Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος ολοκληρωτικό.Ι Μεταξας
Απο τα μεσα του 19ου αιωνα μεχρι τα μεσα της δεκαετια; 1940 ,για εκατο χρονια, η Ελλαδα ηταν αποικια των Βρετανων.
Αυτοι εφεραν πραξικοπηματικα τους Γλυξμπουργκ το 1863 (τους ειχαν ψηφισει 6 ανθρωποι ) αυτοι τους ξαναεφεραν το 1935 με το νοθο δημοψηφισμα, αυτοι τους εφεραν παλι το 1946 παλι σε καθεστως βιας και νοθειας.
Ειμαστε παραμονες του Β ΠΠ. Τα Βρετανικα οικονομικα συμφεροντα στην Ελλαδα ειναι μεγαλα.Οι Βρετανοι καπιταλιστες θελουν να ειναι σιγουροι πως οποιος και να ειναι στην εξουσια θα ειναι στο δικο τους πλευρο αν και οταν συγκρουστουν με την Ναζιστικη Γερμανια Γιατι και στην Βρετανια δεν ηταν καθαρα τα πραγματα μεσα στην εξουσια.Οι Ναζι ειχαν οπαδους στην Αγγλια και οχι μονο τον Μοσλι αλλα και τον ιδιο τον Βρετανο Βασιλια το 1936 τον Εδουαρδο Η (και τις αδερφες του παντρεμενες με Ναζι)που τον παραιτησαν οι Αμερικανοι με προσχημα την γυναικα του ενω ο Χιτλερ τον προοριζε για ανθρωπο του στην εξουσια μετα την κατακτηση της Μεγαλης Βρετανιας.
Βλεπετε οι Βρετανοι σαν αστικη ταξη στο συνολο της ειχαν πριν απο δεκα μολις χρονια την εμπειρια του Ελληνικου εμφυλιου-εθνικου διχασμου (1915-1917) κατα την διαρκεια του ΑΠΠ (1914-1918)οταν το Γερμανοφιλο τοτε Ελληνικο παλατι του Κωνσταντινου Α (Η γυναικα του Σοφια ηταν κορη του Φρειδερίκου Γ΄ Αυτοκράτορα της Γερμανίας και Βασιλιά της Πρωσίας.) αρνηθηκε να βοηθησει τους Βρετανους και ετσι αυτοι μαζι με τους Γαλλους της (Entente Cordiale) κατεφυγαν στον Βενιζελο.
Μην μπερδευεστε . Και η «Βρετανικη » Βασιλικη Οικογενεια των Ουινσδορ αλλαξε το ονομα της στον ΑΠΠ (πρωην Οίκος της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα) εχει Γερμανικες ριζες . Εξ αλλου ολες οι πρωην Βασιλικες οικογενειες της Ευρωπης μια μεγαλη οικογενεια ηταν με τους γαμους τους . Απλα συγκυριακα εκφραζοντας καθε φορα σε κεντρικο επιπεδο τα συμφεροντα της εθνικης ταξης της χωρας στην οποια βασιλευαν οι γαλαζοαιματοι επαιρναν αλλη θεση. Κατι που δεν ισχυε για την Ελλαδα που ηταν προτεκτορατο χωρις αυτονομη εθνικη αστικη ταξη και μεσα παραγωγης να την στηριξουν. Ετσι ο Κωνσταντινος Α (και ο ακολουθος του Μεταξας )ηταν το 1916 Γερμανοφιλοι ενω ο Γεωργιος Β Αγγλοφιλος (με τον Βασιλοφρονα Μεταξα που συνεχιζε να ειναι Γερμανοφιλος).
Το «ΟΧΙ» (που ειναι μυθοπλασια)«Alors, c’est la guerre»! δεν το ειπε ο Γερμανοσπουδαγμενος φασιστας Μεταξας (και τα τσιρακια του τυπου Τσολακογλου) στους Ιταλους ,το ειπαν οι Βρετανοι τοτε πατρωνες του. Και φυσικα το ΟΧΙ ειπαν εκεινοι οι «τρελοι» πανω στην Αλβανια που χωρις αρβυλες και οπλα αντιμετωπισαν τον Ιταλικο στρατο. Και στη συνεχεια οι Μεταξικοι εθνικιστες συνεργαστηκαν με τους Ναζι κατακτητες ενω οι «τρελοι» συνεχισαν σε βουνα, ραχουλες, πολεις και χωρια, μια αντισταση μοναδικη σε ολη την Ευρωπη.
Όταν το 1935 εκδηλώθηκε το βενιζελικό Κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 υπό του Βενιζέλου και του Πλαστήρα, ο Κονδύλης συνέβαλε στην άμεση καταστολή και συντριβή του, μετά τις οποίες ακολούθησαν σειρές δικών από έκτακτα στρατοδικεία.
9 Ιουνίου 1935 ψηφισαν 1.029.196 πολιτες . Δεν συμμετείχε το Κόμμα Φιλελευθέρων και τα συνεργαζόμενα κόμματα Αγροτικόν Κόμμα Ελλάδος, Προοδευτικόν Κόμμα, Αγροτικό και Εργατικό Κόμμα και το Κόμμα Συντηρητικών Δημοκρατικών), Συμμετειχαν τρεις βασικοι συνασπισμοι και αλλα μικροτερα κομματα με μεγαλυτερο την Μακεδονικη Ενωση με περιπου 30 χιλιαδες ψηφους.
Συμπρατοντα Κυβερνητικα κομματα 669 χιλιαδες ψηφους 65% 255 εδρες (Τσαλδαρης -Κονδυλης 32 εδρες)
Ενωση Βασιλοφρονων 152 χιλιαδες ψηφους 15% 7 εδρες (Μεταξας 5 -Ανεξαρτητοι 2)
Κομμουνιστες και συμπραττοντες 99 χιλιαδες ψηφους 9.6% καμμια εδρα
Ο I. Μεταξάς, σε συνεργασία με τον εκπρόσωπο της βρετανικής κυβέρνησης, πρεσβευτή στην Ελλάδα Ουάτερλοου, με τα Ανάκτορα, με αστούς πολιτικούς (των Λαϊκών και των Φιλελευθέρων), καθώς και με τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα» Δημήτρη Λαμπράκη, προετοίμαζαν την επιβολή δικτατορίας.
Ο Κονδυλης τάχθηκε με δηλώσεις του υπέρ της επαναφοράς της Βασιλείας, σχεδιασμός που τον εξυπηρετούσε και πολιτικα. Έτσι, στις 5 Ιουλίου του 1935 μέσα στη Βουλή ο πρωην αντιβασιλικος (αρχικα Βενιζελικος αργοτερα αντιβενιζελικος )Κονδυλης (που συμμετειχε στην εκστρατεία στην Ουκρανία (1919) ως διοικητής συντάγματος της 13ης Μεραρχίας κατα των Μπολσεβικων ,)
εκφώνησε τον ιστορικό λόγο του υπέρ της Βασιλείας.
Το λόγο αυτό η κυβέρνηση Τσαλδαρη ( Του συνασπισμου Τσαλδαρη Λαικο κομμα -ΕΡΚ Κονδυλη)οπου συμμετειχε ο Κονδυλης ,δέχθηκε θετικά και υποσχέθηκε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Παρά ταύτα, οι διάφορες κωλυσιεργίες και αναβολές προσδιορισμού του δημοψηφίσματος απο τον Τσαλδαρη , καθώς και οι φόβοι εκδήλωσης τυχόν νέων κινημάτων απο τους δημοκρατικους , οδηγούν τους αρχηγούς των τριών όπλων, υποστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο (διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού στην Αθήνα), υποναύαρχο Δημήτριο Οικονόμου (αρχηγό ΓΕΝ) και υποστράτηγο Αεροπορίας Γεώργιο Ρέππα (αρχηγό ΓΕΑ), υπό τον Γ. Κονδύλη, στον πραξικοπηματικό εξαναγκασμό του Παναγή Τσαλδάρη σε άμεση παραίτηση με την επίδοση τελεσιγραφικού διαβήματος, μπλοκάροντας στις 10 Οκτωβρίου 1935 καθ’ οδόν το όχημα που τον μετέφερε από την οικία του στο κέντρο, επί της λεωφόρου Κηφισίας, στο ύψος περίπου του Γηροκομείου.
Το ίδιο βράδυ ο Κονδύλης ορκίζεται στη Βουλή με τις ψήφους 82 μοναρχικων βουλευτών, «Προεδρος της Κυβέρνησης» αναλαμβάνει καθήκοντα Αντιβασιλέως μεχρι τον ερχομο του Γεωργιου Β και σχηματίζει την Κυβέρνηση Κονδύλη του 1935 [4] με αντιπρόεδρο τον Ιωάννη Θεοτόκη, και επανέφερει σε ισχύ το Σύνταγμα του 1911 (προσωρινά, και μέχρι να ψηφιστεί νέο Σύνταγμα).
Το βράδυ, η Ε` Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε υπό καθεστώς στρατοκρατίας για να δώσει – όπως και έγινε – την τυπική της έγκριση σε μια νέα κυβέρνηση της οποίας επικεφαλής ήταν ο Κονδύλης. Ο Τσαλδάρης αν και διέθετε όλη την κοινοβουλευτική δύναμη που χρειαζόταν ώστε η κυβέρνηση του Κονδύλη να καταψηφιστεί, έπραξε ό,τι χρειαζόταν για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Πήρε τους 165 πιστούς βουλευτές του και αποχώρησε, αφήνοντας πίσω του ένα κοινοβουλευτικό σώμα – την εγκυρότητα του οποίου δεν αμφισβήτησε – από 82 μοναρχικούς βουλευτές που στήριξαν το πραξικόπημα και τους πραξικοπηματίες5.
Το πρώτο που έπραξε η Βουλή των πραξικοπηματιών ήταν να εγκρίνει ψήφισμα στο οποίο αναφερόταν:
«Η Ε` Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων (συνεδρίασις Θ’ της 10ης Οκτωβρίου 1935), έχουσα υπ’ όψιν τας προγραμματικάς δηλώσεις της Κυβερνήσεως και εγκρίνουσα αυτάς, ψηφίζει:
1. Την κατάργησην του πολιτεύματος της αβασιλεύτου Δημοκρατίας.
2. Την διενέργειαν του δημοψηφίσματος (σ.σ. για το πολιτειακό ζήτημα) κατά την ορισθείσαν ημέραν 3 Νοεμβρίου του 1935.
3. Εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου (σ.σ. τον Κονδύλη δηλαδή) όπως ασκή την βασιλικήν εξουσίαν μέχρι του δημοψηφίσματος.
4. Επαναφέρει προσωρινώς εν ισχύι το Σύνταγμα του 1911 μέχρι της επιψηφίσεως του νέου Συντάγματος».
Υστερα απ’ όλα αυτά το πραξικόπημα είχε ολοκληρωθεί με αποτέλεσμα να ηχούν σαν λεπτομέρεια τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι του δημοψηφίσματος, όπως η κήρυξη στρατιωτικού νόμου για ολόκληρη τη χώρα, η επιβολή ασφυκτικής λογοκρισίας στον Τύπο, οι συλλήψεις και ο εκτοπισμός κομμουνιστών και άλλων δημοκρατικών πολιτών και πολιτικών, η λειτουργία εκτάκτων στρατοδικείων κ.ο.κ.6.
Ετσι καταργείται με ψηφισμα στην Βουλη η αβασίλευτη Δημοκρατία, εγκαθιδρύεται Βασιλευομένη Δημοκρατία και προκηρύσσεται δημοψήφισμα εγκρισης αυτης της αποφασης για τις 3 Νοεμβρίου 1935., Επίσης, ο Κονδύλης στις 28 Οκτωβρίου 1935 μιλά σε λαική συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος.Η επόμενη κίνηση της νέας κυβέρνησης ήταν η επιβολή Στρατιωτικού Νόμου, με την ενεργοποίηση του νόμου ΔΞΘ΄ «περί καταστάσεως πολιορκίας καθ’ άπασαν την Επικράτειαν»
Στις 23 Οκτωβρίου 1935, δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Α 489/ 1935) ο Αναγκαστικός Νόμος «περί εκτοπίσεως ατόμων αποπειρωμένων να προκαλέσωσι διατάραξη της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας και της ησυχίας της Χώρας», με τον οποίο άνοιξε ο δρόμος για τη δημιουργία τόπων εξορίας των αντιφρονούντων (κυρίως κομμουνιστών) τις επόμενες δεκαετίες. Αρμόδιοι υπουργοί για την εκτέλεση του νόμου αυτού, καθίσταντο οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Εσωτερικών, οι οποίοι είτε ύστερα από πρόταση της Αστυνομίας είτε αυτεπαγγέλτως και έπειτα από κοινή απόφαση, μπορούσαν να εκτοπίσουν κάθε άτομο το οποίο είτε δια λόγου είτε δια έργου είτε δια εικόνων ή και με οποιονδήποτε άλλον τρόπο αποσκοπούσε στο να προκαλέσει τη διατάραξη της δημόσιας τάξεως ή την προτροπή των πολιτών σε εξέγερση κατά των νόμων και του ίδιου του Κράτους. Οι αποφάσεις στέλνονταν από τα αρμόδια υπουργεία στις κατά τόπους αστυνομικές αρχές και εκτελούνταν αμέσως, χωρίς να προβλέπεται οποιοδήποτε ένδικο μέσο εναντίον τους.
ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΑΟΝ
ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
Οι εκπροσωπούντες τας Στρατιωτικάς, Ναυτικάς, και Αεροπορικάς Δυνάμεις της Χώρας, αισθανόμενοι πλέον καθαρώς τους κινδύνους της αναρχίας κρούοντες την θύραν του Έθνους ημών, εθεώρησαν ιερό καθήκον να επέμβουν δια την λύσιν της ολεθρίας καταστάσεως.
Προς τούτο διώρισαν Επαναστατικήν Επιτροπήν εκ των Στρατηγού Παπάγου, Ναυάρχου Οικονόμου και Στρατηγού της Αεροπορίας Ρέππα, ήτις επισκεφθείσα τον Πρωθυπουργόν κ. Π. Τσαλδάρη εζήτησε την παραίτησιν της Κυβερνήσεως.
Ο κ. Πρωθυπουργός συγκαλέσας Υπουργικόν Συμβούλιον έλαβε την απόφασιν να συμμορφωθή προς την σύστασιν και ανακοινώση ημίν ότι παραιτείται.
Η Επαναστατική Επιτροπή μετά τούτο θα υποδείξη την νέαν Κυβέρνησιν η οποία θα ορκισθή ενώπιον της Εθνοσυνελεύσεως απόψε.
Εν Αθήναις τη 10η Οκτωβρίου 1935
Η Επαναστατική Επιτροπή
ΠΑΠΑΓΟΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΡΕΠΠΑΣ
Το δημοψήφισμα που διενεργήθηκε από την δικτατορική κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη προκηρύχθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1935 (ΦΕΚ Α΄ 456) διενεργήθηκε αστραπιαια σε 23 μερες στις 3 Νοεμβρίου του ίδιου έτους και με το εξωπραγματικό ποσοστό του 97,8% υπέρ της παλινόρθωσης, η Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία ανήκε και τυπικά πλέον στο παρελθόν και ο Βασιλιάς Γεώργιος Β των Βρετανων, επανηλθε στην Ελλαδα.
Έμεινε στην ιστορία ως Νόθο δημοψήφισμα. Τα βενιζελογενή κόμματα με την αποχή τους συνέβαλαν στην προώθηση της καθεστωτικής αλλαγής.
Στο Δημοψήφισμα καλείτο ο λαός να εγκρίνει ή να απορρίψει την αλλαγή του πολιτεύματος. Εξελίχθηκε όμως σε τραγική φάρσα. Αν και από την πολιτική κατάσταση της εποχής έβγαινε το συμπέρασμα ότι το εκλογικό σώμα θα επικύρωνε με ισχυρή πλειοψηφία την απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, η κυβέρνηση Κονδύλη φοβόταν ότι η πλειοψηφία δεν θα ήταν αρκετά ισχυρή και επεδόθη σε μεγάλης έκτασης νοθεία. Σκοπός των κινηματιών ήταν η παγίωση του καθεστώτος τους, και τους συνέφερε μια αμφισβητήσιμη εκλογική διαδικασία, ούτως ώστε αργότερα να τους έχει απόλυτη ανάγκη ο – υπό αμφισβήτηση – Βασιλιάς. Την παγίωση αυτού του καθεστώτος προσπάθησε να αποτρέψει ο αυτοεξόριστος Ελευθέριος Βενιζέλος, επιχειρώντας να εξαγοράσει την αναγνώριση της Παλινόρθωσης με ορισμένες εγγυήσεις και παραχωρήσεις του επανερχόμενου Βασιλιά (αμνηστία των κινηματιών του βενιζελικού κινήματος της 1 Μαρτίου 1935, ελεύθερες εκλογές).Ο στρατιωτικός νόμος είχε αρθεί μια εβδομάδα μόνο πριν από το δημοψήφισμα, η λογοκρισία εμπόδιζε τη δημοσίευση των απόψεων υπέρ της αβασίλευτης. Μάλιστα, λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα, εκτοπίστηκαν στη Μύκονο ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Γεώργιος Παπανδρέου.Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα 350.000 περισσότεροι εκλογείς συγκριτικά με εκείνους που ψήφισαν στις βουλευτικές εκλογές του 1932, όταν είχε σημειωθεί η μικρότερη αποχή. Σε σχέση με τις ελεύθερες βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 1936 που ακολούθησαν, εκείνοι που ψήφισαν στο δημοψήφισμα ξεπερνούσαν τους ψηφοφόρους του 1936 κατά 250.000. Από τους αριθμούς προκύπτει καθαρά η μεγάλη νοθεία που έγινε αλλά και από πολλούς «Ηρακλείς του Στέμματος»
που για πολλές εβδομάδες μετά το δημοψήφισμα καμάρωναν που είχαν ψηφίσει από τρεις και τέσσερις φορές ο καθένας.
«Ο υπουργός Εσωτερικών – σημειώνεται σε μια έκθεση της βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, γραμμένη δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα10– όταν του τηλεφωνούσαν τα αποτελέσματα από τις επαρχίες, αναφώνησε: Οχι! Οχι! Δεν εννοούσα να φτάσουμε ως εκεί!». Πού είχαν φτάσει;
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στο δημοψήφισμα εμφανίστηκαν ότι είχαν ψηφίσει 1.527.714 ψηφοφόροι, δηλαδή κάπου 438.000 περισσότεροι απ’ αυτούς που ψήφισαν στις εκλογές του Ιουνίου του 1935!!! Η αποχή είχε μηδενιστεί – παρά το γεγονός ότι τα κόμματα του κέντρου απείχαν – κι όπως ανακοινώθηκε υπέρ της Μοναρχίας ψήφισαν 1.491.992 ή το 97.80% (Οταν εξη μηνες πριν στις εκλογες του Ιουνη 1935 η ενωση φιλοβασιλικων κομματων υπο τον Μεταξα ειχε παρει στις εκλογες 152 χιλιαδες ψηφους.)ενώ υπέρ της Δημοκρατίας μόνο 32.545 ή το 2.12%11. Η βασιλεία – όπως σημειώνει ο Σπ. Λιναρδάτος12 – εμφανιζόταν να ψηφίζεται από το 105% περίπου των πραγματικά εγγεγραμμένων!!!
Ο όρος Καθεστώς της 4ης Αυγούστου αναφέρεται στο δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας που επιβλήθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Β. Διήρκεσε από τις 4 Αυγούστου 1936, μέχρι την κατάληψη της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα, τον Απρίλιο του 1941, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Μεταξά.Τυπικά το καθεστώς καταργήθηκε με βασιλικό διάταγμα το Φεβρουάριο του 1942, ενώ η χώρα είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις του Άξονα και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν στην Αίγυπτο.
Εκλογες 26ης Ιανουαρίου 1936 με απλη αναλογικη ψηφισαν 1.278.085 πολιτες
Στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, που έγιναν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής,
πρώτευσε η αντιβενιζελική παράταξη [Λαϊκό Κόμμα – Λαϊκή Ριζοσπαστική Ενωσις – Ελευθερόφρονες (Ιωάννης Μεταξάς) – Εθνικόν Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα], που συγκέντρωσε 602.840 ψήφους και εξέλεξε 143 βουλευτές.
Δεύτερη ήρθε η βενιζελική παράταξη (Κόμμα Φιλελευθέρων – Δημοκρατικός Συνασπισμός – Παλαιοδημοκρατική Ενωσις Κρήτης – Αγροτικό Κόμμα Σοφιανόπουλου – Νεοφιλελεύθεροι) με 574.655 ψήφους και 142 έδρες.
Το Παλλαϊκό Μέτωπο [ΚΚΕ – Σοσιαλιστικό Κόμμα (Στρατή Σωμερίτη) – Αγροτιστές (A. Βογιατζή- ορισμένες ανέντακτες προσωπικότητες)73.411 ψηφους 5.76% και 15 εδρες
Κομματα της ακρας αριστερας (Αρχειομαρξιστες- Αλεξοπουλος ,ΚΔΕ-Γιαννακοπουλος ) 1.344 ψηφους 0.1%
Το ΚΚΕ έπαιζε πλέον ρυθμιστικό ρόλο, μέσω του εκλογικού του σχήματος, του Παλλαϊκού Μετώπου, που διέθετε 15 έδρες με 5.76% και 73 χιλιαδες ψηφους (το 1935 το Μετωπο ειχε παρει 98.669 ψηφους).
Με το πέρας των εκλογών, το ΚΚΕ διεξήγαγε διαπραγματεύσεις τόσο με το Λαϊκό κόμμα 22%, όσο και με το κόμμα των Φιλελευθέρων 37%. Τελικά στις 19 Φεβρουαρίου του 1936 υπογράφτηκε μυστικά το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα μεταξύ των Φιλελευθέρων και του Παλλαϊκού Μετώπου.
Τα αιτήματα του Συμφώνου αφορούσαν τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των αγροτών, την κατοχύρωση και τη διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών, την ομαλή δημοκρατική πορεία. Επίσης, αναλάμβανε την υποχρέωση να προβεί στην «κατάργησιν του Νόμου 4229 (περί ιδιωνύμου αδικήματος) και πασών των τροποποιήσεων αυτού, ως και των επιτροπών ασφαλείας. Την παροχήν αμνηστίας εις πάντας τους πολιτικούς καταδίκους, εξορίστους, καταδικασμένους κλπ. Την καθιέρωσιν ως μόνιμου εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Την ελάττωσιν εντός διμήνου της τιμής του άρτου κατά δύο τουλάχιστον δραχμάς, την κατάργησιν της προσωποκρατήσεως διά χρέη προς το δημόσιον διά ποσόν μέχρι 3.000 δραχμών. Τέλος, πενταετές χρεοστάσιον, άνευ όρων, διά χρέη αγροτών προς ιδιώτας και τράπεζας και την εφαρμογή των κοινωνικών ασφαλίσεων» Πρακτικα, το σύμφωνο αυτό σήμαινε πως το ΚΚΕ και το κόμμα των Φιλελευθέρων δημιουργούσαν ένα λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο .
Στις 2 Μαρτίου,έγινε η πρώτη συνεδρίαση της βουλής και οι βουλευτές έδωσαν την καθιερωμένη ορκωμοσία. Οι βουλευτές του ΚΚΕ κατέθεσαν έγγραφο έντυπο, που ανέφερε ότι οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου δεν δεσμεύονται από τον τυπικό όρκο, που έδωσαν. Κατά την θυελλώδη συνεδρίαση για την εκλογή προέδρου της Βουλής[3] στις 6 Μαρτίου 1936, το ΚΚΕ στήριξε την υποψηφιότητα του Θεμιστοκλή Σοφούλη, σαν δέσμευση του συμφώνου εκ μέρους του. Έτσι ο Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους των Φιλελευθέρων και του Παλλαϊκού Μετώπου. Στη συνέχεια όμως το κόμμα των Φιλελευθέρων δεν τήρησε τις υποχρεώσεις του με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να φέρει στο φως της δημοσιότητας το σύμφωνο, να προκληθούν μεγάλες αντιδράσεις και να μην σχηματιστεί η κυβέρνηση των Φιλελευθέρων. Ενδεικτικό των σφοδρών αντιδράσεων είναι το γεγονός ότι ο τότε αρχηγός του ΓΕΣ Αλέξανδρος Παπάγος ενημέρωσε τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ ότι ο στρατός δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί κυβέρνηση Φιλελευθέρων που θα στηριζόταν σε ψήφους ή σε ανοχή των κομμουνιστών.
Την επομένη των εκλογών ο προσωρινος προεδρος Δεμερτζης (της διορισμενης απο τον Βασιλια κυβερνησης που ειχε αναλαβει την διαξαγωγη των εκλογων- στις 5 Μαρτίου του 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διορίζεται υπουργός στρατιωτικών στην διορισμενη κυβέρνηση Δεμερτζή.) έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του Βασιλέως, πλην όμως επειδή όλες οι προσπάθειες συνεννοήσεων που έγιναν με τους πολιτικούς αρχηγούς για σχηματισμό κυβέρνησης απέτυχαν, σύμφωνα με το τότε σύνταγμα, ο Βασιλεύς κατέφυγε και πάλι στον Δεμερτζή προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση και στη συνέχεια να κριθεί από το Κοινοβούλιο με λήψη ψήφου εμπιστοσύνης. Εν τέλει η διαδικασία αυτή δεν ολοκληρώθηκε, διότι το πρωί της 13ης Απριλίου 1936 ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς.[6] Τη θέση του ανέλαβε ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος του κόμματός του και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του Ιωαννης Μεταξας. Ο βασιλιάς Γεώργιος διόρισε πρωθυπουργό τον Κεφαλονιτη Ιωάννη Μεταξά, γνωστό τότε οπαδό της δικτατορικής εκτροπής που το κομμα του ειχε λαβει 4% στις εκλογες και 50 χιλιαδες ψηφους.
Το παιχνιδι ηταν στημενο αναμεσα στο παλατι και ολα τα αστικα πολιτικα κομματα . Στις 27 Απριλίου μετά τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, η βουλή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. Κατά ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και ο Γεώργιος Παπανδρέου που ειχε κατεβει στις εκλογες με το κομμα του (Δημοκρατικο Κομμα)στον Δημοκρατικο Συνασπισμο τεσσαρων κομματων ( 4.21% )
Γερμανια- Ελλαδα
Ο Μεταξας οπως και ο Χιτλερ ηρθε στην εξουσια και καταργησε την Δημοκρατια με την ψηφο των αστικων πολιτικων κομματων και θεσμων. Οι Ναζι στις εκλογες στην Γερμανια τον Νοεμβρη του 1932 πηραν το 27% επι των εγγεγραμενων ψηφοφορων . Μεγαλο ποσοστο αλλα οχι πλειοψηφια . Βεβαια στις ψηφους των Ναζι πρεπει να προσθεσουμε και τις περιπου 3 εκατομμυρια ψηφους του συγγενους στους Ναζι DNVP που αυτοδιαλυθηκε ενα χρονο μετα και ενσωματωθηκε στου Ναζι.Δυστυχως στις τελευταιες εκλογες το 1933 η δυναμη τους μεγαλωσε παρα πολυ.
Οι εκλογικές επιτυχίες του Ναζιστικού Κόμματος καθιστούσαν δύσκολη τη διακυβέρνηση της Γερμανίας χωρίς τη δική του υποστήριξη. Ο Χίτλερ και οι Ναζί αρνούνταν να συνεργαστούν με τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα. Οι Χίτλερ απαίτησε να διοριστεί καγκελάριος. Αρχικά, ο Πρόεδρος της Γερμανίας, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, αντιστάθηκε σε αυτήν του την απαίτηση. Αργότερα, ωστόσο, υποχώρησε και στις 30 Ιανουαρίου 1933 διόρισε τον Χίτλερ ως Καγκελάριο της Γερμανίας.Ο διορισμός του Χίτλερ σε αυτό το αξίωμα από τον Χίντενμπουργκ ήταν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής συμφωνίας. Ορισμένοι συντηρητικοί πολιτικοί έπεισαν τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ να προχωρήσει στον συγκεκριμένο διορισμό. Ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη δημοτικότητα του Ναζιστικού Κόμματος για τους δικούς τους σκοπούς. Πίστευαν λανθασμένα ότι μπορούσαν να ελέγξουν τον Χίτλερ.Ο Χίτλερ δεν έγινε δικτάτορας αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία τον Ιανουάριο του 1933. Όταν έγινε καγκελάριος, το δημοκρατικό σύνταγμα της Γερμανίας βρισκόταν ακόμα σε ισχύ. Ο Χίτλερ, ωστόσο, μεταμόρφωσε τη Γερμανία μέσω της χειραγώγησης του πολιτικού συστήματος. Ο Χίτλερ και άλλοι ηγέτες των Ναζί χρησιμοποίησαν τους υπάρχοντες νόμους για να καταστρέψουν τη γερμανική δημοκρατία και να δημιουργήσουν μια δικτατορία.Τον Αύγουστο του 1934 πέθανε ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ. Ο Χίτλερ αυτοανακηρύχθηκε Φύρερ (αρχηγός) της Γερμανίας. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Χίτλερ ήταν ο δικτάτορας της Γερμανίας.
Παραλληλη πορεια ακολουθησε και ο Μεταξας
Στις 30 Απριλίου η βουλή διέκοψε πρόωρα τις εργασίες της έως τις 30 Σεπτεμβρίου, εξουσιοδοτώντας την κυβέρνηση να διοικήσει τη χώρα με νομοθετικά διατάγματα, υπό τον όρο να επιτηρείται από μία 40μελή κοινοβουλευτική επιτροπή. Καίριο ρόλο στην άνοδο του Μεταξά έπαιξε ο θάνατος μεγάλων πολιτικών ηγετών κατά τη διάρκεια του Α’ εξαμήνου του 1936 (Γεώργιος Κονδύλης, Ελευθέριος Βενιζέλος, Παναγής Τσαλδάρης, Κωνσταντίνος Δεμερτζής).
Τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης του Μαΐου 1936
θα δώσουν την πρώτη δικαιολογία για την κατάλυση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αφού τα αστικά κόμματα φοβούνταν το ενδεχόμενο μίας γενικευμένης λαϊκής εξέγερσης, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια του ελέγχου και σε επικράτηση κάποιου είδους Κομμουνιστικής εξουσίας, κατά τα πρότυπα της ΕΣΣΔ[4]. Τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της απεργίας των καπνεργατών, ακολουθήθηκαν από παρόμοια συμβάντα, λίγο καιρό αργότερα, στο Βόλο.
Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων των διαδηλωτών εργαζομένων με τις δυνάμεις της Χωροφυλακής, ένας εργάτης έπεσε νεκρός και πολλοί άλλοι τραυματίσθηκαν[5].
Μετά τα γεγονότα αυτά ο Ιωάννης Μεταξάς έθεσε στον βασιλιά ζήτημα δικτατορικής διακυβέρνησης της χώρας. Η λήψη των έκτακτων μέτρων μελετήθηκε εντός του πλαισίου της αυξανόμενης έντασης των διεθνών σχέσεων και της επικείμενης απειλής ευρωπαϊκής σύρραξης. «Η δικτατορία εκρίνετο απαραίτητος διά λόγους εξωτερικής πολιτικής». Μάλιστα ένας εκ των κατοπινών υπουργών του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης σε προεκλογική του ομιλία στα πλαίσια των εκλογών του 1950 δήλωσε πως η δικτατορία επιβλήθηκε για λόγους εξωτερικούς.
Ο Μεταξας με τον Γκεμπελς στο Τουρκολιμανο Σεπτεμβρης 1936 Η δεύτερη επίσκεψη του Γκέμπελς στην Αθήνα ήταν πολύ πιο σύντομη. Εγινε μεταξύ 29 και 30 Μαρτίου 1939, τις παραμονές της κατάληψης της Αλβανίας από τους Ιταλούς.
Σύμφωνα με τον λογοκριμένο Τύπο, ο Γκέμπελς σταμάτησε στην Αθήνα ταξιδεύοντας προς την ιταλοκρατούμενη Ρόδο για να επισκεφθεί την… Ακρόπολη.Πρόκειται εμφανώς για «τραβηγμένη» δικαιολογία, η οποία προβάλλεται για να εφησυχάσουν οι Αγγλοι. Για τον ίδιο -προφανώς- λόγο ο Μεταξάς στέλνει, όπως αποκαλύπτει ο Β. Παπαδάκης, και τηλεγράφημα στην πρεσβεία στο Λονδίνο ζητώντας να ενημερωθεί ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών πως το ταξίδι του Γκέμπελς είναι ανεπίσημο «ίνα ιδή τα αξιοθέατα».Παρότι «ανεπίσημο» το ταξίδι, ο Γερμανός ναζί θα έχει διαδοχικές συναντήσεις με τον βασιλιά Γεώργιο, τον διάδοχο Παύλο (και τη Φρειδερίκη) και τον Μεταξά.Για το περιεχόμενο της συζήτησης του Μεταξά με τον Γκέμπελς η μόνη πηγή είναι ο πρώτος.
Στο τηλεγράφημα προς το Λονδίνο έγραφε τα εξής «… εξέφρασα την ευχήν να επέλθη συνεννόησις μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων και του είπα ότι επιθυμούμεν ζωηρώς να μείνωμεν μακράν των διενέξεων αυτών. Ευρισκόμεθα, του προσέθεσα, εις φιλικωτάτας σχέσεις με την Γερμανίαν, πλην δεν δυνάμεθα να παραβλέψωμεν την μεσογειακήν μας θέσιν και την ζωτικήν ανάγκην να μην ευρεθώμεν ποτέ αντιμέτωποι των Αγγλων».Στο «Ημερολόγιό» του ο Μεταξάς με ημερομηνία 1η Απριλίου έγραφε: «….Χθες Goebbels. Καθησυχαστικά αμφοτέρωθεν. Οπωσδήποτε διορθώνω μερικές ανοησίες»
Η αντίδραση των αστικών κομμάτων στη δικτατορία της 4ησ Αυγουστου ήταν χλιαρή επειδή και ενωρίτερα είχαν επιβληθεί ή είχαν γίνει απόπειρες επιβολής δικτατορίας και από άλλους πολιτικούς (περιλαμβανομένου του Βενιζέλου), και η άρση των κοινοβουλευτικών θεσμών εθεωρείτο επιτρεπτή προκειμένου να επανέλθει η χώρα στην ομαλότητα.[7]
Το Πραξικόπημα
Το βράδυ (22:00) της 4ης Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς πήγε στα Ανάκτορα για να συναντήσει τον Βασιλιά Γεώργιο. Μαζί του είχε έτοιμα τα διατάγματα για την αναστολή ορισμένων βασικών άρθρων του συντάγματος και τη διάλυση της βουλής, με αφορμή τη γενική απεργία που είχαν κηρύξει για τις 5 Αυγούστου τα συνδικάτα, με από κοινού απόφαση της ΓΣΕΕ και της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τα εργατικά σωματεία, με τον τρόπο αυτό, εξέφραζαν την αντίθεσή τους για την επιβολή καθεστώτος υποχρεωτικής διαιτησίας, στις διενέξεις εργαζομένων και εργοδοτών.
Το ίδιο βράδυ στο υπουργείο εξωτερικών ο Μεταξάς συγκάλεσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο. Παρά τις αντιδράσεις και παραιτήσεις κάποιων υπουργών όπως ο Γεώργιος Μαντζαβίνος κι ο Αριστοτέλης Ι. Βαλαωρίτης, ο Μεταξάς κατάφερε την αναστολή σημαντικών άρθρων του Συντάγματος και με τη στήριξη του βασιλιά εγκαθίδρυσε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Ο ίδιος, με διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, το οποίο δημοσιεύτηκε την επόμενη ημέρα στις εφημερίδες,
σελ 1
σελ 4
δικαιολόγησε την επιβολή καθεστώτος περιορισμού των πολιτικών και άλλων δικαιωμάτων (ουσιαστικά ήδη είχε εγκαθιδρύσει δικτατορία με την ψήφιση Βασιλικού Διατάγματος περί κήρυξης στρατιωτικού νόμου και διάλυσης της Γ’ Αναθεωρητικής Βουλής), επικαλούμενος επιβεβαιωμένες πληροφορίες των αρχών ασφαλείας, περί επικείμενης κομμουνιστικής δράσης, με πρόσχημα το συλλαλητήριο της επόμενης ημέρας, οι οποίες θα πραγματοποιούνταν βάσει σχεδίου για τη βίαιη ανατροπή του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος
Ο υπουργός Προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας Γκέμπελς (αριστερά) με τον ομόλογό του, αρμόδιο για τη μεταξική προπαγάνδα, υπουργό Τύπου Θ. Νικολούδη («Βραδυνή», 22/9/1936). Δεξιά: Ο Μεταξάς και ο πρόεδρος του ναζιστικού Γερμανικού Μετώπου Εργασίας Λάι στην έκθεση «Χαρά και Εργασία» («Βραδυνή», 4/5/1938)
Ο Μεταξάς γράφει στο ημερολόγιό του:
«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς».
Σε απόρρητη έκθεσή του στις 29 Μαΐου 1937 ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα Ερμπαχ έγραφε σχετικά [3]:
«Πέραν των οικονομικών σχέσεων, οι επιμορφωτικές σχέσεις Ελλάδος – Γερμανίας εξελίσσονται πολύ ικανοποιητικά. […] Η ομοιότητα της περί κράτους θεωρίας και το κοινό συμφέρον της αντιμετώπισης του κομμουνισμού βελτίωσαν εκτός των άλλων σημαντικώτατα την πολιτική μας επιρροή στην Ελλάδα. […] η εμπιστοσύνη αυτή αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα οχυρωματικά έργα, που κατασκευάζονται σε ελληνικά λιμάνια, έχουν ανατεθή σε Γερμανούς αξιωματικούς, ενώ τα πυροβόλα που τοποθετούνται στις οχυρώσεις τα χειρίζονται, πριν παραδοθούν στους Ελληνες, αξιωματικοί του ναυτικού μας. Αναφέρομαι επίσης στον σύμβουλο που διόρισε η ελληνική κυβέρνηση για τα θέματα της αναπτύξεως του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας: τον Δρα Φρόονε. Η παρουσία του, εκτός από την εξασφάλιση ποσοτήτων γερμανικού σιδηροδρομικού υλικού στην Ελλάδα, μας δίνει τη δυνατότητα μεγάλης επιρροής στη διαμόρφωση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας αυτής […] ».
Πράγµατι, από το φθινόπωρο του 1938 η ισχνή µέχρι τότε οργάνωση άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία. Στο αποκορύφωµά της, το καλοκαίρι του 1940, αριθµούσε 1.200.000 µέλη. Περιέλαβε δηλαδή στους κόλπους της όλους σχεδόν τους µαθητές από 7 ως 18 ετών και όλους τους φοιτητές από 18 ως 25 ετών.
Η ένταξη στη νεολαιίστικη οργάνωση του κράτους παρότι τυπικά ήταν προαιρετική, στην πράξη ήταν υποχρεωτική, καθώς συνδέθηκε ποικιλότροπα µε το σχολείο: η Τετάρτη από τυπική ηµέρα µαθηµάτων έγινε ηµέρα αφιερωµένη στις δράσεις της ΕΟΝ, τα σχολικά βιβλία προέτρεπαν, οι δάσκαλοι επικουρούσαν… Ενα απόσπασµα από το αναγνωστικό της Β΄ δηµοτικού αρκεί: «Ο ∆ιευθυντής µοίρασε σήµερα τα σήµατα της Νεολαίας στα παιδιά της δευτέρας τάξης και είπε: Πρέπει να γίνετε καλοί και πειθαρχικοί! Πρέπει να κάνετε πάντα και παντού το χρέος σας. Από σήµερα είστε µικροί στρατιώτες!». Συµβατά µε το ολοκληρωτικό ιδεώδες, ο Μεταξάς εξάλειψε διά νόµου τις όποιες εναλλακτικές επιλογές: τις χριστιανικές οργανώσεις (ΧΑΝ και ΧΕΝ) και τους προσκόπους, επικεφαλής των οποίων ήταν ο διάδοχος του θρόνου. Τη στιγµή εκείνη κατέστη απολύτως ορατή η µετατόπιση της ισχύος από τον βασιλιά στον «fascist Frankenstein», όπως διορατικά χαρακτήρισε τον Μεταξά ο Αµερικανός πρέσβης Λίνκολν ΜακΒί.
Οι δηµοκρατικοί γονείς βρέθηκαν σε δυσχερή θέση. Αν αγνοούσαν την ΕΟΝ, στοχοποιούνταν ως εχθροί του καθεστώτος. Εβρισκαν άλλωστε απέναντί τους τα ίδια τους τα παιδιά. ∆ιότι ο Μεταξάς, µιµούµενος τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, φρόντισε να καταστήσει την ΕΟΝ εξόχως ελκυστική για νέους και νέες. Οι φυσιολατρικές εκδροµές, τα τραγούδια και οι αθλοπαιδιές ήταν έτσι κι αλλιώς ευχάριστες ενασχολήσεις – πόσο µάλλον για τα κορίτσια που µε την άδεια του κράτους ξέφευγαν για λίγο από τον έλεγχο της οικογένειας. Τα δωρεάν κινηµατογραφικά εισιτήρια ενθουσίαζαν, οι στολές και οι παρελάσεις πατούσαν στο εθνικό αίσθηµα εντείνοντάς το, οι στρατιωτικές ασκήσεις στάλαζαν βιωµατικά την πειθαρχία, ενώ οι νυχτερινές λαµπαδηδροµίες δηµιουργούσαν µια αίσθηση µυστηρίου και µέθεξης σε κάποιο απροσδιόριστο υψηλό ιδανικό. «Ο φασισµός δεν διδάσκεται, βιώνεται» έλεγε ο απολογητής του ιταλικού φασισµού Τζιοβάνι Τζεντίλε.
Τα παιδακια στις πιο κατω φωτογραφιες δεν ξερουν τι ερχεται στη ζωη τους τα επομενα χρονια. Κατοχη εμφυλιος καταστροφη φτωχια χουντα αλλα και αναπτυξη τις δεκαετιες 1970-1990 οταν πια ηταν πενηνταρηδες ,εξηνταρηδες (και βαλε) ,αλλαγη μεταμορφωση οχι μονο του χωριου και της επαρχιας αλλα ολης της Ελλαδας τετοια που δεν ειχε γινει για αιωνες.
Παραθυρο στον Κοσμο 
Σχολιάστε
Comments feed for this article