεοφιλου (που ηταν και νυχτοπερπατητης). Κομπλεξικος οπως ηταν δεν δεχθηκε στο πλευρο του μια καλλιεργημενη γυναικα και διαλεξε την Μικρασιατισα μπιζνες γουμαν Θεοδωρα που αναστηλωσε τις εικονες μετα τον θανατο του.Μια γυναικα καταστροφη για την αυτοκρατορια που ηταν υπευθυνη για τον θανατο εκατονταδων χιλιαδων ανθρωπων

Μετά τον θάνατο του Θεόφιλου η Θεοδώρα ανέλαβε την επιτροπεία του γιου τους Μιχαήλ Γ΄, με συνεπιτρόπους τον αδελφό της Βάρδα, τον μάγιστρο Μανουήλ και τον λογοθέτη Θεόκτιστο. Οι δύο τελευταίοι ήταν δεδηλωμένοι εικονομάχοι και μάλιστα τον Θεόκτιστο όρκισε προ παντός ο Θεόφιλος μαζί με την Θεοδώρα. Αλλά ήταν αυτοί που εισηγήθηκαν στην Θεοδώρα την αθέτηση των όρκων της προς τον Θεόφιλο και την αναστήλωση των εικόνων –για την οποία βέβαια κάθε άλλο παρά απρόθυμη ήταν. ^[13]

Με βασιλική διαταγή ο πατριάρχης Ιωάννης ο Γραμματικός απομακρύνθηκε βίαια από το πατριαρχείο.^[14] Σύνοδος, μοναχών κυρίως, που συνήλθε εκ των υστέρων εξέλεξε πατριάρχη τον εικονόφιλο Μεθόδιο και αναθεμάτισε τον Ιωάννη και τους ομόφρονές του.^[15] Η Θεοδώρα ζήτησε να εξαιρεθεί ο Θεόφιλος από τον αναθεματισμό, παίρνοντας όρκο ότι στις τελευταίες του στιγμές μεταμελήθηκε και ασπάστηκε τις εικόνες. Ο Μεθόδιος «επείσθη» και έδωσε στην Θεοδώρα έγγραφη απαλλαγή του Θεόφιλου.^[16] Και στις 19 Φεβρουαρίου του 842 τελέσθηκε η Εορτή της Ορθοδοξίας για να πανηγυριστεί η αναστήλωση των εικόνων.^[17]

Ο Ιωάννης ο Γραμματικός εξορίστηκε και μαστιγώθηκε.^[18] Ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Λέων ο Μαθηματικός, ο λογιότερος της εποχής του, καθαιρέθηκε. Το χειρότερο όλων ήταν ο ολοκληρωτικός πόλεμος που αποφάσισε η Θεοδώρα κατά των Παυλικιανών της Μικράς Ασίας, «για να τους επαναφέρει στην ευσέβεια». Κατά τους ίδιους τους εικονόφιλους χρονογράφους, εκατό χιλιάδες ήταν τα θύματα αυτού του πολέμου του κράτους προς υπηκόους του.^[19] Κατά το διάστημα της εξουσίας της Θεοδώρας δύο εκστρατείες υπό τον Θεόκτιστο κατά της αραβοκρατούμενης Κρήτης απέτυχαν,^[20] οι κτήσεις στην Απουλία και Καλαβρία υποτάχθηκαν στους Φράγκους, η Σικελία υποτάχθηκε σχεδόν ολόκληρη στους Μουσουλμάνους και οι επιδρομές των Αράβων στην Μικρά Ασία έγιναν συχνότερες και καταστρεπτικότερες,^[21] υποστηριζόμενες τώρα και από τους εναπομείναντες Παυλικιανούς.^[22]

Και η Κασσιανη η γυναικα του Μεσαιωνα (821) Κασσιανή ή Κασσία ή Ικασία ή Εικασία, η μορφωμενη και καλλιεργημενη αρχοντισα τι απεγινε; Το 843,  μαθαίνουμε ότι ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη . Στη συνέχεια η Κασσιανή εξαφανίζεται από το ιστορικό προσκήνιο. Καμία βυζαντινή ή άλλη πηγή, κοσμική ή εκκλησιαστική, δεν μας πληροφορεί αν εξορίστηκε από τους εικονομάχους ή τους εικονόφιλους αυτοκράτορες. Ωστόσο, σύμφωνα με μία ανεπιβεβαίωτη παράδοση^[9], η Κασσιανή ταξίδεψε στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας και αργότερα εγκαταστάθηκε μέχρι το τέλος της ζωής της στην Κάσο, όπου και απεβίωσε μεταξύ του 867 και του 890.Μετά το θάνατό της, τοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9ου αιώνα μ.Χ. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Εκεινη που απαντησε στον Θεοφιλο Kαι εκ γυναικός τα κρείττω.(τα καλυτερα).

Εκεινη που επελεξε μια ταπεινη πορνη για να πλεξει το δημιουργημα της και οχι μια αρχοντισα οπως ηταν η ιδια και ο κοινωνικος της κυκλος.

Στην Κασσιανή αποδίδονται μια σειρά από λειτουργικά ποιήματα: ένας κανόνας Περί των νεκρών ο οποίος σώζεται μόνο σε ένα χειρόγραφο και στην ακροστιχίδα του αναφέρεται το όνομα της ποιήτριας. Επίσης στην ποιήτρια αποδίδεται το τετραώδιο του Μεγάλου Σαββάτου Άφρων γηραλέε. Σώζονται επίσης 21 Στιχηρά Ιδιόμελα, δηλαδή μικρότερα ποιήματα προς τιμήν διαφόρων Αγίων για ορισμένες μέρες του εκκλησιαστικού έτους, από τα οποία σήμερα χρησιμοποιούνται στην επίσημη λειτουργία μόνο 7. Γενικά είναι δύσκολο να διαπιστωθεί η συγγραφική αυθεντικότητα των κομματιών, γιατί δεν μπορούν να στηριχθούν στοιχεία πάνω στα χαρακτηριστικά του συγγραφικού ύφους. Ήταν αυτή που συνέθεσε πολλά τροπάρια της Ακολουθίας των Αγίων Πέντε Μαρτύρων.

Εκτός από τα λειτουργικά ποιήματα η Κασσιανή συνέταξε μια σειρά από πνευματώδη ημιθρησκευτικά επιγράμματα, που τους έχει αποδοθεί ο χαρακτηρισμός Γνώμαι κι έτσι εμφανίζονται στα χειρόγραφα. Έχουν γραφεί στον βυζαντινό 12σύλλαβο, ο οποίος ρυθμίζεται σύμφωνα με τον τονισμό της λέξης και σπάνια υπερβαίνουν τις δύο γραμμές σε έκταση. Σ΄αυτές περιγράφονται ανθρώπινες ιδιότητες και χαρακτήρες. Σε αυτά εξυμνείται η φιλία, η εξυπνάδα, η σιωπή κατά την κατάλληλη στιγμή. Επίσης καυτηριάζονται διάφορες ανθρώπινες αδυναμίες όπως η φιλαργυρία, η ανοησία, το ψεύδος κ.ά.^[

Το 1960 γυριστηκε μια ταινια με θεμα την ζωη της με γνωστους ηθοποιους της εποχης

Πρωτα το τροπαριο της απο την χορωδια Λειβαθους στην Κεφαλονια το 2017. Ακουστε το ειναι πολυ ομορφο ειναι η εκφραση της συναντησης των Βυζαντινων υμνωντης Ανατολης  με την Δυτικη (Βενετικη) Μουσικη οπως διαμορφωσε την μουσικη των Επτανησων.Εδω σε αλλη εκτελεση

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, ψάλλεται στις Εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Το τελευταίο τροπάριο στην ακολουθία είναι αυτό της ευσεβούς και λογίας ποιητρίας του Βυζαντίου, Κασσιανής.

Από τον βυζαντινό χρονογράφο Συμεών Μάγιστρο (990 μ.Χ) μαθαίνουμε ότι η Ευφροσύνη, μητέρα του αυτοκράτορα Θεόφιλου και κόρη του Κωνσταντίνου του ΣΤ’, στην προσπάθειά της να παντρέψη το γιο της, το έτος 830μ.Χ, διοργάνωσε στην μεγαλόπρεπη αίθουσα Τρικλίνιο των ανακτόρων της Κωνσταντινούπολης, μεγάλη σύναξη από τις πιο όμορφες κοπέλες της Αυτοκρατορίας. Η προσέλευση υπήρξε μεγάλη από «καλλίστας παρθένους». Κι όταν παρατάχθηκαν στη σειρά, καθισμένες πάνω σε πολυτελή ανάκλιντρα, ο αυτοκράτορας Θεόφιλος περιήλθε μπροστά τους να διαλέξη την μέλλουσα σύζυγό του και αυτοκράτειρα, δίνοντας σε όποια διάλεγε ένα χρυσό μήλο.

Η ομορφότερη ήταν η Κασσιανή, που η ομορφιά της θάμπωσε το νεαρό Θεόφιλο και σ’ αυτήν επρόκειτο να δώση το μήλο, σύμβολο της προτίμησής του. Θέλοντας όμως να διαπιστώση αν και η εξυπνάδα της ήταν ανάλογη με την ομορφιά της, της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» («Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα»), υπονοώντας την Εύα. Η Κασσιανή όμως δεν ξαφνιάστηκε και θέλοντας να δείξη και την εξυπνάδα της απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» («Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα»), υπονοώντας την Παναγία, που έφερε στον κόσμο το μεγαλύτερο αγαθό.

Αυτή όμως η πράγματι έξυπνη απάντηση χαρακτηρίσθηκε από τον Θεόφιλο ότι περιείχε και κάποια προπέτεια και επιπολαιότητα, οπότε έδωσε το μήλο στην επίσης ωραία, αλλά και σεμνή Θεοδώρα.

Η Κασσιανή απογοητεύθηκε από την αποτυχία της και πήρε την απόφαση να αποτραβηχτή από τον κόσμο και να μονάση. Έκτισε με δικά της χρήματα ένα μοναστήρι, που πήρε αργότερα το όνομά της, ντύθηκε το μοναχικό σχήμα και αφιερώθηκε στη λατρεία του Χριστού και στην ποίηση, συνδυάζοντας έτσι τη βαθειά ευσέβεια και την κλίση της στα γράμματα. Λέγεται μάλιστα ότι μετά την αποτυχία της είπε: «Επειδή δεν έγινα βασίλισσα του προσκαίρου τούτου κόσμου, θα γίνω υπήκοος της αιωνίας Βασιλείας του Χριστού».

Εκεί στο μοναστήρι εκδηλώθηκε και το έμφυτο καλλλιτεχνικό της ταλέντο και το βαθύ θρησκευτικό της συναίσθημα συνθέτοντας εκκλησιαστικούς ύμνους, τροπάρια, Ιδιόμελα. Εκεί στην ήσυχη και υποβλητική ατμόσφαιρα του μοναστηριού συνέθεσε και το περίφημο Ιδιόμελο «Τροπάριο της Κασσιανής» από το όνομά της, που αργότερα η Ορθόδοξη Εκκλησία το καθιέρωσε ως Δοξαστικό των Αποστίχων του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης.

Φαίνεται καθαρά ότι η Κασσιανή εμπνεύστηκε το Ιδιόμελο αυτό τροπάριο από τα λόγια των Ευαγγελιστών, που δεν αναφέρονται στη Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά στην ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα, τη μοιχαλίδα, που ο Χριστός έσωσε από βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους των Φαρισαίων για το ηθικό της παράπτωμα, με εκείνα τα λόγια Του: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν». Και όταν αργότερα ο Ιησούς βρέθηκε στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου του λεπρού, η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα αισθάνεται την ανάγκη να πάη να εκφράση την ευγνωμοσύνη και αφοσίωσή της στον Σωτήρα Χριστό. Αγοράζει αρώματα, ντύνεται ταπεινά και σεμνά και ταπεινωμένη και συντετριμμένη, με δάκρυα στα μάτια, έρχεται και πλένει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει με τα ξέπλεκα μαλλιά της. Τα δάκρυά της εκείνα ήταν δάκρυα ελέους και συντριβής και κλαίει με πάθος να την ευσπλαχνιστή ο Θεός της αγάπης και της συγχώρεσης.

Το παραπάνω περιστατικό το αναφέρουν οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές.

Ο Λουκάς (ζ. 37-38) γράφει: «Και ιδού γυνή εν τη πόλει ήτις ην αμαρτωλός, και επιγνούσα ότι ανάκειται εν τη οικία του Φαρισαίου, κομίσασα αλάβαστρον μύρου και στάσα οπίσω παρά τους πόδας αυτού κλαίουσα, ήρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού τοις δάκρυσι και ταις θριξί της κεφαλής αυτής εξέμασσε και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε τω μύρω».

Ο Ματθαίος (κστ`, 6-7): «Του δε Ιησού γενομένου εν Βηθανία εν οικία Σίμωνος του λεπρού, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου».

Και ο Μάρκος (ΙΔ` 3) λέγει: «Και όντος αυτού εν Βηθανία εν τη οικία Σίμωνος του λεπρού, κατακειμένου αυτού ήλθε γυνή έχουσα αλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικής πολυτελούς και συντρίψασα το αλάβαστρον κατέχεεν αυτού κατά της κεφαλής».

Και την πληγωμένη και πονεμένη καρδιά της Κασσιανής δεν ήταν δυνατόν να μην αγγίξη ο κραδασμός εκείνης της αμαρτωλής γυναίκας. Και διατυπώνει στο αριστουργηματικό εκείνο τροπάριο, που φέρει το όνομά της, με λυρική έξαρση και υποβλητικότητα τον δικό της ψυχικό κραδασμό.

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,	Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,	σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.	και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,	κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.	και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,	Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·	εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,	Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.	εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,	Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·	και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,	αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.	τ’ άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους	Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;	ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.	Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος
	(Μεταγραφή: Φώτης Κόντογλου)

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ  μελετη περι εικονομαχιας.που κρατησε 120 χρονια  και ξεκινησε απο την Δυναστια των Ισαυρων (απο την Συρια) που εμεινε στην εξουσια της Ανατολικης Ρωμαικης αυτοκρατοριας κοντα ενα αιωνα (717-802)

PDFGRI-2014-12357

Με την άνοδο του Λέοντα Γ’ Ίσαυρου στον θρόνο ξεκινά μια νέα περίοδος για την αυτοκρατορία με καταστροφικές συνέπειες. Για λόγους, όμως που θα φανούν παρακάτω, η περίοδος της Εικονομαχίας δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για την εξάπλωση του Παυλικιανισμού. Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπήρξε άμεση σχέση του αυτοκράτορα μαζί τους. Βέβαια, λόγω ιδεολογίας οι Παυλικιανοί, ήταν ενάντια των εικόνων και όχι μόνο. Ήταν ενάντιοι στην υπάρχουσα μορφή εκκλησιαστικής ιεραρχίας και αυτό είναι φυσικό, διότι κάθε επίδοξος αρχηγός σέκτας, έπρεπε ν’ αμφισβητεί την ιεραρχία ακόμη και την ιεροσύνη, ώστε να δικαιολογεί την ύπαρξή του και την δική του θέση. Γίνεται επίσης δεκτό, χωρίς να υπάρχουν άμεσες μαρτυρίες, ότι οι Παυλικιανοί ήταν και κατά του μοναχισμού. Αποτελούσαν, εν ολίγοις, άριστους συμμάχους του Λέοντα.

ΜΑΝΙΧΑΙΣΜΟΣ (200-1200) Ξεκινησε απο Περσια Πολλοί Μανιχαίοι έγιναν αργότερα διαπρεπείς χριστιανοί θεολόγοι, όπως ο άγιος Αυγουστίνος (354–430). Ο Αυγουστίνος υπήρξε Μανιχαίος ακροατής για περισσότερα από εννιά χρόνια πριν γίνει δραστήριος συγγραφέας και στη συνέχεια θηρευτής αιρέσεων της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας.Ο Μανιχαϊσμός επέδειξε αξιοσημείωτη ιεραποστολική δράση καθώς διαδόθηκε ταχύτατα ως τον 8ο αιώνα από τη Μεσοποταμία προς την Άπω Ανατολή ως την Κίνα και προς τη Δύση μέχρι τα Βαλκάνια, την Αφρική και την Ιβηρική χερσόνησο.Μεταξύ του 10ου και του 14ου αιώνα, εμφανίστηκαν νεομανιχαϊστικά θρησκευτικά κινήματα ή αιρέσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονταν από τις ορθόδοξες χριστιανικές Εκκλησίες ως «μανιχαϊστικές». Αυτός ο προσδιορισμός προέκυπτε λόγω της δυϊστικής μεταφυσικής τους, της ταύτισης του Θεού των Εβραϊκών Γραφών με το Σατανά και του αυστηρού ασκητισμού τους. Τέτοιες ομάδες ήταν οι Αρμένιοι Παυλικιανοί, οι Βυζαντινοί Βογόμιλοι και οι Καθαροί της Προβηγκίας,

ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΣ  (250-600)Αιγυπτος Η διδασκαλία αυτή βρήκε ιδιαίτερη απήχηση μεταξύ των υπηκόων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και σε όλα τα γερμανικά φύλα, με εξαίρεση τους Φράγκους.

ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΙΣΜΟΣ  (600-1100)Ξεκινησε απο την Μικρα Ασια

ΒΟΓΟΜΙΛΙΣΜΟΣ  (800-1200) Ξεκινησαν απο Μακεδονια Βουλγαρια και  επεκτάθηκαν μέχρι την Ιταλία, τη Ρηνανία (Γερμανία) και τη Γαλλία.

ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ (Η Αγία Έκτη Οικουμενική Σύνοδος (680 μ.Χ.) συνεκλήθη για να καταδικάση την αίρεσι του μονοθελητισμού, ο οποίος ταλάνισε την Αυτοκρατορία πενήντα χρόνια και υπήρξε μια καλυμμένη μορφή της αιρέσεως του μονοφυσιτισμού.)

 

Έφυγε ο Περικλής Κοροβεσης

ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ ΣΕ PDF

…Όταν λέω Αριστερά, εννοώ όλο το φάσμα που προτείνει μια άλλη κοινωνία. Και μέσα σ’ αυτούς βάζω από τους αναρχικούς μέχρι το ΚΚΕ, δηλαδή όλους αυτούς που αναφέρονται σε μια άλλη κοινωνία που θα ξεπερνάει τα όρια του καπιταλισμού. Και από ‘κεί και πέρα αποδίδω ευθύνες σε κάθε έκφραση αυτού του φάσματος της Αριστεράς.
…. η Αριστερά ή θα είναι επαναστατική ή δεν θα είναι τίποτα. Όταν λέμε επανάσταση, δεν εννοούμε να καταλάβουμε τα χειμερινά ανάκτορα, αλλά να αλλάξει η σκέψη μας, η νοοτροπία και η συμπεριφορά μας, για να δημιουργήσουμε μια νέα συνείδηση στον κόσμο ώστε να καταλάβει ότι αυτός είναι η δύναμη και σ’ αυτόν ανήκει η εξουσία κι όχι στη γραφειοκρατία. Από συνέντευξη στην ΑΥΓΗ 18 Νοεμβρίου 2013

Αντώνης Νταβανελος

Για το θάνατο του Περικλή Κοροβέση έγραψαν και θα γράψουν (ευτυχώς) πολλοί και πολλές. Οι περισσότεροι/ες θα κεντράρουν (ίσως δικαίως) στους «Ανθρωποφύλακες».

Παρόλο που το βιβλίο σημάδεψε και τη δική μου νεότητα (σε μια «συλλεκτική» έκδοση, made in London), δεν έχω να προσθέσω τίποτα γι’ αυτό.

Ο Περικλής ήταν ένας από όσος έκαναν το «βήμα» από τη νόμιμη δράση της εποχής της ΕΔΑ και των Ιουλιανών, προς την παράνομη δράση της πρώιμης αντιδικτατορικής αντίστασης. Τα ρίσκα και οι κίνδυνοι αυτού του βήματος περιγράφονται στους Ανθρωποφύλακες.

Τα πράγματα που έκανε αυτός ο μειοψηφικός κύκλος στελεχών, στα πολύ δύσκολα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, υπήρξαν πολύ σημαντικά για τη ζωή όσων ακολούθησαν μέσα στο κίνημα και στην Αριστερά. Όμως ο Περικλής δεν έμεινε ούτε περιορίστηκε σε αυτές τις «δάφνες». Ήταν ένας από όσους κι όσες έκαναν ένα ακόμα παράτολμο βήμα: από την αντιδικτατορική αντίσταση, μέσα όμως στα πλαίσια και στις «συνέχειες» της κομμουνιστογενούς Αριστεράς στην Ελλάδα, προς την αναζήτηση μιας «νέας Αριστεράς», της επαναστατικής Αριστεράς κάτω από την αναγεννητική ορμή του διεθνούς Μάη.

Μαζί με άλλους και άλλες πρωτοστάτησε στις Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες (ΕΣΟ) στην προσφυγιά της Δυτικής Ευρώπης. Μαζί με τους «Μπολσεβίκους» κι ένα τμήμα της ΣΕΠ, έχτισε το ΕΛΕΚ της μακράς Μεταπολίτευσης εδώ. Το «Λ» στο ΕΛΕΚ είναι από το «Λενινιστικό»: Ελληνικό Λενινιστικό Επαναστατικό Κίνημα. Ο Περικλής της εποχής (παρότι, αργότερα, καταγγέλθηκε από πρωτοσέλιδα ως «αρχηγός της 17Ν») είχε λύσει τους λογαριασμούς του στο δίλημμα μεταξύ του δρόμου του Γκεβάρα και του Λένιν. Ήταν ένας «λενινισμός» με πολλές αυθορμητίστικες αναφορές, ένας αντισταλινικός μαοϊκός ριζοσπαστισμός, με δάνεια από τον τροτσκισμό και αναφορές στη Διαρκή Επανάσταση. Ξέρω, αυτό το «χαρμάνι» δεν είναι δυνατόν να γίνει σήμερα κατανοητό, όμως στη δεκαετία του ’70 οργανώσεις σαν την γαλλική Revolution! ή την ιταλική Avanguardia Operaia ήταν σημαντικές και σε μέγεθος και σε κύρος.

Η κρίση της οργανωμένης επαναστατικής Αριστεράς της Μεταπολίτευσης στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’80 δεν έστειλε τον Περικλή στο σπίτι και στο κουκούλι της ιδιώτευσης. Παρακολουθώντας (με τον δικό του, απολύτως πρωτότυπο τρόπο…) τις εξελίξεις υπήρξε έτοιμος για αυτοκριτικές αλλαγές. Διατήρησε αμείωτο τον προσανατολισμό του προς το κίνημα του κόσμου, εναποθέτοντας σε αυτόν τον παράγοντα όλες τις ελπίδες του. Αναζήτησε μια ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς για να μπορέσει αυτή να γίνει αποτελεσματική, χωρίς καθόλου και ποτέ να παραιτηθεί από τον ριζοσπαστισμό του προγραμματικού του πυρήνα.

Επέλεξε να είναι τμήμα της προδρομικής προσπάθειας για ενωτική παρέμβαση της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, στο Δήμο της Αθήνας με τον Λ. Αυδή. Καθόλου τυχαία ο Περικλής υπήρξε δραστήριος στο δύσκολο ξεκίνημα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις μεγάλες παρεμβάσεις της εποχής του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ.

Όμως για τον Περικλή αυτή η ενωτική κατεύθυνση, η αναγκαία για τη συγκέντρωση δυνάμεων, δεν σήμαινε παραίτηση ή αυτολογοκρισία στο ριζοσπαστικό περιεχόμενο της πολιτικής. Δεν δίστασε ως μέλος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2009, να θυμίσει δημόσια στον Συνασπισμό τις βαριές ευθύνες ηγετικών του στελεχών για τα πεπραγμένα του 1989 και την κυβέρνηση Τζανετάκη. Στην εσωτερική σύγκρουση που συγκλόνισε τον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τις τότε περιφερειακές εκλογές (και αιτία την χρονικά πρώτη προσπάθεια της ηγετικής ομάδας γύρω από τον Τσίπρα για «ανοίγματα» προς τη σοσιαλδημοκρατία) ο Περικλής δεν δίστασε να τοποθετηθεί με όσους/όσες συγκρότησαν την παρέμβαση του Μετώπου Ανατροπής.

Μέσα από αυτήν την αντιπαράθεση ο Κοροβέσης έβγαλε κάποια σκληρά συμπεράσματα σχετικά με την αναδυόμενη τότε ηγετική ομάδα και ιδιαίτερα για τον Αλ. Τσίπρα προσωπικά. Από αυτά τα συμπεράσματα δεν μετακινήθηκε ποτέ. Η συνέχεια απέδειξε ότι σε μεγάλο βαθμό οι εκτιμήσεις του ήταν σωστές.

Ο Περικλής υπήρξε χαρακτηριστικό παράδειγμα της ποιότητας ανθρώπων που έβγαλαν οι δεκαετίες του ’60 και του ’70. Με τα καλά και τα κακά τους, με τα μεγάλα προσόντα και τα κουσούρια τους. Μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις, μπροστά στις μάχες που έρχονται, άνθρωποι σαν τον Περικλή θα λείψουν.

«Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ»
ΝΑΙ ΡΕ ΠΕΡΙΚΛΗ.

Μια τεράστια απώλεια.

Λόγια του Περικλή Κοροβέση:

«Με άλλα λόγια, τα βασανιστήρια είναι μέρος των καθηκόντων των αστυνομικών και προορίζονται για ανθρώπους – σκουπίδια. Οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι δεν έχουν τίποτα θα φοβηθούν, φτάνει να κάτσουν στον καναπέ τους, να βλέπουν τηλεόραση και να μη χώνονται στα πόδια μας. Γιατί αυτό είναι αντίσταση κατά της αρχής.

Αλλά δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί που εμφορούνται από αυτές τις απόψεις. Κατά καιρούς, εμφανίζονται φορείς με τις απόψεις της προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης. Δήμαρχοι, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων έχουν την ίδια άποψη για τους ανθρώπους – σκουπίδια. Και αυτή τη φορά δεν είναι οι «αναρχοαυτόνομοι» των Εξαρχείων, αλλά άνθρωποι που έφτασαν εδώ κυνηγημένοι είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είτε από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Το όνομα των κυνηγών δεν το αναφέρουμε ποτέ, γιατί δεν πρέπει να λέμε κακές λέξεις, όπως ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός, που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα.

Είναι τυχαίο πως όλοι οι πόλεμοι που γίνονται στην περιφέρεια είναι με όπλα που κατασκευάστηκαν στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες; Και ακόμα: είναι σύμπτωση πως τα μεγαλύτερα κράτη – έμποροι όπλων είναι και μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Αλλά δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί που εμφορούνται από νεοφασιστικές απόψεις για το μεταναστευτικό. Είναι και δημοκρατικοί αριστεροί ή σκέτα δημοκρατικοί, που δεν έχουν τη θεωρία των σκουπιδιών, αλλά μιλούν για ρεαλισμό.

Λένε κάτι απλό και λογικοφανές. «Σωστά όλα αυτά τα επιχειρήματα για τη μετανάστευση. Θα συμφωνήσω και με το παραπάνω. Αλλά απάντησέ μου ειλικρινά. Μπορεί μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, να δεχτεί όλη τη μιζέρια του κόσμου; Κοίτα τι γίνεται στα νησιά. Οι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους κατοίκους. Ποιος θα τους θρέψει;».

Οπως πάλι στο όνομα του ρεαλισμού αντιμετωπίζεται και το χρέος: «Καλώς ή κακώς χρωστάμε. Ξέρω πως η χούντα σχεδόν πενταπλασίασε και το χρέος. Και είμαι ενήμερος πως το χρέος είναι μια Λερναία Υδρα. Αλλά τι να κάνουμε; Το χρέος είναι χρέος. Να σφίξουμε το ζωνάρι και να το πληρώσουμε. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές».

Ο ρεαλισμός ως όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου. Και με μεγαλύτερη έμφαση από τα στελέχη και τους φανατικούς νεοσυριζαίους που είδαν το φως το αληθινό, όταν ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός. Λένε: «Τι μπορούσαμε να κάνουμε, όταν μας είχαν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο;». ‘Η, ακόμα, «υποχρεωθήκαμε να κάνουμε πράγματα που ήταν αντίθετα με τις αρχές μας». Και όλα αυτά στο όνομα του ρεαλισμού.

Ο ρεαλισμός ως όρος που χρησιμοποιείται τόσο συχνά για να δηλώσει πως κάποιος πατάει γερά στα πόδια του, στην πραγματικότητα είναι το άλλο όνομα της υποταγής άνευ όρων στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Ας δούμε μια ακραία περίπτωση ρεαλισμού και ο καθείς ας βγάλει το συμπέρασμά του. Ολες οι κατοχικές – δωσιλογικές κυβερνήσεις της Κατοχής τον ρεαλισμό υπηρέτησαν.

Η λογική τους ήταν: «Είμαστε μια ηττημένη χώρα και διαλυμένη, χωρίς στρατό και βρισκόμαστε υπό κατάρρευση. Μπορούμε να τα βάλουμε με το πανίσχυρο Γ’ Ράιχ που θα κερδίσει σίγουρα τον πόλεμο; Ας συνεργαστούμε στο όνομα του ρεαλισμού και να δούμε τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Εξάλλου, όλοι είμαστε αντικομμουνιστές». Οπως σήμερα όλοι λένε πως ανήκουμε στο ευρωπαϊκό τόξο, άρα τι να κάνουμε; Να είμαστε ρεαλιστές και να συμμορφωθούμε με την πραγματικότητα. Οχι ουτοπιστές. Αλλά μόνο η ουτοπία του ΕΑΜ θριάμβευσε. Το έχουμε καταλάβει πως η ουτοπία είναι η μόνη πραγματικότητα;»

Εδω στο πλευρο του δικου μας ποιητη αγωνιστη Αντωνη Στασινοπουλου (που εφυγε πριν απο πεντε χρονια αρχες Μαη) σε μια αναγνωση ποιηματος στο Αργος στον Δον Κιχωτη.

ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

Την Αθήνα πρωτογνώρισα κι αγάπησα ως πόλη της εφηβείας μου.

Ήρθαμε οικογενειακώς από την Κεφαλονιά το ’57, εγκατασταθήκαμε στα Πατήσια κι έκτοτε δεν εγκατέλειψα ποτέ αυτήν τη γειτονιά. Ήταν, επιπλέον, η πόλη της ελευθερίας μου που απολάμβανα σε όλη της την έκταση διότι δούλευα, ξέρεις, εξαρχής, έβγαζα μεροκάματο, άρα ήμουν αυτόνομος!

Η πρώτη μου απασχόληση ήταν σε μια ασφαλιστική στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, τύπου παιδί για όλες τις δουλειές. Έκανα θελήματα, χτύπαγα και κάνα συμβόλαιο στην ανάγκη, όντας εγγράμματος. Πήγαινα, παράλληλα, νυχτερινό στη Σχολή Εμποροϋπαλλήλων στη Μητρόπολη. Τα βράδια της σχόλης με έβρισκες στο Παλιό Πανεπιστήμιο, ένα γνωστό ταβερνείο της εποχής στη Θόλου, απ’ όπου συνήθιζα να επιστρέφω σπίτι πεζός.

• Υπέροχη διαδρομή τότε το Πλάκα-Πατήσια. Ειδικά την άνοιξη, οπότε μεθούσες κυριολεκτικά από τις ευωδίες των λουλουδιών. Έβλεπες κάτι υπέροχες μονοκατοικίες και παραδίπλα κήπους, χωράφια, αλάνες… Φρούτα, λαχανικά κι αυγά ψώνιζα απ’ το μποστάνι του γείτονα στην παρακάτω γωνία, σκέψου. Όλη η Αθήνα τότε ήταν ένα μεγάλο χωριό, πολύ φιλικό, πολύ ζωντανό επίσης. Υπήρχε ζωή προσιτή και προσωποποιημένη, υπήρχε ένα κλίμα αισιοδοξίας, ελπίδας, αμφισβήτησης, πειραματισμών – είχαμε, άλλωστε, ήδη μπει στη δεκαετία του ’60. Αρχίσαμε με την παρέα να ανακαλύπτουμε τις μπουάτ, τον Σαββόπουλο κι εγώ τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και τη «βαθιά» αθηναϊκή κουλτούρα στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη και στο Ωδείο Αθηνών.

Χρειαζόμαστε, καταρχάς, πιστεύω, έναν νέο Διαφωτισμό. Γιατί με τον σκοταδισμό δεν τελειώσαμε ακόμα, παραμονεύει πάντα στους διαδρόμους της εξουσίας, στον λαϊκισμό και στα τηλεοπτικά παράθυρα.

• Βρέθηκα, που λες, την ίδια χρονιά συμφοιτητής με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Χρήστο Λεοντή, που κάναμε θαυμάσια παρέα. Μας συνέδεε αφενός το ότι επενδύαμε σε αβέβαιες δουλειές (εγώ ηθοποιός, εκείνοι μουσικοί), αφετέρου το ότι δεν είχαμε τον πανικό του μέλλοντος, τόσο διαδεδομένο σήμερα. Η παρέα σύντομα μεγάλωσε με τους Τζάγκα, Στυλιάρη, Ευαγγελίδη, Μεντή, Δουγλερή, Βουγιούκα και άλλους προσκείμενους στην ΕΔΑ καλλιτέχνες, που μαζί ιδρύσαμε τον Σύλλογο Σπουδαστών Δραματικών Σχολών «Θέσπις» (1962). Υπόψη πως στην παρέα αυτή είχαμε κάποιους γκέι πολύ ανοιχτούς και δυναμικούς, τρομοκράτες κανονικούς για τα ήθη της εποχής. Αφού έχω να λέω πως αν δεν μεσολαβούσε η χούντα, ίσως το κίνημα για την γκέι απελευθέρωση να ξεκινούσε από την Αθήνα, όχι το Σαν Φρανσίσκο! Με εξαίρεση το ιστορικό κέντρο, τα περισσότερα σημεία αναφοράς μου είχαν χαθεί – η πόλη αυτή λες και μισεί κάθε προηγούμενη μνήμη της. Η τσιμεντοποίηση και η άναρχη δόμηση ασχήμυναν την πόλη, όχι οι μετανάστες, όπως μας τσαμπουνάνε μερικοί. Δεν περίμεναν τα Πατήσια τους ξένους για να χαλάσουν, ήταν ήδη χάλια! Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO Με εξαίρεση το ιστορικό κέντρο, τα περισσότερα σημεία αναφοράς μου είχαν χαθεί – η πόλη αυτή λες και μισεί κάθε προηγούμενη μνήμη της. Η τσιμεντοποίηση και η άναρχη δόμηση ασχήμυναν την πόλη, όχι οι μετανάστες, όπως μας τσαμπουνάνε μερικοί. Δεν περίμεναν τα Πατήσια τους ξένους για να χαλάσουν, ήταν ήδη χάλια! Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO

• Τα χειριστήκαμε καλά τα νιάτα μας η γενιά εκείνη. Κάναμε κανονικά του κεφαλιού μας στην τέχνη αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Πράγματα πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, ρηξικέλευθα, που τότε βέβαια δεν αντιλαμβανόμασταν τη σημασία τους. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, ήρθαν και μας κάθισαν στον σβέρκο τον Απρίλη του ’67 οι συνταγματάρχες… Τις μέρες εκείνες, στο Θέατρο της Νέας Ιωνίας όπου συμμετείχα επήλθε διάσπαση και οι αποχωρήσαντες ετοιμαζόμασταν να ανεβάσουμε παραμονές της 21ης στο Περιστέρι τον Μανδραγόρα του Μακιαβέλι σε σκηνοθεσία Κανέλλου Αποστόλου. Η παράσταση ακυρώθηκε και όταν συλλάβανε ως Αριστερό τον δήμαρχο, η προκάτ μακέτα του σκηνικού που μας είχαν ετοιμάσει φίλοι αρχιτέκτονες κατασχέθηκε από την αστυνομία ως αποδεικτικό στοιχείο, πως τάχα σχεδίαζε οδοφράγματα! Αναστατωμένοι, κατεβήκαμε στο κέντρο να δούμε τι γίνεται, ερημιά παντού – πού τα εκατομμύρια λαού που θα έσπευδαν να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία, όπως ονειροπολούσε η Αριστερά. Μόνο τανκς κυκλοφορούσαν, ενώ φαντάροι περιπολούσαν νευρικά έξω από τον ΟΤΕ και άλλα κυβερνητικά κτίρια, κρατώντας μυδράλια στα τρεμάμενα χέρια τους. Τότε συνειδητοποίησα πως πάει, την έχασα την Αθήνα μου, πως η ελευθεριότητα, η ξενοιασιά της αποτελούσαν παρελθόν. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη απογοήτευση…

• Δεν αποθαρρυνθήκαμε, όμως. Την επομένη κιόλας μαζευόμαστε και διαμορφώνουμε την πρώτη αντιστασιακή ομάδα, γοητευμένοι από την προοπτική μιας γενικής εξέγερσης. Από τις πρώτες ενέργειές μας ήταν να τυπώνουμε σε τηλεφωνικούς θαλάμους το σύνθημα «δημοκρατία» με κομμένες στη μέση πατάτες, που αν χαράξεις κάτι πάνω τους μετατρέπονται σε σφραγίδες! Η χαμένη μας Αθήνα ξαναζωντάνευε μέσα από τη δράση μας. Ο Αριστείδης Μανωλάκος μάς προτείνει ένταξη στο Πατριωτικό Μέτωπο. Ρωτήσαμε αν ήταν ακηδεμόνευτοι και όχι σοβιετικό «πρακτορείο». Μας διαβεβαίωσαν για το πρώτο –ψευδόμενοι, όπως αργότερα αποκαλύφθηκε– και μπλέξαμε με τις πολιτικές γραφειοκρατίες. Εξαιτίας αυτής της εξέλιξης, των λαθών τακτικής και μιας προμελετημένης «καρφωτής» πιστεύω πως συνελήφθηκα τότε. Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του 11.4.2020 Όταν ο Περικλής Κοροβέσης είχε μιλήσει στη LIFO: Ελεύθερος είναι όποιος προσφέρει στον άλλο τον οργασμό του

• Μπουκάρουν, που λες, οι ασφαλίτες νύχτα στο σπίτι καθώς τρώγαμε, βουτάνε εμένα και τον Στυλιάρη, αφήνουν πίσω τη Νένα Μεντή και τη γυναίκα μου. Ανακατεύουν με τα βρομόχερά τους μέχρι και τα εσώρουχά της, που είχε πάντα θαυμάσια τακτοποιημένα, ένας κανονικός βιασμός. Ε, μετά, ακολούθησαν τα γνωστά, Μπουμπουλίνας, Αβέρωφ, Αίγινα, εξευτελισμός, ξύλο, βασανιστήρια… Είχα, όμως, αποφασίσει ότι δεν θα τους περνούσε, ότι η δική μου πίστη ήταν ισχυρότερη. Έκανα, ταυτόχρονα, και την προσωπική μου σύνδεση με την ιστορία, που πλέον βίωνα ως ζωντανή εμπειρία. Το ΕΑΜ, ας πούμε, δεν ήταν πια ανάγνωσμα, γνώρισα προσωπικά αγωνιστές που σάπιζαν στη φυλακή από το ’47. Δεν θα ξεχάσω το παιδικό πρόσωπο που παρά τις κακουχίες διατηρούσαν, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει τη στιγμή της σύλληψης… Ήταν η κρυμμένη, φυλακισμένη, βασανισμένη πλευρά της ανέμελης Αθήνας των φοιτητικών μου χρόνων που προσπαθούσε να αμυνθεί τραγουδώντας, κυρίως Θεοδωράκη, επειδή ξέραμε πόσο εκνεύριζε τους δεσμώτες μας. Να πω εδώ κάτι νόστιμο: ήμασταν συγκρατούμενοι στην Αίγινα με τον Ραφαηλίδη, είχε κρυώσει και μου ζήτησε μια εντριβή με Vicks. Του έκανα, λοιπόν, αλλά εκείνος ανησυχούσε μην τυχόν μας δουν οι ποινικοί και μας παρεξηγήσουν ότι τάχα γαμιόμαστε. «Αυτό σε πείραξε, ρε Βασίλη, του κάνω, εδώ είμαστε ήδη στον πάτο!».

• Με την αμνηστία του ’68, στην πρώτη ευκαιρία την κοπανάω –γιατί είχα υποχρέωση να παρουσιάζομαι στο οικείο αστυνομικό τμήμα κάθε 15– και πάω να βρω την πρώτη γυναίκα μου, την Κατερίνα Πατρώνη, που ήταν με τον Χατζηχρήστο στα Γιαννιτσά. Στον ίδιο θίασο ήταν κι ο Παπαχρήστος, ο διορισμένος χουντικός πρόεδρος του ΣΕΗ. Του αναφέρει ο Χατζηχρήστος τα βασανιστήρια που μου έκαναν, «ψέματα λέει» κάνει εκείνος και τότε τον απολύει! «Να πάει να γαμηθεί ο μαλάκας, πάρε εσύ τον ρόλο του, παίζεις απόψε κιόλας» μου λέει. «Μα, δεν έχω ιδέα» απαντώ. «Κομέντια ντελ άρτε παίζουμε, απλώς κοίτα το χέρι μου και λέγε ό,τι σου έρθει» με προστάζει. Έχω ακόμα εφιάλτες από τότε ότι βγαίνω να παίξω και δεν ξέρω τα λόγια! Πίσω στην Αθήνα δίνω συνέντευξη στη «Sun» για τη χούντα και τα βασανιστήρια, προειδοποιώντας να μη γράψουν επακριβώς όσα τους έλεγα, ώστε να μη με εντοπίσουν. Δεν το κάνουν και το ίδιο βράδυ αντιλαμβάνομαι ότι οι ασφαλίτες με ψάχνανε, από τα πολλά πατήματα πάνω στο αλεύρι που είχα σκορπίσει επίτηδες έξω από την πόρτα. Ήμασταν συγκρατούμενοι στην Αίγινα με τον Ραφαηλίδη, είχε κρυώσει και μου ζήτησε μια εντριβή με Vicks. Του έκανα, λοιπόν, αλλά εκείνος ανησυχούσε μην τυχόν μας δουν οι ποινικοί και μας παρεξηγήσουν ότι τάχα γαμιόμαστε. «Αυτό σε πείραξε, ρε Βασίλη, του κάνω, εδώ είμαστε ήδη στον πάτο!».

Ήμασταν συγκρατούμενοι στην Αίγινα με τον Ραφαηλίδη, είχε κρυώσει και μου ζήτησε μια εντριβή με Vicks. Του έκανα, λοιπόν, αλλά εκείνος ανησυχούσε μην τυχόν μας δουν οι ποινικοί και μας παρεξηγήσουν ότι τάχα γαμιόμαστε. «Αυτό σε πείραξε, ρε Βασίλη, του κάνω, εδώ είμαστε ήδη στον πάτο!».

• Βγαίνω οπότε κανονικά πια στην παρανομία και καταλήγω Ευρώπη μέσω Τουρκίας, με τη βοήθεια της Αμαλίας Φλέμινγκ. Καταθέτω στο Συμβούλιο της Ευρώπης, εκδίδω τους Ανθρωποφύλακες (1969) που έγιναν παγκόσμιο γεγονός και συνέβαλαν σημαντικά στην εκδίωξη της χουντικής Ελλάδας από αυτό τον οργανισμό. Έμεινα Αγγλία, Γερμανία, Ελβετία, Σουηδία, Γαλλία, όπου ευτύχησα να μαθητεύσω στους Ρολάν Μπαρτ και Βιντάλ Νακέ… Το σπουδαιότερο, όμως, ήταν πως ένα μικρό βιβλιαράκι, γραμμένο όπως-όπως, κατάφερε να αναποδογυρίσει την προπαγανδιστική εκστρατεία εξωραϊσμού που το καθεστώς είχε χρυσοπληρώσει. Γι’ αυτό, όποιον ακούς να λέει «δεν γίνεται τίποτα», κόψε τον από φίλο, χαλάει και το δικό σου κέφι, τη δική σου δημιουργικότητα.

• Με τη Μεταπολίτευση επιστρέφω οριστικά Αθήνα και τη βρίσκω ήδη αγνώριστη. Απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης μού θύμιζε έτσι όπως είχε χτιστεί. Κάτι που βέβαια χειροτέρεψε τα επόμενα χρόνια. Με εξαίρεση το ιστορικό κέντρο, τα περισσότερα σημεία αναφοράς μου είχαν χαθεί – η πόλη αυτή λες και μισεί κάθε προηγούμενη μνήμη της. Η τσιμεντοποίηση και η άναρχη δόμηση ασχήμυναν την πόλη, όχι οι μετανάστες, όπως μας τσαμπουνάνε μερικοί. Δεν περίμεναν τα Πατήσια τους ξένους για να χαλάσουν, ήταν ήδη χάλια! Απλώς τους χρησιμοποίησε η εξουσία ως αποδιοπομπαίους τράγους ώστε να δικαιολογήσει τη μαζική ληστεία που διαπράττει σε βάρος όλων εμάς των «γηγενών» μετά την κρίση. Αν ενδιαφερόταν πραγματικά να λύσει το πρόβλημα, θα έδινε σε όλους χαρτιά, ακυρώνοντας τη Συνθήκη του Δουβλίνου. Η πολυπολιτισμικότητα είναι πλούτος στο φαγητό, στην τέχνη, στη διανόηση, στον πολιτισμό, στον έρωτα, στη διασκέδαση, παντού. Κανείς δεν στέκεται μόνος του.

• Μπορούμε και αξίζουμε να έχουμε μια καλύτερη Αθήνα. Να «πρασινίσουν» οι πολυκατοικίες, να αποκτήσουμε περισσότερα πάρκα, πυκνότερα δίκτυα πεζοδρόμων, καλύτερες συγκοινωνίες. Να ζωντανέψουν οι άστεγοι τα άδεια σπίτια κι όλα εκείνα τα νεοκλασικά που ρημάζουν. Να βγει στον δρόμο ο πολιτισμός. Τα είχα προτείνει αυτά και παλιότερα ως δημοτικός σύμβουλος. Χρειαζόμαστε, επίσης, υποδομές. Έχουμε Μέγαρο Μουσικής, αλλά όχι μουσικές σχολές. Στάδια-φαντάσματα που ξέμειναν από τους Ολυμπιακούς, αλλά όχι οργανωμένο αθλητισμό. Προσπάθειες για ήπια και ουσιαστική, αποκεντρωμένη ανάπτυξη, αντί για πομπώδη έργα βιτρίνας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε την ανάκαμψη. Πολλές μικρές δράσεις, ατομικές και συλλογικές, μπορούν να μεταμορφώσουν την καθημερινότητά μας.

• Δυστυχώς, οι Ανθρωποφύλακες δεν έχασαν σε επικαιρότητα. Το ίδιο «βαθύ κράτος» που εξέθρεψε τις χούντες του Μεταξά και του Παπαδόπουλου συντηρεί και τη Χρυσή Αυγή. Ρωτάτε γιατί ο κόσμος δεν αντέδρασε στη χούντα – μήπως αντιδρά στη φασίζουσα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Όταν την αποκαλούσα έτσι, με λέγανε εξτρεμιστή, αλλά να που η υπόθεση Μπαλτάκου το επιβεβαιώνει. Το ακαταλόγιστο για ασφαλίτες και βασανιστές παραμένει: «Κάνε ό,τι θες, θα είσαι και μάγκας». Καμία συνέπεια, καμία τιμωρία. Βλέπουμε πώς αντιμετωπίζει η αστυνομία τους διαδηλωτές, είδαμε ότι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δολοφόνησαν τον βαρυποινίτη Ιλίρ Καρέλι που το ίδιο το σύστημα έσπρωξε στην απελπισία, μετατρέποντάς τον σε θύτη και θύμα ταυτόχρονα. Αναβίωση φασιστικών φαντασμάτων συμβαίνει βέβαια κι αλλού, σε χώρες όπως η Ουκρανία αλλά και η πλούσια, πολιτισμένη Νορβηγία. Προφανώς κάτι πάει στραβά με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

• Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι καταρχάς κοινωνικός ακτιβιστής. Στην πολιτική αρένα είχα βγει για το «μπούγιο», για να ενισχύσω την Αριστερά. Εκλέχτηκα βουλευτής το 2009 (με τον ΣΥΡΙΖΑ), ξοδεύοντας μόλις 150 ευρώ. Είχαν πάθει πλάκα οι συνάδελφοι! Δεν είναι, ξέρεις, τόσο η ιδεολογική αναφορά όσο το ενδιαφέρον για το κοινό καλό που είναι, ταυτόχρονα, ατομικό. Δίνω προτεραιότητα στη δράση «από τα κάτω», με όλη την υπομονή και την επιμονή που απαιτεί. Όταν δεν γράφω ή μελετώ, πηγαίνω σε συζητήσεις, ομιλίες, καλέσματα… Ευαισθητοποιούμαι, βέβαια, ιδιαίτερα σε θέματα φυλακών, κρατουμένων και αστυνομικής βίας. Χρειαζόμαστε, καταρχάς, πιστεύω, έναν νέο Διαφωτισμό. Γιατί με τον σκοταδισμό δεν τελειώσαμε ακόμα, παραμονεύει πάντα στους διαδρόμους της εξουσίας, στον λαϊκισμό και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα χειριστήκαμε καλά τα νιάτα μας η γενιά εκείνη. Κάναμε κανονικά του κεφαλιού μας στην τέχνη αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Πράγματα πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, ρηξικέλευθα, που τότε βέβαια δεν αντιλαμβανόμασταν τη σημασία τους. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, ήρθαν και μας κάθισαν στον σβέρκο τον Απρίλη του ’67 οι συνταγματάρχες…

Τα χειριστήκαμε καλά τα νιάτα μας η γενιά εκείνη. Κάναμε κανονικά του κεφαλιού μας στην τέχνη αλλά και στην προσωπική μας ζωή. Πράγματα πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, ρηξικέλευθα, που τότε βέβαια δεν αντιλαμβανόμασταν τη σημασία τους. Κι εκεί, πάνω στο καλύτερο, ήρθαν και μας κάθισαν στον σβέρκο τον Απρίλη του ’67 οι συνταγματάρχες…

• Με γοητεύει η ειλικρίνεια του βιώματος στους ανθρώπους. Αντιπαθώ την επίδειξη προσωπικότητας, μου θυμίζει εξουσία που αγιογραφεί εαυτήν. Κι εγώ δεν έχω μάθει, ξέρεις, να προσκυνώ, θέλω ισότιμους συνομιλητές απέναντί μου. Για τον ίδιο λόγο προτιμώ τη φυσική ομορφιά στις γυναίκες, όχι την επιτηδευμένη. Να, σαν τα μοντέλα των αγίων του Καραβάτζιο, που ήσαν αλήτες. Αν ήταν όλα τα θηλυκά όπως δείχνουν στην τηλεόραση, θα γινόμουν ευνούχος! Ναι, εξακολουθώ να πίνω, να καπνίζω και να ξενυχτώ όσο μου επιτρέπουν η φυσική κατάσταση και οι δραστηριότητές μου. Η ηδονή δεν είναι δωρεά, με τη φθορά αποκτιέται και μέσω αυτής δημιουργεί αντισώματα ζωής. Χρειάζεται όμως να οριοθετείς την ευχαρίστηση απέναντι στην καταστροφή, φροντίζοντας πνεύμα αλλά και σώμα. Η γερή κράση είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

• Το να ακολουθεί κάποιος την κάβλα, τη φουσκοδεντριά , τη λίμπιντό του, να αναζητά να γονιμοποιήσει το φως στον πλησίον του, ανεξάρτητα από σεξουαλικότητες, φύλα και κοινωνικά πρότυπα, είναι μια διαδικασία εξανθρωπισμού, μια επιθυμία ζωής χωρίς κριτήριο. Τα κριτήρια είναι φυλακή! Και δεν το εννοώ μόνο σαρκικά, όπως συμβαίνει στη Δύση, όπου ο ελεύθερος έρωτας εξελίχθηκε σε καταναγκασμό. Ετεροφυλόφιλοι κι ομοφυλόφιλοι μάθαμε να κατακτάμε τον άλλο, όχι να τον συναντάμε πραγματικά. Όμως η πεμπτουσία της σεξουαλικότητας είναι καταρχάς πνευματική, σε κάνει ένθεο, τρόπον τινά.

• Είμαι φτωχός σε υλικά αγαθά,πλούσιος όμως πολύ σε εμπειρίες. Έζησα ανοιχτά, ελεύθερα, σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, δίχως εξαναγκασμούς και συμβιβασμούς. Ήμουν πάντα με την Εύα, που δεν δέχτηκε τον μισό Παράδεισο που της δόθηκε αλλά τον διεκδίκησε ολόκληρο, γι’ αυτό και δάγκωσε το Απαγορευμένο Μήλο – το θέμα του επόμενου βιβλίου μου. Χάρηκα το διάβασμα, τη γραφή, τον έρωτα, τη δράση, τη δημιουργία. Ταξίδεψα, ξενιτεύτηκα, έκανα δύο γάμους κι έναν γιο, ζω είκοσι χρόνια τώρα αγαπημένα με την τελευταία σύντροφό μου, τη Μαρία, με την οποία δεν παντρευτήκαμε για να μη χρειαστεί να χωρίσουμε! Τελώ σε έναν διαρκή ενθουσιασμό. Μπορώ να πω, λοιπόν, ότι ναι, την ευχαριστήθηκα τη ζωή μου. Και ότι, τουλάχιστον, δεν θα πεθάνω ηλίθιος.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Απρίλιο του 2014 Πηγή: www.lifo.gr

ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

Η αριστερά δεν πρέπει να αναλαμβάνει εξουσία;

Όχι! Η αριστερά πρέπει να έχει την εξουσία στην κοινωνία, να πιέζει.

 Άρα να αναλαμβάνει, με το λαό να είναι ουσιαστικά η εξουσία…

Ε, βέβαια… Να διαχέεται, να ξέρουν, δηλαδή, ότι θα βρούνε το λαό μπροστά τους και να τρομάζουν. Παίρνουν, επί παραδείγματι, ένα αρνητικό μέτρο, κατέβασε ένα εκατομμύριο στους δρόμους για παιδεία, για υγεία για την περίθαλψη των γερόντων, για τα νηπιαγωγεία να σου πω εγώ τι γίνεται. Βάλε ένα τέτοιο κίνημα καλά οργανωμένο, ριζωμένο για να δούμε. Όλες οι μεταρρυθμίσεις έτσι γινήκανε.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς ανατάσσεται αυτός ο λαός; Είναι θέμα αιτημάτων, να μην περάσει αυτό ή να μην περάσει το άλλο μέτρο; Φτάνει αυτό σήμερα ή χρειάζεται κάτι πιο συνολικό και συνεγερτικό μετά απ’ όλα όσα έχουν προηγηθεί;

Εδώ έχω μια μόνιμη διαφωνία με τους αναρχικούς -κατά τα άλλα συμφωνώ- ότι μας χρειάζεται πολιτικός φορέας. Χωρίς πολιτικό φορέα να οργανώσει και να στελεχώσει αυτό το κίνημα, το κίνημα εξατμίζεται. Είδαμε τι έγινε με την αραβική άνοιξη. Το θέμα είναι το στέλεχος το οποίο θα μπει στο μαζικό κίνημα να απελευθερώσει τις δυνατότητές του και όχι να τον κάνει οπαδό του. Εκεί είναι η διαφορά και αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί συνήθως οι άνθρωποι όταν μιλάνε σε δέκα κορδώνονται ότι κάτι έγινε. Θα κάνω μια παρομοίωση με τον Χριστιανισμό, διότι κάτι που δεν έχει μελετηθεί αρκετά είναι η σχέση Χριστιανισμού κομμουνισμού και επαναστατικών κινημάτων. Άλλο ο μητροπολίτης που είναι σε εντολή του αυτοκράτορα και άλλο ο μοναχός που απελευθερώνει ανθρώπους χωρίς να έχει καμιά εξουσία, ερμηνεύοντας τον Χριστό σαν επαναστάτη. Για μένα χρειάζεται πολιτική οργάνωση, η οποία δεν θα είναι ηγεσία, αλλά θα δίνει τη γνώση και τη σοφία που δυστυχώς κατέχουν μόνο οι διανοούμενοι.

Πολιτική

Το 1998 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, με το συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ).

Ο Περικλής Κοροβέσης υπήρξε βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο ξεκίνημά του. Συγκεκριμένα το 2007 εκλέχθηκε στην Α΄περιφέρεια Αθηνών. Μετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, της Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 αποχώρησε από το κόμμα.

Hρεμα ηρεμα δεν ειμαι τροκοκρατης

Ο Περικλής και τα λαγωνικά

Τάσος Κωστόπουλος

• A-
• A+

Στο βιβλίο που εξέδωσε το 1960 η ΕΔΑ για την «Υπόθεση Γλέζου» επισημαίνεται καχύποπτα ότι στο βιογραφικό του παλαίμαχου αντιστασιακού που διένειμε η Ασφάλεια κατά τη δίωξή του το 1958 για «κατασκοπεία» δεν υπήρχε η παραμικρή μνεία της πρόσφατης επίσημης επίσκεψής του στην Τσεχοσλοβακία, για το μνημόσυνο «του μαρτυρικού χωριού Λίντιτσε, που έγινε ολοκαύτωμα στον αγώνα εναντίον των Ναζί» (σ. 50).

Χάρη στο αναλυτικό «Δελτίο Δράσης» του Γλέζου που δημοσίευσε πρόσφατα η «Εφ.Συν.» από τον φάκελό του στην Ασφάλεια (4/4), γνωρίζουμε πια πως αυτή η παράλειψη δεν οφειλόταν σε πρόθεση να υποβαθμιστεί η διεθνής αναγνώριση ενός καταξιωμένου αγωνιστή, αλλά σε γραφειοκρατική αδράνεια: τα λαγωνικά που συμπλήρωναν τον φάκελο ξέχασαν να καταχωρίσουν ακόμη κι εκεί το επίμαχο ταξίδι. Η ίδια υπηρεσιακή καταγραφή περιείχε, άλλωστε, ένα ακόμη –τουλάχιστον– εύκολα διαγνώσιμο πραγματολογικό λάθος: ο Γλέζος φέρεται να ανέλαβε τη διεύθυνση της «Αυγής» στις 9/1/1957, ενώ στην προμετωπίδα της αναγραφόταν ως διευθυντής ήδη από το προηγούμενο δεκαπενθήμερο (23/12/1956). Μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε πως η συγκεκριμένη μεταβολή, παραμονές Χριστουγέννων, έγινε αντιληπτή από την υπηρεσία –και «φακελώθηκε»– μόνο μετά τις γιορτές.

Μικρό το κακό, θα πει κανείς. Αποκαλυπτικό, όμως, του βαθμού αξιοπιστίας των αστυνομικών φακέλων, ακόμη και σε τόσο αυτονόητες, «ουδέτερες» λεπτομέρειες. Σαφής προειδοποίηση, επίσης, για την επιφύλαξη με την οποία πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται το όποιο περιεχόμενό τους. Σε αντίθεση με τη μυθολογία που θέλει τον σκληρό πυρήνα του βαθέος κράτους όχι μόνο πανεπόπτη αλλά και παντογνώστη, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με κοινούς γραφειοκράτες που συναρμολογούν όσες ψηφίδες από τη δημόσια και ιδιωτική ζωή των πολιτών τούς προμηθεύσουν συνάδελφοι του ίδιου φυράματος, καλοθελητές και λοιποί χαφιέδες. Ας μην το ξεχνάμε, όταν ξεφυλλίζουμε παρόμοια ντοκουμέντα.

Την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις έδωσε ο θάνατος του δικού μας Περικλή Κοροβέση, που μας άφησε –κι αυτός– εν μέσω καραντίνας. Ο δικός του φάκελος στην Ασφάλεια δεν κρίθηκε, βέβαια, άξιος διατήρησης «για ιστορικούς λόγους» (όπως έγινε για 2.110 όλους κι όλους «επώνυμους»)· κάηκε, μαζί μ’ εκατομμύρια άλλους, στον κλίβανο της «Χαλυβουργικής» κατά το έγκλημα που διέπραξαν στις 29 Αυγούστου 1989 σε βάρος της ελληνικής Ιστορίας οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Λεωνίδας Κύρκος, Χαρίλαος Φλωράκης, Νίκος Κωνσταντόπουλος και Φώτης Κουβέλης.

Χάρη στα απωθημένα που έτρεφαν για τον συγγραφέα των «Ανθρωποφυλάκων» οι διωκτικοί μηχανισμοί της χούντας και της Μεταπολίτευσης, διαθέτουμε όμως δυο-τρία παρεμφερή τεκμήρια που αφορούν (και) το πρόσωπό του. Πιστοποιώντας όχι μόνο τη συνέχεια του «βαθέος κράτους» μεταξύ των δυο αυτών περιόδων (και το διανοητικό επίπεδο των οργάνων που την ενσάρκωσαν), αλλά και την επικίνδυνη διαπλοκή των εν λόγω μηχανισμών με τα ΜΜΕ.

Στο στόχαστρο της Νικολούλη

Η στοχοποίηση του Κοροβέση μετά τον φόνο του Παύλου Μπακογιάννη είναι αρκετά γνωστή. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1989 το «Εθνος» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ιδού ο δολοφόνος», φωτογραφίζοντάς τον σαν εκτελεστή «συμβολαίου» με τη 17Ν και παλιό μέλος της που «πήρε μέρος στις δολοφονίες» Γουέλτς και Μάλλιου. «Η αποκάλυψη αυτή, που με όλη τη σοβαρότητα και τη συναίσθηση των ευθυνών φέρνει σήμερα στο φως το “Εθνος”», διαβάζουμε, «προέρχεται από υπηρεσίες του εξωτερικού και είναι διασταυρωμένη από ελληνική κρατική Υπηρεσία. Ο βασικός αυτός ύποπτος φέρεται στα αρχεία των υπηρεσιών σαν ηθοποιός–συγγραφέας με έντονη αντιστασιακή δράση. (Γνωρίζουμε τα στοιχεία του αλλά για λόγους ευνόητους δεν τα αναφέρουμε)».

Τη φωτογράφηση ολοκλήρωναν οι πληροφορίες πως ο «διανοούμενος δολοφόνος» είχε ζήσει καιρό στο Παρίσι και «τα τελευταία χρόνια κατέληξε στη Σουηδία», όπου διεξήγαγε έρευνα για τους εκεί μετανάστες. Διαφορετικής τάξης ήταν οι ισχυρισμοί του άρθρου περί «συχνών επαφών» και «κοινού αγώνα» του με τον… Τσουτσουβή (καταγεγραμμένων, μάλιστα, σε υπηρεσιακές «μαγνητοταινίες») ή ότι «προέρχεται από τον ΕΛΑ με τον οποίο διαφώνησε και αποχώρησε». Μεταπολιτευτικά, ο Περικλής είχε πάντως περάσει από μια άσχετη, νόμιμη αριστερή οργάνωση ονόματι ΕΛΕΚ…

Το επίμαχο ρεπορτάζ υπέγραφε η Αγγελική Νικολούλη, σχετικά άγνωστη ακόμη αστυνομική συντάκτρια και κουμπάρα του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή, που την είχε παντρέψει με τον επικεφαλής της προσωπικής του ασφάλειας («Ελεύθερος Τύπος», 10/6/1986). Εξ ου και το άκρως νεοδημοκρατικό ύφος του άρθρου: ο Κοροβέσης «φέρεται» να χρηματοδοτούνταν από το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική νίκη του οποίου έπαψε η (συστηματική μέχρι τότε) παρακολούθησή του. Ομως «τον είχαν εντοπίσει και οι Αμερικανοί», που «έχουν γι’ αυτόν άφθονο υλικό». Την επανενεργοποίησή του στη 17Ν «τεκμηρίωναν», τέλος, «πληροφορίες» περί ενημέρωσης της ΕΛ.ΑΣ. από την Ιντερπόλ ότι «μετακινείται προς την Αθήνα για μεγάλο πολιτικό συμβόλαιο», που η ΠΑΣΟΚική «σφηκοφωλιά στην Κρατική Ασφάλεια» απέφυγε ν’ αξιοποιήσει.

Το «ρεπορτάζ» είχε προαναγγελθεί από την επομένη του φόνου, με πρωτοσέλιδο επίσης τίτλο: «Ποιοι είναι οι δολοφόνοι. Συγκλονιστικές αποκαλύψεις σε λίγες μέρες» (27/9). Η μαχητικότητα όμως και το θάρρος του Περικλή, που αντί να παριστάνει τον ανήξερο κατέθεσε αυθημερόν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, έριξαν στα βράχια τη σκευωρία. Αντιμέτωπο με ευρύτατη κατακραυγή, το «Εθνος» επιχείρησε μια άτσαλη κωλοτούμπα που αξίζει να διδάσκεται (ως αρνητικό παράδειγμα) στις δημοσιογραφικές σχολές.

Την επομένη της «αποκάλυψης», ανυπόγραφο κείμενο υποστήριξε πως «οι πληροφοριοδότες της εφημερίδας τής είχαν δώσει διαφορετικό όνομα υπόπτου απ’ αυτό του κ. Κοροβέση. Ισως και για λόγους παραπλάνησης» (!). Ακριβώς από κάτω, η Νικολούλη διαβεβαίωνε πάλι, σε τρίτο πρόσωπο και διαψεύδοντας όσα η ίδια έγραφε την προηγουμένη, πως «η σύνταξη του δημοσιεύματος αγνοούσε το όνομα του αναφερομένου στο σήμα». Το δικαστήριο που εκδίκασε τη μήνυση ουδόλως πείστηκε, φυσικά, απ’ αυτές τις άκομψες πιρουέτες.

«Επιβαρυντικά στοιχεία»

Ο Περικλής γνώριζε βέβαια πολύ καλά ότι το ανθρωποφάγο δημοσίευμα τον αφορούσε. Είχε άλλωστε προ πολλού στοχοποιηθεί ονομαστικά, μαζί με άλλους δεκατρείς αριστερούς πολίτες, σαν «βασικός ύποπτος» για συμμετοχή στη 17Ν.

Ηταν 9 Δεκεμβρίου 1984, λίγες μέρες μετά την επεισοδιακή αντιφασιστική διαδήλωση στο «Κάραβελ» κατά του Λεπέν (4/12) και τις 170 συλλήψεις της επομένης, όταν η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (με διευθυντή, τότε, τον Κώστα Σκούρα κι αρχισυντάκτη τον Σπύρο Καρατζαφέρη) ανήγγειλε στην πρώτη σελίδα της μια εντυπωσιακή αποκάλυψη: «Πώς βλέπει τώρα η Ασφάλεια τη “17 Νοέμβρη”».

Το δισέλιδο ρεπορτάζ υπέγραφε ο Γιώργος Φιλιππάκης και τιτλοφορούνταν παραπλανητικά «Και στην ακροδεξιά τώρα οι έρευνες»· τίτλος που προέκυπτε από ανώνυμες εκμυστηρεύσεις «αξιωματικών των ελληνικών αρχών ασφαλείας», πως η 17Ν «είναι στελεχωμένη από ακροδεξιά στοιχεία –πιθανώς απότακτους ή εν ενεργεία αξιωματικούς– και δρα σαν παρακλάδι διεθνών ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων».

Η ουσία δεν βρισκόταν όμως σ’ αυτήν την καφενειακή ανάλυση, αλλά σε «δυο φοβερά ντοκουμέντα» ακατανόμαστων υπηρεσιών που συγκροτούσαν τον βασικό κορμό του δημοσιεύματος:

● Ενα «απόρρητο μνημόνιο για υπηρεσιακή χρήση» (23/12/1983), που παρατίθεται ολόκληρο και αφορούσε «συλλογή πληροφοριών» από τις αντίστοιχες υπηρεσίες της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας μετά την επανεμφάνιση της 17Ν. Μοναδικές διαπιστώσεις από την ανάγνωσή του είναι η ολοκληρωτική άγνοια των βολιδοσκοπούμενων για την οργάνωση-φάντασμα και η ύπαρξη ενός καταλόγου «υπόπτων» από τον «χώρο της εξτρεμιστικής αριστεράς», για τους οποίους ρωτούσαν οι ημέτεροι ασφαλίτες. Μαθαίνουμε έτσι ότι «στις γαλλικές αρχές ήταν γνωστός ο Καραμπελιάς και σχετικός αριθμός από τους γνωστούς υπόπτους», οι δε Γερμανοϊταλοί κατέγραφαν τις κινήσεις μιας Γερμανίδας που είχε φυλακιστεί το 1972 από τη χούντα ως μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «20ή Οκτώβρη». Περί Ακροδεξιάς, ούτε λέξη. Υπενθυμίζεται, τέλος, ότι κατά τη δημοσίευση του άρθρου ο Καραμπελιάς ήταν κρατούμενος για τη διαδήλωση στο «Κάραβελ», με εκκρεμή ακόμη την έκβαση της προανάκρισης.

● Μια έκθεση «των ελληνικών υπηρεσιών ασφαλεία ς» περί 17Ν, συνταγμένη το 1980, από την οποία το άρθρο παραθέτει μονάχα το ζουμί: έναν κατάλογο 14 «κυρίων υπόπτων», αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης ή/και ακτιβιστών της μεταδικτατορικής Αριστεράς. Μαζί με τον Κοροβέση, τον Καραμπελιά, τη γυναίκα του, την προαναφερθείσα Γερμανίδα και τον Ελληνα σύζυγό της, η λίστα περιλάμβανε επίσης τον (άρτι αθωωθέντα) «συνήθη ύποπτο» Γιάννη Σερίφη και μια σειρά αγωνιστές της «20ής Οκτώβρη» (πραγματικούς ή φερόμενους), του «Ρήγα» και της «Δημοκρατικής Αμυνας» (Νίκος Μανιός, Μαργαρίτα Γιαραλή, Δημήτρης Ψυχογιός, Γιώργος Σαγιάς, Γιάννης Σταράκης, Λούης Δάνος, Ηλίας Νικολακόπουλος). Ο κατάλογος έκλεινε με το όνομα του πολιτικού αρχισυντάκτη της «Ελευθεροτυπίας», Γιώργου Βότση, διευκρινίζοντας μάλιστα πως «εθεωρείτο ο συγγραφέας της διακήρυξης της “17 Νοέμβρη”».

Μη νομιστεί πως η παράθεση των 14 ονομάτων απέβλεπε στην καταγγελία της ΚΥΠατζίδικης αθλιότητας. Απεναντίας, ένα κείμενο εντός πλαισίου στο κέντρο του δημοσιεύματος εξέφραζε την απορία «γιατί δεν έγιναν συλλήψεις»: «Ενα από τα κυριότερα ερωτήματα που προκύπτουν από το απόρρητο υπόμνημα των ελληνικών αρχών ασφαλείας είναι γιατί η τότε Ασφάλεια δεν προχώρησε σε συλλήψεις όλων των υπόπτων εφόσον, όπως προκύπτει από το κείμενο, υπήρχαν επιβαρυντικά στοιχεία τουλάχιστον για τους δεκατέσσερεις πρώτους». Φαινόμενο πρωτοφανές στα δημοσιογραφικά χρονικά, η εφημερίδα απαιτούσε τη σύλληψη συντάκτη της, δίχως να μνημονεύει καν όσα τον «επιβάρυναν»!

Μερικούς μήνες αργότερα, το πλήρες κείμενο της επίμαχης έκθεσης δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Γιώργου Καράμπελα, «Το ελληνικό αντάρτικο των πόλεων, 1974–1985» (Αθήνα 1985, εκδ. Ρόπτρο, σ. 277–300), με τη διευκρίνιση ότι προερχόταν από την ΚΥΠ (νυν ΕΥΠ). Στοιχειώδης γνώση των δύο γλωσσών αρκεί πάντως για να διαπιστώσει κανείς αμέσως πως επρόκειτο για έγγραφο (κακο)μεταφρασμένο στα ελληνικά από τα αγγλικά, αμερικανικής κατά πάσα πιθανότητα προέλευσης. Αποκαλύπτεται επίσης περίτρανα ποια ακριβώς ήταν τα φοβερά και τρομερά «επιβαρυντικά στοιχεία» που δικαιολογούσαν –κατά το «ρεπορτάζ»– τη σύλληψη των δεκατεσσάρων «υπόπτων».

Για τον Περικλή, Νο7 στη λίστα, διαβάζουμε επί λέξει τα εξής –όλα κι όλα– εξόχως σοβαρά:

1. «Εγραψε το βιβλίο Ανθρωποφύλακaς, βιβλίο επί της τακτικής των αναρχικών. Πολλές φράσεις της διακήρυξης της 17 Νοέμβρη είναι πανομοιότυπες με φράσεις που αναφέρονται στο βιβλίο. Στο βιβλίο αναφέρεται το κελί 17, πιθανώς συμβολικός όρος. Οπως και ο περιγραφόμενος δολοφόνος, ο Κοροβέσης είναι ψηλός –1,85– με αθλητικό παράστημα.

2. Ζούσε στο Λονδίνο τον ίδιο καιρό που ήταν και ο Βότσης και ένας στενός φίλος του Ιωάννη Σταράκη. Στα μέσα Μαΐου 1977 αναφέρθηκε ότι ήταν έτοιμος να φύγει από Ελλάδα. Στις 27 Ιανουαρίου 1978, σε μια έρευνα στο σπίτι του βρέθηκαν μια γραφομηχανή και αναρχικό υλικό. Η ανάλυση της γραφομηχανής έδειξε ότι δε χρησιμοποιήθηκε για κανένα γνωστό κείμενο επί της δολοφονίας των Μάλλιου–Γουέλς.

3. Είναι σε επαφή με τον Γιώργο Βότση και με άλλους» (σ. 288).

Συγκλονιστικά, όντως, τεκμήρια· ιδίως η προφητική ενόραση του Περικλή, όταν έγραφε τους «Ανθρωποφύλακες» το 1969, πως η άλωση του Πολυτεχνείου (και η συνακόλουθη ονοματοδοσία) θα γινόταν στις 17 κάποιου μήνα, τέσσερα χρόνια αργότερα!

Ανάλογης υφής και σοβαρότητας είναι και τα υπόλοιπα λήμματα της λίστας. Κοινωνικές, επαγγελματικές ή συγγενικές σχέσεις, προσωπικές φιλίες κι ερωτικοί δεσμοί αναγράφονται σαν δήθεν ενοχοποιητικά στοιχεία, μαζί μ’ ένα μωσαϊκό από άσχετες πληροφορίες οργάνων ή χαφιέδων, με μόνη συγκολλητική ουσία το αντιδικτατορικό παρελθόν κι αριστερό παρόν των υπόπτων.

Χαρακτηριστικό δείγμα: «Στις 8 Ιουλίου 1977 ο Βότσης και η φίλη του η Νταουντάκη πήγαν σε μια ταβέρνα στην οδό Φυλής ώρα 00.30. Μισή ώρα αργότερα ο Ψυχογιός και 3 άλλοι κάθισαν σε ένα διπλανό τραπέζι» (σ. 292). Συγκλονιστικό!

Οφθαλμοφανής είναι η ψυχροπολεμική ματιά, όπως και η δημοσιοϋπαλληλική ραστώνη που διαπερνά όλο το έγγραφο. Επιβαρυντικό για τους Βότση και Ψυχογιό θεωρείται λ.χ. ότι παρακολούθησαν το Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στην Αβάνα· για τον δεύτερο πληροφορούμαστε, επίσης, πως «η γυναίκα του επισκέπτεται τα γραφεία του Ρήγα Φεραίου» – της νομιμότατης, δηλαδή, νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού!

Μια επίσκεψη των Βότση και Νικολακόπουλου το 1978 στην Αλγερία καταγράφεται πάλι σαν σκοτεινή ενέργεια (σ. 288 & 291). Αν ο συντάκτης της έκθεσης είχε μπει στον κόπο να ξεφυλλίσει την «Ελευθεροτυπία» και το «Αντί» των επόμενων ημερών, θα διάβαζε φαρδιά πλατιά τα δημοσιογραφικά οδοιπορικά τους από το Μέτωπο Πολισάριο της Δυτικής Σαχάρας…

Ο επίσημος επίλογος της υπόθεσης γράφτηκε στα δικαστήρια, όπου κατέφυγαν έξι από τους θιγόμενους. Πρωτόδικα οι Φιλιππάκης, Καρατζαφέρης και Σκούρας καταδικάστηκαν σε έξι 18μηνες φυλακίσεις ο καθένας και δύο εκπρόσωποι της εφημερίδας σε ισάριθμες 12μηνες (27/6/1985). Το Εφετείο μείωσε αισθητά τις ποινές για τους Σκούρα και Φιλιππάκη (10 μήνες), αθωώνοντας τους υπόλοιπους (14/2/1986).

Το φάντασμα της επίμαχης λίστας θα σκιάζει ωστόσο για χρόνια τον δημόσιο χώρο. Στο βιβλίο «Τρομοκρατία. Θεωρία και πράξη» που εξέδωσε το 1992, ο Πάνος Καμμένος αναπαράγει π.χ. κι αυτός τα ονόματα των 14 «κυρίως υπόπτων» (σ. 338–9), συμπτύσσοντας κατά το δοκούν τα υπηρεσιακά «αποδεικτικά στοιχεία».

Για τον Κοροβέση πληροφορούμαστε έτσι ξανά πως είναι «συγγραφέας του βιβλίου “Ανθρωποφύλακες” για την τακτική των αναρχικών» κι ότι «στη διακήρυξη της 17Ν υπάρχουν πολλές φράσεις πανομοιότυπες του βιβλίου». Εκατόν εξήντα σελίδες παρακάτω, ο αναγνώστης διαβεβαιώνεται, πάντως, παρεμπιπτόντως για την αθωότητά του (σ. 500).

Στο μυαλό του Περικλή, η «λίστα» της ΕΥΠ και το πρωτοσέλιδο του «Εθνους» ταυτίστηκαν τελικά ως ψηφίδες μιας ενιαίας στοχοποίησης. Αψευδής μάρτυρας, ένα lapsus σε αρκετά μεταγενέστερη συνέντευξή του (protagon.gr, 1/9/2009): «Με είχε βγάλει η Νικολούλη δολοφόνο γιατί στην Ασφάλεια με κρατούσαν στο κελί 17».

251 «εξτρεμιστές»

Μεταξύ άλλων «επιβαρυντικών στοιχείων», η ΚΥΠ καταλόγιζε στον Βότση (σ. 293) πως «είχε συναντήσεις» με τους Περικλή Κοροβέση και Μανόλη Γλέζο.

Απορίας άξιο, αυτό το τελευταίο; Οχι και τόσο. Το όνομα του Γλέζου συνυπήρχε, γαρ, με εκείνα των υπολοίπων σε ακόμη προγενέστερη λίστα υπόπτων, που ήρθε στο φως τον Δεκέμβριο του 1995. Κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμηση αντιδικτατορικού αγωνιστή, ο δημοσιογράφος του «Ελεύθερου Τύπου» Βασίλης Ζήσης επικαλέστηκε στη δίκη του ένα έγγραφο της μεταπολιτευτικής Ασφάλειας (6/12/1979), το οποίο διέτασσε τη φωτοτύπηση «κατά τρόπον αθόρυβον» των διαβατηρίων 251 «υπόπτων δι’ ανάμιξιν εις εξτρεμιστικάς ενεργείας».

Μεταξύ των 251 συγκαταλέγονταν ο Κοροβέσης, οι υπόλοιποι 13 «κύριοι» και 19 από τους 32 δευτερεύοντες «υπόπτους» της ΚΥΠατζίδικης λίστας, αλλά και πολιτικοί όπως ο Θόδωρος Κρητικός, ο Στάθης Γιώτας ή ο Μανόλης Γλέζος. Ισως ο τελευταίος κρίθηκε ύποπτος επειδή παρέστη τον Οκτώβριο του 1977 στην κηδεία του «αυτοκτονημένου» Αντρέα Μπάαντερ.

Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: η Ασφάλεια διοχέτευσε τη λίστα των 251 στον Τύπο όχι το 1979 αλλά το 1994, επιβεβαιώνοντας ότι παρέμεινε «ενεργή» παρά τις ενδιάμεσες κοσμοϊστορικές αλλαγές. Επτά χρόνια μετά, θα την αναπαραγάγει η «Espresso» (22/9/2002), με τη διαβεβαίωση πως η ΕΛ.ΑΣ. «αναζητά» εκεί «τα στοιχεία που θα οδηγήσουν στην πλήρη εξάρθρωση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα». Ο φόβος των μηνύσεων φύλαγε όμως πλέον τα έρημα και η έγκυρη εφημερίδα απέφυγε να παραθέσει πλήρη ονοματεπώνυμα. Ο Περικλής μνημονεύτηκε λ.χ. ως «Π.Κ., συγγραφέας και ηθοποιός» – κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Σαν σημερα the witch is dead

Σαν σημερα πεθανε ενας απο τους πιο καταστροφικους ανθρωπου στη συγχρονη ιστορια

Η Μαργαρετ Θατσερ Η μαγισσα ..Αυτη που επεσε λογω του κεφαλικου φορου

Αυτη που ξεκινησε την καταργηση του κοινωνικου κρατους που διελυσε τα δημοσια νοσοκομεια τα σχολεια τις κοινωνικες υπηρεσειες

Αυτη που εκοψε το γαλα στα σχολεια

Thacher milk snatcher

Red Flag

4 ώρες ·

Σαν σήμερα το 1981 μαζικές ταραχές εξερράγησαν σε όλο το Brixton του Λονδίνου. Για 3 μέρες χιλιάδες άνθρωποι πολέμησαν την αστυνομία καθώς μαίνονταν πυρκαγιές. Η βασική αιτία αυτής της εξέγερσης της νεολαίας και των φτωχών ήταν η φτώχεια στην οποία πολλές κοινότητες καταδικάστηκαν υπό τον Θατσερισμό Αλλά η σπίθα που άναψε τη φωτιά ήταν η ρατσιστική αστυνομία που στοχοποίησε μαύρες και ασιατικές περιοχές με νόμους και αναζήτησης και αποτυγχάνοντας να ερευνήσει μια μοιραία πυρκαγιά που πιθανώς ξεκίνησε από φασιστικούς Η βάναυση ιδεολογία της Θάτσερ και η περιφρόνηση για τους φτωχούς σήμαινε ότι η ανεργία και η φτώχεια ήταν μια θλιβερή πραγματικότητα για εκατομμύρια και για χιλιάδες ανθρώπους ένιωσαν ότι η μόνη τους επιλογή ήταν Οι ταραχές του Brixton θα αποτελούσαν πρώιμο παράδειγμα των πολλών αγώνων της δεκαετίας του ‘ 80 που αντιτάχθηκαν στη λεηλασία των φτωχών προς όφελος των πλουσίων.

Πέθανε η Μάργκαρετ Θάτσερ! Γιορτάστε, αναστατώστε, οργανώστε!
https://buff.ly/3bLcNj3

Brixton Riots 1981:
https://buff.ly/3dPkYNg

 

Μαθηματα ιστοριας

ΤΕΛΕΙΟ;

Παναγιώτα Σαράντου  4 ώρες ·

«Έξω από ένα επαρχιακό φροντιστήριο, Ελλάδα 2200 μ.χ. Ο Τάκης και ο Σταύρος περιμένουν να περάσει το κενό τους. Ο Τάκης βγάζει και ανάβει έναν μπάφο .
– Το ξέρει η μάνα σου ότι καπνίζεις;
– Ναι.
– Και τι λέει;
– Ε καλά δεν καπνίζω και ταμπάκο, δεν είμαι κανα πρεζάκι.
– Διάβασες;
– Διάβασα αλλά μαλάκα τα μπερδεύω. Η οικονομική κρίση ήταν μετά τον κορονοϊό η πριν.
– Και πριν και μετά. Είναι δύο κρίσεις κολλητά.
– Ποια ήταν με τα πολλά γιούρογκρουπ;
– Η πρώτη.
– Αυτή με τον Μητσοτάκη τον Δεύτερο;
– Όχι, με τον Παπανδρέου τον Τρίτο.
– Όχι τον πρώτο;
– Τον τρίτο.
– Όχι ρε το θυμάμαι, με τον Γεώργιο Παπανδρέου ήταν.
– Ναι, τον τρίτο όμως. Τον μπερδεύεις γιατί έχει ίδιο όνομα με τον πρώτο.
– Μαλάκα τα γιουρογκρουπ δεν μπορώ να τα μάθω. Πόσα ήταν;
– Δε θυμάμαι.
– Α καλα για να μη θυμάσαι εσυ…
– Τα διαγγέλματα να διαβάσεις, είναι σος φέτος έχουν να πέσουν χρόνια.
– Με τον ιό;
– Ναι.
– Αυτός ήταν με τον Μητσοτάκη τον Πρώτο;
– Τον Δεύτερο.
– Μαλάκα τι κάνανε τότε; Δυο ονόματα είχανε όλα και όλα; Ο Τσίπρας ο Πρώτος πότε ήταν;
– Ενδιάμεσα σε Παπανδρέου τρίτο και Μητσοτάκη Δεύτερο.
– Αυτός ήταν με την αλλαγή.
– Με την αλλαγή ήταν ο Παπανδρέου ο Δεύτερος.
– Ο Τσίπρας ήταν που ήταν αριστερός;
– Οι πηγές διαφωνούν, η απάντηση με βάση το λυσσάρι είναι ότι «βγήκε με αριστερή πλατφόρμα αλλά εφήρμοσε πιο ρεαλιστική πολιτική», άμα το γράψεις αλλιώς κόβεται όλο το θέμα.
– Με το δημοψήφισμα.
– Ναι.
– Που είπαν ναι.
– Που είπαν όχι.
– Με τους Γερμανούς;
– Α μπράβο.
– Με το Χίτλερ.
– Όχι ρε μαλάκα άλλη περίοδο, με τους άλλους Γερμανούς, τους καλούς.
– Ααααααα ναι, που το «όχι» το κάνανε μετά «ναι».
– Ναι εκεί είναι τα δεύτερα Γιουρογκρουπ μην μπερδευτείς.
– Ωχχχχ μαλάακα αυτά με τον Βαρουφάκη, καλά ανάθεμα αν έχω καταλάβει τίποτα.
– Τέλος πάντων εκεί με τον ιό είναι που απαγορεύανε την κυκλοφορία.
– Α, ναι;
– Ναι.
– Που λέγανε ότι για όλα φταίνε οι κομμουνιστές και οι αριστεροί.
– Ναι.
– Ότι χρειάζονται μέτρα περιορισμού για να προστατευτεί η χώρα.
– Α γεια σου.
– Που έγινε το Πολυτεχνείο.
– ΟΧΙ, άλλη περίοδος.
– ΠΩΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ.
– ΑΛΛΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!
– ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ;;;;;;;
Σιωπή
– Στο τέλος γιατροί θα καταλήξουμε.
– Έλα ρε μη γρουσουζεύεις.»